Luigi Fagioli

Luigi Fagioli
	;
Biografía
Nacemento	9 de xuño de 1898 ; Osimo, Italia
Morte	20 de xuño de 1952 (54 anos); Monte Carlo, Mónaco
Causa da morte	Accidente de tráfico
Lugar de sepultura	Campo di Verano (pt)
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino de Italia (1898–1946)
Actividade
Ocupación	piloto de motociclismo , piloto de automobilismo , piloto de Fórmula Un
Lingua	Lingua italiana
Deporte	Motociclismo
Traxectoria
Páxina web	corsedauto.it…

Luigi Fagioli, nado en Osimo (nas Marcas) o 9 de xuño de 1898 e finado en Monte Carlo o 20 de xuño de 1952, alcumado o "ladrón Abruzzi",^[1] foi un piloto de automobilismo italiano.

Traxectoria editar

De neno Luigi Fagioli quedou fascinado polo invento relativamente novo do automóbil e logo das carreiras. Bendicido con grandes instintos naturais de condución, o mozo Fagioli pasou varios anos participando en subidas e carreiras de coches deportivos antes de entrar nas carreiras de Gran Premio en 1926. En 1930, o seu éxito nas carreiras deulle unha oportunidade de unirse ó equipo Maserati nos Gran Premio de automobilismo de circuíto. De inmediato fíxose sentir a súa presenza, gañando a Copa Ciano e o Circuíto de Avellino. En abril do ano seguinte viuse cara a cara con Louis Chiron e o seu Bugatti Type 51 no Gran Premio de Mónaco. No que é unha das batallas máis famosas da historia das carreiras, finalmente gañou Quirón, pero Fagioli mostrouse como un experto que estaba nun coche adaptado para a gran velocidade nos tramos longos, non nos xiros axustados e rectas curtas de Monte Carlo. Fagioli logrou a vitoria no Autodromo Nazionale Monza de Monza, Italia superando a Quirón, así como a outros grandes pilotos italianos, como Achille Varzi e Tazio Nuvolari. En 1932, Fagioli gañou o Gran Premio de Roma pilotando para Maserati, pero para a tempada de 1933 asinou polo equipo Alfa Romeo da Scuderia Ferrari. Pilotando un Alfa Romeo Tipo B P3, gañou a Coppa Acerbo, o Grand Prix du Comminges e o Gran Premio de Italia.

Un moi confiado Fagioli a miúdo mostraba un temperamento fogoso e tomaba represalias contra os demais pilotos na pista cando sentía que fixeran algo mal. Ademais, con frecuencia arriscabase máis que os demais, e como tal desenvolveu unha reputación algo negativa logo de ter varios accidentes significativos. Con todo, o seu talento era considerable, e para a tempada de 1934 foi fichado por Mercedes para pilotar un dos Frechas de Prata co brillante Hermann Lang como o seu xefe de mecánicos. A medida resultou exitosa para Fagioli pero a súa relación co alemán e cos compañeiros de equipo foi extremadamente difícil. Na súa primeira carreira con Mercedes, cando dominaba un dos seus coches, un furioso Fagioli abandonou o seu vehículo logo de recibir ordes do director do equipo Alfred Neubauer para permanecer no segundo lugar e permitir que outro piloto de Mercedes Manfred von Brauchitsch puidera gañar. A pesar dos problemas, Fagioli seguiu sendo parte do equipo alemán, gañando a súa segunda Coppa Acerbo consecutiva e xunto con Rudolf Caracciola, pilotou un Mercedes W25A para conseguir o seu segundo título no Gran Premio de Italia. Logo disto, Fagioli logoru o primeiro lugar no Gran Premio de España no Circuíto de Lasarte.

Para a tempada de carreiras de 1935, a súa fábrica Mercedes deulle un modelo W25B co que gañou as carreiras de Gran premio de Gran Premio de Mónaco, AVUS e Penya Rhin. Con todo, a súa relación cos seus compañeiros de equipo empeorou, en particular con, Rudolf Caracciola, nalgunhas carreira Fagioli intentou pasar a Caracciola contra das ordes de equipo. Saíu de Mercedes ó final da tempada de 1936 e uniuse a Auto Union, onde a súa rivalidade con Caracciola aumentou, culminando no Gran Premio de Trípoli cando Fagioli atacou fisicamente ao seu ex compañeiro de equipo.

Os problemas de saúde, incluíndo un reumatismo paralizante, pronto comezaron a afectar seriamente a capacidade de Luís Fagioli nas carreiras. Na Coppa Acerbo necesitaba a axuda dun bastón para camiñar e non tivo máis remedio que abandonar a carreira. Coa súa saúde algo mellorada, logo do final da segunda guerra mundial, con 52 anos de idade, Luigi Fagioli, uniuse en 1950 ao equipo Alfa Romeo, logrando cinco podios en seis carreiras para terminar nun notable terceiro posto no primeiro Campionato do Mundo da FIA. A súa única vitoria nun Gran Premio foi no último que disputou, gañou o Gran Premio de Francia compartindo coches con Juan Manuel Fangio, obtendo a distinción de ser a persoa de máis idade en gañar unha carreira de Fórmula Un.

En 1952, Fagioli asinou con Lancia para pilotar deportivos, e persoalmente levou unha gran alegría ao terminar en terceiro lugar na Mille Miglia por diante do seu rival Rudolf Caracciola. Pouco despois, mentres practicaba para unha carreira de turismos, que se celebraba no marco do Gran Premio de Mónaco, sufriu o que parecía ser un accidente menor, pero resultou que as súas lesións internas eran tales, que morreu no hospital tres semanas despois.

Luigi Fagioli sitúase como un dos máis grandes pilotos italianos, e ten a segunda porcentaxe máis alta de podios no Campionato do Mundo de Fórmula Un (85´71%), por detrás de Dorino Serafini que acadou o podio na única carreira que disputou na F1.^[2]

Principais carreiras gañadas:

Resultados completos na Fórmula Un editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	Pos	Pts.
1950	Alfa Romeo SpA	Alfa Romeo 158	Alfa Romeo L8 C	RU 2	MON Ret	500	SUI 2	BEL 2	FRA 2	ITA 3		3º	24 (28)
1951	Alfa Romeo SpA	Alfa Romeo 159B	Alfa Romeo L8 C	SUI	500	BEL	FRA 1*	RU	ALE	ITA	ESP	11º	4

* Compartiu coche con Juan Manuel Fangio, que resultaron nas posicións 1 e 11, respectivamente. Cada piloto anotou a metade de puntos para a vitoria.

Resultados en carreiras de Fórmula Un Non de Campionato editar

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17
1950	Alfa Romeo SpA	Alfa Romeo 158	Alfa Romeo L8 C	PAU	RIC	SRM	PAR	EMP	BAR	JER	ALB	NED	NAT	NOT	ULS	PES 3	STT	INT	GOO	PEN

Resultados completos no Campionato de Europa editar

Ano	Equipo	Marca	1	2	3	4	5	Pos.	Puntos
1931	Maserati	Maserati	ITA	FRA Ret	BEL			46	22
1932	Maserati	Maserati	ITA 2	FRA	ALE			7	18
1935	Daimler-Benz	Mercedes-Benz	BEL 2	ALE 6	SUI 2	ITA Ret	ESP 2	2	17
1936	Daimler-Benz	Mercedes-Benz	MON Ret	ALE 5	SUI Ret	ITA		14	26
1937	Auto Union	Auto Union	BEL	ALE	MON	SUI 7	ITA	20	36

Notas editar

↑ "THE GOLDEN ERA OF GP RACING 1934-40 - DRIVERS (F)". Kolumbus.fi. Arquivado dende o orixinal o 11 de xuño de 2009. Consultado o 2009-11-11.
↑ "Profile at ChicaneF1". Chicanef1.com. 1952-06-20. Arquivado dende o orixinal o 07 de outubro de 2012. Consultado o 2011-11-02.

Véxase tamén editar

Trofeo Luigi Fagioli Hillclimb

Ligazóns externas editar

Official web site

[1] "THE GOLDEN ERA OF GP RACING 1934-40 - DRIVERS (F)". Kolumbus.fi. Arquivado dende o orixinal o 11 de xuño de 2009. Consultado o 2009-11-11.

[2] "Profile at ChicaneF1". Chicanef1.com. 1952-06-20. Arquivado dende o orixinal o 07 de outubro de 2012. Consultado o 2011-11-02.

[1]

[2]