Xosé García Barbón

Xosé García Barbón
Nome completo	José Manuel García-Barbón Sola
Nacemento	30 de marzo de 1831
Lugar de nacemento	Verín
Falecemento	7 de marzo de 1908
Lugar de falecemento	Vigo
Soterrado	Cemiterio de Pereiró
Nacionalidade	España
Ocupación	empresario
Premios	Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso XII
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Xosé Manuel García-Barbón Sola, nado en Verín o 30 de marzo de 1831 e finado en Vigo o 7 de marzo de 1909^[1] , foi un prominente empresario e mecenas do seu tempo.

TraxectoriaEditar

Naceu no seo dunha familia rica, e de novo emigrou a Cuba, onde alcanzou o éxito nos negocios, abrindo o seu propio banco. Alí coñeceu a outro inmigrante e empresario, galego, Policarpo Sanz, co que mantivo unha grande amizade toda a súa vida. Xuntos tomaron a iniciativa da sociedade de Beneficencia Natural de Galicia e do Centro Galego da Habana. A escritora María Xosé Queizán acúsao na novela Amor de tango (1992) de actividades negreiras e de trata de brancas.

Monumento de Francisco Asorey a García Barbón.

Con 53 anos de idade, decidiu regresar a Galicia por razóns médicas. Despois de dez anos decidiu instalarse definitivamente en Vigo coa súa irmá e catro sobriños, xa que permaneceu solteiro. Alí, comezou a mercar propiedades para construír grandes edificios como o Teatro Rosalía de Castro^[2] ou a Escola de Artes e Oficios, e Caridade. En 1907 fundou o balneario de Cabreiroá.

Viviu no seu pazo na Facenda Vista Alegre (situado ao lado da actual Avenida García Barbón, en Vigo), ata a súa morte en 1909^[3] .