Luis Alvarez
Luis Walter Alvarez, nado en San Francisco en 1911 e finado o 11 de setembro de 1988 en Berkeley, California en 1988, foi un físico e profesor universitario norteamericano galardoado co Premio Nobel de Física no ano 1968.
Traxectoria editar
Naceu o 13 de xuño de 1911 na cidade de San Francisco, en California neto do médico asturiano Luís F. Álvarez. Licenciouse en física pola Universidade de Chicago e conseguiu o doutoramento en 1936.
Aínda que foi profesor da Universidade de Berkeley durante toda a súa carreira traballou tamén no Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts entre os anos 1940 e 1943, así como no laboratorio de Metalurxia da Universidade de Chicago entre 1943 e 1944, e colaborou con Robert Oppenheimer no Proxecto Manhattan para a fabricación da bomba atómica.
Investigacións científicas editar
Dirixiu a construción do primeiro acelerador de partículas lineal de protóns entre 1946 e 1947 e inventou a cámara de burbullas de hidróxeno líquido, coa cal identificou moitos estados de resonancia de partículas xa coñecidas. Ao longo da súa carreira tocou un amplo abanico de temas físicos, como os raios cósmicos (é o codescobridor do efecto Leste-Oeste), física nuclear, tema en que estudou a captura de electróns K, a produción de neutróns lentos e descubriu a radioactividade do tricio e varios temas de física de altas enerxías.
En 1968 foi galardoado co Premio Nobel de Física polas súas contribucións na clasificación de partículas elementais grazas ao acelerador de partículas lineal.
Xunto ao seu fillo, o xeólogo Walter Alvarez, propuxo a teoría da extinción dos dinosauros por efecto da caída dun gran meteorito na península do Iucatán, México. No campo da arqueoloxía tamén se fixo famoso polo seu sistema para observar o interior das pirámides de Exipto a través dos raios X.
Recoñecementos editar
No seu nome bautizouse o asteroide (3581) Alvarez descuberto o 25 de abril de 1985 por Carolyn S. Shoemaker.