Morcego de bigotes

O morcego bigotudo (Myotis mystacinus) é unha especie de pequeno morcego europeo con pelaxe longa. Aínda que é pouco común, este morcego habita en zonas próximas aos sitios onde viven os humanos e preto da auga; é semellante ao morcego de Brandt, o Myotis brandtii, o cal pasou a considerarse como unha especie independente en 1970. A fórmula de dentición do M. mysticinus é .

Morcego de bigotes
Estado de conservación
Pouco preocupante (LC)
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Animalia
Filo: Chordata
Clase: Mammalia
Orde: Chiroptera
Suborde: Microchiroptera
Familia: Vespertilionidae
Subfamilia: Myotinae
Xénero: Myotis
Especie: M. mystacinus
Nome binomial
Myotis mystacinus
(Kuhl, 1817)
Distribución Myotis mystacinus
Distribución Myotis mystacinus

Distribución Myotis mystacinus
Distribución no mundo
Distribución no mundo

Distribución no mundo
Subespecies
  • M. mystacinus subsp mystacinus, Kuhl, (1817).
  • M. mystacinus subsp caucasicus, Tsytsulina, (2000).
  • M. mystacinus subsp occidentalis, Brenda, (2000).

A análise das características morfolóxicas, do seu comportamento e xenéticas atoparon máis subespecies de morcegos bigotudos no xénero Myotis. De Myotis mystacinus, Myotis brandtii e Myotis ikonnikovi separouse unha nova especie, Myotis alcathoe, no ano 2001. M. alcathoe é o máis pequeno entre os morcegos bigotudos de Europa e emprega as frecuencias nas súas chamadas de ecolocalización máis altas de todas as especies europeas pertencentes ao seu xénero. Prefire cazar en vales pequenos con árbores de folla caduca próximos a cursos de auga. Os antigos rexistros de Grecia e Hungría indican unha distribución importante no sueste de Europa.

(Vexa a distribución do Morcego de bigotes no modelo)

Ecolocación

editar

As frecuencias utilizadas polo M. mystacinus para a ecolocalización varían entre 34–102 kHz, chegando ao pico de enerxía en 53 kHz e cunha duración media de 3.0 ms.[1][2]

  1. Parsons, S. e Jones, G. (2000) 'Acoustic identification of twelve species of echolocating bat by discriminant function analysis and artificial neural networks.' J Exp Biol., 203: 2641-2656.
  2. Obrist, M.K., Boesch, R. y Flückiger, P.F. (2004) 'Variability in echolocation call design of 26 Swiss bat species: Consequences, limits and options for automated field identification with a synergic pattern recognition approach.' Mammalia., 68 (4): 307-32.

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar