Marina Tsvetaeva
Marina Ivanovna Tsvetaeva (en ruso: Мари́на Ива́новна Цвета́ева), nada en Moscova o 14 de setembroxul./ 26 de setembro de 1892greg. e finada en Elabuga o 31 de agosto de 1941, foi unha poeta rusa e soviética. A súa obra está considerada entre as maiores da literatura rusa do século XX.[1] Viviu e escribiu sobre a revolución rusa de 1917 e a fame negra que a seguiu en Moscova. Nun intento de salvar a súa filla da inanición, levouna a un orfanato estatal en 1919, onde faleceu de fame. Tsvetaeva abandonou Rusia en 1922 e viviu na pobreza coa súa familia en París, Berlín e Praga antes de volver a Moscova en 1939. O seu marido Sergei Efron e a súa filla Ariadna Èfron (Alya) foron arrestados acusados de espionaxe en 1941 e o seu marido foi executado. Tsvetaeva cometeu suicidio en 1941.
  | |
| Nome orixinal | (ru) Марина Ивановна Цветаева |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 8 de outubro de 1892 Moscova, Rusia |
| Morte | 31 de agosto de 1941 (48 anos) Ielabuga, Rusia (pt)  |
| Causa da morte | Suicidio (Enforcamento ) |
| Lugar de sepultura | Ielabuga (pt) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Imperio Ruso Unión Soviética |
| Educación | Universidade de París |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Poesía e artes escénicas |
| Lugar de traballo | Berlín Praga París Moscova |
| Ocupación | poeta , prosista , autora de diarios , escritora , tradutora |
| Período de actividade | 1908 - 1941 |
| Xénero artístico | Poesía e memorias |
| Lingua | Lingua rusa, lingua francesa e lingua alemá |
| Familia | |
| Cónxuxe | Sergei Efron (en) (1912–) |
| Parella | Sophia Parnok (en) |
| Fillos | Ariadna Sergejewna Efron (pt) (  ) Sergei Efron (en) Gueorgui Serguéievich Efrón ( ) Sergei Efron (en) |
| Pai | Ivan Tsvetaev (en) |
| Irmáns | Anastasija I. Cvetaeva e Valerii︠a︡ Ivanovna T︠S︡vetaeva (en) |
Sinatura  | |
    | |
Como poeta lírica, a súa paixón e atrevida experimentación lingüística márcana como cronista da súa época e das profundidades da condición humana.
Traxectoria editar
Tsvetaeva naceu en 1892, filla do fundador do Museo Pushkin de Moscova, Ivan Tsvetaev. De familia acomodada e aínda moi nova, publicou con grande éxito Vecherny Albom ("Álbum da tarde").[2] Continuou a traballar en literatura e coñeceu e tratou os grandes escritores. Colocouse á altura de Pasternak, Akhmatova e Mandelstam. Tsvetaeva, ao padecer a reprobación oficial, non puido atopar vivenda nin traballo. Era tan pobre que a súa filla Irina houbo de ir a un orfanato, onde, debidos ás condicións famélicas, morreu.
Despois da revolución rusa, tivo que exiliarse en Berlín, Praga (1922) e posteriormente en Francia (1925) co seu marido Sergei Efron, antes oficial branco en activo, que se desenganou pouco a pouco coa actitude dos emigrados. Viviu catorce anos en Francia, a desgusto e deprimida. Tivo dúas fillas, Irina e Ariadna, e un fillo, Georgii.
Finalmente, en 1939, regresou á Unión Soviética co seu fillo Georgii para reunirse co seu marido, que regresara a Rusia coa súa filla Ariadna en 1937, como responsable da contraespionaxe soviética. Tsvetaeva escribiu ao xefe do NKVD, Beria, pedindo información e defendendo o seu marido, tras unha desgraciada misión oficial. En 1941, Efron e Ariadna foron arrestados, e o home foi fusilado o 16 de outubro de 1941.[3] Ariadna tivo que autoacusarse como era habitual, mais tras permanecer oito anos no gulag, foi arrestada novamente en 1949 e enviada ao desterro no raion de Turukhans. Só foi rehabilitada en 1955.
Cando comezou a Gran Guerra Patria, coa ocupación nazi, Tsvetaeva foi evacuada a Elabuga, Tartarstán, onde finalmente se suicidou en 1941.
A pesar de todas estas desgrazas (e da conciencia escrita delas) deixou obras moi vivas, de impresionante calor, intransixente e cheas de valentía, onde está a lembranza de toda unha serie de escritores e artistas da súa época, así como o retrato das súas propias obsesións, cunha lingua entrecortada e agudísima. A súa correspondencia cruzada con Paternak e Rilke (publicadas a partir de 1979) dá a medida da súa personalidade, a súa forza especial e a atracción de todo tipo que ela exerceu.[4]
A súa obra salvouse da destrución e do esquecemento grazas á súa filla Ariadna Efron. Na Unión Soviética permaneceu case inédita ata despois da segunda guerra mundial, cando comezou a darse a coñecer a través da literatura en follas clandestinas (samizdat).
Nabokov rectificou os seus prexuízos sobre a difícil Tsvetaeva ("lela soamente causa estupor e dor de cabeza"), mais negouse a encabezar a súa rehabilitación, que non chegou de todo ata hai uns días, cando se publicou en Rusia a súa obra completa.
Tributo editar
O 8 de outubro de 2015, Google Doodle conmemorou o 123 aniversario do seu nacemento.[6]
Notas editar
- ↑ "Tsvetaeva, Marina Ivanovna" Who's Who in the Twentieth Century. Oxford University Press, 1999.
- ↑ La librería de los escritores, La central / Sexto piso, 2007
- ↑ Tsvetaeva,Confesiones. Vivir en el fuego, pp. 538-543
- ↑ Cartas del verano de 1926, Minúscula, 2012, intr.
- ↑ Vila-Matas: 'Galaxia Tsvietáyeva' [1]
- ↑ "Marina Ivanovna Tsvetaeva’s 123rd Birthday". Google.com. 8 de outubro de 2015.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Marina Tsvetaeva  |
Bibliografía editar
- Karlinsky, Simon: Marina Tsvietáieva: la mujer, su mundo y su poesía. Trad. de Francisco Segovia. 336 páxs. Grijalbo Mondadori, Madrid, 1991. ISBN 84-397-1759-8.