Protocolo de Quioto

O Protocolo de Quioto sobre o cambio climático é un convenio sobre cambio climático, auspiciado pola ONU dentro da Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático (CMNUCC) e asinado en 2002 pola Unión Europea, que ten como obxectivo que os países industrializados reduzan as súas emisións de CO₂ nun 8% por debaixo do volume de 1990, xa que os que están en vías de desenvolvemento non teñen ningunha restrición, como é o caso da China, India, Brasil, por citar os máis contaminantes. O seu nome formal é Kyoto Protocol To the United Nations Framework Convention on Climate Change.

Historia editar

O Protocolo de Quioto é consecuencia dunha serie de eventos iniciada coa Conferencia sobre o Cambio Atmosférico de Toronto (outubro de 1988), seguida polo Primeiro informe de avaliación do Grupo intergobernamental sobre o cambio climático (IGCC) en Sundsvall, Suecia (agosto de 1990) e que culminou coa Convención Marco das Nacións Unidas sobre o Cambio Climático (UNFCCC) na ECO-92 no Río de Xaneiro, Brasil (xuño de 1992). Tamén reforza algunhas seccións da UNFCCC.

Discutido e negociado en Quioto no Xapón en 1997, foi aberto para sinaturas o 16 de marzo de 1998 e ratificado o 15 de marzo de 1999. Oficialmente entrou en vigor o 16 de febreiro de 2005^[1].

O compromiso será de obrigatorio cumprimento cando o ratifiquen os países industrializados responsables de, polo menos, un 55% das emisións de CO₂. Coa ratificación de Rusia, en marzo de 2005, despois de conseguir que a UE pagase a reconversión industrial, así como a modernización das súas instalacións, en especial as petroleiras, o protocolo entrou en vigor.

Pola súa parte, os gobernos dos Estados Unidos de América (tanto con Bill Clinton, como con George W. Bush), negáronse a ratificar o protocolo. Mais na actualidade, o goberno de Obama está a favor de acordo.

A Conferencia de 2009 tivo lugar en Copenhague durando do 7 ao 18 de decembro, e tras grandes diverxencias entre os países ricos e o grupo dos países en desenvolvemento acerca de temas como metas de redución de emisión de gases do efecto invernadoiro e contribución para un posíbel "fondo climático", terminou sen que se atinxise un acordo definitivo, que será discutido na próxima conferencia da ONU sobre mudanzas climáticas, a COP 16, que se realizará no México en decembro de 2010.^[2] No día 24 de outubro de 2009, celebrado como Día Internacional da Acción Climática, millares de persoas en 180 países, manifestáronse pola diminución dos niveis de CO₂ na atmosfera. Estas manifestacións foron convocadas por unha ONG chamada 350.org, que avoga que os niveis de CO₂ deben baixar dos valores de 385-389, existentes nesa data, para un valor seguro de 350 ppm. Para ese efecto, grupos de persoas sentáronse no chan, en cidades, campos de neve e no fondo do océano, xunto á Gran Barreira de Coral, formando os algarismos 350.^[3]^[4]

Contido editar

O planeta azul.

O obxectivo principal é loitar contra os efectos do cambio climático. Segundo as cifras da ONU, prevese que a temperatura media da superficie do planeta aumentará entre 1,4 e 5,8 °C de aquí a 2100, malia que os invernos son máis fríos e violentos. Isto coñécese como quecemento global. "Estes cambios repercutirán gravemente no ecosistema e nas nosas economías", sinala a Comisión Europea sobre Quioto.

No protocolo constituíuse un tratado internacional con compromisos máis ríxidos para a redución da emisión dos gases que provocan o efecto invernadoiro, considerados, de acordo coa maioría das investigacións científicas, como causa do quecemento global.

Nel propúñase un calendario polo cal os países desenvolvidos terían a obriga de reducir a cantidade de gases contaminantes en, polo menos, 5% ata 2002, en relación aos niveis de 1990. Posteriormente, os países signatarios terán que pór en práctica planos para reducir a emisión deses gases entre 2008 e 2012.

A redución das emisións deberá acontecer en varias actividades económicas. O protocolo estimula os países signatarios a cooperaren entre si, a través dalgunhas accións básicas:

Reformar os sectores de enerxía e transportes;
Promover o uso de fontes enerxéticas renovables;
Eliminar mecanismos financeiros e de mercado inapropiados aos fins da Convención;
Limitar as emisións de metano na xestión de residuos e dos sistemas enerxéticos (ver metano atmosférico);
Protexer as forestas e outros sumidoiros de carbono.

Se o protocolo de Quioto fora posto en funcionamento e tivese éxito, estímase que se reducirá a temperatura global entre 0,02 °C e 0,28 °C no ano 2050.