Revolución de Maria da Fonte
Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes. Podes ver exemplos de como se fai nestes artigos. |
Maria da Fonte, ou Revolta do Miño, é o nome dado a unha revolta popular ocorrida en Portugal na primavera de 1846 contra o goberno cartista presidido por António Bernardo da Costa Cabral.
A sublevación foi resultado das tensións sociais remanentes das guerras liberais, agravadas polo gran descontento popular xerado polas novas leis de recrutamento militar que as seguiron, polos cambios fiscais e pola prohibición de realizar enterramentos no interior das igrexas.
Iniciouse na zona de Póvoa de Lanhoso (Miño) unha sublevación popular que se foi progresivamente estendendo a todo o norte de Portugal. A instigadora dos motíns iniciais foi unha muller do pobo chamada Maria, natural da freguesía de Fontarcada, polo que sería logo coñecida polo alcume de Maria da Fonte. Como a fase inicial do movemento insurreccional tivo unha forte compoñente feminina, acabou por ser ese o nome dado á revolta.[1]
A sublevación propagouse despois ao resto do país e provocou a substitución do goberno de Costa Cabral por un presidido por Pedro de Sousa Holstein, 1º duque de Palmela. Logo, nun golpe palaciano coñecido como a Emboscada, o 6 de outubro daquel ano, a raíña María II destituíu o goberno e nomeou o mariscal João Carlos de Saldanha Oliveira e Daun, 1º Duque de Saldanha, para constituír un novo ministerio, provocando isto que a insurrección se intensificase.
O resultado foi unha nova guerra civil de 8 meses, a Patuleia, que rematou coa sinatura da Convención de Gramido, o 30 de xuño de 1847, tras a intervención de forzas militares estranxeiras ao abrigo da Cuádrupla Alianza.
A Revolución de Maria da Fonte (abril e maio de 1846) editar
O contexto da revolta editar
A partir de 1842 foi instaurado en Portugal un réxime, por moitos entón considerado despótico, que tiña por líder a António Bernardo da Costa Cabral, un dos xefes do movemento constitucionalista de 1842, apoiado, entre outros, por seu irmán José Bernardo da Silva Cabral, 1º conde de Cabral (de aí o alcume popular de goberno dos Cabrais ou cabralismo).
No intento de crear as estruturas dun estado moderno, Costa Cabral impulsou reformas e obras importantes. Para conseguir este obxectivo, o goberno comezou a traballar en privilexios instalados e hábitos moi arraigados. E, sobre todo, debido a que a reorganización tributaria e as subas de impostos fixéronse imprescindibles, Costa Cabral viuse obrigado a promover medidas para cambiar a estrutura tributaria, coa introdución do imposto sobre a propiedade. Fronte a estas medidas, a poboación rural revolveuse de forma espontánea e violenta.
Co goberno mantendo un reformismo que exacerbaba aos grupos miguelistas (partidarios de Miguel I), inimigos da aplicación do liberalismo, o descontento foi crecendo rapidamente, espertando vellos resentimentos das guerras liberais da década anterior. Os miguelistas, derrotados pero cun goberno na clandestinidade, con D. Miguel no exilio, usando os seus simpatizantes, alimentaron e aproveitaron o descontento popular, soñando con restaurar o absolutismo. En zonas rurais máis afastadas e suxeitas a unha maior conciencia relixiosa, especialmente no Alto Minho e Trás-os-Montes, pontificaban os axentes máis adversos á constitución de partidos políticos, e ferozmente anti-liberais. De feito, a guerra civil entre liberais e miguelistas, aínda que rematou oficialmente o 26 de maio de 1834, coa firma da Convención de Évora-Monte, continuou dividindo os portugueses.
Neste contexto de acendida contestación contra o goberno, a aparición de novos requisitos tributarios, o censo de bens e a creación de matrices de terras, chamadas de xeito significativo pola xente "as papeletas da ladroeira", para a avaliación de impostos e un maior rigor na contratación militar, levaron ao límite os ánimos das poboacións rurais. Non obstante, a mecha prendeu cun asunto que aparentemente tería menos impacto: por decreto do 28 de setembro de 1844 prohibíronse os enterros nas igrexas e impúxose o depósito dos restos do falecido, despois de que se rexistrase a morte e se obtivese licenza sanitaria, nos cemiterios construídos a campo aberto.
Por vía da nova regulamentación dos servizos de saúde, o pobo tiña que romper coa tradición de moitos séculos de enterrar os defuntos nas igrexas, esperar que o delegado de saúde certificase o óbito e, despois pagar os gastos do funeral.
Inicialmente a norma foi bastante ignorada, xa que eran poucos os cemiterios, pois a pesar da lei das taxas e da construción de cemiterios que databa do 21 de setembro de 1835,[2] nunca fóra cumprida dada a pobreza en que se vivía na época, agravada pola crise económica resultante da guerra civil e pola praga da pataca e a seca que asolaran o país durante boa parte da década anterior. Con todo, cando as autoridades decidiron impor as novas regras de enterramento, o pobo, enfadado polo resentimento acumulado, ergueuse violentamente contra o que consideraba a prepotencia dos políticos liberais.
O propio clero máis conservador falaba da lei da prohibición dos enterros nas igrexas como anti-relixiosa e afirmaba que levaba o "selo do diaño e da masonaria".
Para complicar a situación, a raíña Maria II, que a 8 de setembro de 1845 concedera o título de conde de Tomar a Costa Cabral, era vista como demasiado próxima aos Cabrais, non mantendo un distanciamento que permitise resgardar a monarquía do descontento popular.
Maria da Fonte e os motíns iniciais editar
Despois de múltiples incidentes e disturbios illados, ocorridos por todo o país, pero con maior protagonismo no norte, o causante da revolta foi un feito moi trivial: a morte, o 21 de marzo de 1846, da anciá Custódia Teresa, habitante do lugar de Simães na freguesía de Fontarcada, nos arredores de Póvoa de Lanhoso.
Cando, na mañá do día seguinte, 22 de marzo de 1846, un grupo de veciños, onde predominaban as mulleres, decidiron proceder ao enterro da falecida na Igrexa do Mosteiro de Fonte Arcada, sen autorización da Xunta de Saúde e sen ter en conta as normas legais, as autoridades decidiron intervir. O motivo da dureza da intervención parece ser que xa era o segundo incidente deste tipo ese ano, xa que hai rexistros de graves disturbios en Fonte Arcada o 20 de xaneiro de 1846, cando foi enterrado José Joaquim Ribeiro.
No enterro de Custódia Teresa, a xente golpeou o comisario sanitario e non permitiu que este certificase a morte, nin os membros da familia aceptaron pagar a taxa de covato. O enterro fíxose ademais sen acompañamento relixioso, xa que o párroco rexeitara participar no desacato, aínda que a xente alegase que o facía por motivos relixiosos, xa que se o corpo estaba enterrado fóra da igrexa, en calquera outro chan que non fose o do templo, o "morto estaría desprotexido".
Quizais porque consideraron que as autoridades teñen menos probabilidades de actuar violentamente contra as mulleres, parece que estas tiveron un papel protagonista nos acontecementos e foi ás mulleres do lugar de Simães ás que se culpou principalmente. Esta imaxe do liderado feminino tamén pode resultar do xeito en que o suceso foi descrito polas autoridades, que buscaban minimizar os incidentes atribuíndoos a grupos de "beatas fanatizadas polos apostólicos".
Á vista dos feitos, as autoridades decidiron arrestar ao xefe da sublevación e proceder á exhumación do cadáver e ao seu enterro nos terreos destinados ao cemiterio. Con este fin, o 24 de marzo dirixíronse á parroquia, sendo recibidos por pedradas da poboación armada, que ía armada con fouces, chuzos e paus. Ao non poder exhumar o corpo, arrestaron a catro mulleres ás que consideraban as líderes dos incidentes dos días anteriores: Joaquina Carneira, Maria Custódia Milagreta, Maria da Mota e Maria Vidas.
Cando o 27 de marzo as prisioneiras ían ser oídas polo xuíz, as campás tocaron a rebelión, reunindo á xente, que marchou dende o cruceiro ata a vila para abrir as portas da prisión con machados. Á cabeza deste grupo, confiados en que non se atreverían a disparar a mulleres, atopábanse algunhas mulleres novas, entre elas, vestidas de vermello, Maria Angelina, a irmá do zapateiro de Simães, que foi a primeira en golpear co machado a porta do cárcere.
Cando as autoridades intentaron identificar aos insurxentes colocaron na parte superior da lista á moza Maria Angelina. O seu irmán contou despois ao padre Casimiro José Vieira (que incluíu o testemuño nos seus Apontamentos para a História da Revolução do Minho em 1846 ou da Maria da Fonte) que foi a máis famosa só porque ía vestida de vermello. Como os espectadores se negaron a identificar aos amotinados, foi rexistrada simplemente como Maria da Fonte Arcada, despois abreviada por Maria da Fonte.
Non obstante, sobre este asunto, as opinións difiren, xa que nos anos inmediatos moitas Marias da Fonte apareceron no norte de Portugal, alegando, con maior ou menor xustiza, a gloria do nome. A identificación con Maria Angelina, de Simães, que de feito foi procesada e pronunciada nos disturbios en Póvoa de Lanhoso, parece a máis crible, xa que o padre Casimiro José Vieira era un setembrista convencido, que xogou un papel importante nos acontecementos da Revolución de María da Fonte e que viviu de preto os acontecementos.
Outra explicación alternativa, que colle unha gran verosimilitude, dado o marco social e político dos acontecementos, é que o alcume de Maria da Fonte era un epíteto despectivo lanzado polos políticos cabralistas para designar colectivamente ás mulleres que, convenientemente para a versión que minimizou os incidentes, parecían liderar a contestación. Entón, en vez dunha Maria da Fonte, teriamos unha multitude de Marias. Despois, romantizada pola intelectualidade da época, Maria da Fonte converteríase no epítome das virtudes bélicas das mulleres do norte de Portugal, pasando de ser unha defensora das ideas reaccionarias, materializada en costumes atávicos, á auténtica expresión do desexo de liberdade da alma popular.
De todos os xeitos, grazas a Camilo Castelo Branco, o nome da taberneira Maria Luísa Balaio tamén recibiu moita atención e, moitos anos despois, en 1883, o xornal O Comércio de Portugal aínda informaba de que "na noite do 7 ao 8 de decembro de 1874, morreu na parroquia de Verim, Ana Maria Esteves, nacida en Santiago de Oliveira, casada con António Joaquim Lopes da Silva daquela parroquia de Verim e que fora a infame Maria da Fonte".
A xeneralización da revolta editar
Nos días seguintes sucedéronse casos idénticos, estendéndose a revolta a todo o Minho. Poucos días despois, na veciña parroquia de Galegos, outros veciños enterraron a Francisco Lage no "chan debido". As autoridades volveron emitir ordes de arresto, pero só arrestaron a Josefa Caetana, que foi enviada á prisión de Braga. Con todo, ao cruzar a Serra do Carvalho, os seis policías que a levaban foron agredidos por centos de mulleres, que liberaron a prisioneira.
En poucas semanas os disturbios estendéronse por Minho e Trás-os-Montes e máis tarde ata Beiras e Estremadura, gañando progresivamente un carácter político mediante a organización de xuntas revolucionarias que tomaron o poder localmente e rexeitaron a obediencia ao goberno. Xa non se trataba de Marias da Fonte, senón que o país afrontaba un movemento insurreccional sen precedentes.
A alarma xa estaba moi estendida en Lisboa, especialmente cando se soubo que en dúas cidades importantes, Santarém e Porto, organizáronse sublevacións. Os disturbios multiplicáronse rapidamente, tomando a forma dun grave levantamento que se daba en boa parte do país.
Esta rebelión, iniciada, primeiro en Fonte Arcada, concello da Póvoa de Lanhoso, en marzo de 1846, e despois propagada a outros puntos, ficou coñecida na Historia de Portugal como a "Revolución da Maria da Fonte", ou "Revolución do Miño", aínda que non fose, no sentido etimolóxico e político do termo, unha verdadeira revolución. Foi máis ben unha sublevación popular, o primeiro movemento de masas dos tempos modernos en Portugal.
Ese carácter popular do movemento da Maria da Fonte é atestado polo principal aludido, Costa Cabral, que o 20 de abril de 1846, no auxe da revolta, proferiu un discurso na Cámara dos Deputados onde, a pesar de afirmar que "hai unha conspiración permanente contra as institucións actuais, contra a orde estabelecida, e mans ocultas que manexan estas conspiracións", recoñeceu que "a sublevación en curso no Miño é unha revolución distinta a todas as outras que até hoxe teñen aparecido, porque todas as outras revolucións tiñan por bandeira un principio político, máis ou menos, pero esta revolución é feita por homes de saco ao ombro e de fouce na man, para destruír facendas, asasinar, incendiar a propiedade, roubar os habitantes das terras que percorren e lanzar fogo ás notarías, reducindo a cinzas os arquivos". E continuou recoñecendo que era unha revolta sen xefe, na cal pontificaba a "máis ínfima clase da sociedade", executada por "un bando de dúas mil catrocentas a tres mil persoas, armadas con fouces, pancas, chuzos, espingardas, con todo canto eles poden coller".
Rapidamente á revolta popular uníronse movementos políticos organizados e a ela se asociaron todas as forzas anti-cartistas e, por unha vez, converxeron nunha loita común todas as forzas máis radicais do espectro político, entre elas os miguelistas. Pretendían o derrube dos Cabrais e mesmo o da Raíña, mais moitos, aínda que sen o afirmaren con clareza, pretendían tamén o fin do réxime liberal.
A suspensión das garantías constitucionais e a caída do goberno editar
En reacción á crecente insurrección crecente, pola Lei do 20 de abril de 1846, o goberno suspendeu as garantías constitucionais durante 60 días, pasando os crimes de sedición e rebelión a seren xulgados en tribunal de guerra.
Nesa mesma ocasión, José Bernardo da Silva Cabral, irmán do todopoderoso presidente do ministerio Costa Cabral, foi enviado ao Porto co obxectivo de tentar calmar a revolta nacente.
Cando as medidas tomadas non estancaron o movemento revolucionario, a raíña e os seus conselleiros, xenuinamente asustados fronte á dimensión da insurrección e á rapidez coa que se estendía polo país, consideraron destituír o ministerio cabralista. Aumentando aínda máis a tensión o Xeneral Sá da Bandeira tomara partido ao lado dos revoltosos, formando un exército, e algúns dos principais políticos de entón, entre eles Francisco de Almeida Portugal (o reputado 2º conde do Lavradio), Luís da Silva Mouzinho de Albuquerque e José Jorge Loureiro, pediron á raíña a destitución do goberno.
Nesta situación, Maria II, incapaz de controlar a situación, e a pesar de ter sempre protexido a Costa Cabral, destituíu o goberno o 17 de maio de 1846, chamando ao poder ao 1º duque de Palmela, Pedro de Sousa Holstein, e ao xeneral Luís da Silva Mouzinho de Albuquerque.[1]
Ao mesmo tempo que remataba co goberno cabralista, a raíña nomeou o vello e respectado xeneral António José de Sousa Manuel de Meneses Severim de Noronha, 1º duque da Terceira, como o seu lugartenente nas provincias do norte do país, co encargo de reprimir a sublevación e restabelecer alí a paz.
Perante a contestación, os irmáns Cabral deixaron Lisboa camiño do exilio, embarcando no vapor Pachá. Como acostumaba a acontecer na política portuguesa, o lugar elixido para o exilio foi Francia, aínda que despois o trocasen por España.
O goberno do duque de Palmela editar
No medio de gran inestabilidade política e social, o 20 de maio de 1846 tomou posesión o goberno de Palmela. Na composición inicial, Palmela ocupou a presidencia e os ministerios do Reino, de Xustiza e de Facenda. O duque da Terceira acumulou os ministerios da Guerra, da Mariña e Colonias e de Asuntos Exteriores.
.png)
O duque de Saldanha, que fora nomeado para o Ministerio de Asuntos Exteriores, non ocupou o cargo por estar como embaixador en Viena.
A raíña tentou, así, a formación dun triunvirato dos tres duques, capaz de sobrevivir ás crecentes tensións que parecían xa ameazar o trono e o réxime liberal.
Nunha tentativa de ampliar a base de apoio do goberno, o 23 de maio Luís da Silva Mouzinho de Albuquerque entra no goberno, asumindo a carteira da Mariña e Colonias, ocupada días antes polo duque da Terceira.
Uns días despois, e ante a necesidade de marchar cara ao norte do país para intentar sufocar a insurrección, o 26 de maio o duque da Terceira, nunha nova reorganización ministerial, deixou o goberno. Agora, o duque de Palmela mantiña só a presidencia e o Tesouro, pasando Mouzinho de Albuquerque á carteira do Reino. José Jorge Loureiro mantivo a carteira da Mariña e Colonias e o conde do Lavradio trasladouse a Asuntos Exteriores. Joaquim Filipe de Soure asumiu a carteira de Xustiza.
O 23 de xuño, o mariscal Saldanha regresou a Portugal desde Bruxelas, onde pasara o inverno de 1845-1846, despois de ser embaixador en Viena de 1841 a 1845. A pesar de apoiar formalmente o goberno, ao que fora invitado, a súa relación co ministerio era cada vez máis difícil, converténdose lentamente no principal polo de oposición, aínda que sen expresión pública desta posición.
O 19 de xullo tivo lugar unha nova reorganización ministerial, coa entrada no goberno de Bernardo de Sá Nogueira de Figueiredo, 1º marqués de Sá da Bandeira (ministro da Guerra), Júlio Gomes da Silva Sanches (ministro de Facenda) e Joaquim António de Aguiar (ministro de xustiza), e a saídas de Joaquim Filipe de Soure .
Para intentar calmar a oposición e lexitimar o goberno, publicouse un novo decreto electoral o 27 de xullo, que marcou as eleccións para o 11 de outubro e prometeu revisar as normas de recrutamento e de fixación de décimos sobre a propiedade.
Aínda que os irmáns Cabral estaban ausentes do país, mantiveron unha poderosa influencia na vida política a través dos cartistas. Á vista das eleccións que se achegaban, o 23 de setembro os cabralistas procederon a organizar en Lisboa o Comité Central do Partido Cartista, preparándose para un novo intento de recuperar o poder.
Con estas medidas do goberno e a estabilización da vida política, comezou un período de relativa calma, xa que parecía que a crise acababa e o pobo se calmaba. Non obstante, só era a tranquilidade antes da tempestade, xa que logo un erro fatal de avaliación por parte da raíña e dos seus conselleiros volvería a acender de novo, con renovado vigor, a rebelión iniciada por María da Fonte.
A Emboscada, o golpe palaciano do 6 de outubro de 1846 editar
Desexosa de pacificar aos cabralistas e convencida de que o duque de Palmela se inclinaba demasiado cara á esquerda, buscando cooptala coa satisfacción dalgunhas das súas demandas, a raíña decidiu sancionar un auténtico golpe de estado e o 6 de outubro de 1846, aínda que sen nomear a Costa Cabral, formou un ministerio notablemente cartista, presidido polo mariscal Saldanha.
O golpe palaciano, que se coñeceu como a Emboscada, foi organizado por Costa Cabral, daquela en Madrid, e púxose en práctica os días 5 e 6 de outubro de 1846 pola raíña, en colusión coseu marido Fernando de Saxe -Coburgo-Gota, e cos seus conselleiros máis próximos, co mariscal Saldanha como principal apoio.
Así, cando se esperaba que se calmase a situación, o 6 de outubro a raíña chamou ao duque de Palmela ao palacio, despedíndoo sumariamente. Ese mesmo día foi substituído no cargo de presidente do Consello polo mariscal Saldanha, un dos favoritos de sempre do palacio e un dos rostros máis eminentes do cartismo.
Aínda a 6 de outubro, o novo goberno fixo unha proclama ao exército, na que o mariscal prometía manter as dimisións dos ministros eliminados pola Revolución de María da Fonte, fundamentalmente os odiados irmáns Cabral, e unha vez máis prometeu abolir os impostos reclamados pola sublevación.
No novo goberno, totalmente cartista e dominado pola masonería, o presidente fíxose cargo dos ministerios da Guerra e interinamente de Asuntos Exteriores. Os ministerios do Reino (ata o 28 de abril de 1847) e de Finanzas (ata o 13 de outubro de 1846) foron para Marcelino Máximo de Azevedo e Melo, vizconde de Oliveira, o ministerio de Asuntos Eclesiásticos e Xustiza (ata o 28 de abril de 1847) para José Jacinto Valente Farinho, o ministerio da Mariña e do Exterior (ata o 28 de abril de 1847) ás mans de Manuel de Portugal e Castro e no de Asuntos Exteriores, sen asumir funcións por ser ministro plenipotenciario en París, quedou Diogo Gomes de Abreu e Lima, 2º vizconde da Carreira .
O 7 de outubro volveron suspenderse as garantías constitucionais, esta vez durante 30 días. A suspensión prorrogouse os días 5 de novembro e 6 de decembro.
Anulando o decreto que marcaba as eleccións para ese mes, o 9 de outubro os decretos electorais do 27 de xullo decláranse nulos, xa que se consideraban contrarios á Carta. As Cortes foron convocadas para o 2 de febreiro de 1848 .
Cando se escoitaron estas noticias no norte de Portugal, especialmente na cidade de Porto, e se entendeu que os cartistas, aínda que cun líder interposto, volvían estar no poder, a sublevación reactivouse con renovada enerxía. O duque da Terceira, ao que a raíña lle encargara esmagar a revolta, foi inmediatamente arrestado, sendo nomeada unha xunta provisional, chamada Xunta Gobernativa do Porto, de orientación setembrista.
A Xunta Gobernativa do Porto editar
A Xunta tiña como presidente a Francisco Xavier da Silva Pereira, 1º conde das Antas, e como vicepresidente a José da Silva Passos, que, ademais de ser a alma da revolta, era irmán do político e exministro progresista Manuel da Silva Passos, o famoso Passos Manuel.
Despois de coñecerse a revolta do Porto, o vizconde de Sá da Bandeira Bernardo de Sá Nogueira de Figueiredo apareceu naquela cidade, adheríndose á revolución e dándolle unha gran relevancia nacional.
A Xunta do Porto, aínda que lexislaba en nome da raíña e lle xuraba obediencia e respecto, na realidade mantiña unha política contraria á opinión da soberana, facendo todo o posible para reverter o golpe do 6 de outubro.
Nunha ousadía sen precedentes, O Espectro, un xornal que se publicaba en Lisboa, sen que a policía conseguise descubrir quen o imprimía nin os seus redactores, mais que era redactado por António Rodrigues Sampaio, un político próximo aos revoltosos, atacaba persoalmente a raíña pola súa intervención na política partidaria. Naquel xornal, sen disimulos e con linguaxe insultante, denigrábase a figura de Maria II e suxeríase a súa abdicación, en prol da república ou, polo menos, en prol de calquera rexencia en nome de Pedro V, naquel momento con só nove anos de idade.
Neste contexto, e perante o risco que corría o trono, a única solución parecía ser a vía militar. Abríase o camiño para outra unha guerra civil, pouco máis dunha década despois da celebración da Convención de Évora-Monte.
A Patuleia (outubro de 1846 a xuño de 1847) editar
Agora, co envolvemento dos militares e a participación de todo o espectro político, aquilo que comezara como un movemento de contestación popular desembocou nunha guerra civil xeneralizada. Para designar as forzas insurrectas, recuperouse o epíteto patuleia, antes pexorativamente aplicado aos liberais radicais, vocábulo que despois a historia adoptaría para designar o enfrontamento de 1846-1847: a Patuleia ou Guerra da Patuleia.
A orixe do termo patuleia parece ser a expresión patola, utilizada coloquialmente para designar a alguén que non destaca pola súa intelixencia. Logo patuleia pasou a ser utilizado para designar o pobo e os gremios populares e, en especial, o partido setembrista. Cando estalou a guerra, o termo pasou a ser utilizado para designar os que se adheriron ao movemento popular setembrista e ás forzas que o integraban. Coa evolución dos acontecementos, foron designados como patuleias os adversarios setembristas de Costa Cabral e todos aqueles que os apoiaron, pasando, nesta acepción, a designar a todos os partidarios da Xunta do Porto.
En 10 de outubro comezou a sublevación patuleia no Porto. O duque da Terceira, que fora enviado á cidade como lugar-tenente da raíña, foi pronto prendido e expulsado da cidade.
O día 11 de outubro, o conde das Antas, chegado de Braga, asumiu o comando militar da revolta. Presidiu a Xunta con José da Silva Passos como vicepresidente. Circularon manifestos afirmando que a Revolución do Miño, a revolución máis gloriosa da Nación Portuguesa, fóra traizoada pola soberana.
O ton da discordia comezou a subir e xurdiron guerrillas por todas partes. O goberno e a banca xuntos tentaron armar a xente, pero só conseguiron 3 000 homes baixo o mando de Fernando de Saxe-Coburgo-Gota.
A guerra parecía xa inevitábel, dividindo unha vez máis o país entre os liberais e os miguelistas, aínda que ambas as faccións o negasen. Agora eran os cartistas e os setembristas (os patuleias) os enfrontados, mais as feridas mal curadas da anterior guerra civil rapidamente emerxeron. Nunha estraña coalición, a esquerda liberal, representada polos partidarios da Revolución de Setembro, apareceu agora aliada á extrema dereita miguelista.
A contenda ameazaba tomar tales proporcións que o 16 de outubro, Maria II, aconsellada polo mariscal Saldanha, pediu a intervención de España, Francia e Gran Bretaña, ao abrigo da Cuádrupla Alianza, para acabar coa revolución, alegando que era unha sublevación miguelista. Os españois mandaron de inmediato forzas para a fronteira, mais o goberno británico non aceptou que se tratase dunha revolta miguelista.
As garantías constitucionais continuaron sendo suspendidas por decreto durante 30 días cada vez. Promulgáronse novos decretos os días 27 de xaneiro, 6 de febreiro, 6 de marzo, 6 de abril, 6 de maio e 6 de xuño.
Aos poucos, xurdiron en todo o país xuntas que afirmaban estar subordinadas á Xunta Provisional do Supremo Goberno do Reino, a de Porto, e todos se declaraban en rebelión contra o goberno de Lisboa. O malestar estendeuse por todo o imperio: o 25 de outubro houbo un pronunciamento en Ponta Delgada, nos Azores, formándose alí a Xunta Gobernativa do Distrito de Ponta Delgada; o 29 de abril de 1847 formouse a Xunta Gobernativa de Madeira; na India portuguesa estableceuse unha xunta e falouse de vender territorio aos británicos. Mesmo despois de que as forzas da Cuádrupla Alianza entraran en Portugal, os pronunciamentos continuaron: o 22 de maio de 1847, realizouse outra na illa Terceira, nos Azores.
Mentres tanto, o 26 de outubro, as forzas asignadas á Xunta do Porto dirixíronse cara Santarém, ameazando directamente a capital, o que levou á raíña, o 27 de outubro, a asumir plenos poderes extraordinarios, suspendendo a legalidade constitucional.
O 4 de novembro, Santarém foi ocupada polas forzas rebeldes. Sentíndose ameazado, o goberno decidiu apostar todo e o 6 de novembro, Costa Cabral, no exilio en España, foi nomeado embaixador dese país, sendo o encargado de meter presión ao goberno español para á entrada das súas forzas en Portugal en axuda do Goberno de Lisboa.
O 7 de novembro, o mariscal Saldanha saíu de Lisboa á fronte das forzas fieis ao exército despois de que a raíña e o seu marido pasasen revista ás tropas. Entón comezaron as hostilidades.
Dadas as dificultades financeiras, o 14 de novembro promulgouse un decreto que impoñía o curso forzado permanente dos billetes do Banco de Lisboa, impoñendo penas a aqueles que intentasen eximirse. Isto complementouse o 19 de novembro cun decreto que obrigaba á fusión do Banco de Lisboa coa Companhia de Confiança Nacional, prevéndose a creación dun Banco de Portugal, que se materializou o 26 de decembro inmediato, unha institución que continúa na actualidade.
Afortunadamente para o goberno, a Xunta do Porto, a pesar de contar con importantes forzas militares e un apoio popular innegable, por culpa da mala práctica dos seus xenerais, non foi quen de impoñerse pola forza, saíndo as súas forzas derrotadas nun importante enfrontamento nos primeiros meses da guerra.
No norte de Portugal, o xeneral barón do Casal, comandante da división de Trás-os-Montes, optou por manterse fiel á raíña e marchou coas súas tropas sobre o Porto, coa esperanza de que estoupase alí un contragolpe cartista que lle entregase a cidade. Non obstante, isto non sucedeu e, no seu lugar, Bernardo de Sá Nogueira de Figueiredo, vizconde de Sá da Bandeira, que se unira á patuleia, saíulle ao encontro á fronte dunha división ben armada, marchando por Régua e Sabrosa ata Chaves, onde se refuxiaban as forzas do barón do Casal.
Ao mesmo tempo, forzas guerrilleiras comandadas por Luís Malheiro Peixoto de Lemos e Vasconcelos, 1º barón de Castro Daire, ocuparon Murça, dando a impresión de que os patuleias ían controlar o norte. Esta situación inverteuse rapidamente xa que, o 15 de novembro, o vizconde de Sá da Bandeira decidiuse retirar para Valpaços, aparentemente para alí atraer as forzas do barón do Casal e dar batalla.
Efectivamente, a 16 de novembro, as forzas do barón do Casal marcharon sobre Valpaços e deron batalla. No encontro o vizconde de Sá da Bandeira foi vencido e obrigado, o día 20 de novembro, a recollerse precipitadamente ao Porto. Tras a batalla, todo o norte parecía ficar baixo o control das forzas leais ao goberno.
Naquel momento a sublevación militar estenderase xa por todo o país. Ao sur do Texo, o xeneral José Lúcio Travassos Valdez, 1º conde de Bonfim, o brigadier Francisco Pedro Celestino Soares, futuro vizconde de Leceia e Luís Francisco Estêvão Soares de Melo da Silva Breyner, 1º conde de Melo, comandaban as tropas patuleias. En Coímbra, o marqués de Loulé tamén se rebelou e reconstituíu o Batallón Académico.
Para empeorar a situación, durante a retirada, o que quedaba das forzas de Sá da Bandeira atopouse en Régua cun numeroso grupo guerrilleiro dirixido polo antigo xeneral realista Reginald MacDonell.
Nun raro contraataque, o 25 de novembro as forzas patuleias entraron en Guimarães.
En Lisboa, a inestabilidade era grande e esperábase un levantamento patuleia en calquera momento. Aparentemente, a sublevación só esperaba a que as forzas rebeldes avanzasen en Cartaxo, un lugar onde as forzas do mariscal Saldanha estaban acantonadas, e o fixesen recuar.
Os días 3 e 4 de decembro, os mariñeiros do goberno, dirixidos por Francisco Soares Franco, futuro 1º vizconde de Soares Franco, tomaron Valença. En Viana do Castelo as forzas gobernamentais conseguiron manter o castelo no seu poder, a pesar de ser atacadas o 4 de decembro polas forzas da Xunta. Mentres tanto, as actividades militares concentráronse en Estremadura, xa que os condes de Antas e Bonfim, coa maior parte das tropas patuleias, continuaron ocupando Santarém, mentres que o conde de Vila Real estaba situado en Ourém. Foi contra esta última posición que o 4 de decembro, o mariscal Saldanha decidiu enviar unha brigada, que as forzas do conde de Bonfim intentaron interceptar. Ao non conseguilo, incorporouse ás forzas do conde de Vila Real, estacionado en Leiria, onde tamén recibiu uns 3.000 homes enviados desde Santarém. Con estas forzas intentou avanzar cara ao sur, pero sorprendido polas forzas do mariscal Saldanha, retirouse sobre Torres Vedras.
Foi nesa cidade que o 22 de decembro de 1846, nunha das batallas decisivas da guerra, o brigadier José Lúcio Travassos Valdez, 1º conde de Bonfim, foi vencido completamente polo mariscal Saldanha, nunha cruenta batalla na que perdeu a vida o xeneral Mouzinho de Albuquerque. Ao final dese día, tras un conxunto de botas decisións tácticas, Saldanha foi o claro vencedor, encarcerando case todas as tropas patuleias. O conde das Antas, naquel momento en Cercal, optou por non acudir á axuda das forzas de Bonfim, retirándose rapidamente ao Porto.
Saldanha intentou perseguir as forzas do Conde das Antas, dirixíndose cara ao norte a marchas forzadas, pero cando entrou en Porto, optou por acuartelarse en Oliveira de Azeméis.
Mentres tanto, o brigadier Celestino foi vencido en Viana do Castelo polo antigo xeneral João Schwalbach (1774 - 1874), 1ª vizconde de Setúbal, e o 31 de decembro as forzas cartistas do barón do Casal tomaron Braga pola forza despois dunha cruenta batalla cos guerrilleiros do xeneral MacDonnell. Por orde do barón do Casal, a cidade foi castigada duramente con fusilamentos polas rúas. O vello xeneral MacDonnel foi arrestado en Vila Pouca de Aguiar e executado por un sarxento de cabalería cartista.
O 3 de xaneiro de 1847, Álvaro Xavier Coutinho e Póvoas, antigo oficial da Lexión Portuguesa ao servizo de Francia, e carismática figura do miguelismo, foi nomeado tenente xeneral do exército da Xunta e comandante militar das dúas Beiras.
O 10 de xaneiro, o mariscal Saldanha propuxo secretamente á Xunta do Porto un acordo de paz baseado na Convención de Chaves, o mesmo que en 1837 puxera fin á Revolta dos Mariscais .
Nun momento clarificador do conflito, o 12 de xaneiro asináronse as bases da Unión dos realistas insurxentes coa Xunta do Porto, é dicir, da alianza de miguelistas con setembristas. A coalición fíxose finalmente oficial, pero a estas alturas o mariscal Saldanha xa estba preto do Porto, comandando as forzas militares leais ao goberno. A frota do goberno, dirixida por Soares Franco, xa estaba bloqueando o Douro.
Intentando un contraataque, o exército da Patuleia, comandado polo conde de Melo, atacou Estremoz o 27 de febreiro, e o 9 de abril, Sá da Bandeira, asumíndose como tenente da Xunta, desembarcou no Algarve e comezou a marchar para Lisboa. Chegou a Setúbal e uniuse ás tropas do Conde de Melo e das guerrillas do sur. Tiña como colaboradores a Anselmo Braamcamp Freire e José Estêvão Coelho de Magalhães.
O 11 de abril estalaron disturbios en Lisboa, onde estaban estacionadas tropas inglesas e españolas, e o goberno mandou ao xeneral Vinhais aos outeiros de Azeitão, co fin de evitar o avance sobre Lisboa das forzas patuleias estacionadas en Setúbal. O 16 de abril, as forzas enfrontáronse na batalla do Alto Viso, ás portas de Setúbal, onde os patuleias perderon 500 homes. A loita rematou de xeito indeciso por un armisticio negociado polo comandante inglés do HMS Polyphemus, que estaba situado na boca do Sado.
O 29 de abril producíronse novos tumultos patuleias en Lisboa, permitindo a fuga de 600 presos do Limoeiro. A desorde creceu e a fame ameazou as poboacións.
O 19 de marzo, o goberno portugués enviou unha nova solicitude oficial de axuda externa a Gran Bretaña, España e Francia segundo o tratado da Cuádrupla Alianza. Agora que, desde novembro, España, temendo o contaxio dos miguelistas e despois de ser apoiada pola Francia de François Guizot, lograra que os británicos aceptasen en principio a intervención en Portugal, a entrada de tropas parecía inminente.
A intervención da Cuádrupa Alianza editar
O 21 de maio de 1847, asinouse en Londres un protocolo que fixaba as condicións para a intervención estranxeira en Portugal. Finalmente desbloqueouse a axuda que o goberno portugués necesitaba para acabar coa guerra civil.
Finalmente, as tres potencias asinantes estiveron de acordo sobre a forma e os obxectivos da intervención en Portugal, e non menos porque a situación da veciña España, coa crecente actividade carlista, facía adiviñar a posibilidade de que as dúas monarquías ibéricas caeran no caos ou volvesen ao absolutismo.
Así, nos últimos días de maio, as forzas españolas, comandadas polo tenente xeneral Manuel de la Concha, conde de Cancellada, cruzaron a fronteira en Trás-os-Montes e avanzaron cara a Valongo.
O 25 de maio, unha frota inglesa bloqueou o Douro e nos días inmediatos aprisionou os barcos que transportaban en mar aberto, cara á península de Setúbal, onde ían intentar desembarcar, a división patuleia comandada polo conde das Antas que pretendía unirse á forzas comandadas polo conde de Melo, inactivas desde a batalla do Alto do Viso.
O 1 de xuño, a Xunta do Porto emitiu unha proclama na que declarou estar obrigada a aceptar o armisticio por mor da intervención estranxeira.
O 3 de xuño, a división española entrou no Porto, ocupando militarmente a cidade, ao mesmo tempo que as forzas inglesas desembarcaron e ocuparon o Forte de São João da Foz.
En cumprimento do acordado coas potencias da Cuádrupla Alianza, o 10 de xuño a raíña María II, nunha proclama ao país, anunciou unha amnistía xeral e prometeu cumprir as condicións de mediación.
O 15 de xuño, Sá da Bandeira e Conde de Melo rendéronse en Setúbal. Con este acto final, a Patuleia desaparece ao sur do Texo.
Obrigado polas circunstancias, o 29 de xuño, Nuno José Severo de Mendonça Rolim de Moura Barreto, o entón marqués de Loulé, e o xeneral César de Vasconcelos, como representantes da Xunta, reuníronse no lugar de Gramido cos comandantes das forzas inglesas e españolas e asinan a convención que puxo fin á contenda.
A Convención de Gramido e as súas consecuencias editar
A Convención de Gramido, asinada o 29 de xuño de 1847, na Casa Branca do lugar de Gramido, Valbom, Gondomar, puxo fin á sublevación da Patuleia. A convención articulouse do seguinte xeito:
O tenente xeral D. Manuel de la Concha, conde de Cancellada, e o coronel Buenaga como representantes de España, o coronel Wilde como representante de Gran Bretaña, o marqués de Loulé, par do reino e o xeneral César de Vasconcelos, como representantes da Xunta Provisional, reunidos en Gramido co obxectivo de acordar as medidas necesarias para dar un cumprimento pacífico ás resolucións das Potencias Aliadas, acordaron que a cidade do Porto se sometería á obediencia do Goberno de Súa Maxestade Fidelísima [a raíña de Portugal] coa condicións establecidas nos oito artigos que están redactados ao final da acta .
(. . . )
- Artigo 1º — O fiel e exacto cumprimento dos 4 artigos de mediación incluídos no Protocolo do 21 de maio deste ano está garantido polos gobernos aliado .
- Artigo 2º — As tropas da Súa Maxestade Católica [a raíña de España] ocuparán exclusivamente desde o día 30 de xuño a cidade do Porto, Vila Nova de Gaia, e todos os fortes e fortalezas a ambos os dous lados do río sempre e cando a tranquilidade non estivera completamente establecida sen medo a que poida verse alterada pola súa ausencia, deixando na cidade do Porto unha forte guarnición das forzas Aliadas mentres estas permanecen en Portugal. Ao mesmo tempo, Castelo da Foz será ocupado por forzas inglesas, e no Douro estacionarán algúns barcos de guerra das potencias aliadas.
- Artigo 3º — O tempo para a entrada das tropas portuguesas na cidade do Porto será marcado polas potencias Aliadas .
- Artigo 4º — A propiedade e seguridade dos habitantes da cidade do Porto, e de todos os portugueses en xeral, confíanse na honra, protección e garantía das potencias Aliadas.
- Artigo 5º — As forzas do exército da Súa Maxestade Católica recibirán as armas dos corpos de liña e voluntarios que obedecen á Xunta, entregándose guía ou pasaporte gratuíto ás persoas que teñan que deixar Porto para as terras da súa residencia e dándose baixa aos soldados de liña que completaron o seu servizo e aos que se alistaron durante esta loita para servir só ata a súa finalización .
- Artigo 6º — O Exército da Xunta será tratado con todos os honores da guerra sendo conservadas aos oficiais as espadas e cabalos da súa propiedade.
- Artigo 7º — Concederanse pasaportes a calquera que desexe saír do Reino podendo volver a el cando lle conveña.
- Artigo 8º — As tres potencias aliadas empregarán os seus esforzos para co Goberno da Súa Maxestade Fidelísima para mellorar a condición dos oficiais do antigo exército realista
- — (. . . ) — Gramido, 29 de xuño de 1847.
.png)
A guerra civil, que tanto asustara á raíña, acabou así e a pesar do discurso pacificador que mantivo, María II mostrouse moi resentida cos perdedores, aos cales non sempre se lles mostrou a clemencia que se podía esperar, sendo niso acompañada polos principais líderes gañadores.
Como resultado desta actitude, pronto se produciron persecucións sobre os vencidos, o que creou un novo clima de inestabilidade que levou a unha nova revolta, que estalaría en 1851, e que sería coñecida como Rexeneración.
A revolución de Maria da Fonte foi un dos episodios salientables da historia política de Portugal no século XIX . Neste movemento destacaron moitos homes, que despois se farían moi populares, como os dous irmáns Passos (José da Silva Passos e Manuel da Silva Passos), Rodrigo da Fonseca Magalhães, José Estêvão Coelho de Magalhães, Manuel de Jesus Coelho e outros . Estas figuras marcarían a política do próximo cuarto de século.
O Himno de Maria da Fonte editar
Durante a Revolución de Maria da Fonte, o mestre Angelo Frondoni compuxo un himno popular que foi coñecido como o Himno de Maria da Fonte ou Hino do Minho, unha obra que respira entusiasmo belicoso e que durante moito tempo foi a canción de guerra do Partido Progresista. A letra composta por Paulo Midosi en 1846 e foi interpretado por primeira vez o 24 de xuño dese ano.[3]
Hai diversas versións do himno, sendo a letra orixinal a seguinte:
Letra en portugués |
Tradución ao galego |
Aínda hoxe, o Himno de María da Fonte continúa a ser a música coa que se saúdan os ministros portugueses, sendo utilizado en cerimonias civís e militares.
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 Amaral, Manuel (2000-2010). "Revolta de Maria da Fonte, Portugal - Dicionário Histórico, Corográfico, Heráldico, Biográfico, Bibliográfico, Numismático e Artístico, Volume IV" (en portugués). p. 835. Arquivado dende o orixinal o 16 de setembro de 2019. Consultado o 28 de maio de 2020.
- ↑ "A luta contra os cemitérios públicos no século XIX" (en portugués). Consultado o 28 de maio de 2020.
- ↑ "Uma revolta com nome de mulher: Maria da Fonte". Nós Diario. 14 de setembro de 2018. Consultado o 28 de maio de 2020.
Véxase tamén editar
Outros artigos editar
Bibliografía editar
- Bonifácio, Maria de Fátima (1993). História da Guerra Civil da Patuleia 1846-1847 (en portugués). Lisboa: Editorial Estampa. ISBN 9723309270.
- Capela, José Viriato; Borralheiro, Rogério (1996). A Revolução do Minho de 1846 e as reformas da administração (en portugués).
- Castelo Branco, Camilo (1986). Maria da Fonte (en portugués). Con prefacio de Hélia Correia. Lisboa: Ulmeiro.
- Coelho, José Abílio (1996). Algumas notas sobre a revolução das mulheres de Fontarcada (en portugués). Póvoa de Lanhoso.
- Gomes, João Augusto Marques. História da Revolução da Maria da Fonte. Biblioteca do Povo e das Escolas (en portugués) 167. Lisboa.
- Vieira, Casimiro José (1883). Apontamentos para a história da Revolução do Minho em 1846 ou da Maria da Fonte (en portugués). Braga: Typographia Lusitana.
Ligazóns externas editar
- Alegoría á Revolución do Miño (15 de marzo de 1846) (en portugués).
- Bibliografía da revoltaArquivado 08 de xuño de 2020 en Wayback Machine. (en portugués).
- A batalla de Torres Vedras nas Memorias de Bulhão Pato Arquivado 03 de marzo de 2016 en Wayback Machine. (en portugués).
- Heroínas portuguesas - Maria da Fonte (en portugués).
- Cronoloxía do Liberalismo – A Patuleia e o Acto Adicional á Carta Arquivado 06 de maio de 2016 en Wayback Machine. (en portugués).
- Goberno de Saldanha 1846-1849 (en portugués).
- Texto da Convención de Gramido (en portugués).
- Situación da Casa Branca de Gramido (en portugués).