Teobaldo I de Navarra

Teobaldo I de Navarra e IV de Champaña o Trobador, nado en Troyes en 1201 e finado en Pamplona en 1253, foi conde de Champaña e Brie (1201 - 1253) e rei de Navarra (1234 - 1253).

Teobaldo I de Navarra
Alcume	Thibaut le Posthume, Thibaut le Chansonnier e Teobaldo el Trovador
Nacemento	30 de maio de 1201
Lugar de nacemento	Troyes
Falecemento	8 de xullo de 1253
Lugar de falecemento	Pamplona
Soterrado	Catedral de Santa María da Asunción de Pamplona
Nacionalidade	Reino de Francia e Reino de Navarra
Ocupación	escritor, compositor, gobernante e trouvere
Pai	Teobaldo III de Champaña
Nai	Branca de Navarra
Cónxuxe	Gertrude of Dagsburg, Agnes of Beaujeu e Margarida de Bourbon
Fillos	Branca de Navarra, Teobaldo II de Navarra, Beatriz de Navarra, Henrique I de Navarra, Margarida de Navarra, Duquesa de Lorena, Gil de Rada, Sancha de Navarra e Ines de Navarra
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Escudo de armas de Teobaldo I de Navarra e IV de Champaña

Traxectoria

Orixes familiares

Era fillo de Teobaldo III de Champaña e Branca de Navarra. Por liña paterna era neto de Henrique I de Champaña e María de Francia, e por liña materna de Sancho VI de Navarra e Sancha de Castela.

Matrimonios e descendentes

Cara a 1220 casou con Xertrude de Dagsburg, filla do conde Alberte de Dabsbourg.

En 1222 casou, en segundas nupcias, con Inés de Beaujeau, filla de Guichard de Beaujeau e Sibila de Hainaut e curmá de Luís IX de Francia. Desta unión naceu:

• a infanta Branca de Navarra (1226 - 1283), casada en 1236 con Xoán I da Bretaña, duque da Bretaña.

En 1232 casou novamente con Margarida de Borbón-Dampierre. Desta unión naceron:

• a infanta Leonor de Navarra (1233).
• o infante Teobaldo II de Navarra (1238 - 1270), rei de Navarra e conde de Champaña.
• a infanta Beatriz de Navarra (1242 - 1295), casada en 1258 co duque Hugo IV de Borgoña.
• o infante Pedro de Navarra (? - 1265 ), señor de Muruzabal.
• a infanta Margarida de Navarra (? - 1306), casada en 1255 co duque Fernando III de Lorena.
• o infante Henrique I de Navarra (1244 - 1274), rei de Navarra e conde de Champaña.

Tivo varios fillos ilexítimos:

• Guillerme de Navarra (? - 1267), sacerdote.
• Margarida de Navarra, casada con Àlvar Pérez de Azagra, señor de Albarracín.
• Elida de Navarra, morta de pequena.
• Berengaia de Navarra, priora de Sant Pere de Ribes
• Marquesa de Navarra, casada con Pere Ferrandis, señor de Híxar, bastardo de Aragón. Filla ilexítima con Marquesa Gil de Rada .

Alcume: o Trobador

Teobaldo é coñecido como o Trobador pola súa fama de poeta, que xa tiña no seu tempo e que a historia confirmou.

Ascenso ao condado de Champaña

Nacido o mesmo ano da morte do seu pai, Teobaldo foi nomeado conde de Champaña ese mesmo ano. A súa nai comezou unha rexencia que durou ata 1222, cando fixo os 21 anos. A rexencia foi dura, especialmente polos constantes enfrontamentos coa familia Brienne, que lles demandaban o trono do condado ao seren curmáns de Teobaldo.

Ascenso ao trono navarro

Frontal e parte traseira do selo de Teobaldo I de Navarra. Empregou un modelo de selo do seu avó Sancho VI de Navarra, onde aparece o carbunclo, mentres mantiña o sinal heráldico iniciado polo seu pai, Teobaldo III de Champaña, a barra de Champaña.

Morto Sancho VII os navarros esqueceron a vontade do rei, na que facía herdeiro a Xaime I o conquistador e chamaron a Teobaldo, que ao mes da morte do seu tío se presentou en Pamplona, onde xurou os Foros do reino, alimentando a coroa de Navarra cunha dinastía recoñecida de ricos vasalos do rei de Francia establecidos ao norte do reino e instaurando a chamada dinastía champaña .

Relacións cos veciños

Sela pactos con Castela, Aragón e Inglaterra, o que lle permitiu consolidarse na coroa. Gobernou axudado por nobres do Champaña, que recibiron importantes postos. Reduciu a importancia das tenzas como división territorial e introduciu catro grandes distritos confiados a meiriños, aos que atribuíu funcións fiscais e de orde pública. Estableceu as súas leis por escrito e comezou a recompilación das tradicións xurídicas da monarquía navarra coñecida como "Foro xeral".

Para obter o apoio de Castela, acordou o matrimonio da súa filla Branca con Afonso, o futuro Afonso X o Sabio . Neste pacto, Fernando III de Castela ofrecía a Teobaldo as terras de Guipúscoa mentres vivise o navarro, pero non as de Áraba, como tamén pretendía Teobaldo; Así, o reino de Navarra tería unha saída natural ao Cantábrico. Este tratado, que non chegou a cumprirse, tería suposto a incorporación de Navarra a Castela. Parece que ao ano seguinte prometeu a súa filla Branca co duque da Bretaña.

Cruzadas

En 1238 dirixiu un exército cruzado en Terra Santa. A pesar de ser derrotado, as disputas entre musulmáns permitíronlle asinar a paz e obter para os cristiáns as cidades de Xerusalén, Belén e Ascalón. Volveu da cruzada a finais do ano 1240, pasando boa parte do seu reinado viaxando continuamente entre Navarra e Champaña.

Relacións coa igrexa

Mantivo grandes diferenzas co bispo de Pamplona, Pedro Jiménez de Gazólaz, e negouse a responder ante os tribunais papais. Un consello provincial celebrado en 1250 chegou a escomungalo, pero o papa Inocencio IV concedeulle un privilexio especial polo que, sen o mandato da Santa Sé, ninguén podería escomungar ao rei .

Morte

Morreu o 8 de xullo de 1253 en Pamplona ao regreso dunha das súas viaxes á rexión de Champaña, sendo enterrado na catedral desta cidade.

Véxase tamén

bibliografía

• Paul Flamant, Thibaut le chansonnier, fabliau en 2 actes -en vers-, Eugène Figuier éditeur, París, 1927
• Les Chansons de Thibaut de Champagne, roi de Navarre, édition critique, Axel Wallensköld, Edouard Champion éditeur, París, 1925
• Taittinger, Claude (1987). Thibaut le Chansonnier. Comte de Champagne. París: Perrin. p. 323. ISBN 978-2262004385. 
• Christopher Callahan; Daniel E. O’Sullivan (2016). "Melodic Variance in the Songs of Thibaut de Champagne". Variants (en inglés). 12-13: 11–33. Consultado o 29 de setembro de 2017. 
• Gaston Raynaud (1879). "Le chansonnier Clairambault de la Bibliothèque nationale". Bibliothèque de l'école des chartes (en francés) 40 (1): 48–67. Consultado o 30 de setembro de 2017. 
• Thibaut de Champagne, Les Chansons. Textes et mélodies, édition bilingue établie, traduite, présentée et annotée par Christopher Callahan, Marie-Geneviève Grossel et Daniel E. O'Sullivan, París, éditions Honoré Champion, Champion classiques. Moyen Âge n°|46, 2018 ISBN 978-2-7453-4800-5