Inocencio VII, papa
Inocencio VII, nado en Sulmona sobre o 1336 e finado en Roma o 6 de novembro de 1406), foi o Papa nº 204 da Igrexa católica de 1404 a 1406 e o terceiro papa do período dominado polo Cisma de Occidente.
.jpg)  | |
| Nome orixinal | (la) Innocentius PP. VII |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | (it) Cosimo de' Migliorati 1339 Sulmona |
| Morte | 15 de novembro de 1406 (66/67 anos) Roma |
| Causa da morte | Veleno |
| Lugar de sepultura | Grutas vaticanas |
 204º Papa | |
| 26 de outubro de 1404 – 6 de novembro de 1406 ← Bonifacio IX – Gregorio XII → | |
| Bispo diocesano | |
| 19 de xuño de 1389 – ← Filippo Carafa della Serra (en)  – Bartolomeo Raimondi (en) → Diocese: Arquidiocese de Bolonha (pt) | |
| Arcebispo católico | |
| 5 de decembro de 1387 – 15 de setembro de 1400 ← Ludovico di Casale (en) – Giovanni Migliorati (pt) → Diocese: Arquidiocese de Ravenna-Cervia (pt) | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Igrexa católica |
| Educación | Universidade de Perugia |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Roma Estados Pontificios |
| Ocupación | sacerdote católico |
| Empregador | Universidade de Padua |
| Profesores | John of Legnano (en) |
| Participou en | |
| 10 de outubro de 1404 | Conclave de 1404 (pt) |
 | |
  | |
Traxectoria editar
Orixe e formación editar
De nome Cosimo de Migliorati, nado no seo dunha familia humilde, estudou Dereito Canónico e Civil en Perugia, Padua e Boloña. Posteriormente exerceu como profesor de dereito na Universidade de Perugia ata que foi trasladado a Roma por Urbano VI. Logo é enviado a Inglaterra como recadador de impostos, labor que realizou durante dez anos.[1]
Carreira eclesiástica editar
Cosimo de Migliorati foi consagrado bispo o 5 de decembro de 1387, logo de ser nomeado arcebispo de Rávena o 4 de novembro anterior polo papa Urbano VI. Migliorati non puido ocupar a súa sede en Rávena por mor da oposición do Señor da cidade, Guido de Polenta, que dera a súa obediencia ao antipapa Clemente VII. En xuño de 1389 foi transferido á sede de Boloña.[1]
Migliorati foi creado cardeal por Bonifacio IX o 18 de decembro de 1389, co título de cardeal presbítero da Santa Cruz de Xerusalén e actuou como legado seu na Lombardía e a Toscana, en importantes misións como a de pacificar a Gian Galeazzo Visconti e as cidades de Florencia e Boloña.[1]
Pontificado editar
Elección editar
Á morte de Bonifacio IX, os cardeais presentes no conclave do 17 de outubro de 1404, á cabeza de Migliorati como camarlengo, xuraron renunciar á tiara en caso de ser elixidos se con iso era posíbel acabar co cisma que desde 1378 dividía á Igrexa católica.
Migliorati foi elixido por unanimidade, a situación na cidade impediulle celebrar o concilio no que debería cumprir a súa promesa de renunciar á tiara. En efecto, o partido xibelino inicia unha revolta cando coñece o resultado da elección, obrigando ao pontífice a reclamar axuda ao rei de Nápoles, Ladislau quen sufoca a rebelión obtendo de Inocencio o compromiso de que nas negociacións para acabar co cisma, quedarían recoñecidos os seus dereitos ao reino napolitano que lle disputaba Lois de Anjou.[2]
Accións pontificias editar
Inocencio VII foi un papa nepotista, nomeou cardeal ao seu sobriño Ludovico Migliorati, quen até ese momento actuara como mercenario ás ordes de Gian Galeazzo Visconti. Ludovico, en 1405, secuestrou e asasinou a once aristócratas romanos opositores do seu tío, polo que Inocencio tivo que fuxir a Viterbo deixando Roma en mans de turbas de romanos furiosos que asasinaron a máis de trinta güelfos, membros do partido papal, entre eles o abade de Perugia. Novamente houbo de intervir Ladislau co envío de tropas que acabaron cos alborotos, permitindo que o Papa regresase a Roma en xaneiro de 1406.[2]
Inocencio recompensou ao seu sobriño Ludovico nomeándoo marqués e conde de Fermo. Enfurecido pola acción do pontífice, o rei Ladislau esixiu estender a súa autoridade sobre a propia Roma e os Estados Pontificios, para o cal premeu a Inocencio coas tropas que mantiña no Castelo Sant'Angelo que, aínda que estaban destinadas a protexer o Vaticano, eran utilizadas polo napolitano para efectuar incursións armadas en Roma e nos territorios circundantes. Só cando o pontífice excomungou a Ladislau, este retirou as súas tropas do castelo.[2]
Inocencio mantivo disputas co antipapa Bieito XIII debido a que este último mandou unha carta acusando ao papa de non querer terminar o Cisma.[3]
Falecemento editar
Inocencio morreu en Roma, o 6 de novembro de 1406, de maneira imprevista. Rumoreouse que foi envelenado, pero non existen probas suficientes para aseguralo.[4]
Na literatura editar
No libro das Profecías de San Malaquías pódese identificar a este papa co lema De meliore sidere (Da estrela mellor), cita que pode facer referencia ao apelido familiar, Migliorati, que significa "mellorado" e a que no seu escudo de armas aparece unha estrela.
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 De Vicentiis, Amedeo (2000). "Innocenzo VII". Enciclopedia dei papi (en italiano). Treccani. Consultado o 29 de decembro de 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Pastor, Ludovico (1910). "El Cisma y las Grandes Agitaciones Heréticas 1378-1406 (1409).". En Ramón Ruíz Amado. Historia de los papas en la época del renacimiento hasta la elección de Pío II (PDF) (en español). versión da 4ª edición alemá. Barcelona: Gustavo Gili. pp. 237–306. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 13 de decembro de 2014.
- ↑ Ott, Michael. "Inocencio VII, papa". Enciclopedia Católica (en español). Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 29 de decembro de 2014.
- ↑ "Inocencio VII". Biografías y vidas. La enciclopedia biográfica en línea (en español). Consultado o 29 de decembro de 2014.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Inocencio VII, papa  |