Samuel Nathaniel Behrman
Samuel N. Behrman, nado o 9 de xuño de 1893 en Worcester, Massachusetts, e morto o 9 de setembro de 1973 en Nova York, foi un dramaturgo e guionista estadounidense.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 9 de xuño de 1893 Worcester, Estados Unidos de América |
| Morte | 9 de setembro de 1973 (80 anos) Nova York, Estados Unidos de América |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Educación | Universidade Harvard Universidade de Columbia |
| Actividade | |
| Ocupación | dramaturgo , guionista , escritor |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Obra | |
| Arquivos en |
|
Premios | |
     | |
Traxectoria editar
Na década de 1930 e1940 Behrman estivo considerado o principal autor da alta comedia de Broadway, escribiu obras para as actrices Ina Claire, Katharine Cornell, Jane Cowl e o equipo de actores de Alfred Lunt e Lynn Fontanne. Entre os seus principais éxitos estiveron The Second Man (1928), Biography (1932), End of Summer (1936), e No Time for Comedy (1939). A súa adaptación teatral da novela de Enid Bagnoldl, Serena Blandish, converteuse nun éxito para a actriz Ruth Gordon. Tamén adaptou obras de Jean Giraudoux, Marcel Achard e un relato de William Somerset Maugham. Co compositor Harold Rome adaptou a triloxía Fanny de Marcel Pagnol a unha comedia musical para a escena.
Hollywood editar
En Hollywood traballou en guións para Greta Garbo, incluíndo Queen Christina, Conquest e o seu último filme Two-Faced Woman. Con Sonya Levien escribiu o guión da adaptación cinematográfica de Liliom de Ferenc Molnar con Charles Farrell e Rose Hobart. As súas experiencias en Hollywood colleron forma dramática en Let me Hear the Melody (1951).
As comedias de Berhman celebran repetidamente a tolerancia e xenerosidade das persoas, aínda co risco de seren vulnerables ós fanáticos e oportunistas.
Behrman escribiu para The New Yorker, parte dos seus escritos recolléronos Max Beerbohm e Joseph Duveen en senllos libros. Os seus ensaio biográficos apareceron no The New Yorker, e máis tarde en dous volumes The Worcester Account (1955) e People in a Diary (1972).
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Robert F. Gross. S. N. Behrman: A Research and Production Sourcebook. Greenwood Press, 1992.
- Kenneth T. Reed. S. N. Behrman. Twayne Publishers, 1975.