Paisaxe mineira de Cornualla e Devon oeste
A paisaxe mineira de Cornualla e Devon oeste é un lugar Patrimonio da Humanidade que inclúe determinadas paisaxes mineiras en Cornualla e Devon oeste no suroeste de Inglaterra. O sitio engadiuse á Lista do Patrimonio Mundial durante a 30ª Sesión do Comité do Patrimonio Mundial da UNESCO en Vilnius, en xullo de 2006. Seguindo os plans de 2011 para reiniciar a explotación mineira en South Crofty,[1] e para construír un supermercado en Hayle Harbour,[2] o Comité do Patrimonio Mundial redactou unha decisión en 2014 para poñer o sitio na Lista do Patrimonio Mundial en Perigo, pero isto rexeitouse na 38ª Sesión do Comité en Doha, Qatar (xullo de 2014), a favor dunha Misión de Seguimento Reactivo de seguimento.[3][4]
| Paisaxe mineira de Cornualla e Devon oeste | |
|---|---|
 Parte de Crown Mines, Botallack (St Just distrito mineiro)... | |
  Paisaxe mineira | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País | .svg){kind=small} Reino Unido |
| Localización | Cornualla e Devon Oeste, Reino Unido |
| Tipo | Cultural |
| Criterios | II, II, IV |
| Inscrición | 2006 (30ª Sesión) |
| Rexión da UNESCO | Europa e América do Norte |
| Identificador | 1215 |
Historia editar
Ata mediados do século XVI, Devon producía aproximadamente un 25-40 % da cantidade de estaño que producía Cornualla, pero a cantidade total de produción de estaño tanto de Cornualla como de Devon durante este período foi relativamente pequena. Despois da década de 1540, a produción de Cornualla despegou e a produción de Devon era só entre unha novena e unha décima parte da de Cornualla. A partir de mediados do século XVI, os Devon Stannaries achegaban moi poucos ingresos para o rei e foron abandonados como tales tras a Lei de Supremacía do Parlamento de 1512 (isto non se aplica á Stannaries de Cornualles) .
As paisaxes de Cornualla e Devon oeste remodeláronse radicalmente durante os séculos XVIII e XIX grazas á explotación de cobre e estaño. As minas subterráneas, as salas de máquinas, as fundicións, as novas cidades, as pequenas explotacións, os portos, os peiraos e as industrias auxiliares en conxunto reflicten unha prolífica innovación que, a principios do século XIX, permitiu á rexión producir dous terzos do abastecemento mundial de cobre. A finais do século XIX, a produción de arsénico aumentou e as minas no leste de Cornualla e Devon oeste abastecían a metade da demanda mundial.
A principios do século XIX tamén se viu unha revolución na tecnoloxía da máquina de vapor que transformaría radicalmente as fortunas da minería de rochas duras. Os motores de bombeo operados de forma expansiva a alta presión desenvolvidos polos enxeñeiros Richard Trevithick e Arthur Woolf permitiron a minería a profundidades moito maiores das que fora posible ata entón. Os motores de vigas de deseño de Cornualla e outra maquinaria de minería exportáronse desde as principais fundicións de enxeñería de Hayle, Perranarworthal, Tavistock e doutros lugares a campos mineiros de todo o mundo ao longo do século.
Comezando a principios do século XIX, un número importante de mineiros emigraron para vivir e traballar en comunidades mineiras baseadas nas tradicións córnicas, este fluxo alcanzou o seu cénit a finais do século XIX. Hoxe en día numerosas comunidades córnicas descendidas de inmigrantes florecen en todo o mundo e pódense ver distintivas salas de máquinas de deseño córnico en Australia, Nova Zelandia, Suráfrica, México, as Illas Virxes Británicas, España e nos campos mineiros doutros partes de Inglaterra, Gales, Escocia, Irlanda, as Illas da Canle e a Illa de Man.
Unha industria mineira moi reducida continuou en Cornualla despois da crise do cobre da década de 1860 coa produción centrada principalmente no estaño. A minería de metalíferos finalmente cesou en Cornualla en 1998 co peche da South Crofty Mine, Pool, a última mina de estaño que operaba en Europa.
Áreas editar
O Patrimonio da Humanidade comprende áreas discretas pero tematicamente ligadas que abarcan Cornualla e Devon oeste. As áreas (cos códigos de área da designación do sitio) son:[5]
- A1 - St Just Distrito mineiro
- A2 - Porto de Hayle
- A3i - Tregonning e Distrito mineiro de Gwinear
- A3ii - Trewavas
- A4 - Wendron Distrito Mineiro
- A5i - Distrito mineiro de Camborne e Redruth.
- A5ii - Wheal Peevor
- A5iii - Portreath Harbour
- A6i - Gwennap Distrito Mineiro
- A6ii - Devoran e Perran Foundry
- A6iii - Val de Kennall
- A7 - Distrito mineiro de Santa Inés
- A8i - Val de Luxulyan
- A8ii - Charlestown
- A9 - Caradon Distrito Mineiro
- A10i - Val de Tamar
- A10ii - Tavistock
Notas editar
- Referencias
- ↑ Cornwall News (8 de novembro de 2012). "Unesco ameaza con retirar o estatus de patrimonio mundial á minería de South Crofty se comeza a minería". falmouthpacket.co.uk.
- ↑ Simon Parker (21 de xuño de 2013). "UN threat to Devon and Cornwall's heritage site status". westernmorningnews.co.uk. Arquivado dende o orixinal o 9 de agosto de 2014. Consultado o 27 de xullo de 2014.
- ↑ "Decisions Adopted (38th Session 2014)" (PDF). UNESCO World Heritage. UNESCO World Heritage Centre. Consultado o 16 de outubro de 2014.
- ↑ "Cornwall and West Devon Mining Landscape Current conservation issues 2014". unesco.org.
- ↑ "The World Heritage Site Areas". Cornwall & Scilly Historic Environment Service. 2006. Arquivado dende o orixinal o 26 de abril de 2007. Consultado o 25 de maio de 2007.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Paisaxe mineira de Cornualla e Devon oeste  |