Xelatino-bromuro
O xelatino-bromuro é un procedemento fotográfico creado no ano 1871 por R. L. Maddox e mellorado no ano 1878 grazas ós traballos de Charles E. Bennet, que acabou desprazando ao colodión húmido a partir de 1882.[1]
Este proceso basicamente supón nos seus inicios o emprego dunha placa de cristal sobre a que se estende unha solución de bromuro, auga e xelatina sensibilizada con nitrato de prata, que xa non necesita manter húmida a placa en todo momento, o cal pon fin a un dos grandes inconvenientes do colodión húmido.
Ó conseguir Charles E. Bennet mellorar a sensibilidade do Xelatino-bromuro deixando secar durante máis tempo a placa emulsionada, conseguiu rebaixar o tempo de exposición a un cuarto de segundo, o que nos permite achegarnos ó concepto de instantánea fotográfica.
A creación deste método supuxo a culminación do invento da fotografía, quedando basicamente constituída ata a aparición da Halografía e a Fotografía dixital.
Notas editar
- ↑ "La placa seca, el gelatino-bromuro de Bennet". FotoNostra (en castelán).
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Xelatino-bromuro  |