Fútbol Club Barcelona (hóckey a patíns)

Barcelona Sorli Discau
Cidade	Barcelona, Cataluña
Historia	1942-
Fundado	1942
Pavillón	Palau Blaugrana (8.250)
Presidente	Josep Maria Bartomeu
Adestrador	Edu Castro
Competición	OK Liga; Copa de Europa
Títulos
Copa de Europa	22 (1973, 1974, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1997, 2000, 2001, 2002, 2004, 2005, 2007, 2008, 2010, 2014, 2018)
Recopa de Europa	1 (1987)
Copa CERS	1 (2006)
Supercopa de Europa	18 (1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1997, 2000, 2001, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2015 e 2018)
Copa Intercontinental	4 (1998, 2006, 2008 e 2014)
Copa das Nacións	1 (1995)
Copa Ibérica	3 (2000, 2001, 2002)
Torneo Cidade de Vigo	6 (1996, 1997, 2000, 2001, 2004, 2007)
OK Liga	29 (1974, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1984, 1985, 1996, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012, 2014, 2015, 2016, 2017 e 2018)
Copa do Rei	22 (1953, 1958, 1963, 1972, 1975, 1978, 1979, 1981, 1985, 1986, 1987, 1994, 2000, 2002, 2003, 2005, 2007, 2011, 2012, 2016, 2017 e 2018)
Supercopa de España	10 (2004, 2005, 2007, 2008, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016)
Cores	Granate e azul
Na rede
	http://www.fcbarcelona.cat/hoquei
	Sitio web ; Sitio web oficial

A sección de hóckey a patíns do Fútbol Club Barcelona foi creada o 1 de xuño de 1942, mais problemas de pista de xogo fixeron que non fora ata 1948 cando a sección acada a plena actividade. Non foi ata finais dos setenta e nos oitenta que, con Josep Lorente i Miralles á fronte, o equipo vai arrasar en España e Europa, substituíndo ao Reus Deportiu como a referencia. Logo duns anos de recesión, a mediados dos noventa, con Carlos Figueroa no banquiño, volve ao primeiro plano mundial, feito que converteu á sección na máis laureada da historia do FC Barcelona.

Historia editar

Comezos editar

A sección de hóckey a patíns do FC Barcelona fundouse de xeito oficial o 1 de xuño de 1942, a pesar de que desapareceu un ano despois debido aos problemas para conseguir unha pista propia.

No 1948 reapareceu cando conseguiu alugar a Pista Gran Vía. Ao longo dos seguintes anos e ata o principio da década dos sesenta, o equipo de hóckey a patíns azulgrana logrou manterse na loita pola supremacía estatal. Porén, en 1963, a sección entrou nunha crise que se prolongaría ata sete anos despois a causa dun recorte do presuposto que o club destinaba ás seccións.

Unha época excepcional editar

En 1970, Josep Lorente, ex xogador azulgrana, pasou a facerse cargo da dirección técnica do FC Barcelona. Con Lorente á fronte do banco barcelonista fíxose unha profunda renovación do equipo que non tardou en dar os resultados desexados. Dende 1972 e ata 1987, a sección de hóckey a patíns logrou levantar, como mínimo, un título cada tempada, coa excepción da 1975-76. Iso sería só o inicio dunha época excepcional que tivo o seu máximo esplendor na tempada 1977-78, cando o conxunto barcelonista se impuña en practicamente tódalas competicións que disputaba, tanto a nivel estatal como europeo. Proba destes bos resultados son as 10 Copas de Europa que sumou a sección, oito delas gañadas entre 1978 e 1985.

Trocos e seca de títulos editar

Esta xeira de bos resultados viuse freada en 1987 a causa, en boa parte, da falta de relevo xeracional dos xogadores máis determinantes do equipo e, ao mesmo tempo, da política de reforzos dos conxuntos rivais. Ante esta situación, xa a finais da tempada 1987-88, Josep Lorente abandonou a dirección técnica do equipo. O balance era moi positivo: 39 títulos en 17 anos. Con el se foron tamén algúns xogadores: Jordi Vila-Puig retirouse, Josep Enric Torner e Joan Torner ficharon polo Club Esportiu Noia e Joan Carles fíxoo polo Igualada Hoquei Club. Aquel ano comezou a seca de títulos do FC Barcelona que duraría 5 anos, ata a tempada 1993-94, cando os culés gañaron a Copa do Rei ante o HC Liceo da Coruña.

Con Carlos Figueroa, en primeira liña editar

Un ano despois, José Luis Páez e Roberto Roldán chegaron ao club azulgrana. Ao finalizar a tempada, Carlos Figueroa como adestrador e os xogadores David Gabaldón e Carlos Folguera completaron o equipo e convertérono no máximo favorito en tódalas competicións. Deste xeito, o Barça cumpriu as expectativas e gañou a Liga en 1995-96. Á tempada seguinte, a xeira de bos resultados continuou e os azulgranas gañaron a Liga Europea. Na campaña 1997-98 conquistou a Liga, a Supercopa de Europa e a primeira edición da Copa Intercontinental, disputada contra a UVT, campión de Suramérica.

A tempada 1998-99, o ano do centenario do club azulgrana, tódolos equipos das seccións profesionais, incluída a de hóckey a patíns, gañaron as súas ligas respectivas. Tamén se mantiveron os bos resultados ao ano seguinte - cando gañou a primeira Copa Ibérica, a Copa do Rei, a Liga e a Liga Europea - e a 2000-01, que se pechou cun balance tamén moi positivo, con vitorias ligueiras, Liga Europea, Supercopa de Europa e Copa Ibérica.

Quim Paüls toma o relevo editar

Neste punto álxido do hóckey a patíns, a temporada 2003-04, Gaby Cairo abandonou o hóckey a patíns. Pronto lle seguiu Carlos Figueroa, que no seu último ano como adestrador blaugrana conseguiu tódolos títulos que había en xogo. O seu relevo, na tempada 2005-06, no banco barcelonista foi Quim Paüls, ex xogador e ata aquela sempre vinculado á sección. Con el, o equipo continuou abonado ás vitorias conseguindo, nos catro anos que Paüls estivo no banco, un palamrés excepcional: 4 OK Ligas, 2 Ligas Europeas, 2 Copas Intercontinentales, 3 Supercopas de España, 4 Copas Continentais, 1 Copa do Rei e 1 Copa CERS.

Últimos adestradores: Ferran Pujalte, Gaby Cairo e Ricard Muñoz editar

Na tempada 2009-10, Quim Paüls volveu á secretaría técnica da sección, un cargo que xa exercera con anterioridade, e deixou o seu lugar a Ferran Pujalte (quen ata o momento colleitara varios éxitos no banco do Club Patí Vic), quen asumiu o reto esixente do éxito, xa que a sección levaba 12 anos consecutivos conseguindo o título de Liga.

O club faise cos servizos de Gaby Cairo^[1] e Ferran Pujalte deixou de ser adestrador ao final da tempada 2010-11, ano no que o Reus Deportiu curta a xeira de 13 títulos ligueiros consecutivos e o Barcelona non conseguiu tan sequera un subcampionato que caeu nas mans do HC Liceo.

Debido aos malos resultados como a eliminación en semifinais da Copa do Rei 2013 ante o Moritz Vendrell (que acabaría proclamándose campión) por un contundente 7-3 e a segunda posición con oito puntos de diferenza co Coinasa Liceo na OK Liga 2012-13, Gaby Cairo presentou a dimisión, que foi aceptada polo club. Ata o final da tempada fíxose cargo do equipo o ata agora segundo adestrador Ricard Muñoz.^[2]