Svalbard

Svalbard, tamén chamado Spitzberg ou Spitsberg é un arquipélago situado no océano Glacial Ártico, ao norte do continente europeo, que forma parte do Reino de Noruega. Consiste nun grupo de illas que abarcan desde os 74º a 81º norte e dos 10º aos 35º leste; forman a parte máis setentrional de Noruega. Tres das illas están habitadas: Spitsbergen, Bjørnøya e Hopen. A maior poboación é Longyearbyen. O Tratado de Svalbard recoñece soberanía norueguesa sobre Svalbard e a Acta de Svalbard de 1925 fai Svalbard parte deste país.

Svalbard Свальбард
Bandeira de Noruega Escudo de Noruega
Bandeira Escudo
Himno: Ja, vi elsker dette landet
Capital  • Poboación	Longyearbyen 2.040
Cidade máis poboada	Longyearbyen
Linguas oficiais	Noruegués, ruso e ucraíno.
Forma de goberno	Territorio do Reino de Noruega
Rei Gobernador	Harald V Kjerstin Askholt
Superficie	Posto 125º
• Total	61.022 km²
• % auga	Desprezable
Poboación	Posto 115º
• Total	2.642 (2012) hab.
• Densidade	0.04 hab./km²
PIB (nominal)
• Total	n/d
• per cápita	n/d
PIB (PPA)
• Total	n/d
• per cápita	n/d
Moeda	Coroa norueguesa
IDH	n/d
Xentilicio	n/d
Fuso horario	CET (UTC+1)
• Horario de verán	CEST (UTC+2)
Dominio de Internet	.no (.sj concedido pero sen ser usado)
Prefixo telefónico	+47
Prefixo radiofónico	n/d
Código ISO	744 / SJM / SJ

Historia

Artigo principal: Historia de Svalbard.

É posible que os viquingos, ou quizais os rusos, descubrisen Svalbard cara ao século XII. Existen relatos tradicionais escandinavos dunha terra coñecida como Svalbarð - literalmente "beira fría" - pero esta terra puido ser Jan Mayen ou a costa leste de Groenlandia. Indiscutiblemente, foi o holandés Willem Barents quen a descubriu en 1596. As illas serviron como base baleeira internacional durante os séculos XVII e XVIII e tamén se estableceron nelas as bases operativas de moitas das expedicións árticas. A cartografía xeolóxica do arquipélago foi dirixida polos equipos de Cambridge e outras universidades, encabezados principalmente por W. Brian Harland, desde a década de 1940 ata 1980.

A illa máis extensa chámase Spitsbergen (picos dentados), nome moi popularizado pero utilizado impropiamente para referirse a todo o arquipélago.

Política

Artigo principal: Goberno de Svalbard.

Segundo os termos do Tratado de Svalbard de 9 de febreiro de 1920, a diplomacia internacional recoñecía a soberanía norueguesa. Noruega tomou a administración de Svalbard en 1925. Con todo, segundo o Tratado, había cidadáns de varios outros países con dereito a explotar os depósitos minerais e outros recursos naturais "en pé de absoluta igualdade". Como resultado un asentamento ruso permanente e máis ou menos autónomo foi crecendo en Barentsburg. Outro asentamento ruso en Pyramiden foi abandonado en 1998. Nalgún tempo, a poboación rusa (ou soviética) de Svalbard superaba considerablemente a poboación norueguesa, aínda que isto xa non é así. No pasado explotaron os recursos da illa compañías dos EEUU, Gran Bretaña, Alemaña, Suecia e os Países Baixos.

Xeografía

Artigo principal: Xeografía de Svalbard.

As illas que forman o arquipélago cobren unha superficie de 62.050 km2;. Dominan tres grandes illas: Spitsbergen (39.000 km²), Nordaustlandet (14.600 km²) e Edgeøxa (5.000 km²). Outras de importancia son: Barentsøxa, Lågøxa, Hopen, Danskøxa, Kvitøxa, Wilhelmøxa,

O 60% de Svalbard está cuberta por glaciares e extensións nevadas. Con todo, a corrente do Atlántico norte tempera o clima ártico mantendo as augas limpas e navegables durante a maior parte do ano. Svalbard sitúase ao norte do Círculo Polar Ártico e en Longyearbyen, o sol da media noite dura desde o 20 de abril ata o 23 de agosto e a escuridade perpetua desde o 26 de outubro ata o 15 de febreiro.

As illas tamén serven como zona de cría para o "ganso" barnacla Branta leucopsis e unha gran variedade de diferentes aves. Catro especies de mamíferos habitan o arquipélago: o rato de campo de Svalbard Microtus epiroticus. o Raposo ártico, o reno de Svalbard (unha subespecie distintiva) e os osos polares.

Mapa do arquipélago

Colonias

• Advent City (Colonia norueguesa, abandonada en 1906) .
• Barentsburg (Colonia rusa—poboación: 900).
• Bjørnøxa (poboación: 9).
• Brucebyen.
• Colesbukta (Colonia rusa, abandonada en 1972).
• Engelsbukta (Colonia inglesa, abandonada a mediados de 1650).
• Gåshamna (Colonia sueca, abandonada en 1655).
• Gravneset (Colonia inglesa, abandonada en 1625).
• Grumant (Colonia rusa, abandonada en 1961, anunciouse o rexurdimento de traballos mineiros en 2003).
• Hopen (poboación: 4).
• Hornsund (poboación: 8).
• Isfjord radio (poboación: 8).
• Kobbefjorden (Colonia danesa, abandonada preto de 1650).
• Lægerneset (Colonia holandesa, abandonada en 1650).
• Longyearbyen (poboación: 1.700).
• Moskushamn.
• Ny-Ålesund (poboación: 40).
• Port Louis or Rekvedbukta (Colonia francesa, abandonada en 1700).
• Pyramiden (colonia rusa, abandonada en 2000).
• Smeerenburg (Colonia holandesa, abandonada ao redor de 1660).
• Sveagruva (poboación: 210).
• Virgohamna (Colonia holandesa, abandonada ao redor de 1650).
• Ytre Norskøxa (Colonia holandesa, abandonada en 1690).

Non existen estradas que unan as diferentes colonias da illa; os medios de transporte son o barco, o avión, o helicóptero e o motoneve.

Economía

Artigo principal: Economía de Svalbard.

Durante moito tempo, os principais establecementos nas illas Svalbard, tanto noruegueses como rusos, estaban dirixidos á explotación das minas de carbón, o cal vén confirmar a teoría da tectónica de placas, xa que non existen árbores no arquipélago actualmente, por razóns climáticas. A fins de 2006 nas proximidades de Longyearbyen (Spitsbergen) comezouse a construción do almacén de sementes de Svalbard, onde se trata de resgardar a máis de 1400 especies de sementes de plantas alimenticias (suponse que se pode chegar a dar resgardo a millóns de diversas variedades de sementes para protexer a biodiversidade, en especial ante calquera risco de catástrofe global).

Demografía

Artigo principal: Demografía de Svalbard.

Svalbard ten unha poboación de aproximadamente 2.600 habitantes. O 72% deles son noruegueses e o 16% rusos e ucraínos. O idioma oficial é o noruegués, aínda que tamén se fala o ruso nas colonias rusas (mineiros da compañía Arktikungol).