Giordano Bruno

Giordano Bruno
	;
Nome orixinal	(it) Giordano Bruno; (la) Iordanus Brunus Nolanus
Biografía
Nacemento	(it) Filippo Bruno ; xaneiro de 1548 ↔ febreiro de 1548 ; Nola (Reino de Nápoles)
Morte	17 de febreiro de 1600 (52 anos); Roma
Causa da morte	Pena de morte (Morte na fogueira )
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino de Nápoles
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Nápoles Frederico II
Actividade
Campo de traballo	Filosofía e cosmoloxía
Lugar de traballo	Lutherstadt Wittenberg
Ocupación	profesor universitario (1583–), Sacerdote católico de rito romano (1572–), astrólogo , matemático , escritor , filósofo , poeta , astrónomo
Empregador	Universidade de Helmstedt (pt) ; Universidade de París ; Universidade de Oxford ; University of Wittenberg (en) ; Universidade de Toulouse (pt)
Movemento	Humanismo renacentista, Neoplatonismo e neopitagorismo (pt)
Alumnos	Jean Hennequin (en)
Influencias	Averroes, Nicolao Copérnico, Nicolás de Cusa, Lucrecio, Ramon Llull e Marsilio Ficino
Lingua	Lingua latina e lingua italiana
Orde relixiosa	Orde dos Predicadores
Outro
Cónxuxe	sen valor
Condenado por	Herexía (1600) ; → (morte na fogueira)
Cronoloxía
	Index Librorum Prohibitorum

Giordano Bruno, coñecido tamén por Nolano ou Bruno de Nola, nado en Nola (provincia de Nápoles) en 1548 e asasinado en Roma o 17 de febreiro de 1600, foi un filósofo italiano.

Traxectoria editar

Giordano Bruno ingresou no convento dominico de Nápoles en 1566 onde se doutorou en teoloxía. Dominico como Tomé de Aquino, era fillo de Xoán Bruno, un militar italiano e Flaulisa Savolino. Sempre contestador, non tarda en atraer contra si mesmo opinións contrarias e persecucións. En 1576 abandona o hábito ao ser acusado de herexía por dubidar da Santísima Trindade.

Defensor do humanismo, corrente filosófica do Renacemento (cuxo principal representante é Erasmo), Bruno defendía o infinito cósmico e unha nova visión do home. Aínda que a filosofía da súa época estivese baseada nos clásicos antigos, de entre os cales principalmente Aristóteles, Bruno teorizou vehementemente contra eles. A súa forma e contido son moi semellantes aos de Platón, escribindo na forma de diálogos e coa mesma visión.

Nómade por natureza e modo de vida, Bruno baseou a súa filosofía apoiado nas súas intuicións e vivencias fóra do común. Non era un científico, nin valoraba a matemática, mais era un visionario, considerado místico por moitos.

Ideas editar

Un dos puntos claves da súa teoría é a cosmoloxía, segundo a cal o universo sería infinito, poboado por milleiros de sistemas solares, e interligado con outros planetas contendo vida intelixente. Para esta perspectiva bebeu na fonte de Nicolau da Cusa, Copérnico e tamén de Giovanni della Porta.

Deus sería a forza creadora perfecta que forma o mundo e que sería inmanente a el. Bruno acepta os poderes humanos extraordinarios de Deus, mais enfrontouse abertamente á Igrexa católica ridiculizando os milagres de Cristo e outros tantos dogmas católicos, tales como a virxindade de María.

Morte editar

O nobre veneciano chamado Giovanni Mocenigo, atopou a Bruno en Frankfurt en 1590 e convidouno a Venecia, baixo o pretexto de ensinar a mnemotécnica, a arte de desenvolver a memoria, en que Bruno era perito. Como Mocenigo quería usar as artes da memoria con fins comerciais, segundo algúns ou para prexudicar os seus concorrentes e inimigos conforme outros, pechou a Bruno nun cuarto e chamou os axentes da Inquisición para que o levasen preso, acusándoo de herexía. Bruno foi preso no San Castello no día 26 de maio de 1592.

Por estas opinións quentes e perigosas para a época, Giordano Bruno foi condenado pola inquisición, pasando os seus últimos oito anos sufrindo torturas e malos tratos de todos os tipos. No último interrogatorio non se retracta, mostra forza e coraxe. Por non abxurar, é condenado á morte na fogueira, mais antes de morrer afronta aínda máis unha vez aos seus inquisidores. Dise que cuspiu no crucifixo dos que o mataron. No entanto algúns consideran que non o fixo, e que este relato é para tentar denegrir máis a súa imaxe.

Ao ser anunciada a sentenza, de que sería executado piamente, sen profusión de sangue (que en verdade significaba a morte na fogueira) dixo: "Teme máis a Forza en pronunciar a sentenza do que eu en escoitala" Significando que a Forza - a Igrexa Católica sabería do crime contra a humanidade que estaría cometendo creando un mártir do pensamento. Anos despois, ante unha situación análoga, Galileo Galilei apenas susurrou "e pur si muove (aínda con todo iso, móvese...)" ao negar o heliocentrismo: Galileo, xa vello, tivo en conta o caso de Bruno e preservouse para poder continuar as súas investigacións.

Obra editar

De umbris idearum (1582)
Cantus Circaeus (1582)
De compendiosa architectura (1582)
Candelaio (1582)
Ars reminicendi (1583)
Explicatio triginta sigillorum (1583)
Sigillus sigillorum (1583)
La Cena de le Ceneri (1584)
De la causa, principio, et Uno(1584)
De l'infinito universo et Mondi (1584; traducido ao galego como Acerca do infinito, do universo e dos mundos, Fundación Calouste Gulbenkian, 1984)
Spaccio de la Bestia Trionfante (1584)
Cabala del cavallo Pegaseo - Asino Cillenico (1585)
De gl' heroici furori (1585)
Figuratio Aristotelici Physiciauditus (1585)
Dialogi duo de Fabricii Mordentis Salernitani (1586)
Idiota triumphans(1586)
De somni interpretatione conl' Insomniun (1586)
Centun et viginti articuli denatura et mundo adversusperipateticos (1586)
Animadversiones circa lampaden lullianan (1586)
Lampas triginta statuarum (1586)
Delampade combinatoria Lulliana (1587)
De progresu et lampade venatoria logicorum (1587)
Oratio valedictoria (1588)
Camoeracensis Acrotismus(1588)
De specierum scrutinio (1588)
Articuli centun et sexagintaadversus huius tempestatismathematicosatque Philosophos (1588)
Oratio consolatoria (1589)
De triplici minimo et mensura (1591)
De monade numero et figura (1591)
De innumerabilibus, immenso, et infigurabili (1591)
De imaginun, signorum &idearum compositione (1591)
De vinculis in genere (1591)
Summa terminorum metaphisicorum (1595)
Artificiun perorandi (1612)
Libri physicorum Aristotelisexplanati
De magia - Theses de maxia
De magia mathematica
De rerum principiis et elementis et causis
Medicina Lulliana

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Reale, G. & Antiseri, D. (1990): Historia da Filosofia, Volume II, Ed.Paulis, San Paulo.

Yates, F. A. (1988): Giordano Bruno e a Tradição Hermética, Ed. Cultrix, San Paulo.

Bosy, John (1993): Giordano Bruno e o Misterio da embaixada, Ediouro, 272 p.

Giuliano Montaldo (1973): Giordano Bruno, filme con Gian María Volontè. 123 min.