Wikipedia

Estilo arquitectónico

método especifico da construcción

Un estilo arquitectónico é un conxunto de características que fan que un edificio ou outra estrutura sexa notable ou historicamente identificable.[1] É unha subclase de estilo dentro das artes visuais en xeral, e a maioría dos estilos da arquitectura están estreitamente relacionados cun estilo artístico contemporáneo máis amplo. Un estilo pode incluír elementos como a forma, o método e os materiais de construción e o carácter rexional. A maioría da arquitectura pódese clasificar dentro dunha cronoloxía de estilos que cambia co paso do tempo, reflectindo modas, crenzas e relixións cambiantes, ou a aparición de novas ideas, tecnoloxías ou materiais que fan posibles novos estilos.

O soño do arquitecto, de Thomas Cole (1840) amosa unha visión de edificios nos estilos históricos da tradición occidental, incluídos o exipcio antigo, o clásico e o gótico.

Os estilos xorden por tanto da historia dunha sociedade. Están documentados na materia de historia da arquitectura. En calquera momento poden estar de moda varios estilos, e cando un estilo cambia adoita facelo gradualmente, a medida que os arquitectos aprenden e se adaptan ás novas ideas. O novo estilo ás veces é só unha rebelión contra un estilo existente, como o posmodernismo ("despois do modernismo"), que no século XXI atopou a súa propia linguaxe e dividiuse nunha serie de estilos que adquiriron outros nomes.

Os estilos arquitectónicos adoitan estenderse a outros lugares, polo que o estilo na súa orixe segue desenvolvéndose de novas formas mentres outros países seguen co seu propio xiro. Por exemplo, as ideas renacentistas xurdiron en Italia ao redor de 1425 e estendéronse por toda Europa durante os seguintes 200 anos, co Renacemento francés, alemán, inglés e español que mostraban o mesmo estilo, mais con características únicas. Un estilo arquitectónico tamén pode estenderse a través do colonialismo, xa sexa por colonias estranxeiras que aprenden do seu país de orixe ou por colonos que se mudan a unha nova terra. Un exemplo son as misións españolas en California, levadas por sacerdotes españois a finais do século XVIII e construídas cun estilo único.

Despois de que un estilo arquitectónico pase de moda, poden producirse rexurdimentos e reinterpretacións. Por exemplo, o clasicismo foi revivido moitas veces e atopou nova vida como o neoclasicismo. Cada vez que se revive, é diferente. O estilo das misións españolas reviviu 100 anos despois como o Mission Revival Style, que axiña evolucionou cara ao Mission Revival Style.

A arquitectura vernácula está considerada por separado. Como a arquitectura vernácula se entende mellor como unha suxestión cultural, escrita en liñas xerais (así como unha teoría e un proceso máis que unha cousa en si mesma), tecnicamente pode abranguer todos os estilos arquitectónicos, ou ningún. En si mesma, a arquitectura vernácula non é un estilo.[2]

Historia editar

A construción de esquemas dos estilos de época da arte histórica e da arquitectura foi unha das principais preocupacións dos estudosos do século XIX no campo da historia da arte, que inicialmente era maioritariamente de lingua alemá. Entre os importantes escritores sobre a ampla teoría do estilo, inclúense Carl Friedrich von Rumohr, Gottfried Semper e Alois Riegl no seu Stilfragen de 1893, con Heinrich Wölfflin e Paul Frankl continuando o debate ata o século XX.[3] Paul Jacobsthal e Josef Strzygowski están entre os historiadores da arte que seguiron a Riegl ao propor grandes esquemas que trazan a transmisión de elementos de estilos a través de grandes intervalos no tempo e no espazo. Este tipo de historia da arte tamén se coñece como formalismo, ou estudo de formas na arte.

Semper, Wölfflin e Frankl, e máis tarde Ackerman, tiveron antecedentes na historia da arquitectura, e como moitos outros termos para os estilos de época, "románico" e "gótico" foron cuñados inicialmente para describiren estilos arquitectónicos, en que se produciron cambios importantes mais claros e doados de definir, sobre todo porque o estilo en arquitectura é máis fácil de replicar seguindo un conxunto de regras que o estilo nas artes figurativas como a pintura. Os termos orixinados para describir os períodos arquitectónicos foron a miúdo aplicados posteriormente a outras áreas das artes visuais, e de xeito máis amplo aínda á música, á literatura e á cultura xeral.[4] Na arquitectura o cambio estilístico adoita seguir, e é posible grazas ao descubrimento de novas técnicas ou materiais, desde a bóveda de cruzaría gótica ata a construción moderna de metal e formigón armado. Unha importante área de debate tanto na historia da arte como na arqueoloxía foi ata que punto o cambio estilístico noutros campos como a pintura ou a cerámica é tamén unha resposta ás novas posibilidades técnicas, ou ten o seu propio ímpeto para desenvolverse (o kunstwollen de Riegl), ou cambian en resposta a factores sociais e económicos que afectan ao mecenado e ás condicións do artista, como o pensamento actual tende a pór énfase, utilizando versións menos ríxidas da historia da arte marxista.[5]

Aínda que o estilo estaba ben establecido como un compoñente central da análise histórica da arte, velo como o factor primordial na historia da arte decaeu na segunda guerra mundial, xa que se estaban a desenvolver outras formas de ver a arte,[6] e unha reacción contra a énfase no desenvolvemento do estilo; para Svetlana Alpers, "a invocación normal do estilo na historia da arte é un asunto realmente deprimente".[7] Segundo James Elkins "a finais do século XX as críticas ao estilo tiñan como obxectivo reducir aínda máis os elementos hegelianos do concepto mantendo o mesmo nunha forma que podería ser máis facilmente controlada".[8]

Notas editar

  1. ↑ "Architectural Styles". Encyclopedia.com. Encyclopedia of the New American Nation. 2006. Consultado o 1 de agosto de 2019. 
  2. ↑ J. Philip Gruen, “Vernacular Architecture,” in Encyclopedia of Local History, 3d edition, ed. Amy H. Wilson (Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield, 2017): 697-98.
  3. ↑ Elkins, s. 2, 3
  4. ↑ Gombrich, 129; Elsner, 104
  5. ↑ Gombrich, 131-136; Elkins, s. 2
  6. ↑ Kubler in Lang, 163
  7. ↑ Alpers in Lang, 137
  8. ↑ Elkins, s. 2 (quoted); see also Gombrich, 135-136

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • "Alpers in Lang": Alpers, Svetlana, "Style is What You Make It", in The Concept of Style, ed. Berel Lang, (Ithaca: Cornell University Press, 1987), 137–162, google books. ISBN 0801494397
  • Elkins, James, "Style" in Grove Art Online, Oxford Art Online, Oxford University Press, consultado o 6 de marzo de 2013, subscriber link
  • Elsner, Jas, "Style" in Critical Terms for Art History, Nelson, Robert S. and Shiff, Richard, 2nd Edn. 2010, University of Chicago Press, ISBN 0226571696, 9780226571690, google books
  • Gombrich, E. "Style" (1968), orig. International Encyclopedia of the Social Sciences, ed. D. L. Sills, xv (New York, 1968), reprinted in Preziosi, D. (ed.) The Art of Art History: A Critical Anthology (see below), whose page numbers are used.
  • "Kubler in Lang": Kubler, George, Towards a Reductive Theory of Style, in Lang
  • Lang, Berel (ed.), The Concept of Style, 1987, Ithaca: Cornell University Press, ISBN 0801494397, 9780801494390, google books; includes essays by Alpers and Kubler
  • Preziosi, D. (ed.) The Art of Art History: A Critical Anthology, Oxford: Oxford University Press, 1998, ISBN 9780714829913

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Estilo_arquitectónico&oldid=6404328»