R136a1

R136a1 ou RMC 136a1 é unha estrela hiperxigante azul, coñecida actualmente como a estrela máis masiva, cunha cifra estimada de 265 masas solares. A estrela tamén ten o récord de ser a máis luminosa, cunha luminosidade de 8.700.000 veces a do sol. A estrela pertence a R136, un cúmulo estelar no centro do complexo "30 Doradus" (tamén coñecido como a Nebulosa da Tarántula), na Gran Nube de Magallanes.

Descuberta

Un equipo de astrónomos británicos liderado por Paul Crowther, profesor de astrofísica na Universidade de Sheffield, utilizou o gran telescopio VLT (Very Large Telescope) da ESO en Chile, así como os datos do Telescopio Espacial Hubble, para o estudo de dous cúmulos de estrelas, NGC 3603 e R136. O cúmulo R136a algunha vez pensouse que podía ser un obxecto único supermasivo con 1000-3000 masas solares, ata que a dúbida foi resolta mediante holografía interferométrica e comprobouse que é un cúmulo de estrelas densas. O equipo de astrónomos descubriu varias estrelas con temperaturas superficiais de máis de 40000 K, cerca de 7 veces máis quentes que o sol, e millóns de veces máis brillantes. Polo menos tres estrelas presentan masas que superan as 150 veces a masa do sol, entre a que se encontra esta, R136a1.

Características físicas

De esquerda a dereita: Anana Vermella, O Sol, Anana Azul, R136a1

R136a1 é unha estrela de Wolf-Rayet cunha temperatura superficial de máis de 50000 K, e ao igual que outras estrelas achadas próximas ao límite de Eddington, R136a1 desprendeu gran parte da súa propia masa en estalidos violentos. Estímase que no seu nacemento a estrela puido ter unhas 320 masas solares e que estivo perdendo 50 masas solares periodicamente cada certa cantidade de decenas a centenas de miles de anos, en erupcións semellantes ás variables luminosas azuis.

Estrelas que teñen entre 8 e 150 masas solares, explotan ao final das súas vidas como supernovas, deixando atrás a estrelas de neutróns ou buratos negros. Consolidada xa a hipótese da existencia de estrelas cun peso comprendido entre 150 e 300 masas solares, os astrónomos sospeitan que esa enorme estrela podería estoupar como supernova antes de tempo, moito antes do colapso do seu núcleo da forma habitual. A fusión de núcleos de hidróxeno debería crear un gran número de pares electróns-positróns, o que fai caer a presión termal dentro da estrela, cun subsecuente colapso parcial. Se R136a1 sufrira tal explosión, debería xerar un burato negro e un remanente de supernova de poucas masas solares