Gran Premio de Detroit de 1985

O Gran Premio de Detroit de 1985 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 23 de xuño de 1985 en Detroit, Míchigan. Foi a sexta carreira da tempada de Fórmula Un de 1985 e o cuarto Gran Premio de Detroit. A carreira disputouse sobre 63 voltas ao circuíto de catro quilómetros para unha distancia total da carreira de 260 quilómetros.

Modelo:Competición deportivaGran Premio de Detroit de 1985
Nome oficial4th Detroit Grand Prix Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio de Detroit Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1985 Editar o valor en Wikidata
Distancia do evento63 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto urbano de Detroit (Detroit) 42°19′47″N 83°02′24″O / 42.32975, -83.04011 Editar o valor en Wikidata
PaísEstados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Data23 de xuño de 1985 e 1985 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoKeke Rosberg Editar o valor en Wikidata
Pole positionAyrton Senna Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaAyrton Senna Editar o valor en Wikidata

Por primeira vez en dez anos, Estados Unidos foi anfitrión dun único Gran Premio. O finlandés Keke Rosberg (Williams FW10) adiantou ao pole, Ayrton Senna (Lotus 97T) na volta oito, evitou os problemas de pneumáticos e freos que tiveron os outros pilotos de cabeza e mantivo baixo control aos Ferrari 156/85 de Stefan Johansson e Michele Alboreto para gañar. Stefan Bellof obtivo un cuarto lugar brillante no seu Tyrrell 012, anotando os últimos puntos para o lendario motor Cosworth-Ford V8 ata 1988. Foi a cuarta vitoria nun Gran Premio de Fórmula Un para o Campión do Mundo de 1982. O terceiro posto de Alboreto permitiulle ampliar os seus puntos de vantaxe sobre o piloto do equipo Lotus Elio de Angelis a sete puntos. O eventual Campión do Mundo de 1985 Alain Prost estaba agora a nove puntos de Alboreto.

Resumo da carreira

editar

Na cualificación do venres, o Lotus de Senna, adaptouse ben á pista, foi o máis rápido nas dúas sesións, cunha media de 141,917 km/h, preto de 1,2 segundos por diante de Nigel Mansell no Williams. Con todo, os cambios na pista significaron que o tempo de Senna fose máis dun segundo máis lento que o tempo da pole de Nelson Piquet, gañador do ano anterior. Os Ferrari de Alboreto e Johansson estaban en terceiro e noveno lugar, como dixo Alboreto, "A nosa suspensión non absorbe as fochancas tan ben como o Lotus. Teño problemas para conseguir a adherencia, que é necesaria entre as curvas lentas." A choiva do sábado significou que os tempos do venres determinaran a grella, e os equipos quedaron sen un segundo día de práctica moi necesario, malia que Gerhard Berger tivo que lograr o seu tempo de clasificación o sábado xa que non puido facelo o venres logo de chocar dúas veces antes de poder establecer un tempo.

Os compañeiros do equipo Williams utilizaron diferentes compostos de pneumáticos na cualificación e quedaron a máis dun segundo de diferenza na grella. Rosberg, foi quinto, mentres Mansell que elixiu o composto máis brando colocouse segundo. Este dato levou a Rosberg a apostar polo uso da goma branda para a carreira, mentres que todos os demais montaron o composto máis duro. Axudado por unha brisa fresca o domingo, esta decisión tivo un papel importante no resultado da carreira.

O domingo foi claro e ventoso cun xentío grande e entusiasta. A diferenza da carreira de 1984, os pilotos fixeron unha saída limpa, Mansell saíu ben polo exterior e lideraba na primeira curva por diante de Senna. Pero, na curva 2, Senna tomou a dianteira de novo, e ao final da primeira volta, Rosberg tamén pasara a Mansell. Logo dunha volta, Senna e Rosberg abriran unha brecha con Mansell, Prost, Alboreto, Derek Warwick, Elio de Angelis, Johansson, Piquet e Lauda. Os Tyrrells de Bellof e Martin Brundle, con pouca potencia nos turbos, pero sempre moi ben adaptados ao estreito circuíto de Detroit, subiron seis postos na primeira volta, 12º e 13º.

Na volta sete, Senna e Rosberg lideraban sobre Mansell por sete segundos. Na volta oito, Senna entregou o liderado cando entrou en boxes a cambiar pneumáticos. Warwick retrocedía de novo de xeito constante, para rematar retirándose cun eixe de transmisión roto, mentres que os McLarens de Prost e Lauda experimentaron rapidamente problemas de freos. Lauda entrou nos boxes para retirarse sen freos na volta 10, pero cando Prost sufriu o mesmo problema na volta 20, foi incapaz de frear na curva 2 e patinou batendo no muro de pneumáticos.

Doutra banda, de Angelis, estaba progresando de forma constante. Tomou o cuarto posto cando Senna entrou en boxes, logo pasou Alboreto para ser terceiro e comezou a pechar a brecha con Mansell, quen tamén estaba loitando co sobre quecemento dos freos. Na volta 20, coa vantaxe de Rosberg en 24 segundos, de Angelis conseguiu pasar a Mansell para poñerse segundo. Mansell entrou en boxes na volta 24 logo de perder outra posición con Johansson. Regresou no noveno lugar só para retirarse inmediatamente cando golpeou o muro na curva 2.

Cando estaba a piques de ser dobrado, Gerhard Berger danou o morro do Lotus de de Angelis cando pechou a porta ao italiano. Cando de Angelis entrou en boxes para cambiar pneumáticos e un novo morro, os Tyrrells eran cuarto e quinto, perseguindo ao Ferrari de Alboreto. Achegándose á curva 16 na volta 31, Philippe Alliot separouse para deixar pasar a Alboreto pero non viu a Brundle que viña xusto detrás. Cando Alliot volveu de novo a trazada, Brundle non tiña por onde pasar e golpeou o muro baixo unha choiva de faíscas.

A metade de carreira, Rosberg lideraba sobre Johansson por 33 segundos. Alboreto estaba outros 10 segundos atrás, seguido por Bellof, Senna e de Angelis. Varios voltas rápidas sucesivas de Senna permitíronlle superar a Bellof e logo pechar rapidamente a brecha con Alboreto.

Entrando na curva 2, a superficie empezábase a romper e onde estreláranse tanto Prost como Mansell, Alboreto entrou recto, lonxe da trazada e da fochanca do vértice. Senna pasou pola esquerda, sobre os mármores, e golpeou a parede tal e como fixeran os outros, mentres que Alboreto continuou, unha ameaza menos ao seu terceiro posto. Mentres tanto, Rosberg, seguro á cabeza, deuse conta da súa escalada na temperatura da auga. Cando un membro do equipo notou algo atrapado no seu radiador, entrou a boxes á que llo retiraran. O equipo tamén montoulle pneumáticos novos, que non quería porque Johansson non estaba moi lonxe. Rosberg atacou ao saír dos pits e apenas logrou superar ao Ferrari na primeira curva. Alentados pola posibilidade da súa primeira vitoria, Johansson perseguiu ao Williams ata que, a só tres voltas para o final, rompéuselle un disco de freo e comezou a arrastrarse polo circuíto, coa esperanza de chegar ao final.

Alboreto, en terceiro lugar, tamén estivera tratando de salvar os seus freos, pero agora tiña que lidar cun Bellof á carga. A dúas voltas para o final, o alemán estaba co Tyrrell na cola de Alboreto, esperando un erro. Xusto cando estaba a piques de pasar, o embrague de Bellof comezou o patinar, e tivo que contentarse con seguir ao Ferrari a meta. de Angelis, o último piloto na volta do líder logrou o quinto lugar, e Piquet levou ao Brabham a meta en sexto lugar.

Clasificación

editar

Cualificación

editar
Pos Piloto Construtor Q1 Q2 Diferenza
1 12   Ayrton Senna Lotus-Renault 1:42.051
2 5   Nigel Mansell Williams-Honda 1:43.249 +1.198
3 27   Michele Alboreto Ferrari 1:43.748 +1.697
4 2   Alain Prost McLaren-TAG 1:44.088 +2.037
5 6   Keke Rosberg Williams-Honda 1:44.156 +2.105
6 16   Derek Warwick Renault 1:44.163 +2.112
7 23   Eddie Cheever Alfa Romeo 1:44.231 2:05.540 +2.180
8 11   Elio de Angelis Lotus-Renault 1:44.769 +2.718
9 28   Stefan Johansson Ferrari 1:44.921 +2.870
10 7   Nelson Piquet Brabham-BMW 1:45.194 +3.143
11 8   Marc Surer Brabham-BMW 1:45.979 +3.928
12 1   Niki Lauda McLaren-TAG 1:46.266 +4.215
13 19   Teo Fabi Toleman-Hart 1:46.546 +4.495
14 22   Riccardo Patrese Alfa Romeo 1:46.592 +4.541
15 15   Patrick Tambay Renault 1:47.028 +4.977
16 26   Jacques Laffite Ligier-Renault 1:47.267 +5.216
17 25   Andrea de Cesaris Ligier-Renault 1:47.393 2:12.268 +5.342
18 3   Martin Brundle Tyrrell-Ford 1:47.563 +5.512
19 4   Stefan Bellof Tyrrell-Ford 1:47.911 +5.860
20 9   Manfred Winkelhock RAM-Hart 1:47.926 +5.875
21 18   Thierry Boutsen Arrows-BMW 1:48.023 +5.978
22 24   Piercarlo Ghinzani Osella-Alfa Romeo 1:48.546 2:11.268 +6.495
23 10   Philippe Alliot RAM-Hart 1:50.455 2:24.814 +8.404
24 17   Gerhard Berger Arrows-BMW 2:05.387 +23.336
25 29   Pierluigi Martini Minardi-Motori Moderni 3:04.446 +1:22.395

Carreira

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 6   Keke Rosberg Williams-Honda 63 1:55:39.851 5 9
2 28   Stefan Johansson Ferrari 63 + 57.549 9 6
3 27   Michele Alboreto Ferrari 63 + 1:03.170 3 4
4 4   Stefan Bellof Tyrrell-Ford 63 + 1:06.225 19 3
5 11   Elio de Angelis Lotus-Renault 63 + 1:26.966 8 2
6 7   Nelson Piquet Brabham-BMW 62 + 1 volta 10 1
7 18   Thierry Boutsen Arrows-BMW 62 + 1 volta 21
8 8   Marc Surer Brabham-BMW 62 + 1 volta 11
9 23   Eddie Cheever Alfa Romeo 61 + 2 voltas 7
10 25   Andrea de Cesaris Ligier-Renault 61 + 2 voltas 17
11 17   Gerhard Berger Arrows-BMW 60 + 3 voltas 24
12 26   Jacques Laffite Ligier-Renault 58 + 5 voltas 16
Ret 12   Ayrton Senna Lotus-Renault 51 Accidente 1
Ret 3   Martin Brundle Tyrrell-Ford 30 Colisión 18
Ret 10   Philippe Alliot RAM-Hart 27 Colisión 23
Ret 5   Nigel Mansell Williams-Honda 26 Accidente 2
Ret 2   Alain Prost McLaren-TAG 19 Freos 4
Ret 22   Riccardo Patrese Alfa Romeo 19 Eléctrico 14
Ret 16   Derek Warwick Renault 18 Transmisión 6
Ret 15   Patrick Tambay Renault 15 Accidente 15
Ret 29   Pierluigi Martini Minardi-Motori Moderni 11 Motor 25
Ret 1   Niki Lauda McLaren-TAG 10 Freos 12
Ret 19   Teo Fabi Toleman-Hart 4 Embrague 13
Ret 9   Manfred Winkelhock RAM-Hart 3 Turbo 20
Ret 24   Piercarlo Ghinzani Osella-Alfa Romeo 0 Accidente 22

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio do Canadá de 1985
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1985
Carreira seguinte:
Gran Premio de Francia de 1985
Carreira anterior:
Gran Premio de Detroit de 1984
Gran Premio de Detroit Carreira seguinte:
Gran Premio de Detroit de 1986

Referencias

editar
  • Innes Ireland (outubro de 1985). "4th Detroit Grand Prix: Look Out, Williams Is Back". Road & Track, 158-162.

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar