Lingua falisca
Atención: Este artigo é demasiado curto e precisa dun traballo de ampliación. |
Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
O falisco era a lingua da familia itálica falada por os antigos faliscos, un pobo itálico que habitaba a Tuscia meridional, esta relacionada cun o latín. É materia de debate entre os especialistas se o falisco é unha lingua independente ou debe clasificarse como un dialecto do latín, con todo, é posible que o falisco e o latín foran mutuamente inteligibles no pasado.[1]

Inscricións e características editar
Algunhas das principais características fonéticas da lingua faliscana que se poden observar nesta inscrición son:
- O mantemento do son fricativo f, que en latín convértese en b.
- A representación dun proto-indo-europeo inicial gh por f (foied, en latín hodie).
- A palatización da consoante d + i consoante nun son representado simplemente por i- (o son central de foied, xa que morreu).
- A perda do s final en todos os casos antes de certos sons (cra, en latín cras).
Outras características, que aparecen noutros lugares, son:
- O mantemento dos velares (falisco quando, en latín quando, contrasta co umbrio pando).
- A asimilación dalgunhas consoantes finais co son inicial da seguinte palabra: "pretod de zenatuo, sententiad", en latín " praetor de senatus sententia "(zenatuo por senatuos, un xenitivo arcaico).
Notas editar
- ↑ http://books.google.es/books?id=vUvIWIQMDokC&printsec=frontcover&hl=es#v=onepage&q&f=false
- ↑ 2,0 2,1 Bakkum 2009, pp. 434-435.
- ↑ Conway 1897, p. 312.
- ↑ 4,0 4,1 [1] Lengua falisca en PROEL.com