Henriette d'Angeville
Henriette d'Angeville, nada en Semur-en-Auxois o 10 de marzo de 1794 e finada en Lausana o 13 de xaneiro de 1871, foi unha alpinista francesa, considerada a primeira muller a atinxir o cumio do Mont Blanc e por ese feito é coñecida como a "Mademoiselle d'Angeville, la fiancée du mont Blanc" (a noiva do Mont Blanc)
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 10 de marzo de 1794 Semur-en-Auxois, Francia |
| Morte | 13 de xaneiro de 1871 (76 anos) Lausana, Suíza |
| Lugar de sepultura | cemetery of Hauteville-Lompnes (en)  (1903–) |
| Datos persoais | |
| Residencia | Lausana (1862–) Ferney-Voltaire |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | espeleóloga (pt) , guia de alta montanha (pt) , montañista |
| Lingua | Lingua francesa |
| Deporte | alpinismo |
| Familia | |
| Irmáns | Adolphe d'Angeville (pt) |
| Cronoloxía | |
| 1863 | ascent (en) |
| 4 de setembro de 1838 | ascent (en)
|
Ascensión editar
Dende había moito tempo desexaba subir ó Mont Blanc, polo Henriette d'Angeville mandou confeccionar roupa especial para atinxir o seu fin. Segundo as súas propias palabras, je suis la fiancée du Maudit!, "son a noiva do Maldito" (pois o Mont Maudit é unha pasaxe case que obrigatoria para atinxir o Mont Blanc).
Acompañada por seis guías de montaña atinxe a cima o 3 de setembro de 1838, feito que é debidamente apreciado polos chamoniards (habitantes de Chamonix) que non consideraban que Marie Paradis fixera alpinismo realmente pois fora "tirada, arrastrada e levada" até á cima.
Henriette d'Angeville fixo alpinismo durante 25 anos e rematou coa subida do Oldenhorn en Les Diablerets nos Alpes Berneses.
Espeleoloxía editar
Ó redor de 1820, e vivindo en Ferney-Voltaire, en Francia, pero ás portas de Xenebra, comeza a interesarse pola espeleoloxía chegando mesmo a fundar un museo de mineraloxía en Lausana.
Recoñecementos editar
Como homenaxe puxéronlle o seu nome a unha locomotora, "locomotora Mademoiselle d'Angeville" que funcionou no Tranvía do Mont Blanc.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Spécial Centenaire de la Spéléologie, Spelunca, número 31, xullo-setembro 1988