Programación imperativa
A programación imperativa, en contraposición á programación declarativa é un paradigma de programación que describe a programación en termos do estado do programa e sentenzas que cambian devandito estado. Os programas imperativos son un conxunto de instrucións que lle indican ao computador como realizar unha tarefa.
A implementación de hardware da maioría de computadores é imperativa; practicamente todo o hardware dos computadores está deseñado para executar código de máquina, que é nativo ao computador, escrito nunha forma imperativa. Isto débese a que o hardware dos computadores implementa o paradigma das Máquinas de Turing. Desde esta perspectiva de baixo nivel, o estilo do programa está definido polos contidos da memoria, e as sentenzas son instrucións na linguaxe de máquina nativo do computador (por exemplo o linguaxe ensambladora).
As linguaxes imperativas de alto nivel usan variables e sentenzas máis complexas, pero aínda seguen o mesmo paradigma. As receitas e as listas de revisión de procesos, a pesar de non ser programas de computadora, son tamén conceptos familiares similares en estilo á programación imperativa; cada paso é unha instrución, e o mundo físico garda o estado (Zoom).
As primeiras linguaxes imperativas foron as linguaxes de máquina dos computadores orixinais. Nestas linguaxes, as instrucións foron moi simples, o cal fixo a implementación de hardware fácil, pero obstruyendo a creación de programas complexos. Fortran, cuxo desenvolvemento foi iniciado en 1954 por John Backus en IBM, foi o primeiro gran linguaxe de programación en superar os obstáculos presentados polo código de máquina na creación de programas complexos.