Ferdinand de Saussure

Ferdinand de Saussure
Nacemento	26 de novembro de 1857
Lugar de nacemento	Xenebra
Falecemento	22 de febreiro de 1913
Lugar de falecemento	Vufflens-le-Château
Nacionalidade	Suíza
Alma máter	Universidade de Xenebra, Universidade de Leipzig e Collège Calvin
Ocupación	lingüista, pedagogo, profesor universitario, sociólogo, filósofo e fonólogo
Pai	Henri Louis Frédéric de Saussure
Cónxuxe	Marie Faesch
Fillos	Raymond de Saussure e Jacques de Saussure
Irmáns	René de Saussure e Léopold de Saussure
Coñecido por	semioloxía, Linguística estrutural, Escola de Genebra e Curso de Linguística Geral
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: De Saussure.

Ferdinand de Saussure, nado en Xenebra o 26 de novembro de 1857 e morto no castelo de Vufflens-sur-Morges o 22 de febreiro de 1913, foi un lingüista suízo.

Ferdinand de Saussure.

TraxectoriaEditar

Está considerado o fundador da lingüística moderna^{[Cómpre referencia]}. No seu Cours de linguistique générale (1916) (Curso de lingüística xeral), publicado tras a súa morte polos seus alumnos, define certos conceptos fundamentais (distinción entre linguaxe, lingua e fala, entre sincronía e diacronía, carácter arbitrario do signo lingüístico etc.) que han inspirar non só a lingüística ulterior senón tamén outros sectores das ciencias humanas.

A partir das súas observacións sobre certos fenómenos do grego e o sánscrito nace o que se había de converter na teoría das laringais, tan importante no campo da indoeuropeística.

IdeasEditar

Saussure distingue a linguaxe (facultade de utilizar unha lingua), a lingua (conxunto de signos utilizados por unha comunidade. Ex.: o galego, o francés, o inglés) e a fala (enunciados dun interlocutor nunha lingua dada).
Teoría do signo como asociación pola mente dun significante (imaxe mental, visual ou acústica dunha palabra) e dun significado (concepto, é dicir representación mental dunha cousa). (Ver signo lingüístico.)
A linguaxe recorta simultaneamente un significante na masa informe dos sons e un concepto na masa informe das percepcións.
A linguaxe ten unha dimensión sincrónica (relacións entre os signos nun momento dado) e unha dimensión diacrónica (evolución dos signos no curso do tempo).
Todo signo é definido por relación cos outros, por pura diferenza (negativamente) e non polas súas características propias ("positivas"): é o carácter estrutural da lingüística saussuriana. Esta idea está na orixe do estruturalismo e da filosofía de Derrida.
A relación entre o significante e o significado é arbitraria; iso é o que distingue o signo do símbolo (a balanza que simboliza a xustiza esta ligada conceptualmente a ela, contrariamente á palabra «gato» ligada a un animal felino que miaña).