Wikipedia

Graciliano Ramos

Graciliano Ramos de Oliveira, nado en Quebrangulo o 27 de outubro de 1892 e finado no Río de Xaneiro o 20 de marzo de 1953, foi un novelista, cronista, contista, xornalista, político, militante comunista e memorialista brasileiro do século XX, máis coñecido popola súa obra Vidas Secas (1938).[1] É considerado o melhor ficcionista do Modernismo e o prosador máis importante da Segunda Fase do Modernismo brasileiro.[2]

Infotaula de personaGraciliano Ramos

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento27 de outubro de 1892 Editar o valor em Wikidata
Quebrangulo, Brasil (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Morte20 de marzo de 1953 Editar o valor em Wikidata (60 anos)
Río de Xaneiro, Brasil Editar o valor em Wikidata
Causa da morteMorte natural Editar o valor em Wikidata (Cancro de pulmón Editar o valor em Wikidata)
Alcalde
1927 – 10 de abril de 1930
Circunscrición electoral: Palmeira dos Índios (pt) Traducir
Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeBrasil Editar o valor em Wikidata
RelixiónAteísmo Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpolítico , novelista , escritor de literatura infantil , escritor , tradutor , xornalista , lingüista , guionista Editar o valor em Wikidata
Partido políticoPartido Comunista Brasileiro (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua portuguesa Editar o valor em Wikidata
Páxina webgraciliano.com.br Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm0708632 Editar o valor em Wikidata

Traxectoria editar

Nacido nunha gran familia de clase media, viviu os primeiros anos da súa infancia emigrando para diversas cidades da Rexión Nordeste do Brasil. Traballou como xornalista na cidade do Río de Xaneiro, onde escribiu en O Malho, O Século[3] e Correio da Manhã, até regresar para o Nordeste en 1915, debido a traxedia familiar en que perdeu catro irmáns. Fixouse na cidade de Palmeira dos Indios, onde casou, e en 1927 foi elixido prefecto, cargo que exerceu por dous anos. Logo, volveu a escribir e publicou a súa primeira novela, Caetés (1933). Vivindo en Maceió durante a maior parte da década de 1930, traballou na Prensa Oficial e publicou San Bernardo (1934). Foi prendido na capital alagoana en marzo de 1936, acusado de ser militante comunista. Ese incidente inspiraríao a publicar dúas das súas principais obras: Angustia (1936) e o texto "Balea", que daría orixe á Vidas Secas en 1938. Xa na década de 1940, ingresou no Partido Comunista do Brasil ao lado do militar e político Luís Carlos Prestes. Nos anos posteriores realizaría viaxes a países europeos, incluíndo a Unión Soviética en 1952. Morreu o 20 de marzo do ano seguinte, aos 60 anos, no Río de Xaneiro. As súas obras póstumas notábeis inclúen Memorias do Cárcere, a crónica Viagem e o libro de contos Histórias de Alexandre.

Tradutor de obras en inglés e francés e honrado con diversos premios en vida, a obra de Graciliano Ramos recibiu riqueza da crítica literaria e atención do mundo académico. A súa novela modernista tamén coñecida como rexionalista Vidas Secas é vista como un clásico da literatura brasileira.

Encóntrase colaboración da súa autoría na revista luso-brasileira Atlántico .[4]

Graciliano Ramos naceu en Quebrangulo, o 27 de outubro de 1892. Primeiro de dezaseis irmáns dunha familia de clase media do sertão nordestino, viviu os primeiros anos en diversas cidades do Nordeste brasileiro, como Buíque, Pernambuco, Viçosa e Maceió en Alagoas.[5] Terminando o segundo grao en Maceió, seguiu para o Río de Xaneiro, onde pasou un tempo traballando como xornalista.

Non puido rematar a secundaria, lector afeccionado, descubriu as novelas naturalistas de Émile Zola, Maksim Gorky e do escritor portugués Jose Maria de Eça de Queirós, que influirían nas súas obras.[6]

En setembro de 1915, motivado pola morte dos irmáns Otacília, Leonor e Clodoaldo e do sobriño Heleno, mortos pola epidemia de peste bubónica, volta para o Nordeste, fixándose xunto ao pai, que era comerciante en Palmeira dos Indios, Alagoas. Este mesmo ano casou con Maria Augusta de Barros, que morreu en 1920, deixándolle catro fillos.[7]

Foi elixido prefecto de Palmeira dos Indios en 1927, tomando posesión o ano seguinte. Ficou no cargo por dous anos, renunciando o 10 de abril de 1930. Segundo unha das auto-descricións, "(...) Cando prefecto dunha cidade do interior, soltaba os presos para construíren estradas."[8] Os informes da prefectura que escribiu nese período chamaron a atención de Augusto Frederico Schmidt, editor carioca que o animou a publicar Caetés (1933).

Entre 1930 e 1936 viviu en Maceió, traballando como director da Prensa Oficial, profesor e director da Instrución Pública do estado. En 1934 publicara San Bernardo, e cando se preparaba para publicar o próximo libro, foi prendido tras a Intentona Comunista de 1935. Con axuda de amigos, entre os cales estaba José Lins do Rego, consegue publicar Angustia (1936), considerada por moitos críticos como súa mellor obra.

En 1938 publicou Vidas Secas. Axiña se estabeleceu no Río de Xaneiro, como inspector federal de ensino.

En 1945 ingresou Partido Comunista Brasileiro - PCB[9] de orientación soviética dirixido por Luís Carlos Prestes; os anos seguintes, realizaría algunhas viaxes a países europeos coa segunda esposa, Heloísa Medeiros Ramos, retratadas no libro Viagem (1954). Aínda en 1945, publicou Infáncia, relato autobiográfico.

Adoeceu gravemente en 1952. No comezo de 1953 foi internado, mais acabou falecendo o 20 de marzo de 1953, aos 60 anos, vítima de cancro do pulmón.

Obras editar

 
Escultura de bronce en homenaxe ao escritor Graciliano Ramos localizada na praia de Punta Verde en Maceió, Alagoas

Novelas editar

  • Caetés (1933). (gañador do Prêmio Brasil de Literatura); Editora Schmidt.
  • São Bernardo (1934). Editora Arial.
  • Angústia (1936). Editora José Olympio.
  • Vidas Secas (1938). Editora José Olympio. En español Espasa Libros (1974).
  • Brandão Entre o Mar e o Amor (1942). Editora Martins. Escrito con Jorge Amado, José Lins do Rego, Aníbal Machado e Rachel de Queiroz.

Literatura infanto-xuvenil editar

  • A Terra dos Meninos Pelados(1939). Editora Globo. Contos infanto-xuvenís.
  • Histórias de Alexandre (1944). Editora Leitura. Contos infanto-xuvenís.
  • Alexandre e Outros Heróis (1962). Editora Martins. Obra póstuma. contos infanto-xuvenís.
  • O Estribo de Prata (1984). Editora Record. Obra póstuma. Literatura infantil

Relatos editar

  • Dois dedos (1945). R.A. Editora. Coletánea de contos.
  • Histórias Incompletas (1946). Editora Globo. Colectánea de contos.
  • Insônia (1947). Editora José Olympio. Contos.

Memorias editar

  • Infância (1945). Editora José Olympio. Memorias.
  • Memórias do Cárcere (1953). Editora José Olympio,. Obra póstuma. Memorias.
  • Viagem (1954). Editora José Olympio. Crónicas. Obra póstuma.

Correspondencia editar

  • Cartas (1980). Editora Record. Obra póstuma. Correspondencia.
  • Cartas de amor à Heloísa (1992). Editora Record. Obra póstuma. Correspondencia.

Crónicas editar

  • Linhas Tortas (1962). Editora Martins. Obra póstuma. Crónicas.
  • Viventes das Alagoas (1962). Editora Martins. Crónicas. Obra póstuma.

Outras editar

  • Relatório ao Governador do Estado de Alagoas (1929).[10]
  • 2º Relatório ao Sr. Governador Alvaro Paes (1930).[11]
  • Garranchos (2012). Editora Record. Obra póstuma. Textos inéditos.

Traducións editar

Graciliano Ramos tamén dominaba o inglés e o francés e realizou algunhas traducións:[12]

  • Memórias de um Negro, de Booker T. Washington, Compañía Editora Nacional, 1940;
  • A Peste, de Albert Camus, Editora José Olympio, 1950.

Adaptadas ao cinema[13] editar

  • Vidas Secas, 1963, Nelson Pereira dos Santos.
  • S. Bernardo, 1971, Leon Hirszman.
  • Memórias do Cárcere, 1984, Nelson Pereira dos Santos.

Premios editar

Os premios concedidos a Graciliano Ramos:

Notas editar

  1. ↑ "Graciliano Ramos". educacao.uol.com.br (en portugués). Consultado o 2020-04-18. 
  2. ↑ "Biografia de Graciliano Ramos". eBiografia (en portugués). Consultado o 2020-04-18. 
  3. ↑ "Graciliano Ramos: biografia, obras e frases". Toda Matéria (en portugués). Consultado o 2020-04-18. 
  4. ↑ "Atlántico" (PDF). hemerotecadigital.cm-lisboa.pt. 
  5. ↑ "Graciliano Ramos" (en portugués). Consultado o 2020-04-18. 
  6. ↑ "Biografía de Graciliano Ramos . Quién es, vida, historia, bio resumida". www.buscabiografias.com (en castelán). Consultado o 2020-04-18. 
  7. ↑ "Graciliano Ramos - Biografia". www.releituras.com. Arquivado dende o orixinal o 11 de febreiro de 2020. Consultado o 2020-04-18. 
  8. ↑ "Graciliano Ramos". web.archive.org. 2011-07-26. Archived from the original on 26 de xullo de 2011. Consultado o 2020-04-18. 
  9. ↑ "Graciliano Ramos: biografia, obras, características". Brasil Escola (en portugués). Consultado o 2020-04-18. 
  10. ↑ "Relatorio ao Governador do Estado de Alagoas - Wikisource". pt.wikisource.org. Consultado o 2020-04-18. 
  11. ↑ "2.° Relatorio ao Sr. Governador Alvaro Paes - Wikisource". pt.wikisource.org. Consultado o 2020-04-18. 
  12. ↑ "Outras Obras". Arquivado dende o orixinal o 29 de xaneiro de 2012. Consultado o 18 de abril de 2020. 
  13. ↑ "Graciliano Ramos". IMDb. Consultado o 2020-04-18. 
  14. ↑ Site oficial de Graciliano Ramos.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Graciliano Ramos - Literatura Comentada - Vivina de Assis Viana, Ed. Abril Cultural, 1989
  • Graciliano Ramos: cidadão e artista - Carlos Alberto dos Santos Abel, UNB, 1999.
  • Graciliano Ramos e o Partido Comunista Brasileiro: as memórias do cárcere, Ângelo Caio Mendes Corrêa Junior, 2000. (Dissertação de Mestrado em Letras, Universidade de São Paulo | orientador: Alcides Celso de Oliveira Vilaça.
  • Graciliano Ramos: infância pelas mãos do escritor - Taisa Viliese de Lemos, Musa Editora, 2002.
  • Graciliano Ramos - Wander Melo Miranda, Coleção Folha Explica, Publifolha, 2004.
  • A infância de Graciliano Ramos - Audálio Dantas, Callis, 2005. (Menção Altamente Recomendável, em 2006, da Fundação Nacional do Livro Infantil e Juvenil, na categoría Informativo.)
  • Graciliano Ramos - Myriam Fraga, Moderna, 2007.
  • Cartas inéditas de Graciliano Ramos a seus tradutores argentinos Benjamin de Garay e Raúl Navarro - Pedro Moacyr Maia, EDUFBA, 2008.
  • Graciliano Ramos: um escritor personagem - Maria Izabel Brunacci, Autêntica, 2008.
  • Graciliano Ramos e o mundo interior: o desvão imenso do espírito - Leonardo Almeida Filho, UNB, 2008.
  • Graciliano Ramos e o desgosto de ser criatura - Jorge de Souza Araujo, EDUFAL, 2008.
  • A imagem da linguagem na obra de Graciliano Ramos - Maria Celina Novaes Marinho, Humanitas FFLCH, 2.ed., 2010.
  • Graciliano Ramos e a novidade: o astrônomo do inferno e os meninos impossíveis - Ieda Lebensztayn, Hedra, 2010.
  • Graciliano: Retrato fragmentado - Ricardo Ramos, Globo, 2011.
  • O velho Graça - Denis de Moraes, Boitempo, 2012.
  • A Pátria é um orangotango: o Brasil nas crônicas de Graciliano Ramos. Alves, Francisco José. Síntese, Brasília, n. 5, p. 46-55, 2000.

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Graciliano_Ramos&oldid=6343521»