Panteón de Roma

O Panteón de Roma ou Panteón de Agripa (en italiano: Il Pantheon) é un edificio relixioso da Roma antiga que, en orixe, foi un templo consagrado a todas as divindades da relixión antiga, e que foi transformado nunha igrexa cristiá no século VII. É o único monumento do mundo antigo greco-romano que chegou até os nosos días practicamente intacto, de feito que non cesou aínda o seu uso desde que foi erguido.

Panteón de Roma
Presentación
Nome local	Il Pantheon
Localización	Roma, Italia
Coordenadas	41°53′55″N 12°28′37″L
Estrutura	Pedra
Estilo	Arquitectura romana
Tipo	Templo romano
Propietario	Goberno de Italia
Uso(s)	Templo
Construción
Inicio	421 a. C.
Data da construción	Entre 113 e 124
Dimensións
Altura	43'44 m.
Lonxitude	54'5 m.
Equipo
Arquitecto(s)	Apolodoro de Damasco (cúpula)

Pronao da fachada e vista lateral do Panteón.

Interior.

O seu nome vén do grego πάνθειον (pántheion), adxectivo que significa «de todos os deuses», transformado en Pantheon polos autores latinos.

O Panteón está cuberto pola maior cúpula construída na Antigüidade que subsistise. Foi a meirande de Europa occidental até que, en 1436, Filippo Brunelleschi rematou a da catedral de Florencia.

É a arquitectura da Roma antiga que mellor conservada está poque sempre estivo en uso. Foi reconvertido en igrexa cristiá no 608 e adicado á Virxe polo que hoxe é denominado, propiamente, como Basílica de Santa María ad Mártires, aínda que, o seu nome coloquial é Santa María Rotonda. Así, a praza fronte á edificación denomínase Piaza della Rotonda e dá nome a un distrito da cidade.

Hoxe é propiedade pública e está xestionado polo Ministerio de Bens e Actividades Culturais a través do Museo Central do Lacio.

Etimoloxía

A palabra Panteón é, en realidade, un préstamo grego que a lingua italiana mantivo a través do latín: en grego τό πάνθειον é un adxectivo substantivo que indica "a totalidade dos deuses" e, na maioría dos casos, implica o substantivo ἱερόν (" templo "). Polo tanto, do grego τό Πάνθειον (ἱερόν) ("O templo de tódolos deuses") derívase o termo latino, usado por Plinio o Vello, que deu orixe á palabra.

Dión Casio, un senador romano e historiador que escribiu en grego, formulou a hipótese de que o nome derivaba das numerosas estatuas de deuses colocadas ao longo das paredes do edificio ou da semellanza da cúpula coa bóveda celeste A súa incerteza suxire que o nome Panteón (ou Panteón) era só un alcume, non o nome oficial do edificio. De feito, o concepto de que podería haber un templo dedicado a todos os deuses é discutible. O único "panteón" realmente rexistrado polas fontes antes do de Agripa atopouse en Antioquía en Siria, aínda que só foi mencionado por unha fonte do século VI. Ziegler intentou recoller probas sobre a existencia de pantheion, pero a súa lista só consiste en dedicatorias simples como "a tódolos deuses" ou "os doce deuses", que non son necesariamente citas de templos reais nos que se practicase un culto a tódolos deuses.

Historia

A construción realizouse en dúas etapas ou dous momentos: o Panteón de Agripa e o Panteón de Hadrián.

Panteón de Agripa

O templo foi mandado construír por Marco Vipsanio Agripa, xenro de Octavio Augusto, a comezos do reinado deste no ano 27 a.C. participando, deste xeito na política de embelecemento da cidade impulsada por Augusto e quixo localizalo nas proximidades do Campo de Marte (Campus Martius) baixo a dirección de Marco Coceio Aucto. De feito, situábase entre a Saepta Iulia e a basílica de Neptuno, construída a costa do propio Agripa nunha zona da súa propiedade, na que os baños de Agripa, a basílica de Neptuno e o propio Panteón estaban aliñados de sur a norte.

Inscrición de Agripa, recolocada por Augusto

Semella probable que tanto o Panteón como a basílica de Neptuno fosen a sacra privada de Agripa (edificios privados de uso sagrado) e non aedes publicae (templos de uso público). Esta función menos solemne podería axudar a explicar por que a memoria do nome orixinal e a súa función se perderon con tanta rapidez e facilidade (Ziolkowski especula que foi orixinalmente o templo de Marte no Campus Martius).

Dedicoullo a todos os deuses e, especialmente a Marte e Venus, divindades protectoras da familia Xulia. Tal como en boa parte o vemos na actualidade corresponde á reconstrución efectuada polo emperador Hadriano, logo dun incendio no 80 d.C.

A inscrición orixinal de dedicación do edificio, conservada no friso do pronao, logo da reconstrución hadrianea, reza: M.AGRIPPA.L.F.COS.TERTIUM.FECIT ("Marco Agrippa, fillo de Lucio, cónsul por terceira vez, fíxoo"). O terceiro consulado de Agripa corresponde precisamente ao ano 27 a.C. Porén, polo que hoxe se sabe, a destrución do templo foi completa no ano 80.

As marcas de fábrica achadas nos ladrillos de construción corresponden aos anos 123–125, polo cal se supón que o novo templo foi inaugurado por Hadriano nunha data posterior, supóndose que o fixo entre 125 e 128. Aínda que ignoramos quen foi de certo o arquitecto que trazou a nova edificación, hai un consenso xeral entre os especialistas en atribuílo a Apolodoro de Damasco, se cadra o único capaz de acometer unha obra de tal envergadura, e que sabemos que vivía en Roma naquela altura.

No ano 609 d.C., o emperador bizantino Focas doouno ao papa, entón Bonifacio IV, quen o consagrou como igrexa cristiá, dedicándoo á María e aos mártires, de aí o seu nome de Sancta Maria ad Martyres; o mesmo papa fixo construír os altares e outras obras interiores. Esta nova dedicación posibelmente salvou o templo dunha máis que probábel destrución, como acontecería con moitos outros monumentos romanos ao longo, sobre todo, da Idade Media.

Véxase tamén

Bibliografía

• Cinti, Siro; De Martino, Federico; Carandini, Andrea; De Carolis, Marco; Belardi, Giovanni (2007). Pantheon. Storia e Futuro / History and Future (en italiano). Roma: Gangemi Publisher. ISBN 978-88-492-1301-0. 
• Coarelli, Filippo (2002). Guide Archeologiche (en italiano). Roma/Milán: Mondadori. ISBN 88-04-48002-5. 
• Squadrilli, Tina (1997). Roma (en italiano). Milán: Rusconi editore. ISBN 88-18-12170-7. 
• Adam, Jean-Pierre (1984). La construction romaine (en francés) (3ª ed.). París: Picard. ISBN 2-7084-0104-1. 
• Andreae, Bernard (1988). L’art de l’ancienne Rome. Col. L'art et les grandes civilisations (en francés). (edición orixinal de 1973 en Citadelles et Mazenod Édition). París: Editions d' Art Lucien Mazenod. ISBN 978-2850880049. 
• García Moreno, Antonio (1990). Arte romano. Col. Textos universitarios nº 1 (en castelán). Madrid: CSIC. ISBN 84-00-07077-1. 
• Thomas, Edmund (2004). "From the Pantheon of the Gods to the Pantheon of Rome". En Wrigley, Richard; Craske, Matthew. Pantheons; Transformations of a Monumental Idea (en inglés). Aldershot (Reino Unido): Ashgate. pp. 11–34. ISBN 978-0-7546-0808-0. 
• Ziolkowski, Adam (1999). "Pantheon". En Steinby, Eva Margareta. Lexicon Topographicum Urbis Romae. Col. Soprintendenza Archeologica Di Roma (en inglés) (4ª ed.). Roma: Quasar. ISBN 978-8870970197. 
• Ziolkowski, Adam (novembro de 1994). "Was Agrippa's Pantheon the Temple of Mars ‘In Campo'?". Papers of the British School at Rome (en inglés) 62: 261–277. ISSN 0068-2462. doi:10.1017/S0068246200010084.