Wikipedia

Rede Ferroviaria Transeuropea Convencional

A Rede Ferroviaria Transeuropea Convencional, xunto coa Rede Ferroviaria Transeuropea de Alta Velocidade, conforman a Rede Ferroviaria Transeuropea, que á súa vez é unha das varias redes transeuropeas de transporte da Unión Europea (TEN-T). Foi definido pola Directiva 2001/16/CE do Consello [1] do 19 de marzo de 2001.

O obxectivo desta Directiva da UE é conseguir a interoperabilidade da rede ferroviaria convencional europea nas distintas fases do seu deseño, construción e explotación.

A rede defínese como un sistema formado por un conxunto de infraestruturas, instalacións fixas, equipamentos loxísticos e material rodante.

Subdivisións editar

Por definición da decisión da CE, a rede ferroviaria convencional pódese subdividir nas seguintes categorías:

  • liñas destinadas a servizos de viaxeiros
  • liñas destinadas a tráfico mixto (pasaxeiros e mercadorías)
  • liñas especialmente deseñadas ou actualizadas para servizos de carga
  • centros de pasaxeiros
  • centros de carga, incluíndo terminais intermodais
  • liñas que conectan os compoñentes mencionados anteriormente

Esta infraestrutura inclúe sistemas de xestión de tráfico, seguimento e navegación.

O material rodante poderá comprender todo o material que poida circular pola totalidade ou parte da rede ferroviaria transeuropea convencional.

Corredores editar

A UE decidiu nove "corredores da rede central" no marco da RTE-T (TEN-T en inglés), que son: [2]

  1. Corredor escandinavo-mediterráneo : Hamina-Helsinqui-Turku, Estocolmo/Oslo-Copenhague/Rostock-Hamburgo/Berlín-Kassel/Leipzig-Núremberg-Regensburg-Múnic-Innsbruck-Verona-Florencia-Roma-Nápoles-Messina/Bari-Palermo/ Tarento-Valeta
  2. Corredor Mar do Norte-Báltico: Róterdam-Ámsterdam/Bruxelas-Hannover-Berlín-Varsovia-Kaunas-Riga-Tallin
  3. Corredor Mar do Norte-Mediterráneo: Cork-Dublín-Belfast, Glasgow/Edimburgo/Holyhead-Manchester-Birmingham-Londres-Bruxelas-Luxemburgo-Estrasburgo/Nancy-Lión-Marsella/Montpellier
  4. Corredor Báltico-Adriático: Gdańsk/Szczecin-Varsovia/Poznań-Łódź/Wrocław-Katowice-Ostrava-Brno/Bratislava-Viena-Ljubljana/Udine-Venecia-Boloña-Rávena
  5. Corredor Oriente/Mediterráneo Oriental: Hamburgo/Bremen/Rostock-Hannover-Leipzig/Berlín-Dresde-Praga-Viena/Bratislava-Budapest-Timișoara-Sofía-Burgas/Atenas-Patras/Limassol-Nicosia
  6. Corredor Rin-Alpino: Ámsterdam/Rotterdam/Ostende-Düsseldorf/Bruxelas-Colonia-Frankfurt-Basilea-Berna-Novara/Milán-Xénova
  7. Corredor Atlántico: Lisboa/Porto/Alxeciras-Salamanca/Madrid-San Sebastián-Bordeos-París-Le Havre/Mannheim/Estrasburgo
  8. Corredor Rin-Danubio: Estrasburgo-Frankfurt-Praga-Kosice/Estrasburgo-Stuttgart-Múnic-Viena-Bratislava-Budapest-Timișoara-Bucarest-Costanța
  9. Corredor Mediterráneo: Alxeciras–Sevilla/Málaga–Madrid/Valencia–Barcelona–Montpellier–Lión–Turín–Milán–Venecia–Ljubljana–Zagreb–Budapest

As rutas indicadas son aproximadas e hai ramais en varias delas.

Notas editar

  1. ↑ Directive 2001/16/EC of the European Parliament and of the Council of 19 March 2001 on the interoperability of the trans-European conventional rail system
  2. ↑ Infrastructure - TEN-T - Connecting Europe

Véxase tamén editar

Outros artigos editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rede_Ferroviaria_Transeuropea_Convencional&oldid=6610359»