Robèrt Lafont

Robert Lafont, nado en Nîmes en 1923 e finado en Florencia o 24 de xuño de 2009, foi un lingüista, historiador da literatura occitana, poeta, novelista e dramaturgo occitano.

Robèrt Lafont

Biografía
Nacemento	(fr) Robert Auguste César Lafont 16 de marzo de 1923 Nîmes, Francia
Morte	24 de xuño de 2009 (86 anos) Florencia, Italia
Councillor of Nîmes (en)
1983 – 1989
Secretario Xeral Comité occitan d'études et d'action (en)
1962 – 1971
Presidente Institut d'Estudis Occitans (en)
1958 – 1962 ← Pierre Azéma (pt) – Pierre Bec (pt)  →
Secretario Xeral Institut d'Estudis Occitans (en)
1950 –
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Actividade
Campo de traballo	Occitan culture (en) e Literatura occitana
Ocupación	profesor universitario (–1988), dramaturgo , poeta , escritor , lingüista , historiador da literatura
Empregador	Paul-Valéry-Montpellier University (en)
Membro de	Académie de Nîmes (en) (1964–1977) Institut d'Estudis Occitans (en) (cofundador (pt) ) (1945–) Q2985545
Lingua	Lingua francesa e lingua occitana
Obra
Doutorando	René Merle (en) , Anne Clément (pt) , Jean-Marie Marconot (pt) e Jean-Claude Carpanin Marimoutou (pt)
Familia
Cónxuxe	Andrée Lafont (en) (1945–1983) Fausta Garavini
Fillos	Suzanne Lafont (pt)  () Andrée Lafont (en)
Premios (2007)  Grand prix littéraire de Provence (en) (1987)  Creu de Sant Jordi (1976)  Ossian Prize (en) (1959)  Q119011462 (1948)  Grand prix quinquennal des lettres occitanes (en)  doutor honoris causa pola Universidade de Viena

Traxectoria

Foi profesor de lingua occitana na Universidade de Montpellier ata 1986. Ténselle destacado pola súa defensa do occitanismo. Home dunha actividade intelectual extraordinaria, fundou o Comitat Occitan d'Estudis e d'Accion (Comité Occitano de Estudos e de Acción, COEA) e asumiu a dirección de diversas publicacións periódicas ("L'ase negre", 1946, "Viure", 1962).

É un escritor prolífico e a súa obra presenta dúas liñas esenciais e integradas: unha de divulgación doutrinal en francés, onde ten estudado a situación non só occitana senón de tódalas minorías dentro do estado francés; e outra propiamente de creación en lingua occitana, que constitúe o punto de partida da verdadeira novela en occitano e que é tamén unha ruptura total coa tradición folclórica anterior. Foi un dos teorizadores do chamado colonialismo interior para facer referencia á situación occitana.

Tamén ten producido teatro de animación social. Foi presidente do Institut d'Estudis Occitans e en 1974 presentou a súa candidatura ás eleccións presidenciais francesas que foi rexeitada.

Obras

Poesía

• Dire (1945-53),
• La loba (1959),
• Poèma a l'estrangièra (1960)
• Aire Liure (1974)
• Lausa per un solèu mòrt e reviudat (1984)

Narracións

• La vida de Joan Larsinhac, (1951)
• L'Icòna dins l'Iscla (1971)
• Lo Decameronet (1983)
• La Festa (1983-84), formada por Lo Cavalier de Març e Lo Libre de Joan.
• L'enclaus (1992)

Teatro

• Dòm Esquichòte (1973)
• Lei cascavèus (1977)
• La Croisade (1983)

Ensaio

• La révolution regionaliste (1967)
• Sur la France (1968),
• Décoloniser en France (1971)
• Le travail et la langue (1978) estudo sociolingüístico
• Nous, Peuple Européen (1991)
• La Nation, l'Etat, les Regions (1993)