Metro de Londres

London Underground (Metro de Londres)

Estación de Charing Cross

Ticket do Metro de Londres

O metro de Londres, igualmente chamado Underground ou Tube (nome popular empregado coloquialmente polos londinienses, significa literalmente "tubo", debido á semellanza entre os túneles de moitas das súas liñas e un tubo), comezou a operar o 10 de xaneiro de 1863 e é o metro máis antigo do mundo.

Está operada pola empresa pública London Underground, sometida desde 2003 ao control do ente público local Transport for London (TfL). TfL controla á súa vez outras concesións ferroviarias de metro lixeiro, tranvía e trens suburbanos que, conxuntamente, conforman coa rede de ferrocarrís suburbanos dependente do Departamento de Transporte (DfT) toda a Rede de metro do Gran Londres.

Índice

CronoloxíaEditar

Século XIX^[1]Editar

En 1843, vinte anos antes da inauguración da primeira liña, o primeiro túnel no mundo baixo o leito dun río navegábel, neste caso o Támese. Foi deseñado por Marc Brunel e máis tarde pasaría a formar parte da liña East London, pechada para a súa rehabilitación e posterior reapertura como parte da rede do London Overground xa no século XXI.
A primeira viaxe inaugural tivo lugar o 9 de xaneiro de 1863 na Metropolitan Line, construída e financiada pola empresa privada Metropolitan Railway.
Os primeiros accidentes aconteceron só dous meses despois da súa inauguración, en 1863, na estación de Farringdon.
Na década de 1860 só se empregaba sinalización básica de entrada e saída das estacións.
Un dos primeiros mapas do metro foi producido pola District Line en 1892.

Século XX^[1]Editar

A primeira vez que se comezou empregar o término "Tube" para se referir ao metro de Londres foi a comezos de 1900, despois de que a Central Line fose alcumada 5 días despois da súa estrea como o "Twopenny Tube" (en galego: o tubo dos dous peniques) polo xornal Daily Mail.
A Great Northern and City Line (logo transferida aos ferrocarrís suburbanos dependentes do Estado) entre Moorgate e Finsbury Park estaba practicamente concluída para 1902.
En 1903 entraron en funcionamento na Central Line as primeiras unidades indeformábeis, o que evitaba as inversión de marcha ao chegar o tren a unha estación término.
Para 1905 todas as liñas de profundidade adoptaran o uso de unidades indeformábeis.
En 1907 foi aberta ao público a primeira das características escaleiras de caracol das liñas profundas, na estación de Holloway Road.
En 1908 apareceu por primeira vez o logotipo do característico círculo vermello, coñecido en inglés como o "roundel", que evolucionaría até o deseño actual.
En 1909 a xerencia dos grandes almacéns Selfridges utilizou -sen éxito- a súa influencia política para que a estación de Bond Street pasara a ser rebautizada co nome da empresa. A apertura da Central Line tiña impulsado enormemente as vendas dos comercios da contorna de Oxford e Regent Street.
As primeiras escaleiras mecánicas instaláronse na estación de Earl's Court, en 1911.
Durante a Primeira Guerra Mundial as mulleres empezaron a compensar a escaseza de persoal nas estacións de metro.
Cando abriu a estación de Maida Vale, o 6 de xuño de 1915, todo o persoal da estación estaba composto por mulleres.
Cara a fin de 1917 a Metropolitan Railway tiña 552 mulleres en nómina. Ese mesmo ano, informes policiais estimaran nunhas 300.000 o número de persoas que se refuxiaran no metro por mor dos bombardeos alemáns.
Até a década de 1930 toda a rede de metro estivo financiada en exclusiva por empresas privadas.
En 1955 aprobouse o financiamento para a construción da Victoria Line.
A primeira gravación da carismática mensaxe polos altofalantes "Mid the gap" (en galego: "coidado co oco"), referente ao perigoso desnivel que deixa o tren entre a súa porta e o bordo da plataforma dalgunhas estacións en curva, data de 1968.
A raíña Isabel II do Reino Unido foi o/a primeiro/a monarca rexente do país en coller o metro, aconteceu co gallo da viaxe inaugural da Victoria Line, desde a estación de Green Park, en 1969.
En 1976 o centro comercial de Brent Cross, ao contrario que Selfridges, si conseguiu darlle o nome do seu negocio a unha estación.
Non se estableceu a prohibición de fumar até 1987, despois de que 31 persoas morreran por mor dun lume na estación de King's Cross - Saint Pancras.

Datos e estatísticasEditar

Actualmente hai 274 estacións abertas
Existen 402 km de liñas en funcionamento^[2].
No período 2004-2005 contabilizáranse un total de 976 000 000 de pasaxeiros, para o 2014-2015 a cifra ascendía xa a 1 340 000.000^[2].
A estación máis conxestionada é a de Waterloo, con máis de 95 100 000 pasaxeiros anuais^[2].
A suma de todos os quilómetros percorridos por todas os trens de cada liña ascende a 82 500 000 km/ano^[2].
A velocidade media dos trens é de 33 km/h^[2].
Aínda que a palabra composta "underground" significa "baixo terra" e se lle chama "tube" polos característicos túneles das liñas máis profundas, en realidade só o 45% da rede transcorre soterrada^[2].
O tramo de metro soterrado máis longo é o existente entre as estacións de East Finchley e Morden (ramal de Bank), con 27,8 km^[2].
Hai un total de 423 escaleiras mecánicas. A estación con máis escaleiras é a de Waterloo, con 23^[2].
A escaleira mecánica máis longa atópase na estación de Angel, que salva 27,4 m de vertical. A máis curta está en Stratford, con só 4,1 m^[2].^[2]
A rede conta cun total de 196 ascensores. O maior desnivel que salva un ascensor son 55,2 m na estación de Hampstead^[2], que é á súa vez a que ten as plataformas de acceso ao tren a maior profundidade (58,5 m) e se considera, por tanto, a estación máis profunda de toda a rede^[3]. O de menor desnivel está en King's Cross - Saint Pancras, con só 2,3 m^[2].
Unicamente conta con 4 cintas ou pasarelas móbiles horizontais para o desprazamento rápido de persoas en intercambiadores: 2 en Waterloo e 2 en Bank.^[2]
Na actualidade hai 68 estacións "step-free" (sen chanzos)^[2], o que quere dicir que existe a posibilidade de acceder ao tren desde a rúa evitando desniveis, mediante ramplas e/ou elevadores e polo tanto se consideran completamente accesíbeis para persoas con mobilidade reducida.
Baker Street é a estación que contabiliza máis plataformas de acceso aos trens, cun total de 10^[2].
A estación de Amersham (Metropolitan Line) é a que se encontra a maior altura, con 147 m sobre o nivel do mar^[2].
A estación de Chesham (Metropolitan Line) é considerada a máis afastada do centro de Londres, a 47 km de Aldgate^[2].
A maior distancia entre estacións son os 6,3 km que separan Chesham de Chalfont & Latimer (Metropolitan line)^[2].
A menor distancia entre estacións son os 300 m que separan Leicester Square de Covent Garden^[2].
Os 54,9 km da Central Line que unen Epping con West Ruislip é o traxecto directo de maior lonxitude que se pode realizar na actualidade^[2].
Unicamente un 10% do número total de estacións se atopan ao sur do Támese^[1].
Arredor de 50 persoas ao ano empregan o metro para cometeren actos de suicidio. Porén, unicamente a Jubilee Line conta -só nas estacións máis novas- con pantallas e portas de protección nas súas plataformas^[1].
O arquitecto John Wolfe-Barry, deseñador do Tower Bridge, foi o tamén o principal responsábel no deseño da maior parte da District Line^[1].

Liñas xestionadas por London UndergroundEditar

A Oyster Card, unha tarxeta intelixente de pago sen contacto, usada para todo o sistema de transporte público de Londres

A táboa de abaixo describe cada unha das liñas do metro de Londres. Emprégase a cor utilizada para a súa representación nos mapas. Dáse información da data de apertura da primeira sección de cada liña e o tipo de túnel polo que circulan os trens (subsuperficial fai referencia a unha fondura media de 5 metros; profundo fondura media entre 5 e 20 metros).

**Liñas do metro Londres**
Nome da liña	Cor	Apertura	Tipo	Lonxitude
Bakerloo Line	Castaña	1906	Profundo	23 km
Central Line	Vermella	1900	Profundo	74 km
Circle Line¹	Amarela	1884	Subsuperficial	22 km
District Line²	Verde	1868	Subsuperficial	64 km
Hammersmith & City Line³	Rosa	1864	Subsuperficial	14 km
Jubilee Line	Prata	1979	Profundo	36 km
Metropolitan Line	Violeta	1863	Subsuperficial	67 km
Northern Line⁴	Negra	1890	Profundo	58 km
Piccadilly Line	Azul escura	1906	Profundo	71 km
Victoria Line	Azul clara	1969	Profundo	21 km
Waterloo & City Line⁵	Azul verdosa	1898	Profundo	2 km
Circle Line coñeceuse como tal dende 1949, aínda que xa tivera un servizo establecido durante moito tempo no sistema. Orixinalmente chamada Metropolitan District Railway. Orixinalmente formaba parte da Liña Metropolitana. Non recibiu este nome ata 1990. A liña máis concorrida do sistema. Baixo o control de Transport for London desde 1994.

Liñas transferidasEditar

**Antigas liñas do metro Londres transferidas a outros operadores**
Nome da liña	Cor	Apertura	Peche	Reapertura	Novo operador	Tipo	Lonxitude
East London Line¹	Laranxa	1869	2007	2010	London Overground	Subsuperficial	8 km
Northern City Line	Negra	1904	1975	1976	Network Rail (infraestrutura) Great Northern (servizos viaxeiros)	Profundo	?? km
Ata fins dos anos 80 non adquiriu a súa propia identidade nos mapas, xa que ata entón estivera administrada por outras compañías ferroviarias.

Liñas adicionaisEditar

Un DLR (metro lixeiro) na estación de Heron Quays, no distrito financeiro de Canary Wharf

UT estacionada en Camden Road. O London Overground cobre barrios fóra da zona 1 (centro urbano), o que permite aforrar nos billetes e abonos.

Os seguintes sistemas de transporte sobre camiños de ferro aínda que non se consideran puramente como metro, forman parte tamén da rede a efectos de tarificación e son incluídos co resto de liñas nos mapas oficiais, así como nos servizos de notificacións en tempo real sobre o estado das mesmas^[4]^[5]:

**Liñas adicionais do metro Londres**
Nome da liña	Cor no mapa de TfL	Apertura	Tipo	Lonxitude
Docklands Light Railway¹	Azul verdosa media	1987	Elevado	34 km
London Overground²	Laranxa	2007	Elevado	167 km
TfL Rail³	Azul	2015	Superficial	32,5 km
Tramlink⁴	Lima	2000	Superficial	28 km
Rede de metro lixeiro, circula principalmente nas antigas zonas portuarias do leste de Londres. Trens suburbanos baixo a xestión de TfL aos que se incorporou en 2010 a liña East London. A maior parte do seu percorrido é superficial, elevado mediante viadutos ou entre gabias mais conta con partes subsuperficiais e incluso profundas baixo o Támese. Tren de proximidade que circula polo trazado do leste londiniense que será aproveitado para a futura Elizabeth Line. Rede de tranvía do sur de Londres.

NotasEditar

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 "150 facts for 150 years of the London Tube" (en inglés). 2013-01-09. Consultado o 2016-08-18.
↑ ^2,00 ^2,01 ^2,02 ^2,03 ^2,04 ^2,05 ^2,06 ^2,07 ^2,08 ^2,09 ^2,10 ^2,11 ^2,12 ^2,13 ^2,14 ^2,15 ^2,16 ^2,17 ^2,18 ^2,19 Matters, Transport for London. "Facts & figures". Transport for London. Consultado o 2016-08-18.
↑ "How Deep Does London Go?" (en inglés). 2015-10-27. Consultado o 2016-08-18.
↑ "Every Journey Matters". Transport for London (en inglés). Consultado o 2016-08-17.
↑ "El nuevo mapa del metro de Londres". El Ibérico (en castelán). 2016-05-27. Consultado o 2016-08-17.

Véxase taménEditar

Outros artigosEditar

Ligazóns externasEditar

London metro map at metros.hu

[:0-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 "150 facts for 150 years of the London Tube" (en inglés). 2013-01-09. Consultado o 2016-08-18.

[:1-2] 2,00 ^2,01 ^2,02 ^2,03 ^2,04 ^2,05 ^2,06 ^2,07 ^2,08 ^2,09 ^2,10 ^2,11 ^2,12 ^2,13 ^2,14 ^2,15 ^2,16 ^2,17 ^2,18 ^2,19 Matters, Transport for London. "Facts & figures". Transport for London. Consultado o 2016-08-18.

[3] "How Deep Does London Go?" (en inglés). 2015-10-27. Consultado o 2016-08-18.

[4] "Every Journey Matters". Transport for London (en inglés). Consultado o 2016-08-17.

[5] "El nuevo mapa del metro de Londres". El Ibérico (en castelán). 2016-05-27. Consultado o 2016-08-17.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]