Materialismo dialéctico
O materialismo dialéctico é considerado pola maioría de marxistas como a base filosófica do marxismo. Como o seu nome indica, é unha combinación da dialéctica hegeliana e o materialismo filosófico de Ludwig Feuerbach, Karl Marx e Friedrich Engels. Emprega os conceptos de tese-antítese-síntese para explicar o crecemento e desenvolvemento da historia humana. Inda que Hegel e Marx nunca empregaron o devandito modelo de tese-antítese-síntese nas súas formulacións, é agora empregado comunmente para ilustrar a esencia deste método.
| Parte da serie sobre Marxismo |
 |
| Conceptos fundamentais |
| Alienación |
| Burguesía |
| Comunismo |
| Explotación |
| Forzas produtivas |
| Hexemonía cultural |
| Loita de clases |
| Materialismo dialéctico |
| Materialismo histórico |
| Medios de produción |
| Modo de produción |
| Plusvalía |
| Proletariado |
| Relacións de produción |
| Teoría do valor-traballo |
| Outras ligazóns |
| Marxismo |
| Economía marxista |
Algúns teóricos marxistas, críticos do materialismo dialéctico, defenderon unha resituación do traballo de Engels Dialéctica da natureza na teoría marxista. Consideran que o termo materialismo dialéctico xorde co teórico ruso Georgi Plejanov e que Marx preferiu o termo concepción materialista da historia, posteriormente resumido como materialismo histórico por Engels. Isto limita o método a un contexto sociolóxico especificamente humano, non sendo, polo tanto, unha teoría universal aplicable a tódolos campos científicos.
Mentres o materialismo dialéctico ten sido tradicionalmente asociado case en exclusiva co marxismo, hai quen argumentou que dita filosofía é aplicable a unha visión do mundo non marxista tamén.
Materialismo editar
En esencia, o materialismo contesta a cuestión fundamenteal da filosofía dando preeminencia ao mundo material: resumidamente, o material precede ao pensamento.
O materialismo considera que o mundo é material, que tódolos fenómenos no universo consisten en materia en movemento, e que tódalas cousas son interdependentes e están interconectadas, e se desenvolven de acordo cunha lei natural, que o mundo existe fóra de nós e con independencia da nosa percepción, que o pensamento é un reflexo do mundo material no cerebro, e que o mundo é en principio cognoscible.
Dialéctica editar
A dialéctica é en esencia a lei máis xeral de desenvolvemento da natureza, sociedade e pensamento. As súas características principais son as seguintes:
- O universo non é unha mestura accidental de elementos separados uns dos outros, senón algo integral, onde as cousas son mutuamente interdependentes.
- A natureza está nun estado de cambio constante.
- O desenvolvemento é un proceso no que os cambios cuantitativos insignificantes e imperceptibles levan ao fundamental, aos cambios cualitativos. Non ocorre gradualmente, senón rápida e abruptamente, a través do paso dun estado a outro.
- Tódalas cousas conteñen de seu contradicións internas, as cales son a causa principal do movemento, o cambio e o desenvolvemento do mundo.
Leis da dialéctica editar
As tres leis fundamentais da dialéctica son:
- A lei da unidade e oposición de contrarios.
- A lei do paso dos cambios cuantitativos aos cualitativos.
- A lei da negación da negación.
Véxase tamén editar
Persoas
Conceptos