Geoffrey Wilkinson

químico inglés

Geoffrey Wilkinson, nado o 14 de xullo de 1921 en Todmorden, Inglaterra e finado o 26 de setembro de 1996 en Londres, foi un químico e profesor universitario inglés galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1973.

Geoffrey Wilkinson
Sir Geoffrey Wilkinson en 1976
Datos persoais
Nacemento14 de xullo de 1921
LugarTodmorden Reino Unido Reino Unido
Falecemento26 de setembro de 1996 (75 anos)
LugarLondres Reino Unido Reino Unido
ResidenciaReino Unido Reino Unido
Nacionalidadeinglés
Cónxuxe
  • Lise Sølver
  • Actividade
    Campo
  • Química inorgánica
  • Alma máter
  • Imperial College London
  • Director de tese
  • Henry Vincent Aird Briscoe
  • Contribucións e premios
    Coñecido por
  • Metal de transición
  • Catalizador
  • Premios
  • Premio Nobel de Química (1973)
    Bolsa Guggenheim
    Membro da Royal Society
  • editar datos en Wikidata ]

    Biografía editar

    Estudou química na Universidade de Londres, onde se graduou en 1941, e onde en 1955 foi nomeado profesor de química inorgánica.

    En 1976 foille concedida a distinción de sir por parte da raíña Isabel II do Reino Unido.

    Investigacións científicas editar

    En 1942 o profesor Friedriech A. Paneth recrutaba químicos mozos para o proxecto da enerxía nuclear. Wilkinson entrou na selección e foi enviado ao Canadá, onde permaneceu nos Laboratorios de Chalk River en Montreal ata 1946.

    Posteriormente traballou xunto a Glenn Theodore Seaborg na Universidade de Berkeley en California, realizando estudos de taxonomía nuclear, e despois foi nomeado profesor asociado no Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT) onde iniciou a súa investigación sobre os compostos organometálicos dos metais de transición como o monóxido de carbono e os alquenos. Mediante a utilización de espectros de difracción de raios X conseguiu atopar a constitución destes compostos, demostrando como estes contiñan un átomo de ferro encerrado entre dous aneis de ciclopentadieno paralelos, hoxe en día chamados ferroceno.

    Durante a súa curta estancia na Universidade Harvard realizou investigacións sobre as funcións da excitación dos protones no cobalto.

    O 1973 foi galardoado co Premio Nobel de Química, xunto co químico alemán Ernst Otto Fischer, polos seus traballos sobre compostos organometálicos.

    Véxase tamén editar

    Ligazóns externas editar

    Predecesor:
    Stanford Moore,
    Christian Anfinsen
    e William Howard Stein
    Premio Nobel de Química
     

    1973
    con
    Ernst Otto Fischer
    Sucesor:
    Paul J. Flory