Agria Gramvousa
Gramvousa tamén Grampousa (grego: Γραμβούσα ou Γραμπούσα, outro nomes inclúen Akra, Cavo Buso, Cavo Bouza, Garabusa e Grabusa) refírese a dúas pequenas illas deshabitadas da costa do noroeste de Creta no unidade rexional de Chania.[1] adminístranse desde o municipio de Kissamos.
| Imeri Gramvousa | |
|---|---|
| Ημερη Γραμβούσα | |
 | |
  Imeri Gramvousa | |
| Situación | |
| País |  Grecia |
| Periferias de Grecia | Illa de Creta |
| Mar | Mar Mediterráneo |
| Coordenadas | 35°36′40″N 23°34′45″L / 35.61111, -23.57917Coordenadas: 35°36′40″N 23°34′45″L / 35.61111, -23.57917 |
| Xeografía | |
| Superficie | 0´722 km² |
| Longura máxima | 1´26 km. |
| Largura máxima | 1´16 km. |
| Punto máis alto | 124 m. |
| Demografía | |
| Poboación | Deshabitada |
| Agria Gramvousa | |
|---|---|
| Αγρια Γραμβούσα | |
 | |
Agria Gramvousa | |
| Situación | |
| País | Grecia |
| Periferias de Grecia | Illa de Creta |
| Mar | Mar Mediterráneo |
| Coordenadas | 35°38′30″N 23°35′10″L / 35.64167, -23.58611 |
| Xeografía | |
| Superficie | 0´825 km² |
| Longura máxima | 2 km |
| Largura máxima | 550 m. |
| Punto máis alto | 101 m. |
| Demografía | |
| Poboación | Deshabitada |
Imeri e Agria Gramvousa editar
Imeri Gramvousa (grego: Ήμερη Γραμβούσα), que se traduce como Gramvousa mansa, alberga os restos dunha fortaleza veneciana e os restos de edificios abandonados polos insurxentes de Creta, que se viron obrigados a vivir como piratas durante a Guerra de Independencia grega. Hoxe en día, Imeri Gramvousa é unha popular atracción turística.
Agria Gramvousa (grego: Άγρια Γραμβούσα), que se traduce como Gramvousa salvaxe, é moito menos hospitalaria e atópase ao norte de Imeri Gramvousa.
Guerras Otomás-venecianas editar
O forte de Imeri Gramvousa foi construído entre 1579 e 1584 durante o dominio veneciano sobre Creta, para defender a illa dos turcos otománs. A fortaleza permaneceu en mans venecianas ao longo da longa Guerra de Creta, no tratado de 16 de setembro de 1669, cando Creta se rendeu aos otománs, Gramvousa, xunto coas fortalezas de Souda e Spinalonga, seguiu en mans de Venecia.[2] Estes tres fortes defenderon as rutas comerciais venecianas e tamén eran bases estratéxicas en caso dunha nova guerra otomá-veneciana en Creta.[3]
O 6 de decembro de 1691, durante a Guerra de Morea (outra guerra otomá-Venecia), o capitán napolitano de la Giocca traizoou aos venecianos e entregou Gramvousa aos turcos otománs a cambio dun xeneroso suborno. Viviu o resto da súa vida en Constantinopla. E foi moi coñecido polo alcumo de "Capitán Grambousas".[3] Non moito tempo despois do inicio da dominación turca, insurxentes de Creta utilizaron as tres fortalezas costeiras que incluían Gramvousa, para reunirse.[4]
Guerra de Independencia grega editar
Co estoupido da Guerra de Independencia grega, a fortaleza caeu en mans dos insurrectos. En 1823, Emmanouil Tombazis, comisionado do goberno provisional grego para Creta, fracasou no reforzo das defensas de Gramvousa cando tivo a oportunidade, pouco despois da súa chegada á illa.[5] Volvendo a mans turcas.
Cara ao verán de 1825, un corpo de tres a catrocentos cretenses, que loitara con outros gregos no Peloponeso, viaxou a Creta. O 9 de agosto de 1825, dirixidos por Dimitrios Kallergis e Emmanouil Antoniadis, este grupo de cretenses, disfrazados de turcos, capturou a fortaleza de Gramvousa, que se converteu na súa base. Estas e as accións posteriores revitalizaron a insurxencia de Creta, marcando o comezo do chamado "período de Gramvousa".[6]
Malia que os otománs non lograron volver tomar a fortaleza, tiveron éxito en bloquear a propagación da sublevación nas provincias occidentais das illas. Os insurxentes foron sitiados en Gramvousa durante máis de dous anos e tiñan que recorrer á piratería para sobrevivir. Gramvousa converteuse nun fervedoiro de actividade de piratería que afectou en gran medida a relación turco-exipcia e a navegación europea na rexión. Durante ese período, a poboación de Gramvousa organizouse e construíu unha escola[7] e unha igrexa. A igrexa chámase Panagia i Kleftrina e dedicouse ás esposas dos Cleftes (grego: κλέφτης) (nome dado aos rebeldes gregos), a saber, os piratas.[8]
En 1828, o novo gobernador de Grecia, Ioannis Kapodistrias, enviou a Alexander Mavrocordatos con naves británicas e francesas a Creta para facer fronte aos piratas. Esta expedición rematou coa destrución de todos os barcos piratas en Gramvousa e o forte quedou baixo control británico.[8] O 5 de xaneiro de 1828, por orde de Kapodistrias, Hatzimichalis Dalianis desembarcou en Gramvousa con 700 homes.
Durante a revolta de Creta de 1878, só os fortes de Gramvousa, Ierapetra, Spinalonga, Heraklion, Rethymnon, Izeddin, Hania e Kissamos non puideron ser capturados polos insurxentes debido a que non tiñan a artillaría necesaria.[9]
Lagoa de Balos editar
Hai unha lagoa, chamada a lagoa de Balos, entre a illa e a costa de Creta. Hai un illote que forma parte dun cabo, a través da lagoa, chamada Cabo Tigani (que significa "tixola" en grego). Ao norte de Balos, no cabo Korykon, están as ruínas da pequena e antiga cidade romana de Agnion, cun templo ao deus Apolo.
.jpg)
Referencias editar
- ↑ Γραμβούσα - Μπάλος Arquivado 21 de xullo de 2011 en Wayback Machine. Greek Panorama, Issue 27, May/June 2002 (Grego)
- ↑ Maltezou, Crete under Venetian rule, p. 159
- ↑ 3,0 3,1 Detorakis, Turkish rule in Crete, p. 343
- ↑ Detorakis, Turkish rule in Crete, p. 355
- ↑ Detorakis, Turkish rule in Crete, p. 378
- ↑ Detorakis, Turkish rule in Crete, p. 381
- ↑ Detorakis, Turkish rule in Crete, p. 422
- ↑ 8,0 8,1 Detorakis, Turkish rule in Crete, p. 383
- ↑ Detorakis, Turkish rule in Crete, p. 408
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Agria Gramvousa  |