Wikipedia

Xenopus

Xenopus (do grego ξενος, xenos, 'estraño', πους, pous, 'pé') é un xénero de ras de vida moi acuática nativas da África subsahariana. Describíronse polo momento 20 especies dentro deste xénero. As dúas especies mellor coñecidas son Xenopus laevis e Xenopus tropicalis, que son frecuentemente estudados como organismos modelo para a bioloxía do desenvolvemento, bioloxía celular, toxicoloxía, neurociencia e como modelo de doenzas humanas e defectos conxénitos.[1][2]

O xénero é tamén coñecido pola súa poliploidía, e algunhas especies teñen 12 xogos de cromosomas.

Características editar

Descrición editar

Todas as especies de Xenopus teñen corpos aplanados, algo ovoides e hidrodinámicos, cunha pel moi escorregadiza debido ao seu recubrimento de moco protector.[3] A pel desta ra é lisa, pero cunha liña lateral sensorial que ten unha aparencia de liña. Estas ras son todas excelentes nadadoras e teñen as dedas dos pés completamente palmadas e potentes, aínda que os dedos das mans carecen de membrana interdixital. Tres das dedas de cada pé teñen unhas garras ben visibles.

Os ollos destas ras están na parte superior da cabeza, mirando cara a adiante. As pupilas son circulares. Non teñen pálpebras móbiles, nin lingua móbil (a lingua está completamente pegada ao solo da boca[3]), nin membrana timpánica (igual que ocorre en Pipa pipa[4]).[5]

A diferenza da maioría dos anfibios, carecen de haptoglobina no seu sangue.[5]

Comportamento editar

As especies de Xenopus son totalmente acuáticas, aínda que se observou que migran a terra para chegar a corpos de auga próximos durante os tempos de seca ou con chuvia forte. Atópanse xeralmente en lagos, ríos, pantanos, pozas de regatos, e encoros feitos polo home.[5]

As ras adultas son predadoras e preeiras, e como non poden sacar a lingua, utilizan os seus pequenos brazos para axudarse durante a alimentación. Como tamén carecen de saco vocal, emiten clics (breves pulsos de son) baixo a auga (de novo igual que Pipa pipa).[4] Os machos establecen unha xerarquía de dominancia social na cal hai un macho que é o que ten principalmente o dereito de facer chamadas de advertencia.[6] As femias de moitas especies producen unha chamada de liberación, e as femias de Xenopus laevis producen unha chamada adicional cando son sexualmente receptivas e están preparadas para poñer ovos.[7] As especies de Xenopus son tamén activas durante as horas de lusco-fusco.[5]

Durante a estación de apareamento, os machos desenvolven almofadiñas nupciais con forma de crista e cor negra nos dedos para facilitar o agarre da femia. O abrazo de apareamento (amplexo) é inguinal, xa que agarran a femia pola cintura.[5]

Especies editar

 
Unha femia de Xenopus laevis cunha masa de ovos acabados de poñer e un macho de Xenopus tropicalis
  • X. amieti
  • X. andrei
  • X. borealis
  • X. boumbaensis
  • X. clivii
  • X. fraseri
  • X. gilli
  • X. itombwensis
  • X. laevis
  • X. largeni
  • X. lenduensis
  • X. longipes
  • X. muelleri
  • X. petersii
  • X. pygmaeus
  • X. ruwenzoriensis
  • X. tropicalis
  • X. vestitus
  • X. victorianus
  • X. wittei

Organismo modelo para a investigación médica editar

Como moitos outros anuros, utilízanse a miúdo no laboratorio como suxeitos de investigación.[3] Os embrións de Xenopus e os seus ovos son un sistema modelo popular para unha ampla variedade de estudos biolóxicos.[1][2] Este animal utilízase debido á súa poderosa combinación da facilidade do seu uso experimental e as súas máis estreitas relacións evolutivas cos humanos, polo menos comparado con outros moitos organismos modelo.[1][2]

Xenopus leva sendo unha importante ferramenta para estudos in vivo en bioloxía molecular, celular e do desenvolvemento de animais vertebrados.[8] Porén, a ampla duración do uso de Xenopus en investigación nace do feito adicional de que os extractos libres de célula feitos a partir de Xenopus son un excelente sistema in vitro para estudos de aspectos fundamentais de bioloxía celular e molecular. Así, Xenopus é o único sistema modelo de vertebrado que permite un alto rendemento de análises in vivo da función xénica e bioquímica de alto rendemento. Ademais, os ovocitos de Xenopus son un sistema líder para estudos da fisioloxía das canles de transporte iónico.[1] Xenopus é tamén un sistema único para análises de evolución de xenomas e a duplicación xenómica completa en vertebrados,[9] xa que as diferentes especies de Xenopus forman unha serie de ploidía formada por hibridación interespecífica.[10]

Xenbase [11] é o base de datos de organismo modelo tanto para Xenopus laevis coma para Xenopus tropicalis.[12]

Investigación de xenes humanos de enfermidades editar

Todos os modos de investigación de Xenopus (embrións, extractos libres de células e ovocitos) son utilizados comunmente en estudos directos de xenes de doenzas humanas e para estudar a ciencia básica que subxace no inicio e progresión do cancro.[13] Os embrións de Xenopus para estudos in vivo da función de xenes de enfermidades humanas: os embrións de Xenopus son grandes e doados de manipular, e ademais, poden obterse miles de embrións nun só día. De feito, Xenopus foi o primeiro animal vertebrado para o cal se desenvolveron métodos que permitían unha rápida análise da función xénica usando a alteración da expresión (por inxección de ARNm [14]). A inxección de ARNm de Xenopus levou á clonación do interferón.[15] Ademais, o uso de oligonucleótidos morfolino antisentido para realizar knockdowns de xenes en embrións de vertebrados, que é agora amplamente usado, foi desenvolvido primeiro por Janet Heasman usando Xenopus.[16]

Nos últimos anos estes enfoques foron moi importantes en estudos de xenes de doenzas humanas. O mecanismo de acción de varios xenes mutados nos trastornos de ril quístico humano (por exemplo a nefronoftise) foron amplamente estudados en embrións de Xenopus, o que serviu para aclarar a ligazón entre estes trastornos, a cilioxénese e a sinalización Wnt.[17] Os embrións de Xenopus proporcionaron tamén unha rápida forma de probar e validar novos xenes de enfermidades que se foron descubrindo. Por exemplo, os estudos en Xenopus confirmaron e diluciaron o papel de PYCR1 na cute laxa con características proxeroides.[18]

Xenopus transxénico para o estudo da regulación transcricional de xenes de enfermidades humanas: Os embrións de Xenopus desenvólvense rapidamente, así a transxénese en Xenopus é un método rápido e efectivo para analizar secuencias xenómicas reguladoras. Nun estudo recente, revelouse que as mutacións no locus SMAD7 estaban asociadas co cancro colorrectal humano. Un dato interesante é que as mutacións se encontran en secuencias conservadas pero non codificantes, o que suxire que estas mutacións exercen un impacto sobre os padróns de transcrición de SMAD7. Para comprobar estas hipóteses, os autores usaron a tranxénese de Xenopus, e revelaron que esta rexión xenómica orixinaba a expresión da GFP no intestino posterior. Ademais, os transxénicos feitos coa versión mutante desta rexión mostraban unha expresión substancialmente menor no intestino posterior.[19]

Extractos libres de células de Xenopus para estudos bioquímicos de proteínas codificados por xenes humanos de enfermidades: unha vantaxe única do sistema de Xenopus é que os extractos citosólicos conteñen tanto proteínas solubles citoplásmicas coma nucleares (incluíndo proteínas cromatínicas). Isto está en contraste cos extractos celulares preparados a partir de células somáticas con compartimentos celulares xa diferenciados. Os extractos de ovos de Xenopus proporcionaron moita información sobre a bioloxía básica das células, especialmente sobre a división celular e as transaccións de ADN asociadas con ela (véxase máis abaixo).

Os estudos feitos en extractos de ovos de Xenopus tamén serviron para dilucidar os mecanismos de acción de xenes de enfermidades humanas asociadas con inestabilidade xenética e elevado risco de cancro, como a ataxia telanxiectasia, cancro de ovario e de mama de BRCA1 herdado, síndrome de rotura de Nijmegen Nbs1, síndrome de Rothmund-Thomson RecQL4, oncoxene c-Myc e proteínas FANC (de anemia de Fanconi).[20][21][22][23][24]

Ovocitos de Xenopus para estudos de expresión xénica e actividade de canles iónicas relacionadas cos doenzas humanas: Outra vantaxe de Xenopus é a capacidade de ensaiar de forma rápida e doada a actividade de canles e proteínas de transporte usando a expresión en ovocitos. Esta aplicación foi moi útil para a comprensión de enfermidades humanas, como os estudos relacionados coa transmisión do tripanosoma,[25] epilepsia con ataxia e xordeira neurosensorial,[26] arritmia cardíaca catastrófica (síndrome da QT longa),[27] e leucoencefalopatía megaloencefálica.[28]

A edición de xenes polo sistema CRISPR/CAS foi demostrada recentemente en Xenopus tropicalis[29][30] e Xenopus laevis.[31] Esta técnica está utilizándose para facer cribados dos efectos de xenes de enfermidades humanas en Xenopus e o sistema é suficientemente eficiente para estudar os efectos nos mesmos embrións que foron manipulados.[32]

Investigación de procesos biolóxicos fundamentais editar

Transdución de sinais: Os embrións e extractos libres de células de Xenopus son amplamente usados para a investigación básica en transdución de sinais. Nos últimos anos, os embrións de Xenopus proporcionaron información sobre os mecanismos do TGF-beta e a transdución de sinais Wnt. Por exemplo, os embrións de Xenopus foron utilizados para identificar os encimas que controlan a ubiquitinación de Smad4,[33] e para demostrar as ligazóns directas entre as vías de sinalización da superfamilia do TGF-beta e outras redes importantes, como a vía da quinase MAP[34] e a vía Wnt.[35] Ademais, os novos métodos que usaban extractos de ovos revelaron novas e importantes dianas do complexo de destrución Wnt/GSK3.[36]

División celular: Os extractos de ovos de Xenopus permitiron o estudo de moitos eventos celulares complicados in vitro. Como o citosol dos ovos pode soportar ciclos sucesivos entre a mitose e a interfase in vitro, foi esencial para diversos estudos da división celular. Por exemplo, encontrouse primeiro que a pequena GTPase Ran regulaba o transporte nuclear na interfase, pero os extractos de ovos de Xenopus revelaron un papel fundamental exercido pola GTPase Ran na mitose independentemente do seu papel no transporte nuclear na interfase.[37] De xeito similar, os extractos libres de células utilizáronse como modelo de ensamblaxe da envoltura nuclear a partir da cromatina, o que revelou a función da GTPase Ran na regulación da reensamblaxe da envoltura nuclear despois da mitose.[38] Máis recentemente, usando extractos de ovos de Xenopus, era posible demostrar a función específica da mitose da lamina B nuclear na regulación da morfoxénese do fuso[39] e para identificar novas proteínas que median a unión do cinetocoro aos microtúbulos.[40]

Desenvolvemento embrionario: Os embrións de Xenopus foron amplamente usados na bioloxía do desenvolvemento. Un sumario dos recentes avances feitos por medio de investigacións en Xenopus en anos recentes inclúe:

  1. Epixenética da especificación do destino que vai ter a célula[41] e mapas de referencia epixenómicos[42]
  2. microARN nos padróns da capa xerminal e desenvolvemeno do ollo[43][44]
  3. Ligazón entre a sinalización Wnt e a telomerase[45]
  4. Desenvolvemento da vasculatura[46]
  5. Morfoxénese do tracto gastrointestinal[47]
  6. Inhibición de contacto e migración das células da crista neural[48] e a xeración da crista neural a partir de células da blástula pluripotentes[49]

Replicación do ADN: os extractos libres de células de Xenopus tamén soportan estudos da ensamblaxe sincronizada e a activación das orixes da replicación do ADN. Foron instrumentais para caracterizar a función bioquímica do complexo prerreplicativo, incluíndo as proteinas MCM.[50][51]

Resposta aos danos no ADN: os extractos libres de células foron esenciais para desvelar as vías de sinalización que se activan en resposta a roturas de dobre febra no ADN (ATM), detención da forcada de replicación (ATR) ou ligazóns cruzadas entre febras do ADN (proteínas FA e ATR). Especialmente, varios mecanismos e compoñentes destas vías de transdución de sinais foron identificados primeiramente en Xenopus.[52][53][54]

Apoptose: os ovocitos de Xenopus proporcionan un modelo axeitado para estudos bioquímicos da apoptose. Recentemente, os ovocitos foron utilizados para estudar os mecanismos bioquímicos da activación da caspase-2; un dato importante é que este mecanismo está conservado nos mamíferos.[55]

Medicina rexenerativa: en anos recentes, o tremendo interese na bioloxía do desenvolvemento acrecentouse pola promesa de aplicala á medicina rexenerativa. Xenopus xogou tamén un papel aquí. Por exemplo, a expresión de sete factores de transcrición en células pluripotentes de Xenopus fixeron que estas células puidesen desenvolverse en ollos funcionais cando se implantaban en embrións de Xenopus, proporcionando información sobre a reparación da dexeneración ou dano retinal.[56] Nun estudo completamente diferente, os embrións de Xenopus foron utilizados para estudar os efectos da tensión dos tecidos na morfoxénese,[57] un aspecto que é esencial para a enxeñaría de tecidos in vitro.

Fisioloxía: o batido direccional dos cilios de células multiciliadas é esencial para o desenvolvemento e homeostase no sistema nervioso central, as vías aéreas e o oviduto. As células multiciliadas da epiderme de Xenopus desenvolvéronse recentemente como o primeiro banco de probas in vivo para estudos con células vivas de ditos tecidos ciliados, e estes estudos proporcionaron moitos datos sobre o control molecular e biomecánico do batido direccional.[58][59]

Cribados de pequenas moléculas para desenvolver novas terapias editar

Debido á enorme cantidade de material que se obtén doadamente, todas as modalidades de investigación en Xenopus están agora sendo utilizadas para cribados baseados en pequenas moléculas.

A xenética química de crecemento vascular en cágados de Xenopus: Dada a importancia da neovascularización na progresión do cancro, os embrións de Xenopus foron utilizados recentemente para identificar novas pequenas moléculas inhibidoras do crecemento dos vasos sanguíneos. Os compostos identificados en Xenopus foron efectivos en ratos.[60][61] Os embrións de ras foron moi importantes nun estudo que utilizou principios evolutivos para identificar un novo axente perturbador vascular que pode ter un potencial quimioterapéutico.[62][63]

Probas in vivo de potenciais perturbadores endócrinos en embrións transxénicos de Xenopus: un ensaio de alto rendemento para a perturbación tiroide foi desenvolvido recentemente usando embrións transxénicos de Xenopus.[64]

Cribados de pequenas moléculas en extractos de ovos de Xenopus: os extractos de ovos proporcionan rápidas análises de procesos de bioloxía molecular e poden ser cribados rapidamente. Este enfoque foi utilizado para identificar novos inhibidores de degradación de proteínas mediados polo proteasoma e encimas de reparación do ADN.[65]

Estudos xenéticos editar

Aínda que Xenopus laevis é a especie máis comunmente utilizada en estudos de bioloxía do desenvolvemento, os estudos xenéticos, especialmente os estudos xenéticos avanzados, poden ser complicados polo seu xenoma pseudotetraploide. Xenopus tropicalis proporciona un modelo máis simple para estudos xenéticos, ao ter un xenoma diploide.

Técnicas de knockdown da expresión xenética editar

A expresión dos xenes pode ser reducida por diversos medios, por exemplo usando oligonucleótidos antisentido dirixidos a moléculas de ARNm específicas. Os oligonucleótidos de ADN complementarios de moléculas de ARNm específicas adoitan ser modificados quimicamente para mellorar a súa estabilidade in vivo. As modificacións químicas usadas para este propósito inclúen o uso de fosforotioato, 2'-O-metil, morfolino, MEA fosforamidato e DEED fosforamidato.[66]

Oligonucleótidos morfolino editar

Artigo principal: Morfolino.

Os oligos morfolino (ou Morpholino) utilízanse tanto en X. laevis coma en X. tropicalis para probar a función dunha proteína observando os resultados de eliminar a actividade da proteína.[66][67] Por exemplo, cribouse desta forma un conxunto de xenes de X. tropicalis.[68]

Os oligos morfolino (MOs) son oligos curtos antisentido feitos de nucleótidos modificados. Os MOs poden realizar un knockdown da expresión xénica ao inhibiren a tradución do ARNm, bloqueando o empalme de ARN, ou inhibindo a actividade e maduración dos miARN. Os MOs demostraron ser efectivos como ferramentas para o knockdown en experimentos de bioloxía do desenvolvemento e reactivos que bloquean o ARN para o cultivo de células. Os MOs non degradan os seus ARN diana, pero en vez diso actúan vía un mecanismo de bloqueo estérico de maneira independente de RNAseH. Permanecen estables en células e non inducen respostas inmunes. A microinxección de MOs en embrións temperáns de Xenopus poden suprimir a expresión xénica de maneira dirixida.

Como en todas as estratexias antisentido, diferentes MOs poden ter diferente eficacia, e poden causar efectos non específicos fóra da diana. A miúdo, varios MOs necesitan ser probados para encontrar unha secuencia diana efectiva. Utilízanse controis rigorosos para demostrar a especificidade,[67] como os seguintes:

  • Fenocopia de mutación xenética.
  • Verificación de proteínas reducidas por western blot ou inmunotinguidura.
  • Rescate de ARNm engadindo de novo un ARNm inmune ao oligo morfolino.
  • Uso de dous oligos morfolino diferentes (bloqueo da tradución e do empalme).
  • Inxección de oligos morfolino de control.

Xenbase proprociona un catálogo no que se poden buscar uns 2000 MOs que foron usados especificamente en investigación con Xenopus. Pódese buscar nos datos por secuencia, símbolo do xene e varios sinónimos (como se utilizan en diferentes publicacións).[69] Xenbase mapea os MOs dos últimos xenomas de Xenopus obtidos en GBrowse, predín os impactos 'fóra de diana', e teñen unha listaxe de toda a literatura de Xenopus na cal se publicou o morfolino.

Notas editar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Wallingford, J., Liu, K., and Zheng, Y. 2010. Current Biology v. 20, p. R263-4
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Harland, R.M. and Grainger, R.M. 2011. Trends in Genetics v. 27, p 507-15
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 "IACUC Learning Module — Xenopus laevis". University of Arizona. Arquivado dende o orixinal o 26 de xuño de 2010. Consultado o 2009-10-11. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Roots, Clive (2006). Nocturnal animals. Greenwood Press. pp. 19. ISBN 0-313-33546-X. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Passmore, N. I. & Carruthers, V. C. (1979). South African Frogs, p.42-43. Witwatersrand University Press, Johannesburg. ISBN 0-85494-525-3.
  6. ↑ Tobias, Martha; Corke, A; Korsh, J; Yin, D; Kelley, DB (2010). "Vocal competition in male Xenopus laevis frogs". Behavioral Ecology and Sociobiology 64: 1791–1803. PMC 3064475. PMID 21442049. doi:10.1007/s00265-010-0991-3. 
  7. ↑ Tobias, ML; Viswanathan, SS; Kelley, DB (1998). "Rapping, a female receptive call, initiates male-female duets in the South African clawed frog". Proc Natl Acad Sci USA 95: 1870–1875. PMC 19205. doi:10.1073/pnas.95.4.1870. 
  8. ↑ Harland, RM; Grainger, RM (2011). "Xenopus research: metamorphosed by genetics and genomics". Trends Genet. 27 (12): 507–15. PMC 3601910. PMID 21963197. doi:10.1016/j.tig.2011.08.003. 
  9. ↑ Session, AM; Uno, Y; Kwon, T; Chapman, JA; Toyoda, A; Takahashi, S; Fukui, A; Hikosaka, A; Suzuki, A; Kondo, M; van Heeringen, SJ; Quigley, I; Heinz, S; Ogino, H; Ochi, H; Hellsten, U; Lyons, JB; Simakov, O; Putnam, N; Stites, J; Kuroki, Y; Tanaka, T; Michiue, T; Watanabe, M; Bogdanovic, O; Lister, R; Georgiou, G; Paranjpe, SS; van Kruijsbergen, I; Shu, S; Carlson, J; Kinoshita, T; Ohta, Y; Mawaribuchi, S; Jenkins, J; Grimwood, J; Schmutz, J; Mitros, T; Mozaffari, SV; Suzuki, Y; Haramoto, Y; Yamamoto, TS; Takagi, C; Heald, R; Miller, K; Haudenschild, C; Kitzman, J; Nakayama, T; Izutsu, Y; Robert, J; Fortriede, J; Burns, K; Lotay, V; Karimi, K; Yasuoka, Y; Dichmann, DS; Flajnik, MF; Houston, DW; Shendure, J; DuPasquier, L; Vize, PD; Zorn, AM; Ito, M; Marcotte, EM; Wallingford, JB; Ito, Y; Asashima, M; Ueno, N; Matsuda, Y; Veenstra, GJ; Fujiyama, A; Harland, RM; Taira, M; Rokhsar, DS (20 October 2016). "Genome evolution in the allotetraploid frog Xenopus laevis.". Nature 538 (7625): 336–343. PMID 27762356. doi:10.1038/nature19840. 
  10. ↑ Schmid, M; Evans, BJ; Bogart, JP (2015). "Polyploidy in Amphibia". Cytogenet. Genome Res. 145 (3–4): 315–30. PMID 26112701. doi:10.1159/000431388. 
  11. ↑ Karimi K, Fortriede JD, Lotay VS, Burns KA, Wang DZ, Fisher ME, Pells TJ, James-Zorn C, Wang Y, Ponferrada VG, Chu S, Chaturvedi P, Zorn AM, Vize PD (2018). "Xenbase: a genomic, epigenomic and transcriptomic model organism database". Nucleic Acids Research 46 (D1): D861–D868. PMC 5753396. PMID 29059324. doi:10.1093/nar/gkx936. 
  12. ↑ "Xenopus model organism database". Xenbase.org. Arquivado dende o orixinal o 04 de setembro de 2009. Consultado o 08 de xuño de 2018. 
  13. ↑ Hardwick, Laura J. A.; Philpott, Anna (2015-12-15). "An oncologist׳s friend: How Xenopus contributes to cancer research". Developmental Biology. Modeling Human Development and Disease in Xenopus 408 (2): 180–187. doi:10.1016/j.ydbio.2015.02.003. 
  14. ↑ Gurdon, J. B.; Lane, C. D.; Woodland, H. R.; Marbaix, G. (17 September 1971). "Use of Frog Eggs and Oocytes for the Study of Messenger RNA and its Translation in Living Cells". Nature 233 (5316): 177–182. PMID 4939175. doi:10.1038/233177a0. 
  15. ↑ Reynolds, F. H.; Premkumar, E.; Pitha, P. M. (1 December 1975). "Interferon activity produced by translation of human interferon messenger RNA in cell-free ribosomal systems and in Xenopus oocytes.". Proceedings of the National Academy of Sciences 72 (12): 4881–4885. PMC 388836. doi:10.1073/pnas.72.12.4881. 
  16. ↑ Heasman, J; Kofron, M; Wylie, C (Jun 1, 2000). "Beta-catenin signaling activity dissected in the early Xenopus embryo: a novel antisense approach.". Developmental Biology 222 (1): 124–34. PMID 10885751. doi:10.1006/dbio.2000.9720. 
  17. ↑ Schäfer, Tobias; Pütz, Michael; Lienkamp, Soeren; Ganner, Athina; Bergbreiter, Astrid; Ramachandran, Haribaskar; Gieloff, Verena; Gerner, Martin; Mattonet, Christian (2008-12-01). "Genetic and physical interaction between the NPHP5 and NPHP6 gene products". Human Molecular Genetics 17 (23): 3655–3662. ISSN 1460-2083. PMC 2802281. PMID 18723859. doi:10.1093/hmg/ddn260. 
  18. ↑ Reversade, Bruno; Escande-Beillard, Nathalie; Dimopoulou, Aikaterini; Fischer, Björn; Chng, Serene C.; Li, Yun; Shboul, Mohammad; Tham, Puay-Yoke; Kayserili, Hülya (2009-09-01). "Mutations in PYCR1 cause cutis laxa with progeroid features". Nature Genetics 41 (9): 1016–1021. ISSN 1546-1718. PMID 19648921. doi:10.1038/ng.413. 
  19. ↑ Pittman, Alan M.; Naranjo, Silvia; Webb, Emily; Broderick, Peter; Lips, Esther H.; van Wezel, Tom; Morreau, Hans; Sullivan, Kate; Fielding, Sarah (2009-06-01). "The colorectal cancer risk at 18q21 is caused by a novel variant altering SMAD7 expression". Genome Research 19 (6): 987–993. ISSN 1088-9051. PMC 2694486. PMID 19395656. doi:10.1101/gr.092668.109. 
  20. ↑ Joukov, V; Groen, AC; Prokhorova, T; Gerson, R; White, E; Rodriguez, A; Walter, JC; Livingston, DM (Nov 3, 2006). "The BRCA1/BARD1 heterodimer modulates ran-dependent mitotic spindle assembly.". Cell 127 (3): 539–52. PMID 17081976. doi:10.1016/j.cell.2006.08.053. 
  21. ↑ You, Z; Bailis, JM; Johnson, SA; Dilworth, SM; Hunter, T (Nov 2007). "Rapid activation of ATM on DNA flanking double-strand breaks.". Nature Cell Biology 9 (11): 1311–8. PMID 17952060. doi:10.1038/ncb1651. 
  22. ↑ Ben-Yehoyada, M; Wang, LC; Kozekov, ID; Rizzo, CJ; Gottesman, ME; Gautier, J (Sep 11, 2009). "Checkpoint signaling from a single DNA interstrand crosslink.". Molecular Cell 35 (5): 704–15. PMC 2756577. PMID 19748363. doi:10.1016/j.molcel.2009.08.014. 
  23. ↑ Sobeck, Alexandra; Stone, Stacie; Landais, Igor; de Graaf, Bendert; Hoatlin, Maureen E. (2009-09-18). "The Fanconi Anemia Protein FANCM Is Controlled by FANCD2 and the ATR/ATM Pathways". The Journal of Biological Chemistry 284 (38): 25560–25568. ISSN 0021-9258. PMC 2757957. PMID 19633289. doi:10.1074/jbc.M109.007690. 
  24. ↑ Dominguez-Sola, D; Ying, CY; Grandori, C; Ruggiero, L; Chen, B; Li, M; Galloway, DA; Gu, W; Gautier, J; Dalla-Favera, R (Jul 26, 2007). "Non-transcriptional control of DNA replication by c-Myc.". Nature 448 (7152): 445–51. PMID 17597761. doi:10.1038/nature05953. 
  25. ↑ Dean, S; Marchetti, R; Kirk, K; Matthews, KR (May 14, 2009). "A surface transporter family conveys the trypanosome differentiation signal.". Nature 459 (7244): 213–7. PMC 2685892. PMID 19444208. doi:10.1038/nature07997. 
  26. ↑ Bockenhauer, Detlef; Feather, Sally; Stanescu, Horia C.; Bandulik, Sascha; Zdebik, Anselm A.; Reichold, Markus; Tobin, Jonathan; Lieberer, Evelyn; Sterner, Christina (2009-05-07). "Epilepsy, ataxia, sensorineural deafness, tubulopathy, and KCNJ10 mutations". The New England Journal of Medicine 360 (19): 1960–1970. ISSN 1533-4406. PMC 3398803. PMID 19420365. doi:10.1056/NEJMoa0810276. 
  27. ↑ Gustina, AS; Trudeau, MC (Aug 4, 2009). "A recombinant N-terminal domain fully restores deactivation gating in N-truncated and long QT syndrome mutant hERG potassium channels.". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 106 (31): 13082–7. PMC 2722319. PMID 19651618. doi:10.1073/pnas.0900180106. 
  28. ↑ Duarri, Anna; Teijido, Oscar; López-Hernández, Tania; Scheper, Gert C.; Barriere, Herve; Boor, Ilja; Aguado, Fernando; Zorzano, Antonio; Palacín, Manuel (2008-12-01). "Molecular pathogenesis of megalencephalic leukoencephalopathy with subcortical cysts: mutations in MLC1 cause folding defects". Human Molecular Genetics 17 (23): 3728–3739. ISSN 1460-2083. PMC 2581428. PMID 18757878. doi:10.1093/hmg/ddn269. 
  29. ↑ Blitz, Ira L.; Biesinger, Jacob; Xie, Xiaohui; Cho, Ken W.Y. (2013-12-01). "Biallelic genome modification in F0Xenopus tropicalis embryos using the CRISPR/Cas system". genesis (en inglés) 51 (12): 827–834. ISSN 1526-968X. PMC 4039559. PMID 24123579. doi:10.1002/dvg.22719. 
  30. ↑ Nakayama, Takuya; Fish, Margaret B.; Fisher, Marilyn; Oomen-Hajagos, Jamina; Thomsen, Gerald H.; Grainger, Robert M. (2013-12-01). "Simple and efficient CRISPR/Cas9-mediated targeted mutagenesis in Xenopus tropicalis". genesis (en inglés) 51 (12): 835–843. ISSN 1526-968X. PMC 3947545. PMID 24123613. doi:10.1002/dvg.22720. 
  31. ↑ Wang, Fengqin; Shi, Zhaoying; Cui, Yan; Guo, Xiaogang; Shi, Yun-Bo; Chen, Yonglong (2015-04-14). "Targeted gene disruption in Xenopus laevis using CRISPR/Cas9". Cell & Bioscience (en inglés) 5 (1). PMC 4403895. PMID 25897376. doi:10.1186/s13578-015-0006-1. 
  32. ↑ Bhattacharya, Dipankan; Marfo, Chris A.; Li, Davis; Lane, Maura; Khokha, Mustafa K. (2015-12-15). "CRISPR/Cas9: An inexpensive, efficient loss of function tool to screen human disease genes in Xenopus". Developmental Biology. Modeling Human Development and Disease in Xenopus 408 (2): 196–204. PMC 4684459. PMID 26546975. doi:10.1016/j.ydbio.2015.11.003. 
  33. ↑ Dupont, Sirio; Mamidi, Anant; Cordenonsi, Michelangelo; Montagner, Marco; Zacchigna, Luca; Adorno, Maddalena; Martello, Graziano; Stinchfield, Michael J.; Soligo, Sandra (2009-01-09). "FAM/USP9x, a deubiquitinating enzyme essential for TGFbeta signaling, controls Smad4 monoubiquitination". Cell 136 (1): 123–135. ISSN 1097-4172. PMID 19135894. doi:10.1016/j.cell.2008.10.051. 
  34. ↑ Cordenonsi, Michelangelo; Montagner, Marco; Adorno, Maddalena; Zacchigna, Luca; Martello, Graziano; Mamidi, Anant; Soligo, Sandra; Dupont, Sirio; Piccolo, Stefano (2007-02-09). "Integration of TGF-beta and Ras/MAPK signaling through p53 phosphorylation". Science 315 (5813): 840–843. ISSN 1095-9203. PMID 17234915. doi:10.1126/science.1135961. 
  35. ↑ Fuentealba, Luis C.; Eivers, Edward; Ikeda, Atsushi; Hurtado, Cecilia; Kuroda, Hiroki; Pera, Edgar M.; De Robertis, Edward M. (2007-11-30). "Integrating patterning signals: Wnt/GSK3 regulates the duration of the BMP/Smad1 signal". Cell 131 (5): 980–993. ISSN 0092-8674. PMC 2200633. PMID 18045539. doi:10.1016/j.cell.2007.09.027. 
  36. ↑ Kim, Nam-Gyun; Xu, Chong; Gumbiner, Barry M. (2009-03-31). "Identification of targets of the Wnt pathway destruction complex in addition to beta-catenin". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 106 (13): 5165–5170. ISSN 1091-6490. PMC 2663984. PMID 19289839. doi:10.1073/pnas.0810185106. 
  37. ↑ Kaláb, Petr; Pralle, Arnd; Isacoff, Ehud Y.; Heald, Rebecca; Weis, Karsten (2006-03-30). "Analysis of a RanGTP-regulated gradient in mitotic somatic cells". Nature 440 (7084): 697–701. ISSN 1476-4687. PMID 16572176. doi:10.1038/nature04589. 
  38. ↑ Tsai, Ming-Ying; Wang, Shusheng; Heidinger, Jill M.; Shumaker, Dale K.; Adam, Stephen A.; Goldman, Robert D.; Zheng, Yixian (2006-03-31). "A mitotic lamin B matrix induced by RanGTP required for spindle assembly". Science 311 (5769): 1887–1893. ISSN 1095-9203. PMID 16543417. doi:10.1126/science.1122771. 
  39. ↑ Ma, Li; Tsai, Ming-Ying; Wang, Shusheng; Lu, Bingwen; Chen, Rong; Iii, John R. Yates; Zhu, Xueliang; Zheng, Yixian (2009-03-01). "Requirement for Nudel and dynein for assembly of the lamin B spindle matrix". Nature Cell Biology 11 (3): 247–256. ISSN 1476-4679. PMC 2699591. PMID 19198602. doi:10.1038/ncb1832. 
  40. ↑ Emanuele, Michael J.; Stukenberg, P. Todd (2007-09-07). "Xenopus Cep57 is a novel kinetochore component involved in microtubule attachment". Cell 130 (5): 893–905. ISSN 0092-8674. PMID 17803911. doi:10.1016/j.cell.2007.07.023. 
  41. ↑ Akkers, Robert C.; van Heeringen, Simon J.; Jacobi, Ulrike G.; Janssen-Megens, Eva M.; Françoijs, Kees-Jan; Stunnenberg, Hendrik G.; Veenstra, Gert Jan C. (2009-09-01). "A hierarchy of H3K4me3 and H3K27me3 acquisition in spatial gene regulation in Xenopus embryos". Developmental Cell 17 (3): 425–434. ISSN 1878-1551. PMC 2746918. PMID 19758566. doi:10.1016/j.devcel.2009.08.005. 
  42. ↑ Hontelez, Saartje; van Kruijsbergen, Ila; Georgiou, Georgios; van Heeringen, Simon J.; Bogdanovic, Ozren; Lister, Ryan; Veenstra, Gert Jan C. (2015-01-01). "Embryonic transcription is controlled by maternally defined chromatin state". Nature Communications 6: 10148. ISSN 2041-1723. PMC 4703837. PMID 26679111. doi:10.1038/ncomms10148. 
  43. ↑ Walker, James C.; Harland, Richard M. (2009-05-01). "microRNA-24a is required to repress apoptosis in the developing neural retina". Genes & Development 23 (9): 1046–1051. ISSN 1549-5477. PMC 2682950. PMID 19372388. doi:10.1101/gad.1777709. 
  44. ↑ Rosa, Alessandro; Spagnoli, Francesca M.; Brivanlou, Ali H. (2009-04-01). "The miR-430/427/302 family controls mesendodermal fate specification via species-specific target selection". Developmental Cell 16 (4): 517–527. ISSN 1878-1551. PMID 19386261. doi:10.1016/j.devcel.2009.02.007. 
  45. ↑ Park, Jae-Il; Venteicher, Andrew S.; Hong, Ji Yeon; Choi, Jinkuk; Jun, Sohee; Shkreli, Marina; Chang, Woody; Meng, Zhaojing; Cheung, Peggie (2009-07-02). "Telomerase modulates Wnt signalling by association with target gene chromatin". Nature 460 (7251): 66–72. ISSN 1476-4687. PMC 4349391. PMID 19571879. doi:10.1038/nature08137. 
  46. ↑ De Val, Sarah; Chi, Neil C.; Meadows, Stryder M.; Minovitsky, Simon; Anderson, Joshua P.; Harris, Ian S.; Ehlers, Melissa L.; Agarwal, Pooja; Visel, Axel (2008-12-12). "Combinatorial regulation of endothelial gene expression by ets and forkhead transcription factors". Cell 135 (6): 1053–1064. ISSN 1097-4172. PMC 2782666. PMID 19070576. doi:10.1016/j.cell.2008.10.049. 
  47. ↑ Li, Yan; Rankin, Scott A.; Sinner, Débora; Kenny, Alan P.; Krieg, Paul A.; Zorn, Aaron M. (2008-11-01). "Sfrp5 coordinates foregut specification and morphogenesis by antagonizing both canonical and noncanonical Wnt11 signaling". Genes & Development 22 (21): 3050–3063. ISSN 0890-9369. PMC 2577796. PMID 18981481. doi:10.1101/gad.1687308. 
  48. ↑ Carmona-Fontaine, Carlos; Matthews, Helen K.; Kuriyama, Sei; Moreno, Mauricio; Dunn, Graham A.; Parsons, Maddy; Stern, Claudio D.; Mayor, Roberto (2008-12-18). "Contact inhibition of locomotion in vivo controls neural crest directional migration". Nature 456 (7224): 957–961. ISSN 1476-4687. PMC 2635562. PMID 19078960. doi:10.1038/nature07441. 
  49. ↑ Buitrago-Delgado, Elsy; Nordin, Kara; Rao, Anjali; Geary, Lauren; LaBonne, Carole (2015-06-19). "NEURODEVELOPMENT. Shared regulatory programs suggest retention of blastula-stage potential in neural crest cells". Science 348 (6241): 1332–1335. ISSN 1095-9203. PMC 4652794. PMID 25931449. doi:10.1126/science.aaa3655. 
  50. ↑ Tsuji, Toshiya; Lau, Eric; Chiang, Gary G.; Jiang, Wei (2008-12-26). "The role of Dbf4/Drf1-dependent kinase Cdc7 in DNA-damage checkpoint control". Molecular Cell 32 (6): 862–869. ISSN 1097-4164. PMC 4556649. PMID 19111665. doi:10.1016/j.molcel.2008.12.005. 
  51. ↑ Xu, Xiaohua; Rochette, Patrick J.; Feyissa, Eminet A.; Su, Tina V.; Liu, Yilun (2009-10-07). "MCM10 mediates RECQ4 association with MCM2-7 helicase complex during DNA replication". The EMBO Journal 28 (19): 3005–3014. ISSN 1460-2075. PMC 2760112. PMID 19696745. doi:10.1038/emboj.2009.235. 
  52. ↑ Ben-Yehoyada, Merav; Wang, Lily C.; Kozekov, Ivan D.; Rizzo, Carmelo J.; Gottesman, Max E.; Gautier, Jean (2009-09-11). "Checkpoint signaling from a single DNA interstrand crosslink". Molecular Cell 35 (5): 704–715. ISSN 1097-4164. PMC 2756577. PMID 19748363. doi:10.1016/j.molcel.2009.08.014. 
  53. ↑ Räschle, Markus; Knipscheer, Puck; Knipsheer, Puck; Enoiu, Milica; Angelov, Todor; Sun, Jingchuan; Griffith, Jack D.; Ellenberger, Tom E.; Schärer, Orlando D. (2008-09-19). "Mechanism of replication-coupled DNA interstrand crosslink repair". Cell 134 (6): 969–980. ISSN 1097-4172. PMC 2748255. PMID 18805090. doi:10.1016/j.cell.2008.08.030. 
  54. ↑ MacDougall, Christina A.; Byun, Tony S.; Van, Christopher; Yee, Muh-ching; Cimprich, Karlene A. (2007-04-15). "The structural determinants of checkpoint activation". Genes & Development 21 (8): 898–903. ISSN 0890-9369. PMC 1847708. PMID 17437996. doi:10.1101/gad.1522607. 
  55. ↑ Nutt, Leta K.; Buchakjian, Marisa R.; Gan, Eugene; Darbandi, Rashid; Yoon, Sook-Young; Wu, Judy Q.; Miyamoto, Yuko J.; Gibbons, Jennifer A.; Gibbon, Jennifer A. (2009-06-01). "Metabolic control of oocyte apoptosis mediated by 14-3-3zeta-regulated dephosphorylation of caspase-2". Developmental Cell 16 (6): 856–866. ISSN 1878-1551. PMC 2698816. PMID 19531356. doi:10.1016/j.devcel.2009.04.005. 
  56. ↑ Viczian, Andrea S.; Solessio, Eduardo C.; Lyou, Yung; Zuber, Michael E. (2009-08-01). "Generation of functional eyes from pluripotent cells". PLOS Biology 7 (8): e1000174. ISSN 1545-7885. PMC 2716519. PMID 19688031. doi:10.1371/journal.pbio.1000174. 
  57. ↑ Dzamba, Bette J.; Jakab, Karoly R.; Marsden, Mungo; Schwartz, Martin A.; DeSimone, Douglas W. (2009-03-01). "Cadherin adhesion, tissue tension, and noncanonical Wnt signaling regulate fibronectin matrix organization". Developmental Cell 16 (3): 421–432. ISSN 1878-1551. PMC 2682918. PMID 19289087. doi:10.1016/j.devcel.2009.01.008. 
  58. ↑ Park, Tae Joo; Mitchell, Brian J.; Abitua, Philip B.; Kintner, Chris; Wallingford, John B. (2008-07-01). "Dishevelled controls apical docking and planar polarization of basal bodies in ciliated epithelial cells". Nature Genetics 40 (7): 871–879. ISSN 1546-1718. PMC 2771675. PMID 18552847. doi:10.1038/ng.104. 
  59. ↑ Mitchell, Brian; Jacobs, Richard; Li, Julie; Chien, Shu; Kintner, Chris (2007-05-03). "A positive feedback mechanism governs the polarity and motion of motile cilia". Nature 447 (7140): 97–101. ISSN 1476-4687. PMID 17450123. doi:10.1038/nature05771. 
  60. ↑ Kälin, Roland E.; Bänziger-Tobler, Nadja E.; Detmar, Michael; Brändli, André W. (2009-07-30). "An in vivo chemical library screen in Xenopus tadpoles reveals novel pathways involved in angiogenesis and lymphangiogenesis". Blood 114 (5): 1110–1122. ISSN 1528-0020. PMC 2721788. PMID 19478043. doi:10.1182/blood-2009-03-211771. 
  61. ↑ Ny, Annelii; Koch, Marta; Vandevelde, Wouter; Schneider, Martin; Fischer, Christian; Diez-Juan, Antonio; Neven, Elke; Geudens, Ilse; Maity, Sunit (2008-09-01). "Role of VEGF-D and VEGFR-3 in developmental lymphangiogenesis, a chemicogenetic study in Xenopus tadpoles" (PDF). Blood 112 (5): 1740–1749. ISSN 1528-0020. PMID 18474726. doi:10.1182/blood-2007-08-106302. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 24-09-2019. Consultado o 08-06-2018. 
  62. ↑ Cha, Hye Ji; Byrom, Michelle; Mead, Paul E.; Ellington, Andrew D.; Wallingford, John B.; Marcotte, Edward M. (2012-01-01). "Evolutionarily repurposed networks reveal the well-known antifungal drug thiabendazole to be a novel vascular disrupting agent". PLOS Biology 10 (8): e1001379. ISSN 1545-7885. PMC 3423972. PMID 22927795. doi:10.1371/journal.pbio.1001379. 
  63. ↑ "Gene Tests in Yeast Aid Work on Cancer". 
  64. ↑ Fini, Jean-Baptiste; Le Mevel, Sebastien; Turque, Nathalie; Palmier, Karima; Zalko, Daniel; Cravedi, Jean-Pierre; Demeneix, Barbara A. (2007-08-15). "An in vivo multiwell-based fluorescent screen for monitoring vertebrate thyroid hormone disruption". Environmental Science & Technology 41 (16): 5908–5914. ISSN 0013-936X. PMID 17874805. doi:10.1021/es0704129. 
  65. ↑ Nat Chem Biol. 2008. 4, 119-25; Int. J. Cancer. 2009. 124, 783-92
  66. ↑ 66,0 66,1 Dagle, J. M.; Weeks, D. L. (2001-12-01). "Oligonucleotide-based strategies to reduce gene expression". Differentiation; Research in Biological Diversity 69 (2–3): 75–82. ISSN 0301-4681. PMID 11798068. doi:10.1046/j.1432-0436.2001.690201.x. 
  67. ↑ 67,0 67,1 Blum, Martin; De Robertis, Edward M.; Wallingford, John B.; Niehrs, Christof (2015-10-26). "Morpholinos: Antisense and Sensibility". Developmental Cell 35 (2): 145–149. ISSN 1878-1551. PMID 26506304. doi:10.1016/j.devcel.2015.09.017. 
  68. ↑ Rana AA, Collart C, Gilchrist MJ, Smith JC (November 2006). "Defining synphenotype groups in Xenopus tropicalis by use of antisense morpholino oligonucleotides". PLoS Genet. 2 (11): e193. PMC 1636699. PMID 17112317. doi:10.1371/journal.pgen.0020193. 
    "A Xenopus tropicalis antisense morpholino screen". Gurdon Institute. Arquivado dende o orixinal o 12 de xuño de 2018. Consultado o 08 de xuño de 2018. 
  69. ↑ "Xenbase". Arquivado dende o orixinal o 12 de xuño de 2018. Consultado o 08 de xuño de 2018. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Xenopus&oldid=6708172»