Luís I de Provenza

Luís I de Provenza
Nacemento	23 de xullo de 1339
Lugar de nacemento	Vincennes
Falecemento	20 de setembro de 1384
Lugar de falecemento	Bisceglie
Soterrado	Bisceglie
Nacionalidade	Francia
Ocupación	monarca
Pai	Xoán II de Francia
Nai	Bona de Luxemburgo
Cónxuxe	Marie of Blois, Duchess of Anjou
Fillos	Mary of Anjou, Luís II de Nápoles e Charles of Anjou
Irmáns	Maria de França, Duquesa de Bar, Xoana de Valois, raíña de Navarra, Isabella, Countess of Vertus, Carlos V de Francia, Filipe II, Duque da Borgonha e João, Duque de Berry
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Luís I de Anjou, nado en Vincennes, Francia, 1339 e finado en Bari, Italia, en 1384, foi conde de Anjou (1356 - 1384), elevado a duque en 1360, rei de Nápoles, conde de Provenza e emperador de Constantinopla (1383 - 1384) e rei de Xerusalén.

TraxectoriaEditar

Orixes familiaresEditar

Naceu o 23 de xullo de 1339, sendo o segundo fillo varón do rei Xoán II de Francia e de Xudit de Bohemia.

MocidadeEditar

Escudo dos duques de Anjou

Por petición súa, en xuño de 1374 un exército castelán e francés cercou Baiona, un punto clave de comunicación entre o Reino de Navarra e o Reino de Inglaterra^[1]. Os casteláns cercaron por mar e por terra, pero a resistencia da cidade e a falta de colaboración francesa obrigaron a levantar o asedio.

Subida ao tronoEditar

Á morte do seu irmán, o rei Carlos V de Francia, en 1380 presidiu o consello de rexencia, sendo rexente do seu sobriño, Carlos VI de Francia, ata 1382. Deixou Francia para converterse en rei de Nápoles á morte da raíña Xoana I de Nápoles, que o adoptara en 1380 como sucesor do seu reino.

Esta sucesión anómala fixo que Luís I só puidese herdar o condado de Provenza, deixando o Reino de Nápoles en mans do segundo primo da raíña Xoana Carlos III de Nápoles. Pero o 30 de agosto de 1383 Luís I tomou o título de rei de Sicilia, sendo rei de Nápoles e de Xerusalén, o que supuxo unha dualidade de reis no reino de Nápoles.

Matrimonio e descendentesEditar

Casou con María Châtillon-Blois, filla de Carlos de Blois e Xoana de Penthièvre, en 1360. Deste matrimonI naceron tres fillos:

María de Anjou (1370 - c. 1383).
Luís II de Anjou (1377 - 1417), conde de Provenza e duque de Anjou.
Carlos de Anjou ( 1380 - 1404 ), príncipe de Tarento e conde de Étampes.

Sucedeuno o seu segundo fillo Luís II de Anjou, que loitou contra os seus curmáns Anjou-Durazzo polo Reino de Nápoles.

DevanceirosEditar

16. Filipe III de Francia

8. Carlos de Valois

17. Isabel de Aragón

4. Filipe VI de Francia

18. Carlos II de Anjou

9. Margarida de Anjou

19. María de Hungría

2. Xoán II de Francia

20. Hugo IV de Borgoña

10. Roberto II de Borgoña

21. Iolanda de Dreux

5. Xoana de Borgoña

22. Luís IX de Francia

11. Inés de Francia

23. Margarida de Provenza

1. Luís I de Nápoles

24. Henrique VI de Luxemburgo

12. Henrique VII do Sacro Imperio Romano Xermánico

25. Beatriz de Avesnes

6. Xoán I de Bohemia

26. Xoán I de Brabante

13. Margarida de Brabante

27. Margarida de Dampierre

3. Bona de Luxemburgo

28. Otokar II de Bohemia

14. Venceslau II de Bohemia

29. Cunegunda de Eslavonia

7. Isabel de Bohemia

30. Rodolfo I do Sacro Imperio Romano Xermánico

15. Xudite de Habsburgo

31. Xertrude de Hohenberg

NotasEditar

↑ Los Trastamara y la Unidad Española (en castelán). Rialp. 1981. ISBN 8432121002. Arquivado dende o orixinal o 29 de agosto de 2016. Consultado o 13 de febreiro de 2020.

Véxase taménEditar

BibliografíaEditar

Keane, Marguerite (2016). Material Culture and Queenship in 14th-century France: The Testament of Blanche of Navarre (1331-1398). Brill.
Rohr, Zita Eva (2016). Yolande of Aragon (1381-1442) Family and Power: The Reverse of the Tapestry. Palgrave Macmillan.

[1] Los Trastamara y la Unidad Española (en castelán). Rialp. 1981. ISBN 8432121002. Arquivado dende o orixinal o 29 de agosto de 2016. Consultado o 13 de febreiro de 2020.

[1]