Pentti Linkola
Kaarlo Pentti Linkola, nado en Helsinqui o 7 de decembro de 1932 e finado en Valkeakoski o 5 de abril de 2020, foi un ecoloxista profundo radical[1] ornitólogo,[2] polemista, naturalista, escritor e pescador finlandés. Escribiu profusamente sobre as súas ideas e en Finlandia é considerado un pensador destacado e moi controvertido.[3][4] Foi pescador anual dende 1959 ata 1995; pescou nos lagos Keitele e Päijänne e no golfo de Finlandia e desde 1978 comezou a pescar no lago Vanajavesi.[5]
 (2011)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fi) Kaarlo Pentti Linkola 7 de decembro de 1932 Helsinqui, Finlandia |
| Morte | 5 de abril de 2020 (87 anos) Sääksmäki, Finlandia (en)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Finlandia |
| Educación | Helsingin Suomalainen Yhteiskoulu (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | filósofo , ecoloxista , pescador , Disidencia , ornitólogo , escritor , ecoloxista , ensaísta |
| Lingua | Lingua finesa |
| Familia | |
| Pai | Kaarlo Linkola |
| Irmáns | Martti Linkola (en) |
Premios
| |
 | |
Linkola culpou á raza humana da degradación continua do medio ambiente e promoveu un rápido descenso da poboación para combater os problemas comunmente atribuídos á superpoboación humana.[3]
Traxectoria editar
Linkola criouse en Helsinqui, pasando os veráns no campo na granxa do seu avó materno Hugo Suolahti. O seu pai, Kaarlo Linkola, era botánico e fitoxeógrafo, e tamén decano da Universidade de Helsinqui; o seu avó paterno era chanceler da mesma universidade. Pentti Linkola decidiu non continuar cos seus estudos de zooloxía e botánica despois do primeiro ano.
Linkola é considerado un dos ornitólogos máis famosos de Finlandia, pero renunciou á súa carreira investigadora para levar unha vida modesta como pescador. [2]
Ideais editar
Linkola cría que a democracia era un erro e que só o cambio radical pode deter o colapso ecolóxico.[2] Argumentou que todas as poboacións humanas do mundo, desenvolvidas ou non, non merecen sobrevivir a costa da biosfera no seu conxunto. En maio de 1994 Linkola foi entrevistado por The Wall Street Journal Europe,[6] onde dixo estar a favor dunha diminución radical da poboación mundial e, referíndose a unha futura guerra mundial, afirmou: "Se puidese premer calquera botón, sacrificaríame sen dubidalo se soubese que millóns de persoas morrerían".[7]
Os escritos de Linkola describen con detalle emocional a degradación ambiental da que foi testemuña no seu país de orixe ao longo do tempo. Dedicou a súa obra Toisinajattelijan päiväkirjasta de 1979 (Dos diarios dun disidente) a Andreas Baader e Ulrike Meinhof, afirmando que "son os sinalistas, non Xesús de Nazaret ou Albert Schweitzer".[2]
Paul G. Harris, profesor de estudos globais e ambientais na Universidade de Educación de Hong Kong, sostén que, aínda que a maioría dos ecoloxistas finlandeses se distanciaron de Linkola, os interesados no medio ambiente leron os seus escritos con avidez. Harris afirma que Linkola representa "unha versión finesa e demasiado macabra de "unha verdade inconveniente".[2]
En 1995 Linkola fundou a Fundación Finlandesa do Patrimonio Natural (Luonnonperintösäätiö ),[8] que se centra na preservación dos poucos bosques primarios que aínda existen no sur de Finlandia e outras formas de preservación do medio ambiente. Os bosques son doados á fundación.
Morte editar
Morreu o 5 de abril de 2020, aos 87 anos, en Valkeakoski.[9]
Obras editar
- Linkola, Pentti & Olavi Hilden: Suuri Lintukirja. Otava 1955, revisado en 1962.
- Linkola, Pentti: Isänmaan ja ihmisen puolesta: Mutta ei ketään vastaan. Cuarta edición. Helsinqui: Suomen sadankomitealiitto, 1981 (orixinalmente publicado en 1960).
- Linkola, Pentti: Pohjolan linnut värikuvin: Elinympäristö. Levinneisyys. Muutto. Otava 1963–67.
- Linkola, Pentti: Unelmat paremmasta maailmasta. Cuarta edición. Porvoo: WSOY, 1990.
- Linkola, Pentti: Toisinajattelijan päiväkirjasta. Porvoo: WSOY, 1979. (En 1983 Linkola gañou o Premio Eino Leino por este libro.)[10]
- Linkola, Pentti & Osmo Soininvaara: Kirjeitä Linkolan ohjelmasta. Porvoo: WSOY, 1986.
- Linkola, Pentti: Johdatus 1990-luvun ajatteluun. Porvoo: WSOY, 1989.
- Vilkka, Leena (ed.): Ekologiseen elämäntapaan: artigo principal. Helsinqui: Yliopistopaino, 1996.
- Linkola, Pentti: Voisiko elämä voittaa. Helsinqui: Tammi, 2004.
- Linkola, Pentti: Can Life Prevail?: A Revolutionary Approach to the Environmental Crisis. Reino Unido: Arktos Media, segunda edición revisada de 2011. ISBN 1907166637 (tradución ó inglés de Voisiko elämä voittaa).
Notas editar
- ↑ Mika LaVaque-Manty, "Arguments and fists: political agency and justification in liberal theory", Routledge, 2002, p. 159
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Harris, Paul G. (2009). Environmental Change and Foreign Policy: Theory and Practice. p. 125. ISBN 9781134014811.
- ↑ 3,0 3,1 George C. Schoolfield, "A history of Finland's literature", U of Nebraska Press, 1998, p. 271
- ↑ Henry Minde, Svein Jentoft, Harald Gaski, "Indigenous peoples: self-determination, knowledge, indigeneity", Eburon Uitgeverij B.V., 2008, p. 100
- ↑ Turtiainen, Pekka: Kalastaja. Sääksmäki: Voipaalan taidekeskus, 2015.
- ↑ Neuhaus, Richard John (1997). The best of The Public square: selections from Richard John Neuhaus' celebrated column in First things. p. 61. ISBN 0-9659507-0-0.
- ↑ Milbank, Dana (24 de maio de 1994). "A Strange Finnish Thinker Posits War, Famine as Ultimate 'Goods'". The Wall Street Journal Asia.
- ↑ Linkola, P., Can Life Prevail?: A Radical Approach to the Environmental Crisis (Budapest: Arktos, 2011).
- ↑ Loula, Pihla (5 de abril de 2020). "Luonnonsuojelija Pentti Linkola on kuollut". Helsingin Sanomat (en finés). Consultado o 5 de abril de 2020.
- ↑ "Eino Leinon palkinto" (en finlandês). Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2014. Consultado o 30 de xaneiro de 2015.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Kämäräinen, Kauko: Linkola, oikeinajattelija. Tampere: Määrämitta, 1992.
- Alén, Eero: Linkolan soutajan päiväkirja. Turku: Sammakko, 2006.
- Turtiainen, Pekka: Kalastaja. Sääksmäki: Voipaalan taidekeskus, 2015.