Reino de Sussex
O Reino de Sussex ou Reino dos saxóns do Sur (en inglés antigo: Sūþseaxna rīce) foi unha colonia saxoa e posteriormente un reino independente dos saxóns na costa sur de Inglaterra fundado no século V, tras a retirada dos romanos da illa de Britania. Foi un dos estados da denominada Heptarquía Anglosaxoa, período da historia inglesa entre os séculos V e IX. Aínda que é considerado un dos sete reinos principais da Heptarquía, a súa importancia política foi menor mesmo que a dalgúns reinos considerados secundarios como Hwicce ou Lindsey. A historia do reino está chea de lagoas e os reinos veciños de Wessex e Mercia exerceron o seu dominio sobre Sussex desde mediados do século VI até a súa incorporación definitiva ao reino anglosaxón no 825.
Sūþseaxna Rīce (ang) | |||||
Localización | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Poboación | |||||
Lingua oficial | inglés antigo | ||||
Relixión | paganismo anglo-saxão (pt) | ||||
Datos históricos | |||||
Creación | 477 | ||||
Disolución | 825 | ||||
Sucedido por | Wessex | ||||
Orixes do Reino de Sussex
editarA fundación do Reino de Sussex é a máis escura e controvertida de todos os estados da Heptarquía, por unha banda a falta de fontes históricas da época, por outro a falta de achados arqueolóxicos que avalen a historia e por último, as grandes lagoas entre a suposta fundación do reino e as posteriores referencias a Sussex.
A Lenda
As Crónicas anglosaxoas (ASC) cóntannos que os saxóns chegaron a Sussex no 477 en tres barcos ao mando de Ælle e o seu tres fillos Cymen, Wlenking e Cissa[1]. Desembarcaron nun lugar chamado Cymenshore, alí mataron a moitos britanos e fixéronos fuxir cara ao bosque de Andredes[2]. En 485 Ælle derrota aos britanos nun lugar chamado Mecred's- Burnsted[3]. E no 491 cercan o forte de Andredes, conquístano e masacran os seus habitantes[4]. Entre o 491 e o 607 onde a crónica di que Ceolwulf de Wessex loita contra os saxóns do sur, atopámonos un enorme baleiro. Temos outras mencións de Ælle: Beda faino ao nomear a lista de Bretwaldas (principal gobernante de Britania), e di que Ælle foi o primeiro deles[5]. Igualmente as ASC colócano como primeiro Bretwalda na súa propia lista, que se atopa na entrada do ano 827, aínda que esta parece baseada na de Beda.
Localizacións
- Cymenshore (tamén Cumeneshore, Cumenshore, Cimeneres horan, Cymeneres horan: O lugar de desembarco dos saxóns non está avalado por evidencia arqueolóxica ningunha, por algunhas referencias cruzadas con documentos, algúns historiadores sitúano preto de Selsey, no sur da península (cabo de Selsey Bill), nos Owers ou o Mixon (illotes e bancos de area ao sur do cabo) ou ao norte da península na baía de Pagham[6][7].
- Mecred's- Burnsted (tamén Mercredesburne ou Mearcred's Burn): O lugar da primeira batalla entre britanos e saxóns é tamén incerto, o historiador británico Welch di que tal nome significa:“o río que marca a fronteira do tratado”, é dicir, o lugar onde os saxóns se asentaron como foederati por algún tratado con mandatarios britanos (posibelmente Vortigern) e sitúao nalgún lugar entre o Ouse e o Cukmere, onde se supón que había asentamentos saxóns xa a inicios do século V[8].
- Andredes Leag ('Bosque de Andredes'), Andredesceaster ('Forte de Andredes'): En xeral os historiadores están de acordo en que se refiren ao Weald, o conxunto de outeiros boscosos que ocupaban o norte de Sussex, e á fortificación de Anderitum (a actual Pevensey). A concatenación destes lugares parecen indicar unha posíbel conquista do territorio por parte dos saxóns partindo do Oeste (península de Selsey) cara ao leste (Pevensey) ao longo de 14 anos.
- Mons Badonicus (Monte Badon ou Badon Hill): É a primeira gran batalla entre britanos e saxóns, que se dá nalgún lugar ao longo do val do río Avon, e da cal descoñecemos a súa localización exacta. Algúns autores supoñen que Ælle, como bretwalda, estaba á fronte das tropas saxoas. A derrota dos saxóns por parte do exército britano-romano é posíbel que sexa a explicación para o silencio histórico de máis dun século nas crónicas saxoas, a vitoria celta talvez retardou o avance saxón cara ao interior de Inglaterra durante 100 anos.
Achados arqueolóxicos
A localización de enterramentos indícanos a presenza de asentamentos próximos, a presenza de certos obxectos, vasillas, adornos, moedas etc., permiten datar os sitios arqueolóxicos. A principal área de tumbas datada no século V atópase entre os cursos baixos do Ouse e o Cuckmere, en Sussex Oriental, que é a zona onde se cre que se asentaron os saxóns federados, e nelas atópanse obxectos de metalurxia romana, posibelmente de inicios do século V, moi anterior á suposta chegada de Ælle[9][10]. Na rexión oeste tamén se atoparon cemiterios en Highdown, próximo a Worthing entre a desembocadura do río Arun e o río Adur, e en Apple Down, a 11 Km ao nordés de Chichester, aínda que con menos evidencias, tamén parece que ambos os sitios son anteriores ao 477[11]. É moi significativa a total ausencia de cemiterios ou artefactos saxóns da época na área de Chichester-Selsey, polo que é moi posíbel que no século V Chichester continuase sendo a Noviomagus Reginorum dos britanorromanos[12][13].
Teorías sobre a orixe de Sussex
- Teoría Clásica: É a que dá máis ou menos crédito ás ASC, os saxóns do sur entraron en Britania desembarcando no oeste de Sussex, na zona de Selsey e foron penetrando no territorio de oeste a leste, formando o reino de Sussex. A teoría ten ao seu favor que é coherente coas fontes históricas, aínda que estas non sexan moi fiábeis ao ser escritas varios séculos despois. Na súa contra ten os datos arqueolóxicos e o inexplicábel baleiro de máis dun século, aínda que puidese ser pola derrota saxoa en Monte Badon e a posíbel reconquista britana da zona. Ademais resulta chocante que o rei do pouco poboado reino de Sussex liderase ao groso das tropas saxoas, habendo na mesma época reinos que parecen máis potentes, como Essex ou Kent, aínda que hai que ter en conta que Ælle non aparece citado inicialmente nas ASC como rei de Sussex e só se fai na entrada do ano 827 (Ela, rei dos saxóns do sur).
- Teoría do Támese: A vía de penetración principal dos saxóns sería o val de Támese, o amplo esteiro do río foi a zona ideal de desembarco dos continxentes saxóns que irian aos poucos penetrando no interior, primeiro colonizando Essex (East-saxon), despois Midlessex (Midle-saxon) e desde alí cara ao sur (South-saxons) e o oeste (West-saxon). A colonización de Sussex viría entón desde o norte, desde Londinium, atravesando o Weald por Surrey e entrando nos vales do Arun, Ouse e Cuckmere. A colonización polo sur sería levada a cabo polos xutos, provenientes de Kent, como así o testemuñan os pequenos reinos de Wight e do val do Meon (Meonware) na zona do Solent. Ælle, no caso de que existise, sería talvez o líder das tropas saxoas que penetraban polo Támese e que foron momentaneamente detidas polos britanos na batalla do Monte Badon. O reino de Sussex non se formaría entón até o ano 645, no cal Penda de Mercia nomea rei de Sussex a Aethelwealh, nunha zona de establecementos dispersos de saxóns como existían en moitos outros lugares de Inglaterra (Surrey, Hertfordshire, Hwicce etc.…). A teoría concorda bastante ben cos datos arqueolóxicos e históricos e non contradí demasiado as fontes antigas, que poderían ser escritas moi posteriormente aos feitos
- Teoría escéptica: Sussex nunca chegou a establecerse como reino, a lenda de Ælle e os seus fillos e o desembarco en Selsey é só lenda, os personaxes non existiron e os feitos non ocorreron. En realidade o reino de Sussex nunca existiu como tal, senón ás veces como un sub-reino de Mercia ou Wessex[14][15]. Os gobernantes de Sussex non eran máis que sub-reguli ou ealdormen dos reinos principais, o territorio pouco poboado foi sempre unha rexión marxinal na historia xeral da heptarquía. Aínda que radical, esta teoría casa perfectamente cos datos que temos sobre Sussex, ou máis ben coa ausencia dos mesmos. O establecemento de poboamentos dispersos sen cohesión política entre eles e máis ou menos independentes non é tampouco estraño na Inglaterra anglosaxoa.
Xeografía
editarOs límites do reino saxón de Sussex coinciden en xeral cos do antigo pobo de britano dos regneneses e co posterior condado inglés de Sussex, que na actualidade está separado nos condados de East Sussex e West Sussex. Situado na costa meridional da illa de Gran Bretaña, toda a súa fronteira sur limitaba coa Canle da Mancha, ao leste situábase o reino xuto de Kent, ao oeste o reino saxón de Wessex e ao norte Suther-ge (Surrey) rexión disputada polos veciños de Kent, Mercia, Essex e Wessex.
Todo o reino era montuoso e boscoso, o norte estaba ocupado polo bosque de Andred (Andredes Leag), o que actualmente é coñecido como The Weald zona de outeiros de arenisca de entre 200 e 300 metros de altura cubertas de vexetación[16][17]. Ao sur destas alzábanse os outeiros de creta branca coñecidas como South Downs[18] (do saxón, dun 'outeiro'), que chegaban até o mar formando impresionantes cantís brancos de máis de 100 m de altura. A maior altura do país atopábase nestes montes, o Blackdown de 280 metros. A formación de outeiros era cortada por catro vales fluviais, de oeste a leste: o do Arun, o Adur, o Ouse e o Cuckmere, en cuxas desembocaduras se atopaban os mellores portos.
A zona suroeste era a máis chaira, nela o pequeno río Lavant desembocaba na intricada baía de Chichester que abría cara ao Solent, estreito que separaba a illa de Wight da de Gran Bretaña. A baía era pechada ao sur pola península de Selsey, onde supostamente desembarcaron os primeiros saxóns que fundaron o reino. Ao sueste as marismas do río Rother (Romney Marsh) facían de fronteira entre Sussex e Kent[19].
Poboación e localidades
editarAs agrestes terras do Sussex medieval non eran as máis indicadas para un poboamento moi denso, aínda que presentaban certas similitudes coa terra de orixe dos invasores, a saxonia xermánica. O patrón de asentamento en case todo o territorio foron as pequenas comunidades familiares dispersas, dedicadas á gandaría ovina e bovina, a silvicultura, a caza e as pequenas explotacións agrícolas. Os topónimos das localidades actuais testemuñan este patrón, os termos anglosaxóns ham ('aldea'), tun ('poboado'), denu ou dean ('pasto'), hurst ('bosque'), etc.., están presentes en moitos dos nomes de aldeas da zona, sobre todo na rexión do Weald e dos South Downs. Tamén é habitual o sufixo –ing ('fillo de'), o que mostra o tipo familiar de asentamento, así por exemplo, Chiltington (Chidingtune) significa “o poboado da familia de Chid”, estes grupos familiares deben entenderse en forma ampla, desde familias dalgunhas decenas de membros até clans de varios centenares e mesmo milleiros. Os Haestingas ( “a xente de Haest”), por exemplo, eran un clan que controlou de forma independente o sueste de Sussex en torno á aldea de Hastings, ao que deron nome, ata que foron sometidos finalmente por Offa no 771.
Non se pode falar de cidades no Sussex saxón, a capital Seoles/Selesi (Selsey) era apenas unha vila un pouco máis grande que o resto das aldeas do país e onde se constituíu o arcebispado no 681. Un pouco máis grande era Cissaceaster (Chichester), a pesar do nome saxón, “a fortaleza de Cissa”, era unha cidade fundada polos antecesores britanos onde tiñan a súa capital coñecida polos romanos como Noviomagus Reginorum. Estaba unida a Londinium (Londres) pola unha vía que os saxóns denominaron Stane Street e que posibelmente chegará até Portus Ardaoni (Portchester) pertencente á serie de fortificacións romanas coñecidas como “litus Saxonicum”. Tamén pertencente a esta serie de fortificacións defensivas era Anderitum, situada na costa de Sussex Oriental, onde actualmente se atopa a aldea de Pevensey. Segundo a crónica anglosaxoa, o caudillo saxón Ælle e os seus fillos, asaltaron o castelo e masacraron aos seus defensores; os invasores rebautizárono co nome de Andredesceaster, converténdoo nunha fortificación saxoa.
Aínda existe gran controversia ao redor da proporción de poboación celta e saxoa que habitaba o reino. Sussex é das zonas de Inglaterra onde menor número de topónimos britanos se conserva e pola contra, onde se atopa unha maior cantidade de orixe saxoa. Para algúns autores non quere dicir isto que os poboadores de orixe celta fosen exterminados, senón que simplemente os saxóns sobrepuxéronse a eles. Con todo, para outros, a presenza de britanos era xa baixa cando os romanos abandonaron a illa, o territorio accidentado e boscoso da rexión favoreceu o abandono do lugar para ir cara ao val do Támese e as cidades máis populosas de máis ao norte, á chegada dos saxóns os poucos habitantes que quedaban na rexión ou foron expulsados ou simplemente quedaron como un sector marxinal da sociedade saxoa.
Historia
editarA historia do reino de Sussex está moi pouco documentada, non existe lista real ningunha e coñécense algúns mandatarios apenas por algúns “charters” ocasionais. Entre o 491 e o 607, non é posible atopar nas ASC x referencia ningunha relacionada con suposto reino. Na entrada do 607 só di “Ese ano Ceolwulf loitou contra os saxóns do Sur”, podendo ser tales saxóns do Sur, distintos clans, tanto saxóns, como britanos ou mesmo britanosaxóns, asentados na zona pero que non formasen un reino unido, entre os cales estarían os saxóns federados que poboaban a zona entre Ouse e Cuckmere, e os Haestingas ao sueste da rexión[20]. O cronista inglés do século XIII Roger de Wendover di que Ceawlin de Wessex conquistou Sussex no 567, a partir desta data a dinastía de Wessex exerce de Señores sobre o reino veciño até a conquista de Penda de Mercia no 645[21]. Non temos confirmación histórica de tal señorío, e non parece probable que os reis de Wessex fosen capaces de exercer tal supremacía en todo Sussex, aínda que talvez o fixesen no extremo occidental, de igual forma o Reino de Kent podería controlar a zona oriental como está contrastado que cara a en South-ge e outros territorios lindeiros durante a época de Ethelberto I, de feito existen referencias ás loitas entre Kent e Wessex, e o lóxico é supor que estas se debesen ao intento de control do territorio intermedio, é dicir Sussex.
Século VII. Æthelwealh, primeiro rei de Sussex
editarO primeiro gobernante con apoio histórico é Æthelwealh (coas súas variantes Aedilualch, Aethelwalch, Aþelwold, Æðelwold, Æþelwald, ou Ethelwalch), descartando os lendarios Ælle e Cissa, pódese dicir que Ethelwealh é o primeiro rei de Sussex, con todo temos bastantes lagoas sobre o seu reinado. As ASC noméano no ano 661 como rei de Sussex, polo que algúns historiadores consideran que a súa subida ao trono debe ser anterior, mesmo o remontan ao 645 cando Penda de Mercia derrota a Wessex e conquista gran parte dos seus territorios, polo que Sussex estaría baixo o padroádego dos reis mercianos. A orixe de Æthelwealh é incerta, algúns autores apuntan a que era o terceiro ou cuarto fillo de Cynegils de Wessex (rei entre 611-643), outros pola etimoloxía do seu nome, que significa “nobre estranxeiro”, pensan que podería tratarse dun nobre britano subido ao trono por Penda. O padroádego de Mercia parece claro xa que Beda di que Wulfhere de Mercia (fillo de Penda) obrigaría a Ethelwald a bautizarse, en cuxo bautismo o rei de Mercia exercería de padriño. A súa esposa cristiá, Eafe (Eabae ou Ebba), filla de Eanfrith (Eanfrid ou Eanfridi), gobernante de Hwicce, á que algúns autores fan filla do propio Wulfere, influiría tamén é esta conversión, o rei como agasallo de bautismo outorgoulle a Æthelwealh os territorios xutos de Wight e Meonware[22].
Na Vida do bispo Wilfrid de Edio, na Historia eclesiástica de Beda, e nas ASC recóllese a evanxelización do reino levada a cabo por San Wilfrid de Northumbria, bispo de York, que exiliado do seu país de orixe no 680, tomou como misión a evanxelización dos pagáns de Sussex coa aceptación do rei, recentemente convertido en Mercia. Wilfrid funda unha pequena comunidade xunto a seis monxes irlandeses na aldea de Bosham, situada na baía de Chichester, desde a cal comeza a súa misión nas pequenas comunidades pesqueiras da zona. No 683 funda a Abadía de Selsey para a cal o rei Ethelwald outorga ao bispo 87 hides de terras preto da baía de Pagham, e esta convértese na primeira sede do bispado de Sussex, que permanecerá en Selsey até o seu traslado polos normandos a Chichester no 1075.
Pouco despois da chegada de San Wilfrid, o reino é atacado polo príncipe Caedwalla de Wessex, pertencente a unha rama lateral da casa real dos Gewissae de Wessex que exiliado do seu país ao mando dun exército dedicábase a atacar ás distintas rexións do reino de Mercia, entre as que se atopaba Sussex. Caedwalla mata a Æðelwealh e tenta obter o trono, con todo é expulsado eventualmente polos alderman do rei Berthun e Andhun, supostamente fillos naturais e xemelgos de Æðelwealh. No 685 Sussex ataca a Clotario de Kent en axuda do sobriño deste, Eadric, ao que repoñen no trono, pero pouco despois morre Berthun e Caedwalla, unha vez obtido o trono de Wessex, contraataca e destrona a Andhun, proclamando á súa vez a Ecgwald subregulus baixo a súa protección. Caedwalla morre no 688 na súa peregrinación a Italia e sucédeo o seu sobriño Ine de Wessex que conserva o señorío de Wessex sobre Sussex. Desta época é coñecido Nothhelm (ou Nunna) como sub-rei de Ine (kinsman), nunha carta do 692 refírese a Ine como o seu parente e combate xunto a el na campaña contra os britanos de Domnonia (Cornualla). Xunto a Nunna atopamos en dous “charter” a Watt (Wattus rex), gobernante só coñecido por estes documentos.
Século VIII. De Wessex a Mercia
editarO reinado de Ine de Wessex (688-726) foi un período bastante apracíbel dentro dos parámetros saxóns, alianza con Kent, paz na fronteira do Támese con Mercia, enfrontamentos esporádicos con Essex polo control de Surrey, e algunhas campañas de conquista de Devon que pertencía aos britanos de Domnonia. Isto traducíase en Sussex da mesma maneira nunha época de tranquilidade e semindependencia baixo o señorío de Wessex.
Probabelmente debido a esta calma apenas temos recensións históricas concernentes a Sussex, só algúns charters onde se indican transaccións de terras:
- S 45 (ano 692)[23]- Nothhelm (Nunna) concede á súa irmá Nothgyth 33 hides de terra para fundar un mosteiro. O charter vai asinado tamén por Watt (Wattus) e polos reis de Wessex Ine e Cenred.
- S 1173 (ano 700).[24]- Bruny (Bryni), dux de Sussex ao abade Eadberht garante terras en Hileghe. Asinado tamén por Nunna e Wattus
- S 43 (ano 705).[25]- Nothhelm (Nunna) concede Eadberto, bispo de Selsey terras tributarias para varios mosteiros. Asinado tamén por Watt (Uuattus), Ine e Cenred.
- S 44 (ano 705).[26]- Nothhelm (Nunna) concede a Berhfrith (famulus dei) tributos en Piperyngges preto do río Tarente (Arun).
- S 42 (ano 714).[27]- Nothhelm (Nunna) concede a Beadufrith e á Abadía de Selsey varias terras tributarias. Asinado tamén pola raíña Edeldrid.
- S 47 (ano 723?).[28]- Ethleberto (Adelbertus) concede ao bispo Wilfrid tributos en Chichester.
- S 48 (ano 762).[29]- Osmund (Osmundi) concede a Walhhere terras para fundar un mosteiro en Ferryng'.
- S 50 (ano 765).[30]- Ealdwulf (Alduulf) concede a Hunlaf 16 hides para fundar un mosteiro en Stanmere, Lindefeldia e Burhlea. Asinado tamén por Aelfwald (Ælhuuald) e Oslac (Osiai).
- S 49 (ano 770) Osmund (Osmundus) concede terras a Wærbald e a súa esposa en Hanefelde.[31]
Significativamente, as localidades mencionadas nos charter atópanse na zona occidental do país, entre a fronteira de Wessex e o val do Adur, por iso algúns autores falan dun reino de Sussex, satélite do de Wessex e un Sussex oriental ocupado de forma máis ou menos independente por grupos tribais saxóns. O reino occidental centrado na zona chaira entre a península de Selsey e Chichester, máis apta para a agricultura e o poboamento concentrado, é onde se situaba a sede episcopal e a maioría das igrexas. De feito na zona oeste persistía o paganismo como demostran as misións para cristianizar aos saxóns do sur como a de San Cuthman entre 695 e 699. Tampouco son abundantes as referencias a Sussex nas ASC, na entrada do ano 722 fálase do exilio de Ealdbert, posibelmente o fillo máis novo de Ethelstan e irmán de Ethelbert, que apartado do trono rebélase e márchase aos outeiros boscosos do leste. Desde alí ataca os territorios do Sussex Occidental, ata que Ine de Wessex (protector do reino) lanza unha campaña contra el e obrígao a se exiliar. Na entrada do 625, de novo Ine entra en Sussex para derrotar ao rebelde Ealdbert que entrou de novo en Sussex Oriental e ao cal vence e mata. A terceira e última entrada nas ASC é máis curiosa, no ano 774 di “marabillosas serpes foron vistas na terra dos saxóns do Sur”.
A través dos “charter” e as poucas referencias históricas que conservamos, pódese reconstruír aproximadamente (todas as datas serían postuladas), a cronoloxía dos gobernantes de Sussex durante este período:
- 688-700. Northhelm (Rei) e Watt (sub-Rei).- Coincidiría coa subida ao trono de Ine de Wessex, que sería o que dese o trono a Nunna e que exercese como señor do mesmo.
- 700-722. Northhelm (Rei) e Ethelstan (sub-Rei).- Seguirían baixo o dominio de Ine.
- 722-726. Ethelbert (Rei) e Ethelstan (sub-Rei).- Ethelstan era pai de Ethelbert, Ine elixiría ao fillo por ser máis novo, xa que no 726 decidiu peregrinar a Roma, abdicar e deixar o reino en “mans de homes novos”. Wessex pasou a Ethelheard e Sussex quedou independente con Ethelbert como rei único.
- 722-758. Ethelbert, reinado como rei en solitario. O seu reinado énos descoñecido, soamente sabemos que foi contemporáneo de Sigeferth, bispo de Selsey, por un “charter” compartido no que asina como “Ethelbertus rex Sussaxonum.”
- 758-772. Osmund (Rei), Elfwald (Rei), Ealdwulf (o sub-Rei), Oslac (sub-Rei).- Este é o período máis confuso, pois temos “charters” de 4 reis e sub-reis que parecen gobernar ao mesmo tempo. Algúns autores postulan cunha guerra civil entre dúas dinastías, a dinastía “AETH-“ e a “OS-“. Non parece haber un vencedor claro, excepto Offa de Mercia que parece que na década do 770 empeza a súa expansión polo sur, sendo o debilitado Sussex o primeiro en caer baixo o dominio merciano, como logo o farían Kent, Essex, Hwicce e Estanglia. A partir do 772 os rexentes de Sussex deixan de usar o título de “Rex” e adoptan o de “Dux” e o propio Offa rubrica “charters” en Sussex como rei do país. Doutra banda, o Rei de Mercia é o primeiro que consegue unificar o país, xa que nas súas campañas do 771 consegue derrotar aos Hastingas e incorporar os seus territorios ao reino por primeira vez.
Século IX. De Mercia a Wessex
editarDurante o reinado de Offa de Mercia, todo Sussex convértese nunha provincia tranquila gobernada delegadamente polos “Dux de Sussex”, pertencentes ás antigas familias reais. Coa morte de Offa no 796, Mercia entra nun período de decadencia que se agrava coa morte aos poucos meses do seu fillo e sucesor Ecfrid. Coenwulf de Mercia, o novo monarca tenta devolver a Mercia o poder do reinado de Offa, controla a rebelión de Kent no 798, á que probabelmente se uniron os saxóns do leste de Sussex e somete ao reino de Essex. Con todo unha nova forza empeza a crecer no oeste, en Wessex Ecgberht, no 802 destrona ao seu opoñente Beorhtric de WessexBeorhtric que fora apoiado por Offa e empeza a concentrar as súas forzas para destruír a hexemonía de Mercia, que tras a morte de Coenwulf no 821, entra de novo en decadencia. Ceolwulf (irmán de Coenwulf) é deposto no 823 por Beornwulf, un enérxico nobre merciano que busca o enfrontamento cos saxóns. No 825 entra en territorio de Wessex pero é detido por Ecgberht en Ellandum, lugar de localización incerta, talvez ao sur de Swindon (Wiltshire). Segundo as ASC a batalla decisiva entre ambos os reinos foi unha gran matanza, da cal Ecgberht e Wessex saíron triunfadores. Esta batalla de Ellandum cambiou o rumbo da historia inglesa, e foron os saxóns de Wessex os encargados de unificar a britania anglosaxoa e non os anglos de Mercia. Pouco despois da batalla no mesmo 825 o fillo de Ecgberht, Aethelwulf lanza unha campaña de conquista da provincia de Mercia ao sur do Támese, conquistando para o seu pai Sussex, Kent, Surrey e Essex, e cos tres primeiros territorios formaríase un sub-reino do cal o propio Aethelwulf gobernaría até o 839, ano no cal sobe ao trono de Wessex.
O novo reino de Kent e Sussex con capital en Canterbury converteuse no reino satélite de Wessex que era gobernado polo herdeiro ao trono do reino principal, Aethelwulf no 839 ao converterse en rei de Wessex, deixa Kent e Sussex ao seu primoxénito Aethelstan que o goberna até a súa morte no 851. Aethelwulf aínda reinando en Wessex asocia ao seu segundo fillo Aethelbald ao reino de Wessex e deixa Kent e Sussex ao terceiro, Ethelberht. O rei de Wessex peregrina a Roma no 855 deixando aos seus fillos o goberno dos seus reinos. Cando retorna no 856, Ethelbald tenta reter o poder en Wessex e para evitar unha guerra civil Aethelwulf retírase ao reino de Ethelbert onde morre no 858. O rei de Kent e Sussex convértese en rei de todo o reino á morte do seu irmán no 860, e goberna ambos até o 865. A partir do seu reinado os reinos saxóns permanecerían unidos a Wessex ata que no reinado de Alfredo o Grande se unifican todos os reinos anglosaxóns que deben facer fronte a unha nova ameaza vinda do leste, a invasión dos viquingos.
No que atinxe a Sussex pouco di a historia á parte dos ataques viquingos aos portos saxóns que a partir do 870 se fan incesantes. O 4 de xaneiro dese mesmo ano un grande exército danés desembarca preto de Hastings, Ethelred e o seu irmán Alfred débense enfrontar aos saqueadores comandados por Bagsecg e Halfdan Ragnarsson, e aínda que vencen na batalla e fan fuxir aos viquingos, as tropas saxoas sofren grandes perdas. Os daneses fuxiron cara ao norte e de novo enfrontáronse aos saxóns na Batalla de Ashdown catro días despois e onde foi morto Bagsecg, a vitoria saxoa deu un pequeno respiro ao novo reino anglosaxón.
Reis e Ealdormen de Sussex
editarReino | Rei | Charter | Notas |
---|---|---|---|
Dinastía dos Aellingas | |||
477-514 | Ælle (Aelle, Elle) | Non | Rei segundo as ASC. Primeiro Bretwalda |
491-567 | Cissa | Non | co-rexente 491-514 |
518?-563 | Wine | Non | co-rexente. Fillo de Cissa |
Dominio de Wessex (567-645?) | |||
567-592 | Ceawlin de Wessex | Non | 1º Guardian Overlord segundo Wendover. Rei de Wessex |
592-597 | Ceol de Wessex | Non | 2º Guardian Overlord segundo Wendover. Rei de Wessex |
597-611 | Ceolwulf de Wessex | Non | 3º Guardian Overlord segundo Wendover. Rei de Wessex |
611-643 | Cynegils de Wessex | Non | 4º Guardian Overlord segundo Wendover. Rei de Wessex |
643-645 | Cenwalh de Wessex | Non | 5º Guardian Overlord segundo Wendover. Rei de Wessex |
Sussex independente Penda de Mercia invade Wessex (645) e instala a un rei de Sussex. | |||
645-685 | Ethelwalh (Æðelwealh) | Non | Morto por Caedwalla de Wessex. Primeiro rei bautizado |
683? | Eadwulf (Eadwulf) | Ealdulfus dux Suthsax | Posible charter falso |
685-686 | Berhthum | Non | Segundo Beda, ealdorman do rei |
685-686 | Andhum | Non | Segundo Beda, ealdorman do rei |
Dominio de Wessex (685-726) | |||
685-688 | Caedwalla de Wessex | Non | Guardian Overlord. Rei de Wessex |
686-688 | Ecgwald | Ecguald subregulus | |
688-726 | Ine de Wessex | Non | Guardian Overlord. Rei de Wessex |
688-722 | Nothelm (Nonðelm, Nunna) | Nothelmus rex
| |
688-700 | Watt | Wattus rex | co-rexente con Nothelm |
h.700 | Bryni | Bruny dux Suthsax | ealdorman baixo Nothelm e Watt |
700-725 | Athelstan (Æðelstan) | Athelstan rex | co-rexente con Nothelm e Ethelbert |
Sussex independente (726-772) | |||
722-758 | Ethelbert (Æðelberht) | Ethelbertus rex Sussaxonum | co-rexente 722-726 Rei desde o 726 |
758-772 | Osmund | Osmundus rex Sussaxonum | rei principal |
765-772 | Oslac | Oslac rex | co-rexente |
765-772 | Aelfwald (Ælfwald) | Ælhuuald rex | co-rexente |
765-791 | Ealdwulf | Aldwlfus rex
|
co-rexente. Ealdorman co-rexente baixo Offa de Mercia (772-791) |
Dominio de Mercia | |||
772-796 | Offa | Rei de Mercia 757-796 | |
772-780 | Oswald | Osuualdus dux O seuðsax | Ealdorman co-rexente con Ealdwulf |
796-821 | Cenwulf de Mercia (Cœnwulf) | Rei de Mercia | |
821-823 | Ceolwulf de Mercia (Ceolwulf) | Rei de Mercia | |
823-825 | Beornwulf de Mercia | Rei de Mercia | |
Dominio de Wessex | |||
825-839 | Ecgberht (Ecgberht III) | Ecgberht rex occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum | Fillo de Ealmund. Rei de Wessex 802-839 |
825-839856-858
|
Aethelwulf (Æðelwulf) | Æðeluulf rex Cantrariorum, Æthelwolf gratia Dei rex Kanciae Aetheluulf gratia Dei rex occidentalium Saxonum seu etiam Cantuuariorum Eðeluulfus rex Occidentalium Saxonum necnon et Cantuariorum
|
Co seu pai Ecgberht, sub-rei en Kent, Sussex e Surrey.
|
839-851 | Ethelstan (Æðelstan) | Edelstan rex Kancie | |
851-865 | Ethelbert III (Æðelberht III) | Aeðelberht rex
|
Rei de Wessex 865-871 |
866-871 | Ethelred (Æðelred) | Eðelred rex occidentalium Saxonum. non et
|
Rei de Wessex 866-871 |
871-899 | Alfredo o Grande (Alfred) | ÆLFRED ÆÞELVVLFING ÐE GREAT VVESTSEAXNA
|
Primeiro rei de todos os anglo-saxóns |
Notas
editar- ↑ The Anglo-Saxon Chronicle James Ingram.
- ↑ ASC Parker MS. 477AD."
- ↑ ASC Parker MS. 485AD."
- ↑ ASC Parker MS. 491AD."
- ↑ "Ecclesiastical History of the English Nation.". Arquivado dende o orixinal o 30 de agosto de 2009. Consultado o 02 de decembro de 2015.
- ↑ S. E. Kelly, Charters of the Selsey, Anglo-Saxon Charters Volume VI p. 118" - Oxford, The British Academy - Oxford University Press, 1998.
- ↑ Martin Welch: Early Anglo-Saxon Sussex: from Civitas to Shire, in Brandon (1978), pp.13-35.
- ↑ Welch.
- ↑ Down, Alec; Martin Welch (1990).
- ↑ Bell, Martin (1978)) p.64 - Bell explica as razóns da temperá emigración de mercenarios anglosaxóns a Sussex e as evidencias arquolóxicas que o avalan
- ↑ Bell, Martin (1978).
- ↑ Down, Alex; Martin Welch (1990).
- ↑ Martin Bell: Saxon Settlements and buildings in Sussex, in Brandon (1978),p.64.
- ↑ Martin Welch.
- ↑ Jones.
- ↑ "Woodlands in Kent and Sussex Landscape" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 11 de outubro de 2007. Consultado o 02 de decembro de 2015.
- ↑ Gallois R.W. & Edmunds M.A. (4th Ed 1965), The Wealden District
- ↑ "South Downs Online". Arquivado dende o orixinal o 01 de xullo de 2013. Consultado o 02 de decembro de 2015.
- ↑ The Romney Marshes Natural Area
- ↑ This year Ceolwulf fought with the South-Saxons ASC
- ↑ Roger of Wendover's Flowers of History (1849)
- ↑ Into the Isle of Wight also Wulfere, the son of Penda, penetrated, and transferred the inhabitants to Ethelwald, king of the South-Saxons, because Wulfere adopted him in baptism.
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 45
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 1173
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 43
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 44
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 42
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 47
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 48
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 50
- ↑ Anglo-Saxon Charters S 49
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Asser (2004). Keyne Lapidge (Trans). ed. Alfred the Great. Penguin Classic. ISBN 978-0-14-044409-4.
- Bede (1990). Sherley-Price, Leo e Farmer, D.H. (Trans). ed. Ecclesiastical History of the English People. Londres: Penguin. ISBN 0-14-044565-X.
- Bell, Martin (1978). Saxon Sussex. In Drewett, P. L. (ed.), Archaeology in Sussex to AD 1500 : essays for Eric Holden.
- Belloc, Hillaire (reprinted 1996). The Hills and the Sexa. Marlborough. ISBN 0-8101-6009-9.
- Brandon, Peter (1978). The South Saxons. Chichester: Phillimore. ISBN 0-85033-240-0.
- Wikisource-logo.svg s:Ecclesiastical History of the English People. (1903) Bede. Translation based on L.C. Jane
- Brandon, Peter, ed (1978). The South Saxons. Chichester: Phillimore. ISBN 0-85033-240-0.
- Down, Alex; Martin Welch (1990). The Chichester Excavations 7: Apple Down and the Mardens. Chichester: Chichester District Council. ISBN 0-85017-002-8.
- Gallois R.W. & Edmunds M.A. (4th Ed 1965), The Wealden District, British Rexional Geology series, British Geological Survey, ISBN 0-11-884078-9
- Gelling, Margaret (2000). The Landscape of Place-Names. Stamford: Tyas. ISBN 1 900289 26 1.
- Heron-Allen, Edward (1911). Selsey Historic and Prehistoric. Duckworth.
- Hunter-Blair, Peter (1963). Roman Britain and Early England. Norton. ISBN 0-19-821716-1.
- Jones, Michael E. (1998). The End of Roman Britain. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-8530-5.
- Kelly, S.E (1998). Anglo-Saxon Charters VI: Charters of Selsey. OUP for the British Academy. ISBN 0-19-726175-2.
- Kelly, S.E (2001). Anglo-Saxon Charters VIII: Charters of Abingdon Abbey, Pt. 2. OUP for the British Academy. ISBN 0-19-726221-X.
- Kelly, S.E. (1994). Mary Hobbs. ed. Chichester Cathedral. An Historic Survey:Bishopric of Selsey. Chichester: Phillimore. ISBN 08503309243.
- Mee, Frances (1988). A History of Selsey. Chichester, Sussex: Philimore. ISBN 0-85033-672-4.
- Salzman, Louis Francis (facsimile edition 1973). A Victorian History of the County of Sussex: Volumes 3. Londres: Vitoria County History. ISBN 0-7129-0587-1.
- Salzman, Louis Francis (facsímile edition 1973). A Victorian History of the County of Sussex: Volumes 4. Londres: Vitoria County History. ISBN 0-7129-0588-X.
- Seward, Desmond (1995). Sussex. Londres: Random House. ISBN 0-7126-5133-0.
- Stenton, F.M. (1971). Anglo-Saxon England 3rd edition. Oxford: OUP. ISBN 978-0-19-280139-5.
- Stephens, W.R.W. (1881). The South Saxon Diocese, Selsey - Chichester. Londres: SPCK.
- Wallace, Hume (1968). Kendall McDonald. ed. The Underwater Book: The Search For Roman Selsey. Londres: Pelham for BSAC.
- Welch, M. G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. ISBN 0-7134-6566-2.
- Welch, M.G. (1971). Late Romans and Saxons in Sussex. Britannia II. Journal of the Society for the Promotion of Roman Studies.
- Welch, M.G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. ISBN 0-7134-6566-2.
- White, Sally (1998). The Patching hoard. Medieval Archaeology Volume 42.