Nicolau D’Olwer

Luis Nicolau d'Olwer, tamén Lluís Nicolau d'Olwer, nado en Barcelona o 20 de xaneiro de 1888 e finado en Cidade de México o 24 de decembro de 1961, foi un político catalán de ideoloxía catalanista e republicana.

Nicolau D’Olwer

Nome orixinal	(ca) Lluís Nicolau d'Olwer
Biografía
Nacemento	20 de xaneiro de 1888 Barcelona, España
Morte	24 de decembro de 1961 (73 anos) Cidade de México
Deputado nas Cortes republicanas
28 de febreiro de 1936 – 2 de febreiro de 1939 Lexislatura: III lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: Barcelona (capital) (en)
Deputado nas Cortes republicanas
11 de xullo de 1931 – 9 de outubro de 1933 Lexislatura: I lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: Barcelona (capital) (en)
Concelleiro de Barcelona
Datos persoais
Educación	Universidade de Barcelona Universidade Central
Actividade
Lugar de traballo	Madrid Barcelona
Ocupación	escritor, filólogo, político, profesor universitario
Empregador	Universidade de Barcelona
Partido político	Lliga Regionalista
Membro de	Sección Filolóxica do Institut d'Estudis Catalans (membro numerario do Institut d'Estudis Catalans) (1917–)
Premios
(1929)  Premio Concepció Rabell

Traxectoria

No ano 1904 comezou a carreira de Filosofía e Letras. A finais de 1917 Nicolau publicaba Literatura Catalana. Perspectiva General. Era a primeira historia da literatura catalá escrita integramente en catalán. No mesmo ano foi nomeado membro do Instituto de Estudos Cataláns e escollido concelleiro en Barcelona pola Lliga Regionalista.

Nicolau incorporouse á Comisión de Cultura, onde impulsou unha serie de proxectos vinculados ó movemento de renovación pedagóxica. Así naceron as escolas do "Bosque" e do Mar, entre outros. En 1922 fundou Acció Catalana, e a República Francesa concedeulle a Lexión de Honra. Aquel ano estreouse como profesor da Escola de Bibliotecarias e da Universidade de Barcelona.

No ano 1923 Nicolau ingresou na Unión Académica Internacional. Entre os anos 1926 e 1931 foi apartado da política pola ditadura de Primo de Rivera. No intervalo viron a luz obras como La expansión de Cataluña en el Mediterráneo oriental, El pont de la mar blava, "Resumen de literatura catalana, "Paisajes de nuestra historia e La lección de la dictadura.

Colaborador de Palestra, movemento catalanista, implicouse na caída da monarquía afonsina. O 14 de abril de 1931, no cumprimento do Pacto de San Sebastián, incorporouse ó Goberno Provisional da República. O 18 de abril daquel ano, tomou posesión do Ministerio de Economía. Foi elixido deputado a Cortes Constituíntes por Acció Catalana Republicana, destacando pola súa defensa do Estatuto de Autonomía Catalán. En maio de 1933 o presidente Manuel Azaña nomeouno xefe da delegación española na Conferencia Económica e Monetaria Mundial de Londres.

Durante o curso 1933-1934, Nicolau incorporouse á Universidade Autónoma de Barcelona, impartindo clases de lingua e literatura latina medieval. No 1935 participou, como xefe da representación catalá, na Comisión Mixta de Traspasos Goberno central - Generalitat de Cataluña.

Nas eleccións de febreiro de 1936, Nicolau conseguiu o maior número de votos dun deputado por Barcelona, revalidando, así, o seu escano nas Cortes por Acció Catalana Republicana, que formaba parte do Front d'Esquerres de Catalunya. Poucas semanas despois era nomeado Gobernador do Banco de España.

A principios de 1939 abandonou España e estableceuse en París, ocupándose alí da axuda ós refuxiados republicanos españois, desde a presidencia da Junta de Auxilio a los Republicanos Españoles. As presións do xeneral Franco fixeron que o goberno do mariscal Petain o encerrara no penal de Cusset. A pesar diso foi liberado no 1943 e retornou a París. Poucos meses despois foi novamente detido pola Gestapo, e enviado á prisión de Fresnes. Liberado contra todo prognóstico grazas a un amigo alsaciano, no mes de outubro de 1945 partiu cara a México. Ó pouco tempo foi nomeado embaixador da República Española naquel país. Alí casou coa mexicana Palma Guillén, no ano 1946. Tamén desempeñou o cargo de ministro sen carteira no goberno no exilio que constituíu José Giral entre agosto de 1945 e xaneiro de 1947.

No ano 1951 presidiu os Xogos Florais Cataláns de Nova York.

No 1961, o Colegio de México recoñeceu a súa achega á cultura mexicana, e o seu traballo, nomeándoo membro da institución. A véspera de Nadal do ano 1961, morría en Cidade de México, onde repousan os seus restos.