Usuario:Mark Gasoline / Obradoiro

Frixideira doméstica con cesto.

Unha frixideira ou fritideira é un electrodoméstico usado na cociña para frixir alimentos. Existen versións industriais, así como variantes domésticas. O sistema de frixido con grella e cesta xa foi informado durante a época de Roma.

Características ==

A base das fritideiras modernas é a conversión da grella nun recipiente colector de aceite que se axusta á estrutura que contén o sistema de quecemento. As frixideiras modernas contan cunha cesta para sacar os alimentos do aceite e escorrelos. A cesta e a cubeta do aceite teñen un volume proporcional á cantidade de alimento que cabe. Tamén poden incluír un cronómetro con alarma audíbel, mecanismos automáticos para elevar e mergullar o cesto no aceite, un dispositivo para evitar que os restos de fariña e enlucido se queimen no fondo da cubeta, sistemas de ventilación para mitigar o cheiro, filtros de aceites para ampliar a súa vida útil e controis de temperatura mecánicos ou electrónicos. Segundo o tipo de aceite, volume e tipo de alimento, as temperaturas usuais das frixideiras son de 175 a 190°.

Construción ==

As frixideiras modernas melloraron a eficiencia enerxética grazas á mellora dos sistemas de transferencia de calor. Os modelos comerciais con sistemas infravermellos ou de convección son eficientes pero caros, polo que son máis comúns as frixideiras eléctricas ou a gas.

Os modelos eléctricos son populares no mercado doméstico pola súa mobilidade. Perden algo menos de calor ca as de gas porque os elementos térmicos están mergullados no aceite, e ten un tempo de recuperación da temperatura menor entre ciclos de fritido. Os modelos de gas quéntanse máis rapidamente e logran maiores temperaturas de traballo, podendo ser alimentados con gas natural ou propano, fontes enerxéticas xeralmente máis baratas que a electricidade, o que fai a estas frixideiras máis populares en contornas industriais.

As frixideiras profesionais adoitan fabricarse en aceiro doce ou inoxidábel, sendo este último máis resistente á corrosión e as manchas. Ademais, o aceiro doce tamén se dilata máis coa calor, o cal pode botar a perder o aparello co tempo.

Existen frixideiras cunha gran variedade de cubetas. Algúns modelos contan cunha «zona fría» no fondo da cubeta, onde se depositan os anacos que se desprenden dos alimentos, evitándose así que se carbonicen e ensucien o aceite. As freidoras con quentadores tubulares teñen unha gran zona fría porque os tubos están un pouco elevados do fondo da cubeta, deixando un xeneroso espazo de aceite máis frío. Isto resulta particularmente útil ao fritir elementos moi enlucidos. As freidoras con quentadores tubulares son máis difíciles de limpar que as abertas, pero permiten un mellor acceso á fonte de calor e adoitan ser menos caras. Os modelos de cubeta aberta teñen unha fonte de calor externa, que fai que a súa limpeza sexa máis cómoda e muller un mellor acceso ao aceite, pero adoitan dispor dunha zona fría menor, polo cal as partículas que se desprenden poden queimarse e ensuciar o aceite. Aínda así, estas freidoras funcionan moi ben para os alimentos pouco enlucidos. As freidoras de fondo plano, unha variante das de cubeta aberta, tamén poden ser difíciles de limpar e carecen de zona fría, pero son moi efectivas para frixir demasiado.

Control de temperatura ==

Moitos modelos de frixideiras modernas inclúen controis de temperatura electrónicos, que permiten aforrar enerxía ao monitorizar e axustar constantemente a temperatura do aceite. Un termostato de alta calidade pode manter a temperatura nun rango de 2 °C, asegurando o tempo de fritido precisos. Os termostatos de seguridade que cortan a alimentación eléctrica automaticamente se o aceite logra temperaturas perigosas axudan a previr incendios.

En modelos recentes faise mención da conveniencia de non superar as temperaturas aconselladas para evitar a formación de susbtancias con risco de toxicidade. Por exemplo nalgunhas frixideiras domésticas aconséllase frixir alimentos con alto contido de amidón como as patacas e que a temperatura non exceda os 170 graos centígrados para que o nivel de acrilamida no alimento non sexa superior ao considerado inocuo.[5]

Filtrado do aceite ==

Un sistema de filtrado de aceite, tratamento químico ou po de terra de diatomea axuda a eliminar as pequenas partículas de comida que non sempre son visíbeis. O uso destes sistemas duplica a vida do aceite. Os sistemas de filtrado poden adquirirse ou verse integrados á fritideira para evitar realizar manualmente o proceso relativamente perigoso de filtrar o aceite a un sistema externo. Moitos restaurantes usan un sistema de filtrado portátil ou un shortening shuttle para transportar o aceite rexeitado nunha zona de vertedura. Aínda así, nin sequera o aceite vello non é completamente inútil. Hai métodos (químicos e mecánicos) para reciclar o aceite usado como biodiésel apto para vehículos diésel.

Sri lanka

Deporte

Selección nacional de rugby de Sri Lanka en 2014.

Aínda que o deporte nacional oficial de Sri Lanka é o voleibol, el crícket é, con diferenza, o deporte máis popular e a selección nacional de crícket de Sri Lanka é unha das mellores del mundo. Aínda que Sri Lanka obtivo o status de equipo de críquet de proba en 1982, non acadou o cume do críquet mundial ata principios da década de 1990, que culminou coa conquista da Copa do Mundo en 1996 e da Copa de Asia en 1997.

Dende entón, Sri Lanka competiu regularmente pola coroa dos mellores do mundo. Compartiu o Trofeo de Campións do ICC coa India en 2002, ficou subcampioa tanto en 2007 (contra Australia) como en 2011 (contra a India, así como en las Copas Mundiales T20 Masculinas del ICC de 2009 y 2012. Sri Lanka tamén gañou o Mundial Twenty20 del ICC en Bangladés en 2014 tras vencer a la India en la final. A selección nacional tamén gañou as Copas de Asia de 1986, 1997, 2004, 2008 e 2014. Sri Lanka fue coanfitriona das Copas do Mundo de 1996 e 2011 e do Mundial Twenty20 do ICC de 2014. A Copa de Asia tamén se celebrou en Sri Lanka en varias ocasións. En novembro de 2021, Sri Lanka foi designada para organizar conxuntamente coa India a Copa do Mundo T20 de 2026.

Produción ronin

O escritor David Mamet é visto nos créditos finales de la película como "Richard Weisz", según se informa debido a una desilusión que él tuvo debido a compartir el crédito con J. D. Zeik (el escritor original). Según la producción, las contribuciones de Mamet fueron "menores, limitadas al personaje de Deirdre y a algunas de las escenas de Sam (Robert De Niro)". Según Frankenheimer, "Los créditos deberían decir: Argumento por J. D. Zeik, Guión por David Mamet. Nosotros no tomábamos una línea del guion de J.D. Zeik". Esto fue confirmado por una copia del guion de Zeik mostrando sus contribuciones menores.

El título es derivado del nombre japonés rōnin, usado para el samurái que no tiene señor al que servir, y cuyas motivaciones son, en gran medida, de dinero y supervivencia en lugar del honor y el deber. Muchos de los personajes de la película son agentes desempleados que están a la deriva al fin de la Guerra Fría. La película hace referencia con el nombre Ronin a la leyenda japonesa de los 47 rōnin, aludiendo a las identidades de los protagonistas de la película.

Ronin es notable por el número de persecuciones en coches, especialmente una bastante larga a través de las calles y túneles de París, tanto así que algunas escenas requirieron hasta 150 especialistas. El trabajo realizado en las persecuciones con coches ha sido una especialidad de Frankenheimer, que era un antiguo piloto de carreras, desde entonces hasta su película filmada en 1966, Grand Prix. Aunque las secuencias de acción eran a menudo tomadas por un segundo director, Frankenheimer lo hizo todo él mismo.

Aunque era consciente de las muchas innovaciones en efectos especiales desde entonces, eligió filmar estas secuencias de forma real, sin efectos especiales, para obtener un mayor nivel de autenticidad. De hecho, en muchas de las escenas a alta velocidad estuvieron los actores en los vehículos. Skipp Sudduth hizo casi todo conduciendo él mismo, mientras que otros coches eran conducidos por especialistas con el volante en el lado derecho del vehículo y los choques eran realizados también por un especialista.

Los contenidos del maletín nunca fueron revelados (véase MacGuffin). Mamet escribió que él creía que la revelación de esos detalles podría ser una revelación demasiado obvia, por lo que el director dejó que la audiencia imaginara qué es lo que había en el maletín y respondieran la respuesta por ellos mismos. Esta es una técnica que Mamet ha realizado constantemente en sus películas.