António de Oliveira Salazar

António de Oliveira Salazar, nado en Vimieiro, Santa Comba Dão, o 28 de abril de 1889 e finado en Lisboa o 27 de xullo de 1970, foi un ditador portugués, profesor universitario e estadista. Exerceu como primeiro ministro entre 1932 e 1968 e interinamente a Presidencia da República en 1951. Foi a cabeza e principal figura do chamado Estado Novo, que abarcou o período entre 1926 e 1974, se ben o réxime non se consolidou coma tal ata 1933.

António de Oliveira Salazar
Nacemento	28 de abril de 1889
Lugar de nacemento	Vimieiro
Falecemento	27 de xullo de 1970
Lugar de falecemento	Lisboa
Causa	embolia pulmonar
Soterrado	Santa Comba Dão
Nacionalidade	Portugal e Reino de Portugal
Relixión	Igrexa católica
Alma máter	Universidade de Coímbra
Ocupación	economista, político, pedagogo e profesor universitario
Premios	Colar da Ordem de Isabel a Católica, Knight Grand Cross with Collar of the Order of Alfonso X, Grande-Colar da Ordem do Infante Dom Henrique, doutor honoris causa pola Universidade Complutense de Madrid, Grande Cruz do Mérito da República Federal da Alemanha, Gran Cruz da Orde da Torre e a Espada, Grã-Cruz da Ordem Militar de Sant'Iago da Espada e Grã-Cruz da Ordem do Império
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Traxectoria

Foi ministro das Finanzas entre 1928 e 1932. Entre 1932 e 1968 foi o estadista que dirixiu os destinos de Portugal, co cargo de Presidente do Consello de Ministros (primeiro ministro). Foi fundador e xefe da Unión Nacional (partido único durante o Estado Novo) a partir de 1931. Tamén foi o fundador e principal mentor do Estado Novo (1933-1974), substituíndo a ditadura militar (1926-1933). Tamén exerceu o cargo de Presidente interino da República, mais só no ano de 1951.

En abril de 1937 Alfonso Daniel Rodríguez Castelao e mais Ramón Suárez Picallo enviáronlle unha carta na que dicían:

Vostede será para os supervivintes de Galiza algo menos ca un asasino, será un cómplice de asasinos.

Salazar e Francisco Franco

Durante a guerra civil española, comezada en xullo de 1936, Salazar non dubidou en apoiar a Franco dende o primeiro momento. De aí o enorme prestixio gañado por Portugal entre os franquistas. Pouco antes do final da guerra, Salazar nomeou a Pedro Teotónio Pereira para a función de Axente Especial do Goberno Portugués xunto ao Goberno de Franco. Teotonio Pereira chegou a Salamanca en xaneiro de 1938, encontrando unha atmosfera de grande simpatía cos diplomáticos alemáns e italianos e de grande hostilidade cos diplomáticos dos restantes países. Teotónio Pereira pronto comezou a contrarrestar este ambiente e Portugal tivo un papel fundamental na disuasión do aliñamento de España coas Potencias do Eixo, na creación dun bloque ibérico neutro e na aproximación de España aos Aliados.

Nunha entrevista ao xornal francés Le Figaro, a 13 de xaneiro de 1958, Franco afirmaba que:

O home de Estado máis completo, máis respectable de entre tódolos que coñecín, eu direille: Salazar. Teño aquí un personaxe extraordinario, pola súa intelixencia, o sentido político, a humanidade. A súa maior eiva é, talvez, a modestia.

Francisco Franco (en castelán)

Salazar tiña tamén unha grande admiración por outro ditador fascista, Benito Mussolini, tendo incluso unha fotografía do ditador italiano na súa secretaría de traballo.

Notas

---

Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---