Wikipedia

Lémure

primate de Madagascar
(Redirección desde «Lemur catta»)

O lémure,[3] Lemur catta, é un primate da suborde dos estrepsirrinos, infraorde dos lemuriformes e familia dos lemúridos, o único representante do xénero Lemur.[4][5]

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Lémure (homónimos).

É o lemúrido máis coñecido por mor da súa longa cola con aneis brancos e negros. Como todo os lémures, é endémico da illa de Madagascar. É coñecido localmente como hira (en malgaxe) ou maki (en francés e malgaxe).[6]

Vive en bosques de galería e matogueiras das rexións meridionais da illa. É omnívoro e tamén é o lémure máis terrestre de todos. É un animal fundamentalmente diúrno, pero moitas veces é catemeral.

Taxonomía editar

Descrición editar

Tanto o xénero como a súa única especie foron descritos en 1758 por Linneo,[5] nas páxinas 29 e 30, respectivamente, do volume I da 10ª edición do seu Systema Naturae.[4]

Etimoloxías editar

Xénero editar

O nome do xénero, Lemur, deriva do substantivo masculino plural latíno lemures, -um, que significa "ánimas dos mortos" ou "espectros".[7][8]

Especie editar

O epíteto específico, catta, é un termo do latín científico tirado do latín cattus, "gato",[9] debido ao aspecto felino desta especie, e porque a súa voz rosmante é similar á do gato doméstico.[8]

Sinónimos editar

Xénero editar

O xénero, ademais do protónimo cuñado por Linneo, coñeceuse tamén polos sinónimos:[10][8]

  • Catta Link, 1806
  • Maki Muirhead, 1819
  • Mococo Lesson, 1878
  • Odorlemur Bolwig, 1961
  • Procebus Storr, 1780
  • Prosimia Boddaert, 1785

Especie editar

Ademais de polo protónimo, debido a Linneo, o especie coñeceuse tamén polo sinónimo:[4]

  • Lemur mococo (Muirhead, 1819)

Características editar

 
A cola do lémure ten unha lonxitude maior que a da cabeza e o tronco.

É un lémure relativamente grande; o seu peso medio é de 2,2 kg, e a súa lonxitude corporal desde a cabeza até o final do tronco varía entre os 39 e os 46 cm, cunha cola de entre os 56 e os 63 cm, polo que a súa lonxitude total é de entre os 95 e os 110 cm.[11][12]

A lonxitude deas patas traseiras é de entre os 10,2 e os 11,3 cm, a das orellas é de 40 a 48 mm e a lonxitude do seu cranio é de entre os 78 e os 88 mm.[11]

A súa estrutura corporal é esvelta, e a cara é estreita, cun fociño parecido ao dun raposo.[11] A longa e mesta cola, a súa característica máis distintiva, presenta uns 12 ou 13 aneis formados por franxas transversais alternas brancas e negras, e sempre remata nunha punta negra.[11][13] O número total de aneis practicamente coincide co número aproximado de vértebras caudais.[14]

A cola non é prénsil, e utilízaa como axuda para manter o equilibrio e para a comunicación e a cohesión do grupo.[15]

A pelaxe é tan densa que pode, por exemplo, obstruír máquinas de afeitar eléctricas. A zona ventral e a garganta son de cor branca ou crema e a zona dorsal (costas) varía da gris á parda rosada, ás veces cunha mancha marrón ao redor da zona da cola, onde a pelaxe varía do gris pálido á parda agrisada. Aínda que se poden observar pequenas variacións faciais entre individuos, non hai ningunha diferenza apreciábel entre sexos.[11]

Hábitat e distribución editar

A notábel flexibilidade ecolóxica do lémure permítelle a colonizar grande e diversa variedade de hábitats no sur, suroeste e centro-sur de Madagascar, incluíndo bosques de folla caduca, de zonas litorais e secas, matogueiras, matogueiras espiñentas, matogueiras ericoides e vexetación que aflora entre as rochas.[16] De feito, na parte superior da súa área de distribución en Andringitra, o lémure encóntrase nunha zona por rina da liña forestal e nunha vasta extensión de rochas verticais con valgadas de até 400 m de altura, rodeadas de sabana ericoide. Acha as condicións climáticas máis extremas desde a zona máis quente e seco, Tsimanampesotse, até a máis fría, o Macizo de Andringitra ("deserto de rochas"),[17] no Parque Nacional de Andringitra.[16]

Poboación editar

Sospéitase que a poboación desta especie está en declive, xa que os individuos están restrinxidos en gran parte en zonas completa ou relativamente illadas ao longo da súa área de distribución, e as densidades de poboación globais son baixas.[18][19] Só hai oito poboacións coñecidas que teñen máis de 100 individuos.[20] Noutros lugares están suxeitos á presión da caza para o consumo, e á captura de espécimes vivos para o comercio de mascotas dentro do país. O lume tamén presenta un risco para os lémures, ao igual que a perda de diversidade xenética resultante do illamento das poboacións. Semella que esta especie se ve afectada negativamente pola fragmentación do hábitat.[21]

Bioloxía editar

Nutrición editar

 
O lémure ten unha dieta omnívora, aínda que é fundamentalmente fruxívoro e folívoro

Lemur catta ten unha dieta variada que non parece estar limitada polas fontes de auga dispoñíbeis,[16] aínda que, cando está dispoñíbel, bebe auga diariamente. Os lémures son catemerais e poden estaren activos a calquera hora do día ou da noite, aínda que parecen evitar a actividade nocturna cando as temperaturas durante a noite son baixas.[22][23][24]

É un primate omnívoro oportunista, aínda que a súa dieta está formada fundamentalmente por froitas e follas, en especial as do tamarindo (Tamarindus indica), coñecido localmente como kily.[13][25] Cando está dispoñíbel, o tamarindo forma o 50 % da súa dieta, sobre todo durante a tempada seca invernal.[13]

Aliméntase de non menos de tres ducias de especies de plantas diferentes, e a súa dieta inclúe flores, herbas, cascas e saiba. Foi observado comendo madeira en descomposición, terra, arañeiras, larvas de insectos, artrópodos (arañas, eirugas, chicharras e saltóns) e pequenos vertebrados (paxaros e camaleóns).[13] Durante a tempada seca vólvese máis oportunista.

Notas editar

  1. ↑ LaFleur, M. & Gould, L. (2020): Lemur catta na Lista vermella da UICN. Versión 2020-3. Consultada o 22 de decembro de 2020.
  2. ↑ Mittermeier, R. A. et al. 2006, p. 238.
  3. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para lémure.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Lemur catta Linnaeus, 1758 no MSW.
  5. ↑ 5,0 5,1 Lemur catta Linnaeus, 1758 no ITIS.
  6. ↑ Mittermeier, R. A. et al. 2006, p. 246.
  7. ↑ lemur no Merriam-Webster Dictionay.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Wilson, D. E. & Hanlon, E. 2010.
  9. ↑ Lemur catta: Taxonomy & History en San Diego Zoo Global Library.
  10. ↑ Lemur Linnaeus, 1758 no MSW.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Wilson, D. E.; Hanlon, E. (2010). "Lemur catta (Primates: Lemuridae)" (PDF). Mammalian Species 42 (854): 58–74. doi:10.1644/854.1. 
  12. ↑ Mittermeier et al. 2010, Capítulo 2
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Mittermeier et al. 2006, pp. 246-249
  14. ↑ Ankel-Simons 2007, p. 294
  15. ↑ Mittermeier et al. 2010, pp. 358-375
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Goodman, S. M., Rakotoarisoa, S. V. & Wilme, L. (2006): "The distribution and biogeography of the ring-tailed lemur (Lemur catta) in Madagascar". En: A. Jolly, R. W. Sussman, N. Koyama & H. Rasamimana (eds). Ring-tailed Lemur biology. New York, USA: Springer. ISBN 978-0-3873-2669-6, pp. 4-14.
  17. ↑ Scheffel, Richard L. & Wernet, Susan J., eds. (1980): Natural Wonders of the World. United States of America: Reader's Digest Association, Inc. ISBN 0-8957-7087-3, p. 46.
  18. ↑ Sussman, R. W. et al. (2003): "A survey of habitat of Lemur catta in southwestern and southern Madagascar". Primate Conservation 19: 32–57.
  19. ↑ Gould, L. & Sauther, M. L. (2016): "Going, going, gone… Is the iconic ring-tailed lemur (Lemur catta) headed for imminent extirpation". Primate Conservation 30: 89-101.
  20. ↑ LaFleur, M., Gould, L., Sauther, M., Clarke, T., and Reuter, K. (2018): "Restating the case for a sharp population decline in Lemur catta". Folia Primatologica 89: 295-304.
  21. ↑ Eppley, T. M., L. Santini, J. C. Tinsman & G. Donati (2020): "Do functional traits offset the effects of fragmentation? The case of large-bodied diurnal lemur species". American Journal of Primatology 82 (4): e23104.
  22. ↑ Donati, G., Santini, L., Razafindramanana, J., Boitani, L. & Borgognini‐Tarli, S. (2013): "(Un‐) expected nocturnal activity in "Diurnal" Lemur catta supports cathemerality as one of the key adaptations of the lemurid radiation". American Journal of Physical Anthropology 150 (1): 99-106.
  23. ↑ LaFleur, M., Sauther, M., Cuozzo, F., Yamashita, N., Youssouf, I. A. and Bender, R. (2014): "Cathemerality in wild ring-tailed lemurs (Lemur catta) in the spiny forest of Tsimanampetsotsa National Park: camera trap data and preliminary behavioral observations". Primates 55 (2): 207-217.
  24. ↑ LaFleur, M., Clarke, T., Reuter, K. & Schaefer, T. (2017): "Rapid Decrease in Populations of Wild Ring-Tailed Lemurs (Lemur catta) in Madagascar". Folia Primatologica 87: 320-330.
  25. ↑ Sussman, R. W. (1999): "Primate Ecology and Social Structure. Volumen 1: Lorises, Lemurs and Tarsiers". London, UK: Pearson Custom Publishing. ISBN 0-5360-2256-9, pp. 154-173.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lémure&oldid=6642495»