Ferdinand de Saussure
Ferdinand de Saussure, nado en Xenebra o 26 de novembro de 1857 e morto no castelo de Vufflens-sur-Morges o 22 de febreiro de 1913, foi un lingüista suízo.
Ferdinand de Saussure | |
---|---|
![]() | |
Nacemento | 26 de novembro de 1857 |
Lugar de nacemento | Xenebra |
Falecemento | 22 de febreiro de 1913 |
Lugar de falecemento | Vufflens-le-Château |
Nacionalidade | Suíza |
Alma máter | Universidade de Xenebra, Universidade de Leipzig e Collège Calvin |
Ocupación | lingüista, pedagogo, profesor universitario, sociólogo, filósofo e fonólogo |
Pai | Henri Louis Frédéric de Saussure |
Cónxuxe | Marie Faesch |
Fillos | Raymond de Saussure e Jacques de Saussure |
Irmáns | René de Saussure e Léopold de Saussure |
Coñecido por | semioloxía, linguística estrutural, Escola de Genebra e Curso de Linguística Geral |
Na rede | |
![]() ![]() | |
![]() | |
[ editar datos en Wikidata ] | |

Traxectoria editar
Está considerado o fundador da lingüística moderna[Cómpre referencia]. No seu Cours de linguistique générale (1916) (Curso de lingüística xeral), publicado tras a súa morte polos seus alumnos, define certos conceptos fundamentais (distinción entre linguaxe, lingua e fala, entre sincronía e diacronía, carácter arbitrario do signo lingüístico etc.) que han inspirar non só a lingüística ulterior senón tamén outros sectores das ciencias humanas.
A partir das súas observacións sobre certos fenómenos do grego e o sánscrito nace o que se había de converter na teoría das laringais, tan importante no campo da indoeuropeística.
Ideas editar
- Saussure distingue a linguaxe (facultade de utilizar unha lingua), a lingua (conxunto de signos utilizados por unha comunidade. Ex.: o galego, o francés, o inglés) e a fala (enunciados dun interlocutor nunha lingua dada).
- Teoría do signo como asociación pola mente dun significante (imaxe mental, visual ou acústica dunha palabra) e dun significado (concepto, é dicir representación mental dunha cousa). (Ver signo lingüístico.)
- A linguaxe recorta simultaneamente un significante na masa informe dos sons e un concepto na masa informe das percepcións.
- A linguaxe ten unha dimensión sincrónica (relacións entre os signos nun momento dado) e unha dimensión diacrónica (evolución dos signos no curso do tempo).
- Todo signo é definido por relación cos outros, por pura diferenza (negativamente) e non polas súas características propias ("positivas"): é o carácter estrutural da lingüística saussuriana. Esta idea está na orixe do estruturalismo e da filosofía de Derrida.
- A relación entre o significante e o significado é arbitraria; iso é o que distingue o signo do símbolo (a balanza que simboliza a xustiza esta ligada conceptualmente a ela, contrariamente á palabra «gato» ligada a un animal felino que miaña).
Ferdinand de Saussure e a lingua galega editar
As edicións Laiovento publicaron no 2005 unha tradución de Xosé Manuel Sánchez Rei en galego do Curso de lingüística xeral. A publicación leva notas e un estudo introdutorio do tradutor. Neste estudo danse datos entre o curso de Saussure e a lingua e lingüística galegas.
- Ferdinand de Saussure (2005). Curso de lingüística xeral. Ediciòns Laiovento. ISBN 84-8487-077-4.