Xermania Superior

Xermania Superior
	Germania superior (la)
Localización
	49°09′N 7°41′L / 49.15, 7.69Coordenadas: 49°09′N 7°41′L / 49.15, 7.69
Período histórico	Imperio Romano
Prefeitura pretoriana (pt)	prefeitura pretoriana da Gália (pt)
Diócese	Diocese da Gália (pt)
Capital	Maguncia ; Tréveris
Xeografía
Parte de	Galia romana ; Imperio Romano
Comparte fronteira con	Upper German-Raetian Limes (en)
Datos históricos
Precedido por	Gallia Belgica e Gallia Lugdunensis
Creación	83
Disolución	297
Sucedido por	Germânia Prima (pt) e Maxima Sequanorum (en)

Germania Superior ou "Alta Xermania" foi unha provincia imperial do Imperio romano. Comprendía unha área da rexión occidental de Suíza, das rexións francesas de Xura e de Alsacia e o suroeste de Alemaña. Cidades importantes foron Besançon (Vesontio), Strasbourg (Argentoratum), Wiesbaden (Aquae Mattiacae), e a capital de Xermania Superior, Mainz (Mogontiacum). Comprendeu o Rin Medio, limítrofe co Limes Germanicus, e na provincia alpina de Raetia ao sueste. Aínda que fora ocupada militarmente desde o reinado de Augusto, Xermania Superior (xunto con Xermania Inferior) non converteuse nunha provincia oficial ata cerca do 85 d.C.^[1]

Orixe editar

Participación romana inicial editar

Artigo principal: Xermania Superior.

Os termos "Alta Germania" e "Baixa Xermania" non aparecen na "'Guerra das Galias' 'de Xulio César,^{[Cómpre referencia]} pero escribe informes de que as persoas que vivían nesas rexións eran coñecidas como Germani localmente, un termo usado para unha tribo que os romanos chamaban Germani Cisrhenani, e que o nome Xermania parece ter sido adoptado para designar outras tribos indíxenas da zona.^[2]^[3] A Baixa Xermania foi ocupada polos belgas. A Alta Xermania estaba ocupada por tribos galas incluíndo os Helvecios, Sécuanos, Leucos, e Tréveros, e na marxe norte do Rin medio, o remanente das tropas xermánicas que intentaran tomar Vesontio baixo Ariovisto, pero que foron derrotadas por César no 58 a.C.

Os romanos non abandonaron esta rexión en ningún momento despois. Durante un período de 5 anos nos primeiros anos do seu reinado (28-23 a.C.), como nos di Casio Dio (53.12), Octavian Caesar asumiu o goberno directo das principais provincias senatoriais por motivos de que estaban en perigo de insurrección e só el comandou as tropas necesarias para restablecer a seguridade. Deberían ser restauradas ao senado en 10 anos baixo o procónsul elixidos polo senado.

Entre estas provincias independentes estaban a alta Xermania. Ao parecer converteuse nunha provincia nos últimos anos da república. Tácito tamén a menciona como a provincia de Xermania Superior no seu Anais (3.41, 4.73, 13.53). Casio Dio vía ás tribos xermánicas como celtas, unha impresión que quizais deulle Belxica, o nome asignado a baixa Xermania na época. Dio non menciona a fronteira, pero considera que a Alemaña superior esténdese ata a fonte do Rin. Non está claro se coñecia o Alto Rin en Suíza, río arriba do lago Constanza. Hoxe chamamos a sección do Rin que percorre a alta Xermania como Rin medio.

Límite do imperio editar

Augusto planeaba incorporar toda a Xermania central nunha provincia, Xermania Magna. Este plan foi frustrado polas tribos xermánicas na Batalla da fraga de Teutoburgo. Augusto decidiu limitar o imperio na fronteira do Rin-Danubio. Despois diso continuaron os conflitos, obrigando aos romanos a realizar expedicións punitivas e fortalecer a Xermania Superior.

Ao redor do 12 a.C., existían importantes bases en Xanten (Castra Vetera) e Mainz (Mogontiacum), desde as que operaba Drusus. Gradualmente desenvolveuse un sistema de fortes en torno a estas bases. No 69-70, todas as fortificacións romanas ao longo do Rin e do Danubio foron destruídas por insurreccións xermánicas e foi o ano da guerra civil entre as lexións. Ao finalizar esta violenta pero breve tormenta social, reconstruíronse aínda máis que antes, cunha estrada que unía Mainz e Augsburgo (Augusta Vindelicorum).

Domitiano foi á guerra contra os Chatti no 83-85, que estaban ao norte de Frankfurt (en Hesse nomeado por eles). Nesta época construíuse a primeira liña, ou fronteira continua fortificada. Consistía nunha zona de observación limpa, unha empalizada, onde podía facerse, torres de vixilancia de madeira e fortes no cruzamentos de estrada. O sistema alcanzou a máxima extensión no 90. Unha estrada romana atravesaba Odenwald e unha rede de estradas secundarias conectaba todos os fortes e torres.

Xermania Superior e Xermania inferior no século III.

Estratexia defensiva editar

O plan que rexía o desenvolvemento dos limes era relativamente sinxelo. Desde un punto de vista estratéxico, os Agri Decumates, ou rexións entre o Rin e o Danubio, ofrecen unha protuberancia na fronteira entre os celtas e os xermánicos, que os xermánicos intentaron explotar baixo Ariovisto. A protuberancia dividiu en dous os asentamentos celtas densamente poboados ao longo de todo o sistema fluvial. As forzas invasoras podían subir baixo a cuberta da Selva Negra.

O punto clave era o ombreiro da protuberancia en Mogontiacum (Mainz) onde se localizaban as "masse de manoevre" ou reservas estratéxicas. Os fortes a través do bosque eran relativamente débiles e por iso sempre foron queimados polos alamás. Non obstante, ao ser avisado, as legións atacarban en expedicións preventivas e punitivas desde Mainz ou Estrasburgo ou Augsburgo doutro lado.

Todo o sistema só podería ter éxito se se mantiñan fortes concentracións de tropas en Mainz. As defensas fixas non valian de moito, tanto nos tempos antigos coma nos modernos. Se requerian outras forzas para o ataque. No mellor dos casos, as defensas fixas servian para advertir ou atrasar ata que se podía lanzar un contraataque.

Nos seguintes anos pacíficos, os limes perderon o seu carácter temporal. Desenvolvéronse Vici, ou comunidades, ao redor dos fortes. No 150, as torres e as bases foran reconstruídas en pedra. Os soldados vivían agora en bos cuarteis de pedra dentro de muros decorados con frescos. A civilización xermánica tamén cambiara. Onde César describira que queimaban as miserables casuchas dos suevos que viñeran a loitar por Ariovisto, os Chatti e os Alamanni vivían agora en cómodas aldeas romanizadas ao redor dos limes.

Xermania Superior restableceuse como unha provincia romana imperial no 90, tomando grandes cantidades de territorio da Gallia Lugdunensis. Un dos seus primeiros e máis famosos gobernadores foi o futuro emperador Traxano, que gobernou a provincia desde o 96 ata a súa ascensión no 98. A área de asentamento dos Helvetii pasou a formar parte da provincia de Xermania Superior.

Fin da provincia editar

Logo do 400, mentres Roma lentamente estaba a perder o control das súas provincias máis ao norte durante un período de 50 anos, as partes do sur (Suíza) de Xermania Superior foron incorporadas á Provincia Maxima Sequanorum antes de que fosen parte de Borgoña a principios do século V. As partes do norte pasaron a formar parte de Alemannia.

Notas editar

↑ Rüger, C. (2004) [1996]. "Germany". En Alan K. Bowman; Edward Champlin; Andrew Lintott. The Cambridge Ancient History: X, The Augustan Empire, 43 B.C. - A.D. 69 10 (2nd ed.). Cambridge University Press. pp. 526–528. ISBN 0-521-26430-8.
↑ Schulze, Hagen (1998). Germany: A New History. Harvard University Press. p. 4. ISBN 0-674-80688-3. OCLC 39042956.
↑ Hoad, T. F., ed. (2003) [1st pub. 1996]. The Concise Oxford Dictionary of English Etymology. Oxford Reference Online (online ed.) (Oxford, England: Oxford University Press). p. 641. ISBN 9780192830982. doi:10.1093/acref/9780192830982.001.0001. Consultado o 2016-10-01.

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

[1] Rüger, C. (2004) [1996]. "Germany". En Alan K. Bowman; Edward Champlin; Andrew Lintott. The Cambridge Ancient History: X, The Augustan Empire, 43 B.C. - A.D. 69 10 (2nd ed.). Cambridge University Press. pp. 526–528. ISBN 0-521-26430-8.

[Schulze-19998-2] Schulze, Hagen (1998). Germany: A New History. Harvard University Press. p. 4. ISBN 0-674-80688-3. OCLC 39042956.

[Oxford-2003-3] Hoad, T. F., ed. (2003) [1st pub. 1996]. The Concise Oxford Dictionary of English Etymology. Oxford Reference Online (online ed.) (Oxford, England: Oxford University Press). p. 641. ISBN 9780192830982. doi:10.1093/acref/9780192830982.001.0001. Consultado o 2016-10-01.

[1]

[2]

[3]