George Edward Moore

George Edward Moore, nado en Londres o 4 de novembro 1873 e finado en Cambridge o 24 de outubro de 1958, foi un filósofo inglés que, xunto con Gottlob Frege, Bertrand Russell e Ludwig Wittgenstein, é considerado parte do grupo fundador da filosofía analítica.

George Edward Moore

Biografía
Nacemento	4 de novembro de 1873 Upper Norwood, Reino Unido (en)
Morte	24 de outubro de 1958 (84 anos) Cambridge, Reino Unido
Lugar de sepultura	Ascension Parish Burial Ground (pt)
Relixión	Ateísmo
Educación	Trinity College (1892–) Dulwich College (pt) (1882–)
Director de tese	James Ward
Actividade
Campo de traballo	Filosofía
Ocupación	filósofo, profesor universitario
Empregador	Universidade de Cambridge
Membro de	Academia Británica (1918–)
Profesores	George Stout (pt)
Obra
Obras destacables (1903) Principia Ethica (en) (1912) Ethics (en)
Doutorando	R. B. Braithwaite (en) e Casimir Lewy (en)
Premios
(1951)  Orde do Mérito do Reino Unido (1918)  Membro da Academia Británica
Descrito pola fonte	Obálky knih, Alumni Cantabrigienses (en) , (p.452) Enciclopedia soviética armenia, volume 8, (p.93)

Estudou na Universidade de Cambridge, onde máis tarde traballou como profesor. Xunto con Russell foi membro da sociedade secreta universitaria Apóstolos de Cambridge. A súa obra máis coñecida é Principia Ethica, publicada en 1903.

Traxectoria

Durante a súa longa carreira na Universidade de Cambridge e como editor da principal revista filosófica británica, Mind, G. E. Moore adicou a súa carreira ao desenvolvemento do pensamento angloamericano do século XX. Aínda que discípulo de Bradley e McTaggart en Cambridge, Moore foi un dos primeiros líderes na revolta contra o idealismo absoluto. Sorprendido polo carácter peculiar da controversia filosófica, Moore supuxo que as crenzas de sentido común sobre o mundo son correctas tal e como son. O propósito da filosofía non é debater sobre a súa verdade, senón buscar unha análise axeitada do seu significado. Moore tivo unha influencia significativa en Russell, Wittgenstein e Ryle.

O afastamento de Moore da filosofía idealista comezou cunha crítica das relacións internas na análise coidadosa da verdade e da falsidade en "The Nature of Judgment" (1899). En "The Refutation of Idealism" (1903) traballou nunha clara distinción entre a conciencia e os seus obxectos e argumentou explicitamente contra a crenza idealista de que esse est percipi[1]. Continuando no seu proxecto de conviccións realistas, Moore argumentou en "A Defense of Common Sense" (1925) que todos sabemos certamente a verdade de moitas proposicións sobre nós mesmos, os corpos e as demais persoas, aínda que poidamos ter dúbidas sobre a análise correcta destas proposicións. Tanto os idealistas como os escépticos, argumentou Moore, negan de forma inverosímil este coñecemento sinxelo e cotián. A preocupación de Moore por estas cuestións é notoria en Some Main Problems of Philosophy (1953).

Moore aplicou métodos similares de análise á filosofía moral en Principia Ethica (1903) e Ethics (1912). Alí utilizou o argumento da pregunta aberta para rexeitar a "falacia naturalista" de identificar o ben con calquera outra cousa. En opinión de Moore, o bo é unha calidade simple, non natural e indefiníbel de certas cousas, incluíndo especialmente a amizade persoal e a apreciación estética. Esta concepción das posibilidades da vida humana foi unha influencia significativa en John Maynard Keynes e outros membros do grupo de Bloomsbury.

Moore é un filósofo citado en estudos modernos sobre lóxica e filosofía da información:

No caso da información lóxico-matemática, a información noética é aquela información verdadeira e significativa e como defende Moore nos seus Principia (1903) calquera sistema teórico represencionalista, realista mais correspondente non sería equivalente a esta información noética.

Paradoxo de Moore

O paradoxo de Moore é un famoso paradoxo filosófico formulado en 1942 por Moore que trata sobre o absurdo de afirmar unha proposición e, ao mesmo tempo, afirmar que non o cres.

Chamando p proposición xenérica, o paradoxo pódese formular do seguinte xeito: "p, pero non creo que p"; ou: "Eu creo que p, pero non p". A típica formulación deste paradoxo formúlase co exemplo de "chove pero non o creo". Como se pode ver, ambas frases describen un posible estado de cousas, e tomadas por separado non conteñen ningún erro lóxico. Porén, na súa interacción, perden sentido e teñen unha paradoxalidade que, segundo o filósofo Ludwig Wittgenstein, que valoraba esta idea como a maior contribución entre os traballos de Moore, está moi próxima á autocontradición porque afirmar "p, pero non creo que p", equivale a dicir "p" , pero quizais non p".

O paradoxo non xorde no caso dunha segunda ou terceira persoa: a afirmación "chove pero non o cre" non ten paradoxalidade. O carácter paradoxal, pois, procede da afirmación en primeira persoa. Isto ocorre porque, mentres en segunda ou terceira persoa se describe un estado de cousas independente de que a primeira proposición sexa a descrición dunha crenza (o feito de que non crea que chova é independente de que chova ou non) no caso da primeira persoa isto non é certo: "creo que p" non é a descrición da miña crenza senón a súa expresión, e polo tanto equivale a afirmar directamente p, chegando á autocontradición de afirmar e negar ao ao mesmo tempo a mesma proposición (que vai en contra do principio de non contradición)