Filipe I de Parma
Filipe I de Parma (Madrid, 15 de marzo de 1720 - Alessandria 18 de xullo de 1765), foi duque de Parma (1748-1765), o primeiro da dinastía Borbón.
.svg)
Era fillo de Filipe V, rei de España e da súa segunda muller Isabel de Farnesio e como tal infante de España, foi tamén conde de Chincón, con grandeza de España entre 1738 e 1754. En 1739 casou en Alcalá de Henares con Luísa Isabel de Francia (1727-1759), princesa de Francia, filla do rei Lois XV e María Leszczyńska.
Biografía editar
En 1744, durante a Guerra de Sucesión Austríaca, o infante Filipe asumiu o mando do exército conxunto hispanofrancés durante a campaña contra Carlos Manuel III de Sardeña. En 1748 en virtude dos acordo da Paz de Aquisgrán convértese no duque de Parma, Piacenza e Guastalla, a coroación foi o 18 de outubro dese ano .
O duque Filipe desenvolveu unha política ilustrada, expansiva e xansenista, nomeou ministro a Guillaume du Tillot que introduciu reformas que sanearon as finanzas, reforzou o poder do Estado, creou escolas públicas. En 1768 decretou a expulsión dos xesuítas, a confiscación das propiedades da Igrexa Católica e a supresión dos tribunais eclesiásticos do ducado.
Fillos editar
.jpg)
Filipe de Parma deu orixe á póla Borbón-Parma da dinastía de Borbón, e tivo tres fillos
- María Isabel (1741 -1763), muller de Xosé II do Sacro Imperio Romano
- Fernando I (1751 - 1759), duque de Parma á morte do seu pai.
- María Luísa (1751 - 1819), esposa de Carlos IV de España