Orbiting Astronomical Observatory
Orbiting Astronomical Observatory ou OAO foi unha serie de observatorios espaciais dos Estados Unidos.[1]
Características editar
Os satélites OAO foron os primeiros observatorios astronomómicos ópticos dos Estados Unidos. Lanzáronse catro entre 1966 e 1972, cun deles sen chegar a órbita por problemas co seu foguete lanzador. A experiencia obtida cos satélites OAO levou máis tarde a desenvolver o telescopio Hubble.[1]
OAO 1 editar
OAO 1 foi lanzado o 8 de abril de 1966 a bordo dun Atlas SLV-3B Agena D. Cunha masa de 1774 kg, estaba alimentado por paneis solares e deseñado para facer observacións de precisión sobre as características de emisión e absorción de planetas, nebulosas e do medio interplanetario e interestelar na rexión visible e de raios gamma. O observatorio funcionou durante os sete primeiros minutos tras ser posto en órbita. Un curtocircuíto masivo avariou o sistema eléctrico, co que tras 20 órbitas a misión foi declarada fallada.[2]
OAO 2 (Stargazer) editar
OAO 2, nomeado tamén como Stargazer, foi lanzado o 7 de decembro de 1968 a bordo dun Atlas SLV-3C Centaur D. Tiña forma de octaedro, unha masa de 2012 kg, usaba paneis solares e levaba dos conxuntos de experimentos a bordo: o Wisconsin experiment package (WEP), consistente en varios fotómetros para diferentes lonxitudes de onda, e o Celescope, consistente en catro cámaras Schwarzschild independentes.[3]
OAO B (Goddard) editar
OAO B foi nomeado Goddard en honor a Robert Goddard, un pioneiro da astronáutica. Foi lanzado o 30 de novembro de 1970 mediante un Atlas SLV-3C Centaur D pero a cofia da última etapa non se separou, deixando o observatorio inutilizado.[4]
OAO 3 (Copernicus) editar
OAO 3 foi nomeado Copernicus e lanzado o 21 de agosto de 1972 mediante un Atlas SLV-3C Centaur D. Tratábase dun telescopio para o ultravioleta xunto con tres telescopios de raios X. O observatorio tiña forma octogonal, cun diámetro interno de 1,21 m, unha lonxitude de 4,9 m e alimentado por paneis solares. O observatorio deixou de funcionar en febreiro de 1981, tras nove anos e medio de misión.[5]
Historial de lanzamentos editar
| Misión[1][2][3][4][5] | Data de lanzamento[1][2][3][4][5] | Foguete lanzador[1][2][3][4][5] | Notas[1][2][3][4][5] |
|---|---|---|---|
| OAO 1 | 8 de abril de 1966 | Atlas SLV-3B Agena D | Éxito |
| OAO 2 | 7 de decembro de 1968 | Atlas SLV-3C Centaur D | Éxito |
| OAO B | 30 de novembro de 1970 | Atlas SLV-3C Centaur D | Éxito |
| OAO 3 | 21 de agosto de 1972 | Atlas SLV-3C Centaur D | Éxito |
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Mark Wade (2020). "OAO" (en inglés). Consultado o 18 de outubro de 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "OAO 1" (en inglés). Consultado o 18 de outubro de 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "OAO 2 (Stargazer)" (en inglés). Consultado o 18 de outubro de 2020.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "OAO B (Goddard)" (en inglés). Consultado o 18 de outubro de 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "OAO 3 (Copernicus)" (en inglés). Consultado o 18 de outubro de 2020.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Orbiting Astronomical Observatory  |