Ostra brava

Ostra brava
Cara interna da cuncha (esquerda) e externa (dereita)
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Mollusca Clase: Bivalvia Orde: Pectinida Superfamilia: Anomioidea Familia: Anomiidae Xénero: Anomia Especie: Anomia ephippium
Nome binomial
Anomia ephippium Linnaeus, 1758
Sinonimia
Anomia ephippium rugulosostriata Csepreghy, 1950 Anomia helvetica Bourcart & Zbyzewsky, 1940 Anomia ephippium argentina Monterosato, 1915 Anomia ephippium sanguinea Monterosato, 1915 Anomia ephippium convexa Monterosato, 1915 Anomia ephippium saxicola Monterosato, 1915 Anomia ephippium cuprea Monterosato, 1915 Anomia huttoni Suter, 1913 Anomia boletiformis Locard, 1891 Anomia cepiformis Locard, 1886 Anomia adhaerens Clement, 1879 Anomia tyria Reeve, 1859 Anomia strigilis Reeve, 1859 Anomia ramosa Reeve, 1859 Anomia lucerna Reeve, 1859 Anomia humphreysiana Reeve, 1859 Anomia radians O. G. Costa, 1844 Anomia aspera Philippi, 1844 Anomia scabrella Philippi, 1836 Anomia polymorpha Philippi, 1836 Anomia pyriformis Lamarck, 1819 Anomia patellaris Lamarck, 1819 Anomia fornicata Lamarck, 1819 Anomia pellucida Brown, 1818 Anomia radiata Brocchi, 1814 Anomia sulcata Poli, 1795 Anomia violacea Bruguière]], 1789 Anomia tunicacepae da Costa, 1778 Anomia electrica Linnaeus, 1758 Anomia cepa Linnaeus, 1758

A ostra brava, ostra de can ou tarxa (Anomia ephippium, Linnaeus 1767) é un molusco bivalvo da familia Anomiidae, da orde Ostreida, de valvas desiguais, cuncha fráxil e forma circular.

Morfoloxía

Ostra brava ou ostra de can

A cuncha é fina, fráxil, rugosa e escamosa, adoito cuberta de tubos de poliquetos apegados ou algas calcáreas. A superficie e contorno son irregulares. As dúas valvas son desiguais: superior maior e máis plana que a inferior, na que hai unha abertura, tamén irregular, que serve para que saia o biso que o suxeita ó substrato. A superficie interior é sempre nacarada.

Adoita medir entre 2 e 4 cm, pero pode chegar a 6 cm de diámetro.

Hábitat e distribución

A ostra de can vive apegada ás rochas e a outras cunchas pousadas no fondo (as irregularidades da cuncha responden ás da pedra sobre a que se fixan). Distribúese entre a franxa medioliteral ata profundidades de 40 metros, no Atlántico e Mediterráneo.

Aproveitamento pesqueiro e comercial

A vianda pode consumirse, lembrando á de ostra pero de peor calidade e no apreciada. De capturarse, faise con rasquetas ou coitelos para levantalas das pedras.

A semellanza coa ostra pode explicar que un dos seus nomes populares sexa o de morruncho, nome que tamén se dá ás ostras de pequeno tamaño.

Véxase tamén

Outros artigos

• Lista de bivalvos de Galicia

Bibliografía

• RAMONELL, Rosa: Guía dos mariscos de Galicia. Galaxia, Vigo 1985.

Ligazóns externas

• World Register of Marine Species