Georges Dumézil, nado en París o 4 de marzo de 1898 e finado na mesma cidade o 11 de outubro de 1986, foi un antropólogo francés amante da filoloxía que destacou polo seu estudo da sociedade dos indoeuropeos, a partir da cal inferiu que maioría de culturas se estruturan ao redor de tres funcións: a sacra ou xurídica, a guerreira e a de produción.

Infotaula de personaGeorges Dumézil

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento4 de marzo de 1898 Editar o valor en Wikidata
París, Francia Editar o valor en Wikidata
Morte11 de outubro de 1986 Editar o valor en Wikidata (88 anos)
París, Francia Editar o valor en Wikidata
Causa da mortedoenza cerebrovascular Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaNuits-Saint-Georges Editar o valor en Wikidata
Cadeira 40 da Academia Francesa (pt) Traducir
26 de outubro de 1978 – 11 de outubro de 1986
← Jacques Chastenet (pt) TraducirPierre-Jean Remy →
Q15639454 Traducir
1937 – 1949
← Frédéric Macler (pt) TraducirFrédéric-Armand Feydit (pt) Traducir → Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
Outros nomesGeorges Marcenay Editar o valor en Wikidata
País de nacionalidadeFrancia Editar o valor en Wikidata
EducaciónLiceo Louis-le-Grand
École Normale Supérieure Editar o valor en Wikidata
Director de teseAntoine Meillet Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoFiloloxía e mitoloxía Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónlingüista , antropólogo , historiador da relixión , militar Editar o valor en Wikidata
EmpregadorCollège de France (pt) Traducir, catedrático (1949–1968)
Universidade de Varsovia
Universidade de Uppsala
École pratique des hautes études
Universidade de Istambul (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Membro de
ProfesoresAntoine Meillet Editar o valor en Wikidata
LinguaLingua francesa, lingua inglesa, lingua polaca, lingua sueca e lingua turca Editar o valor en Wikidata
Carreira militar
ConflitoPrimeira guerra mundial Editar o valor en Wikidata
Obra
Arquivos en
Familia
CónxuxeMadeleine Dumézil (1925–)
FillosPerrine Dumézil-Curien (pt) Traducir, Claude Dumézil (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
PaiJean Dumézil (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
ParentesHubert Curien (xenro)
Bruno Dumezil (pt) Traducir (sobriño) Editar o valor en Wikidata
Premios
Sinatura
Editar o valor en Wikidata

BNE: XX911760 Dialnet: 1660635
Sinatura de Dumézil.

Traxectoria

editar

Foi introducido no estudo das linguas clásicas polo seu pai desde moi pequeno e chegou a dominar máis de 30 idiomas, feito que o axudou para os seus estudos comparatistas, posto que podía ler os textos orixinais de cada civilización. Participou brevemente na primeira guerra mundial e despois dedicouse á investigación e á docencia na universidade. Foi elixido membro da Académie Française en 1978 e numerosas cátedras indoeuropeas foron creadas en honra súa. Tivo problemas porque foi acusado tanto de francmasón como de filonazi, motivos polos cales foi apartado temporalmente do seu traballo.

A trifuncionalidade

editar
Artigo principal: Trifuncionalidade indoeuropea.

A súa tese fundamental é que toda sociedade se estrutura ao redor das tres funcións mencionadas. Atopa exemplos nas clases sociais, o vocabulario e os mitos. A función relixiosa ocúpase da relación co sagrado ou a lei, a guerreira defende a terra e a terceira ocúpase da terra, da familia e de producir. O poder adoita estar dividido entre as dúas primeiras, con predominio da sacra.

Os pobos iranianos, por exemplo, distinguían entre os fortes, os intelixentes e a fecundidade. Igualmente a mitoloxía romana venera unha tríade divina formada por Xúpiter (deus supremo), Marte (deus da guerra) e Quirino (deus da fertilidade). Platón dividía xustamente a súa república ideal entre os campesiños (que tiñan a alma concupiscible máis desenvolvida), os soldados (aos cales correspondía a alma irascible) e os filósofos (de alma racional). As castes da India (brahmana, realeza guerreira e pobo raso) e os estamentos da idade media (clero, nobreza baseada nos cabaleiros e pobo raso) son outra proba.

Este esquema tripartito foi aplicado con éxito a outros campos de estudo sociais e literarios, incluíndo os contos clásicos e populares. Unha das excepcións indoeuropeas é a división do panteón nórdico, de dúas ramas.

  • Mythes et dieux des Germains - Essai d'interprétation comparative, Presses universitaires de France (PUF), 1939
  • Mitra-Varuna - Essai sur deux représentations indo-européennes de la Souveraineté, PUF, 1940.
  • Jupiter Mars Quirinus, Gallimard, composto por:
    • Essai sur la conception indo-européenne de la société et sur les origines de Rome, 1941
    • Naissance de Rome, 1944
    • Naissance d'archanges-Essai sur la formation de la religion zoroastrienne, 1945
    • Explication de textes indiens et latins, 1948
  • Les Mythes romains, Gallimard, en 4 vols.:
    • Horace et les Curiaces, 1942
    • Servius et la Fortune - Essai sur la fonction sociale de louange et de blâme et sur les éléments indo-européens du cens romain, 1943
    • Tarpeia - Cinq essais de philologie comparée indo-européenne, 1947
  • Loki, GP Maisonneuve, 1948
  • L'Héritage indo-européen à Rome, Gallimard, 1949
  • Le Troisième Souverain - Essai sur le dieu indo-iranien Aryaman et sur la formation de l'histoire mythique de l'Irlande, GP Maisonneuve, 1949
  • Les Dieux indo-européens, PUF, 1952
  • Rituels indo-européens à Rome, Klincksieck, 1954
  • Déesses latines et mythes védiques , Latomus, 1956
  • Aspects de la fonction guerrière chez les Indo-Européens, 1956
  • Contes et légendes des Oubykhs, publicado polo Institut d'Ethnologie, 1957
  • Contes lazes, publicado polo Institut d'Ethnologie, 1957
  • L’Idéologie tripartite des Indo-Européens, Latomus, 1958
  • Études oubykhs, Maisonneuve, 1959
  • Les Dieux des Germains, essai sur la formation de la religion scandinave, PUF, 1959
  • Documents anatoliens sur les langues et les traditions du Caucase , Maisonneuve, 1960-67
  • Le Livre des héros, légendes ossètes sur les Nartes, Gallimard, 1965
  • La Religion romaine archaïque, avec un appendice sur la religion des Étrusques , Payot, 1966
  • Mythe et Épopée, Gallimard, su obra mayor, consta de tres tomos:
    • L’Idéologie des trois fonctions dans les épopées des peuples indo-européens, 1968
    • Types épiques indo-européens : un héros, un sorcier, un roi, 1971
    • Histoires romaines, 1973
  • Idées romaines, Gallimard, 1969
  • Heur et Malheur du guerrier, aspects de la fonction guerrière chez les Indo-Européens, PUF, 1969
  • Du mythe au roman, la Saga de Hadingus et autres essais, PUF, 1970
  • Fêtes romaines d’été et d’automne, suivi de Dix Questions romaines , Gallimard 1975
  • Le Verbe oubykh, études descriptives et comparatives,Académie des inscriptions et belles-lettres, 1975
  • Les Dieux souverains des Indo-Européens , Gallimard, 1977
  • Romans de Scythie et d’alentour , Payot, 1978
  • Mariages indo-européens, suivi de Quinze Questions romaines, Payot, 1979
  • Apollon sonore et autres essais, Gallimard, 1982
  • La Courtisane et les Seigneurs colorés, et autres essais - 25 esquisses de mythologie, Gallimard, 1983.
  • Le Moyne noir en gris dedans Varenne - Sotie nostradamique, Gallimard, 1984
  • L’Oubli de l’homme et l’honneur des dieux, Gallimard, 1985
  • Le Roman des jumeaux - Esquisses de mythologie, Gallimard, 1995, ed. póst. de Joël Grisward.