Gran Premio do Canadá de 1988
O Gran Premio do Canadá de 1988 (oficialmente o 1988 Formula 1 Grand Prix du Canada) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou o 12 de xuño de 1988 no Circuíto Gilles Villeneuve, Montreal, Canadá. A carreira foi a quinta rolda da tempada 1988.
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 5 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988. | ||
.svg) Trazado do circuíto Gilles Villeneuve. | ||
| Data | 12 de xuño de 1988 | |
| Nome oficial | Molson Gran Premio do Canadá | |
| Localización | Circuíto Gilles Villeneuve Montreal, Canadá | |
| Percorrido | Circuíto urbano 4´390 km | |
| Distancia | 69 voltas, 302´910 km | |
| Clima | Asollado e cálido con temperaturas de ata 29 °C velocidade do vento 19 km/h[1] | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:21.681 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Tempo | 1:24.973 na volta 53 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda |
| Segundo |  Alain Prost
|
McLaren-Honda |
| Terceiro |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford |
| A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
Informe editar
Cualificación editar
A Fórmula Un regresou ao Canadá logo dunha ausencia dun ano do calendario. Durante ese período os boxes e as instalacións do circuíto Gilles Villeneuve melloraran e trasladáronse máis arriba na pista e leváronse a cabo algunhas modificacións como a eliminación de dúas curvas co fin de facer unha nova recta de boxes. Como era habitual, a sesión de cualificación foi para os McLaren. Ayrton Senna logrou a súa quinta pole consecutiva sobre Alain Prost cun tempo de 1:21.681, 2´4 segundos máis rápido que o tempo da pole de Nigel Mansell en 1986 cando non había restricións nos turbos, aínda que había dúas curvas menos no circuíto. Como era de esperar os Ferraris de Gerhard Berger e Michele Alboreto ocuparon a segunda fila, seguido polo Benetton - Ford de Alessandro Nannini no quinto, o máis rápido dos coches con motor de aspiración natural cun tempo de 1:23.968, 2´3 segundos máis lento que Senna.
Ambos pilotos de Williams sufriron continuos problemas coa suspensión reactiva do FW12 deixando a Mansell e Riccardo Patrese 9º e 11º, respectivamente, con Mansell, 3´2 segundos máis lento que o tempo da pole de Senna e 0´8 máis lento que o seu tempo na pole de 1986 no Williams - Honda.
Derek Warwick sufriu un grave accidente na nova recta de boxes na sesión do sábado cando o seu coche voou por encima dos bordos logo de que o seu Arrows A10B perdera o control na zona de freada da chicana nunha mancha de aceite que deixara momentos antes o AGS de Philippe Streiff. Thierry Boutsen no Benetton - Ford seguía ao AGS viu o que pasou e evitou a sucidade que Streiff deixara na pista. Warwick foi o seguinte en chegar momentos máis tarde sen poder evitar o derramo de aceite o Arrows foise da parte traseira, Warwick estaba negociando a chicana dereita-esquerda. O Arrows rebotou sobre a beirarrúa interior e levantouse no aire. Cando golpeou o chan o impacto causoulle a Warwick un desmaio. O coche, seguiu volveu a saír polo aire antes de aterrar de novo e golpear o que é agora o "Mur du Québec" (Muro do Quebec) ou "O Muro dos Campións", xunto aos novos boxes sen diminuír a velocidade. Xusto en fronte estaba o box Williams, Nigel Mansell, que sufrira un accidente similar na práctica para o Gran Premio do Xapón de 1987. Sabendo que o mellor que Warwick podía facer era non moverse, inmediatamente saltou a vala que separaba a pista dos boxes e foi o primeiro en axuda a un Warwick agora consciente, quitándose o casco e dándolle instrucións para permanecer no coche ata a chegada do equipo médico da F1 na pista dirixido polo profesor Sid Watkins. Valentemente, Warwick, que se lesionou as costas no accidente e admitiu nunha entrevista na mañá da carreira que estaba moi ríxido e dorido, comezou na súa 16ª posición de cualificación ao día seguinte no mesmo coche co que chocou, o equipo Arrows logrou reparalo durante a noite.
Resumo da carreira editar
Neste circuíto notoriamente consumidor de combustible para os coches turbos, os enxeñeiros de Honda decidiron poñer a válvula de sobrepresión a 2´3 bar para diminuír a posibilidade de quedar sen combustible. Aínda que isto deixou tanto a McLaren como a Lotus aproximadamente con 40 CV (30 kW; 41 PS) menos dos que utilizaron na clasificación, esperábase que a potencia dos Honda permitiría a McLaren funcionar unha vez máis comodamente fronte aos seus rivais. Malia isto, no equipo líder con motor atmosférico, Benetton, estaban razoablemente confiados na carreira e os B188s de Nannini e Boutsen supostamente presentáronse na grella con 215 litros de combustible a bordo. A teoría era que o tempo inicialmente máis lento debido ao peso, cando se alixeirara a carga de combustible os coches atmo podían seguir empuxando, mentres que os coches turbo irían máis lentos co fin de terminar antes de quedar sen combustible.
Prost liderou desde o principio, diante de Senna, os Ferrari e os Benetton, aínda que logo de dez voltas Gerhard Berger comezou a ter problemas co sistema de combustible do seu Ferrari. Na volta 19, Senna logrou pasar ao seu compañeiro de equipo na forquita L'Epingle para tomar unha vantaxe que non perdería. Alessandro Nannini retirouse da cuarta posición con problemas eléctricos na volta 15, mentres que Berger retirouse por problemas de motor na volta 23. Mentres tanto, Nigel Mansell gozou pasando ao seu antigo compañeiro de equipo Nelson Piquet no Honda turbo de Lotus, aínda que isto só durou seis voltas antes de que o seu motor fallara deixando ao británico co seu sexto abandono en seis carreiras. O mesmo ocorreu cinco voltas máis tarde ao seu compañeiro de equipo Riccardo Patrese.
Na volta 34, retirouse Michele Alboreto, o seu Ferrari experimentou un problema de motor similar ao de Berger permitindo a Thierry Boutsen tomar o terceiro lugar, que mantivo ata o final da carreira. Con moitos dos pilotos de cabeza fóra, os equipos menores tiñan unha clara ocasión de sumar puntos. No medio da carreira Philippe Streiff levou o seu AGS ata a quinta posición, por diante de Andrea de Cesaris no Rial sexto. A súa sorte non durou, Streiff retirouse logo de fallo na suspensión traseira que causoulle un trompo na volta 41, mentres que de Cesaris, cun coche coñecido por ter un depósito de combustible demasiado pequeno, quedou sen combustible a 3 voltas do final. Isto permitiu a Ivan Capelli facer a máis sorprendente actuación do día, levando o seu March-Judd ao quinto lugar.
Ayrton Senna gañou, 5´9 segundos por diante de Prost con Boutsen 45,5 segundos detrás de Prost en terceiro lugar. Piquet foi cuarto no Lotus, aínda que cunha volta perdida con Senna, Capelli terminou quinto no March. O último punto foi sorprendentemente para Jonathan Palmer no problemático Tyrrell 017. O ferido Derek Warwick logrou co seu Arrows - Megatron terminar xusto fóra dos puntos no sétimo posto logo dun longo duelo de media carreira co seu compañeiro de equipo Eddie Cheever, que terminou cando Cheever se retirou co cable do acelerador roto na volta 31. Warwick tamén tivo que soportar o corte da válvula pop-off do turbo ao principio que o deixou con menos potencia da desexable no seu motor turbo e unha dor nas costas cada vez maior debido ao seu accidente do día anterior.
Senna fixou o récord de volta no circuíto con 1:24.973 na volta 53 das 69 da carreira. En comparación coa anterior marca da pista establecida por Nelson Piquet en 1986 de 1:25.443, nun Williams-Honda cando os coches turbo tiñan aproximadamente 400 CV (298 kW; 406 PS) máis que en 1988. Con todo , os cambios no circuíto entre as carreiras de 1986 e 1988 eliminaran as curvas 5 e 6 que foron substituídas ao facer a nova recta de boxes máis longa, deixando só un xiro á esquerda que conduce á curva 2 a forquita L´Epingle.
O terceiro posto de Boutsen foi a primeira vez desde o Gran Premio dos Países Baixos de 1983 de que un coche con motor de aspiración natural terminaba legalmente nun podio de Fórmula Un.
Clasificación editar
Cualificación editar
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 12 | Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:22.392 | 1:21.681 | — |
| 2 | 11 | Alain Prost
|
McLaren-Honda | 1:22.499 | 1:21.863 | +0.182 |
| 3 | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 1:22.719 | 1:22.785 | +1.038 |
| 4 | 27 |  Michele Alboreto
|
Ferrari | 1:23.976 | 1:23.296 | +1.615 |
| 5 | 19 | Alessandro Nannini
|
Benetton-Ford | 1:25.561 | 1:23.968 | +2.287 |
| 6 | 1 | Nelson Piquet
|
Lotus-Honda | 1:24.166 | 1:23.995 | +2.314 |
| 7 | 20 | Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 1:25.173 | 1:24.115 | +2.434 |
| 8 | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 1:24.679 | 1:25.068 | +2.998 |
| 9 | 5 |  Nigel Mansell
|
Williams-Judd | 1:24.844 | 1:25.251 | +3.163 |
| 10 | 14 | Philippe Streiff
|
AGS-Ford | 1:25.878 | 1:24.968 | +3.287 |
| 11 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Judd | 1:24.971 | 1:25.471 | +3.290 |
| 12 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Rial-Ford | 1:26.039 | 1:24.988 | +3.307 |
| 13 | 2 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 1:25.373 | 1:26.650 | +3.692 |
| 14 | 16 | Ivan Capelli
|
March-Judd | 1:25.609 | 1:26.815 | +3.928 |
| 15 | 33 | Stefano Modena
|
EuroBrun-Ford | 1:26.652 | 1:25.713 | +4.032 |
| 16 | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 1:26.052 | 1:25.740 | +4.059 |
| 17 | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 1:27.543 | 1:25.765 | +4.084 |
| 18 | 15 | Maurício Gugelmin
|
March-Judd | 1:25.910 | 1:25.982 | +4.229 |
| 19 | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 1:27.230 | 1:26.092 | +4.411 |
| 20 | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Judd | 1:26.716 | 1:26.327 | +4.646 |
| 21 | 24 |  Luis Pérez-Sala
|
Minardi-Ford | 1:26.822 | 1:26.437 | +4.756 |
| 22 | 9 | Piercarlo Ghinzani
|
Zakspeed | 1:28.400 | 1:26.786 | +5.105 |
| 23 | 4 | Julian Bailey
|
Tyrrell-Ford | 1:28.737 | 1:27.139 | +5.458 |
| 24 | 32 |  Oscar Larrauri
|
EuroBrun-Ford | 1:27.676 | 1:27.321 | +5.640 |
| 25 | 26 |  Stefan Johansson
|
Ligier-Judd | 1:28.614 | 1:27.637 | +5.956 |
| 26 | 31 | Gabriele Tarquini
|
Coloni-Ford | no time | 1:27.655 | +5.974 |
| NSC | 23 | Adrián Campos
|
Minardi-Ford | 1:27.885 | 1:27.979 | +6.204 |
| NSC | 21 | Nicola Larini
|
Osella | 1:39.782 | 1:27.981 | +6.300 |
| NSC | 29 | Yannick Dalmas
|
Lola-Ford | no time | 1:28.012 | +6.331 |
| NSC | 31 |  Bernd Schneider
|
Zakspeed | 1:29.110 | 1:28.215 | +6.534 |
| NSCP | 36 | Alex Caffi
|
Dallara-Ford |
Carreira editar
Posicións logo da carreira editar
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas editar
- ↑ "Weather information for the "1988 Canadian Grand Prix"". The Old Farmers' Almanac. Consultado o 2014-09-07.
- ↑ "1988 Canadian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de xaneiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio do Canadá de 1988  |
| Carreira anterior: Gran Premio de México de 1988 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1988 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Detroit de 1988 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1986 |
Gran Premio do Canadá | Carreira seguinte: Gran Premio do Canadá de 1989 |