Manuel Hernández y Álvarez Reyero
Manuel Hernández y Álvarez Reyero, nado en León o 17 de marzo de 1864 e finado en Soria o 18 de xullo de 1933, foi un arquitecto español vinculado á arquitectura civil da cidade de Santiago de Compostela. A el débese en boa medida a transición da arquitectura de comezos do século XX cara ao modernismo.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 17 de marzo de 1864 León, España |
| Morte | 18 de xullo de 1933 (69 anos) Soria, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | arquitecto |
| Lingua | Lingua castelá |
Sinatura  | |
Traxectoria editar
Hérnandez era fillo do enxeñeiro de camiños Manuel Hernández Muñoz e de Ninfa Álvarez Reyero.[1] Comezou os estudos de arquitectura en Madrid en 1883.
Tras presentar o proxecto de fin de carreira "Bolsa para Madrid" recibiu o título de arquitecto en 1892.[1] O seu primeiro traballo foi o de arquitecto auxiliar na Xefatura de Construcións Civís da zona do noroeste, onde acadou en 1895 o nomeamento de vocal. Entre 1894 y 1896 exerceu como arquitecto municipal de León, onde proxectou o ensanche da cidade. Este traballo favoreceu que accedera ó cargo de arquitecto diocesano de Astorga, onde proxectou a igrexa de San Andrés e en 1896 foi director de obra do Palacio Episcopal de Astorga, deseñado por Antoni Gaudí.[1] En 1898 conseguiu unha medalla de prata na Exposición Nacional de Belas Artes. Radicouse en Santiago de Compostela[2] en 1899 como arquitecto diocesano da Arquidiocese de Santiago de Compostela (cargo que ocupou ata 1914). Encargouse das obras da igrexa de Santa Lucía da Coruña,[1] e foi ademais profesor de debuxo na Escola de Artes e Oficios de Santiago. Desde 1909 foi socio da Sociedade Española de Historia Natural.[3] En 1910 abandonou a cidade para ocupar a praza de arquitecto municipal de Cáceres.[1]
Durante os seus anos en Santiago de Compostela tamén exerceu como arquitecto municipal, entre 1899 e 1910. Un importante número de vivendas da época asinadas por el mostran un estilo ecléctico e gusto modernista. Exemplos claro son a vivendas do número 17 da rúa do Castro na esquina coa Travesa da Universidade, de 1906 (aínda en pé), e tamén a do número 8 da rúa do Hórreo, de 1909 (hoxe derrubada).[4] Seu foi tamén o deseños do pavillón destinado a acoller o Centro Galego da Habana na cidade durante a celebración da Exposición Rexional de 1909.[5]
Outros traballos seus foron o proxecto da igrexa neogótica situada en Caritel (Ponte Caldelas) (1903-1916), os cines Odeón e Royalty de Vigo (1916), a reconstrución en estilo gótico das fachadas das igrexas de Santiago de La Coruña (1897-1912) e Betanzos (1898-1901).[6]
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Fernández Fernández, Xosé (1998). Miscelánea coruñesa (en castelán). Librería Arenas. p. 141. ISBN 84-921240-7-5.
- ↑ Resumen de Arquitectura. Revista de la Sociedad Central de Arquitectos, nº 2, do 1 de febreiro de 1899, páx. 23 (en castelán).
- ↑ Boletín de la Sociedad Española de Historia Natural n.º 10, 1910, p. 23.
- ↑ Vázquez Astorga, Mónica (2009). "Santiago de Compostela: lenguajes arquitectónicos y su reinterpretación en los primeros treinta años del siglo XX" Anuario Brigantino, nº 32, páx. 353 (en castelán).
- ↑ Gallaecia Fvlget: (1495-1995): cinco séculos de historia universitaria, Universidade de Santiago de Compostela, 1995, páx. 462. ISBN 84-8121-304-7.
- ↑ Sánchez García, Jesús Ángel. "Manuel Hernández y Álvarez Reyero". Diccionario Biográfico electrónico. Real Academia da Historia.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Manuel Hernández y Álvarez Reyero  |
Bibliografía editar
- Carrasco García, Montserrat (2004). Arquitectura y urbanismo en la ciudad de Soria 1876-1936 (PDF) (en castelán). Diputación de Soria. ISBN 84-95099-69-1.
- Fernández Cobián, Esteban (1998). A Coruña: Guía de arquitectura (en castelán). A Coruña: Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia. ISBN 84-85665-30-9.
- Fernández Fernández, Xosé (1995). Arquitectura del eclecticismo en Galicia (1875-1914) (en castelán). I. Edificación institucional y religiosa. A Coruña: UDC. p. 385. ISBN 978-84-88301-64-2.