Estevo II, papa
- Nota: A numeración dos papas de nome Estevo é controvertida, véxase Estevo, papa electo.
Estevo II (III) foi o 92º papa da Igrexa católica, e o seu pontificado durou dende o 26 de marzo de 752 até a súa morte, o 26 de abril do 757.[1][2] Sucedeu ao Zacarías trala morte do papa-electo Estevo (algunhas veces visto como Estevo II). Estevo II marca o paso histórico entre o Papado bizantino e o Papado franco.
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | c. 714 Roma (Imperio Bizantino) |
| Morte | 26 de abril de 757 (42/43 anos) Roma (Estados Pontificios) |
| Lugar de sepultura | Basílica de San Pedro |
 92º Papa | |
| 30 de marzo de 752 – 26 de abril de 757 (Gregoriano) ← Estevo I – Paulo I → | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Pontificios |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Roma Estados Pontificios |
| Ocupación | presbítero , autor |
| Lingua | Lingua latina |
| Familia | |
| Irmáns | Paulo I |
| Cronoloxía | |
| Promissio Carisiaca
| |
 | |
Este papa pasou á historia como o fundador dos Estados Pontificios. Trala intervención da súa antecesor Zacarías no ascenso de Pipino o Breve como rei dos francos, e tendo sido o propio Estevo II quen o coroou en 754. De feito foi a primeira vez que un pontífice cruzou os Alpes para quedar nunha corte xermánica. O novo monarca non puido negarse a auxiliar ao papa cando este se viu ameazado polo lombardo Astolfo que se dispoñía a atacar Roma. Non só lle prestou asistencia militar en dúas ocasións (754 - 756) senón que na segunda delas entregoulle boa parte dos territorios gañados aos lombardos, tales como Rávena e a Pentápole. Estas comarcas unidas á cidade de Roma e a súa contorna, xa pertencentes aos papas con anterioridade, deron orixe aos Estados Pontificios. Como agradecemento á xenerosidade de Pipino, Estevo II proclamoulle «Patricio dos romanos».
Traxectoria editar
Aliñación con Constantinopla editar
No ano 751, o rei lombardo Aistulfo capturou o Exarcado de Rávena, e puxo a súa atención no Ducado de Roma.[3]
As relacións foron moi tensas durante o século VIII entre o papado e os emperadores bizantinos polo apoio da dinastía Isauriana á iconoclastia. Do mesmo xeito, manter o control político sobre Roma pasou a ser insostible xa que o propio Imperio Bizantino estaba sucumbindo baixo o Califato Abbasí polo sur e polos búlgaros polo noroeste. Bizancio non podía mandar tropas, e o emperador Constantino V, en resposta as sucesivas peticións de auxilio do papa, só podía ofrecerlle a seguridade de actuar segundo a antiga política bizantina, volver a outra tribo xermánica na contra dos lombardos.[4]
Alianza cos Francos editar
Estevo dirixiuse a Pipino, o recentemente coroado rei dos Francos (quen tamén derrotara recentemente aos musulmáns)[5] e incluso viaxou a París para rogar axuda en persoa contra os lombardos e os musulmáns.[6] O 6 de xaneiro de 754, Estevo consagrou de novo a Pipino como rei. A cambio, Pipino asumiu a misión de protexer á Igrexa e puxo os seus esforzos en deter aos lombardos, así como en reducir o poder musulmán en Al-Ándalus.[7]
Pipino invadiu Italia dúas veces para resolver o problema cos lombardos e entregou o territorio entre Roma e Rávena ao papado, pero mantendo aos reis lombardos en posesión do seu reino.
Ducado de Roma e Estados Pontificios editar
- Véxase tamén: Ducado de Roma e Estados Pontificios.
Antes da alianza de Estevo II con Pipino, Roma foi constituída como a cidade central do Ducado de Roma, que compoñía un dos dous distritos do Exarcado de Rávena, xunto coa propia Rávena. En Quierzy os nobres francos finalmente deron o seu consentimento para a campaña na Lombardía.[3] A tradición católica romana asegura que entón alí Pipino asinou a promesa de dar á Igrexa certos territorios que serían requisados aos lombardos, e que serían entregados posteriormente aos Estados Pontificios. Este documento coñecido como a Doazón de Pipino, non se conserva, pero existen fontes da época que se refiren a el.
Estevo unxiu a Pipino como rei dos Francos[3] na Basílica de San Denís, nunha cerimonia que foi evocada na coroación dos reis franceses ata o derrubamento do Antigo Réxime en 1789.
Pipino confirmou a súa doazón en Roma no ano 756, e no 774 Carlomagno confirmou a doazón do seu pai.[8]
Notas editar
- ↑ "Esteban II". vatican.va. Consultado o 4 de decembro de 2017.
- ↑ Biagia Catanzaro, Francesco Gligora, Breve Storia dei papi, da San Pietro a Paolo VI, Padova 1975, p. 84
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Mann, Horace. "Pope Stephen (II) III." The Catholic Encyclopedia Vol. 14. New York: Robert Appleton Company, 1912. 12 de setembro de 2017
- ↑ Schnürer, Gustav. "States of the Church." The Catholic Encyclopedia Vol. 14. New York: Robert Appleton Company, 1912. 12 de setembro de 2017
- ↑ David Gress (11 de maio de 2010). From Plato to NATO: The Idea of the West and Its Opponents. Preface: Simon and Schuster. ISBN 9781439119013.
Traspasou a súa aliñación política do imperio ao rei dos Francos, quen vivía ao norte dos Alpes, e recentemente rexeitara aos musulmáns que estaban invadindo desde España...
- ↑ Peter O'Brien (23 Dec 2008). European Perceptions of Islam and America from Saladin to George W. Bush. Palgrave Macmillan. p. 24. ISBN 9780230617803.
- ↑ Sampie Terreblanche (30 Sep 2014). Western Empires, Christianity and the Inequalities between the West and the Rest. Europes industrialisation: Penguin UK. ISBN 9780143531555.
- ↑ Pierre Riche, The Carolingians: A Family Who Forged Europe, transl. Michael Idomir Allen, (University of Pennsylvania Press, 1993), 97.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Estevo II, papa  |
Outros artigos editar
Ligazóns externas editar
- Catholic Encyclopedia: Papal States, section 3: Collapse of the Byzantine Power in Central Italy
- Medieval Sourcebook: Arquivado 22 de maio de 2011 en Wayback Machine.