Wikipedia

Metro de Londres

O metro de Londres (en inglés: London Underground) é unha rede de transporte público ferroviario que serve á cidade de Londres e a súa área metropolitana. Comezou a operar o 10 de xaneiro de 1863 e é o sistema de metro máis antigo do mundo.

Metro de Londres
Underground.svg
Información
CidadeLondres, Reino Unido Reino Unido
TipoMetro
Liñas11
Estacións274
Pasaxeiros (día)5 millóns
Operacións
Inauguración10 de xaneiro de 1863
Operador(es)London Underground Ltd.
Rede402 km
Ancho de vía1.435 mm (largo internacional)
Vel. media33 km/h
Mapa da rede

London Underground with Greater London map.svg

Tren da Northern Line na estación de Mornington Crescent.

Os londinenses adoitan referirse a el coma the Underground ou the Tube (nome popular empregado coloquialmente, que significa literalmente "tubo", debido á semellanza entre os túneles de moitas das súas liñas e un tubo).

Está operada pola empresa pública London Underground, sometida desde 2003 ao control do ente público local Transport for London (TfL). TfL controla á súa vez outras concesións ferroviarias de metro lixeiro, tranvía e trens suburbanos que, conxuntamente, conforman coa rede de ferrocarrís suburbanos dependente do Departamento de Transporte (DfT) toda a Rede de metro do Gran Londres.

CronoloxíaEditar

 
Ticket do Metro de Londres

Século XIX[1]Editar

Século XX[1]Editar

  • A primeira vez que se comezou empregar o término "Tube" para se referir ao metro de Londres foi a comezos de 1900, despois de que a Central Line fose alcumada 5 días despois da súa estrea como o "Twopenny Tube" (en galego: o tubo dos dous peniques) polo xornal Daily Mail.
  • A Great Northern and City Line (logo transferida aos ferrocarrís suburbanos dependentes do Estado) entre Moorgate e Finsbury Park estaba practicamente concluída para 1902.
  • En 1903 entraron en funcionamento na Central Line as primeiras unidades indeformábeis, o que evitaba as inversión de marcha ao chegar o tren a unha estación término.
  • Para 1905 todas as liñas de profundidade adoptaran o uso de unidades indeformábeis.
  • En 1907 foi aberta ao público a primeira das características escaleiras de caracol das liñas profundas, na estación de Holloway Road.
  • En 1908 apareceu por primeira vez o logotipo do característico círculo vermello, coñecido en inglés como o "roundel", que evolucionaría até o deseño actual.
  • En 1909 a xerencia dos grandes almacéns Selfridges utilizou -sen éxito- a súa influencia política para que a estación de Bond Street pasara a ser rebautizada co nome da empresa. A apertura da Central Line tiña impulsado enormemente as vendas dos comercios da contorna de Oxford e Regent Street.
  • As primeiras escaleiras mecánicas instaláronse na estación de Earl's Court, en 1911.
  • Durante a Primeira Guerra Mundial as mulleres empezaron a compensar a escaseza de persoal nas estacións de metro.
  • Cando abriu a estación de Maida Vale, o 6 de xuño de 1915, todo o persoal da estación estaba composto por mulleres.
  • Cara a fin de 1917 a Metropolitan Railway tiña 552 mulleres en nómina. Ese mesmo ano, informes policiais estimaran nunhas 300.000 o número de persoas que se refuxiaran no metro por mor dos bombardeos alemáns.
  • Até a década de 1930 toda a rede de metro estivo financiada en exclusiva por empresas privadas.
  • En 1955 aprobouse o financiamento para a construción da Victoria Line.
  • A primeira gravación da carismática mensaxe polos altofalantes "Mid the gap" (en galego: "coidado co oco"), referente ao perigoso desnivel que deixa o tren entre a súa porta e o bordo da plataforma dalgunhas estacións en curva, data de 1968.
  • A raíña Isabel II do Reino Unido foi o/a primeiro/a monarca rexente do país en coller o metro, aconteceu co gallo da viaxe inaugural da Victoria Line, desde a estación de Green Park, en 1969.
  • En 1976 o centro comercial de Brent Cross, ao contrario que Selfridges, si conseguiu darlle o nome do seu negocio a unha estación.
  • Non se estableceu a prohibición de fumar até 1987, despois de que 31 persoas morreran por mor dun lume na estación de King's Cross - Saint Pancras.

Datos e estatísticasEditar

  • Actualmente hai 274 estacións abertas
  • Existen 402 km de liñas en funcionamento[2].
  • No período 2004-2005 contabilizáranse un total de 976 000 000 de pasaxeiros, para o 2014-2015 a cifra ascendía xa a 1 340 000.000[2].
  • A estación máis conxestionada é a de Waterloo, con máis de 95 100 000 pasaxeiros anuais[2].
  • A suma de todos os quilómetros percorridos por todas os trens de cada liña ascende a 82 500 000 km/ano[2].
  • A velocidade media dos trens é de 33 km/h[2].
  • Aínda que a palabra composta "underground" significa "baixo terra" e se lle chama "tube" polos característicos túneles das liñas máis profundas, en realidade só o 45% da rede transcorre soterrada[2].
  • O tramo de metro soterrado máis longo é o existente entre as estacións de East Finchley e Morden (ramal de Bank), con 27,8 km[2].
  • Hai un total de 423 escaleiras mecánicas. A estación con máis escaleiras é a de Waterloo, con 23[2].
  • A escaleira mecánica máis longa atópase na estación de Angel, que salva 27,4 m de vertical. A máis curta está en Stratford, con só 4,1 m[2].[2]
  • A rede conta cun total de 196 ascensores. O maior desnivel que salva un ascensor son 55,2 m na estación de Hampstead[2], que é á súa vez a que ten as plataformas de acceso ao tren a maior profundidade (58,5 m) e se considera, por tanto, a estación máis profunda de toda a rede[3]. O de menor desnivel está en King's Cross - Saint Pancras, con só 2,3 m[2].
  • Unicamente conta con 4 cintas ou pasarelas móbiles horizontais para o desprazamento rápido de persoas en intercambiadores: 2 en Waterloo e 2 en Bank.[2]
  • Na actualidade hai 68 estacións "step-free" (sen chanzos)[2], o que quere dicir que existe a posibilidade de acceder ao tren desde a rúa evitando desniveis, mediante ramplas e/ou elevadores e polo tanto se consideran completamente accesíbeis para persoas con mobilidade reducida.
  • Baker Street é a estación que contabiliza máis plataformas de acceso aos trens, cun total de 10[2].
  • A estación de Amersham (Metropolitan Line) é a que se encontra a maior altura, con 147 m sobre o nivel do mar[2].
  • A estación de Chesham (Metropolitan Line) é considerada a máis afastada do centro de Londres, a 47 km de Aldgate[2].
  • A maior distancia entre estacións son os 6,3 km que separan Chesham de Chalfont & Latimer (Metropolitan line)[2].
  • A menor distancia entre estacións son os 300 m que separan Leicester Square de Covent Garden[2].
  • Os 54,9 km da Central Line que unen Epping con West Ruislip é o traxecto directo de maior lonxitude que se pode realizar na actualidade[2].
  • Unicamente un 10% do número total de estacións se atopan ao sur do Támese[1].
  • Arredor de 50 persoas ao ano empregan o metro para cometeren actos de suicidio. Porén, unicamente a Jubilee Line conta -só nas estacións máis novas- con pantallas e portas de protección nas súas plataformas[1].
  • O arquitecto John Wolfe-Barry, deseñador do Tower Bridge, foi o tamén o principal responsábel no deseño da maior parte da District Line[1].

Liñas xestionadas por London UndergroundEditar

 
 
A Oyster Card, unha tarxeta intelixente de pago sen contacto, usada para todo o sistema de transporte público de Londres

A táboa de abaixo describe cada unha das liñas do metro de Londres. Emprégase a cor utilizada para a súa representación nos mapas. Dáse información da data de apertura da primeira sección de cada liña e o tipo de túnel polo que circulan os trens (subsuperficial fai referencia a unha fondura media de 5 metros; profundo fondura media entre 5 e 20 metros).

Liñas do metro Londres
Nome da liña Cor Apertura Tipo Lonxitude
Bakerloo Line Castaña 1906 Profundo 23 km
Central Line Vermella 1900 Profundo 74 km
Circle Line1 Amarela 1884 Subsuperficial 22 km
District Line2 Verde 1868 Subsuperficial 64 km
Hammersmith & City Line3 Rosa 1864 Subsuperficial 14 km
Jubilee Line Prata 1979 Profundo 36 km
Metropolitan Line Violeta 1863 Subsuperficial 67 km
Northern Line4 Negra 1890 Profundo 58 km
Piccadilly Line Azul escura 1906 Profundo 71 km
Victoria Line Azul clara 1969 Profundo 21 km
Waterloo & City Line5 Azul verdosa 1898 Profundo 2 km
  1. Circle Line coñeceuse como tal dende 1949, aínda que xa tivera un servizo establecido durante moito tempo no sistema.
  2. Orixinalmente chamada Metropolitan District Railway.
  3. Orixinalmente formaba parte da Liña Metropolitana. Non recibiu este nome ata 1990.
  4. A liña máis concorrida do sistema.
  5. Baixo o control de Transport for London desde 1994.

Liñas transferidasEditar

Antigas liñas do metro Londres transferidas a outros operadores
Nome da liña Cor Apertura Peche Reapertura Novo operador Tipo Lonxitude
East London Line1 Laranxa 1869 2007 2010 London Overground Subsuperficial 8 km
Northern City Line Negra 1904 1975 1976 Network Rail (infraestrutura)

Great Northern (servizos viaxeiros)

Profundo ?? km
  1. Ata fins dos anos 80 non adquiriu a súa propia identidade nos mapas, xa que ata entón estivera administrada por outras compañías ferroviarias.

Liñas adicionaisEditar

 
Un DLR (metro lixeiro) na estación de Heron Quays, no distrito financeiro de Canary Wharf
 
UT estacionada en Camden Road. O London Overground cobre barrios fóra da zona 1 (centro urbano), o que permite aforrar nos billetes e abonos.

Os seguintes sistemas de transporte sobre camiños de ferro aínda que non se consideran puramente como metro, forman parte tamén da rede a efectos de tarificación e son incluídos co resto de liñas nos mapas oficiais, así como nos servizos de notificacións en tempo real sobre o estado das mesmas[4][5]:

Liñas adicionais do metro Londres
Nome da liña Cor no mapa de TfL Apertura Tipo Lonxitude
Docklands Light Railway1 Azul verdosa media 1987 Elevado 34 km
London Overground2 Laranxa 2007 Elevado 167 km
TfL Rail3 Azul 2015 Superficial 32,5 km
Tramlink4 Lima 2000 Superficial 28 km
  1. Rede de metro lixeiro, circula principalmente nas antigas zonas portuarias do leste de Londres.
  2. Trens suburbanos baixo a xestión de TfL aos que se incorporou en 2010 a liña East London. A maior parte do seu percorrido é superficial, elevado mediante viadutos ou entre gabias mais conta con partes subsuperficiais e incluso profundas baixo o Támese.
  3. Tren de proximidade que circula polo trazado do leste londiniense que será aproveitado para a futura Elizabeth Line.
  4. Rede de tranvía do sur de Londres.

NotasEditar

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 "150 facts for 150 years of the London Tube" (en inglés). 2013-01-09. Consultado o 2016-08-18. 
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 Matters, Transport for London. "Facts & figures". Transport for London. Consultado o 2016-08-18. 
  3. ↑ "How Deep Does London Go?" (en inglés). 2015-10-27. Consultado o 2016-08-18. 
  4. ↑ "Every Journey Matters". Transport for London (en inglés). Consultado o 2016-08-17. 
  5. ↑ "El nuevo mapa del metro de Londres". El Ibérico (en castelán). 2016-05-27. Consultado o 2016-08-17. 

Véxase taménEditar

Outros artigosEditar

Ligazóns externasEditar

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Metro_de_Londres&oldid=5324567"