Space Art
Space Art foi un dúo musical francés pioneiro da música electrónica e do synthpop en Europa, activo en dúas etapas non continuas. Fundouse en París en 1977 e disolveuse en 1981, para regresar entre 2012 e 2023.[1].
| Space Art | |
|---|---|
| Tipo | grupo musical |
| Na rede | |
      | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Traxectoria
editarOs dous membros de Space Art foron o teclista Dominique Perrier e o batería Roger "Bunny" Rizzitelli. Ambos coñecéronse por primeira vez en 1973 durante as sesións de gravación do álbum do cantante Christophe, Les Paradis Perdus (Les Disques Motors, 1973), nos modernos Ferber Studios, situados na confluencia das rúas Capitaine Ferber e Pierre Mouillard, no distrito 20 de París.
Durante o desenvolvemento desas gravacións terían lugar tres eventos de importancia para a carreira de ambos os músicos. Por unha banda, Christophe introduciría a Dominique Perrier nas singularidades do novo sintetizador ARP Odyssey, que se convertería no instrumento principal nos seus futuros proxectos discográficos. Ao mesmo tempo traballarían xunto ao produtor Francis Dreyfus, e con el entrarían en contacto co compositor e letrista Jean Michel Jarre.
Christophe volvería a invitar a Perrier e Rizzitelli no seu estudio en 1974 na gravación de Les Mots Bleus, éxito avalado no mítico dobre LP en directo Olympia (Les Disques). Motors, 1975), gravado nas noites do 26 e 27 de novembro de 1974 no famoso local parisiense, ao que seguiu o álbum Samouraï (Les Disques Motors, 1976).
A estas alturas, Perrier e Rizzitelí xa eran unha especie de músicos residentes nos Ferber Studios, onde se gravaran todos os LPs de estudo de Christophe daquela época, e acertaran co baixista Didier Batard e co guitarrista Patrice Tison. Os catro membros da sesión decidiron formar un grupo temporal baixo o nome de Bahamas, que publicou o álbum de rock progresivo Le Voyageur Immobile (Les Disques Motors, 1976), con Batard e Tison tamén como solistas. Tras a publicación, Batard pasaría a formar parte do grupo Heldon mentres Tison continuaría o seu traballo como guitarrista de sesión.
Sen novos proxectos no horizonte a curto prazo, Perrier e Rizzitelli atoparon á súa disposición o estudio A de Ferber, alcumado 'la cathédrale' polo seu gran tamaño e a súa acústica, polo que comezaron a experimentar cos instrumentos que formaban parte do equipo do estudio. Este experimento resultou na formación da banda que recolleu o nome dunha visita que Roger Rizzitelli realizou ao parque de atraccións Foire du Trône de París, onde chamou a súa atención a atracción Spuk im Spessart. Rizzitelli suxeriu o nome "Spessart" para o grupo, un nome que foneticamente lle soaba a Perrier como Space Art, que finalmente se converteu no nome artístico do dúo.
Álbum Homónimo
editarO disco Space Art, gravouse en 1977 en 24 temas, Ferber foi o primeiro estudo francés equipado con gravadoras destas características, no que participou o mesmo persoal que traballara nos anteriores discos de Christophe e Bahamas, é dicir, Jacques Dutillet, Joël Atlan e Yves Galli, e foi mesturado por René Ameline, propietario do estudio, e enxeñeiro de son de recoñecido prestixio en Francia.
A instrumentación utilizada nas sesións de gravación resultou inusual xa que consistía exclusivamente no equipamento dispoñible no estudo Ferber. A batería de Rogers e a percusión de "Bunny" Rizzitelli uníronse o sintetizador ARP Odyssey, un Mellotron e os órganos Eminent 310 e Hammond B3 de Perrier. Unha das peculiaridades deste proxecto é que non hai nin unha soa liña secuenciada nel e os poucos fragmentos nos que aparentemente se usan secuenciadores foron executados completamente a man por Perrier. O mesmo podemos dicir de Rizzitelli, que non utilizaba os automatismos das caixas de ritmos e concentrábase na execución manual
O dúo asinou un contrato de distribución co selo Carrere, un mítico selo discográfico francés especializado na 'chanson française' nos anos 60 e orientado especialmente á música disco durante os 70.
O álbum Space Art ábrese coa peza estrela, o sinxelo "Onyx", que alcanzou o número 11 da lista francesa en abril de 1977, e o número 36 da lista xeral de sinxelos máis exitosos dese país ese ano, rexistrando máis de 772.000 copias vendidas. Nas listas neerlandesas alcanzou o número 22 en xullo, e aínda que a canción foi lanzada noutros mercados europeos como Alemaña, Portugal, Grecia, Italia ou Bélxica, non hai datos fiables sobre a súa repercusión nas listas deses países. Tampouco houbo sorte co esixente mercado británico, onde as cancións "Oxygène IV" e "Magic Fly" alcanzaron os números 4 e 2 da lista de sinxelos en outubro de 1977, e superaron claramente a "Onyx", que nas mesmas datas non chegou a entrar no top 50, só acadando a posición virtual 58 (daquela só existía o Top 50).
A crítica destacou en "Onyx" o uso intelixente que Perrier fixo da ARP Odyssey no orixinal, con arranxos tímbricos. Nesta peza, como en todo o disco, tamén destaca o particular son da batería de Rizzitelli.
O segundo tema "Naissance de Cassiopée" presenta tamén un marcado sinfonismo. Pola súa banda, “Interlune” é unha peza experimental breve, na que parece que os músicos estaban a realizar probas de son cos seus instrumentos.
Con "Laser en novembre" remata o LP orixinal. [2]
Membros
editarFormación a partir do 2012
- Dominique "Terracota" Perrier – piano
- Tommy Rizzitelli – batería
Formación orixinal
- Dominique "Terracota" Perrier – piano
- Roger "Bunny" Rizzitelli – batería
Colaboracións
- Janet Woollacott – vocalista
- Lilli Lacombe – violín
- Michel Valy – baixo
- Laurent Faucheux – batería
- Alain Pype – programador de secuencias de batería no sintetizador
- Patrick Rondat – guitarra
Discografía
editar- Space Art (1977)
- Trip in the Center Head (1979)
- Play Back (1980)
- Space Art Tribute – (2012)
- Entrevues (2020)
- Personal Duty (2023)
Notas
editar- ↑ "Space Art". thevogue.com (en inglés). 12-5-2017. Consultado o 29-10-2024.
- ↑ "Música electrónica del pasado para viajeros sonoros del futuro". audionautas.com (en castelán). Consultado o 29-10-2024.