Voo 123 de Japan Airlines

O voo 123 de Japan Airlines era un voo doméstico operado pola aeroliña Japan Airlines entre o Aeroporto de Haneda e o Aeroporto Internacional de Osaca. O luns 12 de agosto de 1985, un Boeing 747SR que realizaba esta ruta comezou a ter fallos mecánicos aos 12 minutos da engalaxe e, 32 minutos despois, estrelouse contra o monte Takamagahara en Ueno, na prefectura de Gunma, a 100 quilómetros de Toquio. Os seus 15 tripulantes e 505 dos seus 509 pasaxeiros morreron, sendo o peor accidente aéreo en voo único ata a data.

Voo 123 de Japan Airlines
O JA8119, o avión do accidente.
Resumo
Data	12 de agosto de 1985
Causa	Fallo estrutural por unha reparación defectuosa, perda de control hidráulico. Voo controlado contra o terreo.
Lugar	monte Takamagahara, Ueno, prefectura de Gunma
Coordenadas
Orixe	Aeroporto de Haneda
Destino	Aeroporto Internacional de Osaca
Finados	520
Feridos	4
Aeronave
Tipo de aeronave	Boeing 747SR
Operador	Japan Airlines
Rexistro	JA8119
Pasaxeiros	509
Tripulación	15
Superviventes	4

Avión e tripulación

O avión involucrado, con rexistro JA8119, era un Boeing 747SR-46 que realizara o seu primeiro voo o 28 de xaneiro de 1974. Antes do accidente, a súa fuselaxe levaba 25.030 hora de voo e 18.835 ciclos (un ciclo equivale a unha engalaxe e unha aterraxe). A tripulación estaba formada polo capitán Masami Takahama de 49 anos (高浜 雅己 Takahama Masami), o primeiro oficial de 39 anos Yutaka Sasaki (佐々木 祐 Sasaki Yutaka), e o enxeñeiro de voo de 46 anos Hiroshi Fukuda (福田 博 Fukuda Hiroshi). O capitán era un piloto moi experimentado, cunhas 12.400 horas de voo das cales 4.850 foron no 747. O primeiro oficial tiña ao redor de 4.000 horas, con 2.650 no 747, e o enxeñeiro de voo levaba realizadas unhas 9.800 horas, das cales aproximadamente 3.850 foron nese modelo.

Secuencia de eventos

O voo 123 engalou da pista 15L do aeroporto de Haneda en Ōta, Tokyo ás 6:12 p.m., cun atraso de 12 minutos. Uns 12 minutos despois do despeque, case á altitude de cruceiro sobre a baía de Sagami, o tabique de presión traseiro abriuse debido a un defecto que tiña. A descompresión explosiva resultante causou que o aire presurizado saíse da cabina ee arrincase o estabilizador vertical do avión, cortando os catro sistemas hidráulicos. Unha fotografía tomada dende terra confirmou que que o estabilizador vertical desaparecera. A perda de presión na cabina a grande altura causou a falta de osíxeno; as máscaras de osíxeno de emerxencia para os pasaxeiros despregáronse. Os asistentes do voo, incluído un fóra de servizo, administraron osíxeno a varios pasaxeiros usando tanques portátiles.

Os pilotos fixaron o seu transpondedor para emitir un sinal de socorro. O centro de control da área de Tokyo indicoulle ao avión que descendese, cara vectores de aterraxe de emerxencia. Debido a problemas de control, o capitán Takahama pediu un vector cara a Haneda, sabendo que era ideal para un 747 en caso de emerxencia.

Ruta do avión.

O fluído hidráulico escapou completamente a travé da ruptura. Cunha perda total de control hidráulico e coas superficies de control non funcionais, o avión comezou a oscilar cara a arriba e cara a abaixo nun ciclo fugoide. Para contrarrestalo, os pilotos fixeron esforzos para estabilizar o avión usando distintos pulos dos motores. Outras medidas para controlar o aparelo, como saar o tren de aterraxe e estender os flaps, interferiron co control do aceerador e a incapacidade da tripulación para controlar o avión incrementouse.

Descendendo ata os 13.500 pés (4.100 m), os pilotos informaron que o avión era incontrolable. Encarándose á península de Izu os pilotos volveron cara ao océano Pacífico, e entón xiraron novamente cara á ribeira; descenderon por debaixo dos 7.000 pés (2.100 m) antes de volver subir. O avión acadou os 13.000 pés (4.000 m) antes de entrar nun descesno incontrolable cara ás montañas e desaparecer do radar ás 6:56 p.m. a 6.800 pés (2.100 m). Durante os últimos momentos o avión recurtou a cima dunha montaña. Durante a rápida caída posterior o aparello estrelouse contra unha segunda cima, entón envorcou e aterrou sobre as súas costas a unha altitude de 1.565 metros, no distrito de Tano da prefectura de Gunma.

O tempo transcorrido entre o estoupido ata o impacto final foi duns 32 minutos, o suficientemente longo para que algúns dos pasaxeiros escribisen mensaxes de despedida aos seus familiares. Recreacións en simulador posteriores (dos fallos mecánicos sufridos polo avión) non puideron producir unha solución ou resultado mellor; a pesar dos seus melores esforzos, ningunha das catro tripulacións das simulacións mantiveron o avión no aire durante os 32 minutos acadados pola tripulación do voo 123.

Atraso na operación de rescate

Controladores da Forza Aérea dos Estados Unidos na base aérea de Yokota, situada preto da traxectoria de voo do avión, estiveran monitorizando as chamadas de axuda. Mantiveron o contacto durante todo o percorrido cos oficiais de control de voo xaponeses e dispuxeron a súa pista para a aterraxe do aparello. Despois de perder o contacto no radar, un C-130 estadounidense da 345 TAS pediu permiso para buscar o avión perdido. A tripulación do C-130 foi a primeira en ver o lugar do impacto un 20 minutos despois de que ocorrese, mentres aínda era de día. A tripulaión comunicouse por radio coa base de Yokota para alertalos e dirixiu un helicóptero Huey da USAF dende a base ata o lugar do accidente. Os equipos de rescate preparáronse para baixar Marines co guindastre do helicóptero. A pesar de que os estadounidenses ofrecéronse para axudar na localización e recuperación do avión accidentado, as autoridades xaponesas rexeitaron o ofrecimento, anunciando que as Forzas de Autodefensa do Xapón poderían facer o traballo sen axuda externa.

Aínda que un helicóptero das Forzas de Autodefensa finalmente divisou os restos durante a noite, a pobre visibilidade e o difícil terreo montañoso impedíronlle aterrar no lugar. O piloto informou dende o aire que nona había sinais de superviventes. Baseándose nese informe, o persoal de terra das Forzas de Autodefensa non se dirixiron á zona a noite do accidente. En cambio, pasaron a noite en tendas improvisadas construíndo ramplas de aterraxe de helicópteros e realizando outros preparativos a 63 quilómetros dos restos. Os equipos de rescate non chegaron á zona doaccidente ata a meñá seguinte. O persoal médico atoparía posteriormente corpos con feridas que indicaban que o individuo sbrevivira ao impacto para morrer despois dun shock ou da exposición durante a noite ás condicións climatolóxicas da montaña. Un médico dixo "Se o descubrimento fose dez horas antes, poderíamos ter atopado máis superviventes".

A asistente de voo Yumi Ochiai, unha das catro superviventes dos 524 ocupantes do avión, contou dende a súa cama do hospital que recordaba as luces e o son do helicóptero pouco despois de que espertase entre os restos, que puido escoitar a outros superviventes berrar e xemer e que eses sons foron desaparecendo ao longo da noite.

Causa

A causa oficial segundo o informe publicado pola Comisión de Investigación de Accidentes de Aviación xaponesa é a seguinte:

1. O avión estivo implicado nun tailstrike no aeroporto internacional de Osaca sete anos antes do accidente, que danou o tabique de presión posterior do avión.
2. A posterior reparación do tabique non se axustou aos métodos de reparación aprobados por Boeing. Para reforzar o tabique danado, o procedemento de reparación de Boeing pide unha placa continua de empalme con tres ringleiras de remaches. Porén, os técnicos de Boeing que realizaron a reparación usaran dúas placas paralelas á grieta de tensión. Cortar a placa deste xeito anulaba a efectividade dunha das ringleiras de remaches, reducindo a resistencia á fatiga da peza nun 70%. Durante a investigación, a Comisión de Investigación de Accidentes de Aviación calculou que esta instalación incorrecta fallaría despois duns 10 000 ciclos de presurización; o avión completara 12 318 voos dende a reparación cando ocorreu o accidente.
3. En consecuencia, despois de repetidos ciclos de presurización durante voos normais, o tabique comezou a rompese gradualmente preto dunha das dúas filas de remaches que estaban xuntas. Cando finalmente fallou, o resultado foi unha rápida descompresión que rompeu as liñas dos catro sistemas hidráulicos e expulsou o estabilizador vertical. Con moitos dos controis do avión inoperativos, o aparello volveuse incontrolable.