Wikipedia

True Detective (tempada 1)

tempada de serie de televisión

A primeira tempada de True Detective, unha serie de televisión estadounidense creada por Nic Pizzolatto, estreouse o 12 de xaneiro de 2014 na canle de televisión por cable HBO. Os actores protagonistas desta tempada foron Matthew McConaughey, Woody Harrelson, Michelle Monaghan, Michael Potts e Tory Kittles. Cunha duración de oito episodios, a súa primeira emisión finalizou o 9 de marzo de 2014. Seguindo un formato de serie de antoloxía, cada unha das tempadas de True Detective posúen unha historia propia con diferentes personaxes e ambientacións.

True Detective (tempada 1)
Tempada de True Detective
Protagonistas
Orixe Estados Unidos
Nº de episodios8
Emisión
Canle orixinalHBO
Emisión orixinal12 de xaneiro de 2014- 9 de marzo de 2014
Cronoloxía
True Detective (tempada 1) True Detective (tempada 2)

Construída como unha narrativa non lineal, a primeira tempada céntrase nos detectives de homicidios da policía de Luisiana Rustin "Rust" Cohle (McConaughey) e Martin "Marty" Hart (Harrelson), que investigan o asasinato da prostituta Dora Lange en 1995. Dezasete anos despois retoman a investigación xunto ás doutros crimes sen resolver. Durante ese tempo as infidelidades de Hart ameazan a estabilidade do seu matrimonio con Maggie (Monaghan), mentres que Cohle ten problemas para enfrontarse ós problemas do seu pasado. Esta primeira tempada de True Detective explora as temáticas do pesimismo filosófico, da masculinidade e do cristianismo. A crítica analizou a súa representación das mulleres, a súa sensibilidade de obra de autor e as influencias dos cómics e da ficción estraña de terror na súa narrativa.

Pizzolatto concibiu True Detective nun primeiro momento como unha novela, mais finalmente considerou que era máis axeitada para unha serie de televisión. Os episodios, dirixidos por Cary Joji Fukunaga, rodáronse en Luisiana nun período de tres meses. A serie recibiu críticas positivas e estivo considerada unha das mellores series dramáticas da tempada televisiva estadounidense de 2014. Foi candidata a numerosos premios televisivos, incluíndo o nomeamento a un premio Emmy á mellor serie dramática e un Globo de Ouro á mellor miniserie ou telefilme, gañando varios deles polo seu guión, cinematografía, dirección e actuación.

Episodios editar

Nº
xeral		Nº na
tempada		TítuloDirixido porEscrito porData de
emisión orixinal		Audiencia
nos Estados Unidos
(millóns)
11"The Long Bright Dark"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto12 de xaneiro de 20142,33[1]

Parroquia de Vermilion, Luisiana, 3 de xaneiro de 1995. Os detectives de homicidios Martin "Marty" Hart (Woody Harrelson) e Rustin "Rust" Cohle (Matthew McConaughey) investigan o asasinato dunha prostituta, Dora Lange, de 28 anos. O seu cadáver aparece disposto como se estivese rezando, a súa cabeza coroada con hastas de cervo, e o seu corpo arrodeado de celosías feitas con ramallos que se asemellan a trampas cajúns para paxaros. Hart e Cohle centran a súa atención nun caso dunha nena de cinco anos desaparecida chamada Marie Fontenot. Coincidindo no tempo outra nena afirma que un "monstro spaghetti de orellas verdes" a perseguira polo bosque. Trala insistencia de Maggie (Michelle Monaghan), Hart invita a Cohle a súa casa para cear, pero enfurécese cando Cohle chega bébedo. Na súa investigación sobre a desaparición Fontenot descobren outra celosía de ramallos semellante.

Dezasete anos despois, en maio de 2012, os detectives Thomas Papania (Tory Kittles) e Maynard Gilbough (Michael Potts) entrevistan por separado a Hart e Cohle sobre o caso Lange. Hart e Cohle non volveron falar entre eles dende que tiveran unha pelexa en 2002. A escena do crime dunha muller recentemente asasinada aseméllase á do caso Lange, suxerindo que malia as afirmacións de Cohle e Hart de que apresaran o asasino en 1995, este podería estar aínda en liberdade.
22"Seeing Things"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto19 de xaneiro de 20141,67[2]

1995. A animosidade entre Cohle e Hart estala cando Cohle sospeita que Hart está séndolle infiel a Maggie. O reverendo Billy Lee Tuttle (Jay O. Sanders), un notable evanxelista e primo do gobernador, avoga por unha forza especial da policía que se centre nos "crimes anticristiáns", incluíndo o asasinato de Lange. A investigación de Hart e Cohle lévaos ata un afastado rancho que aloxa rapazas escapadas que traballan alí como prostitutas. Alí atopan o diario de Lange, que contén repetidas referencias a "Carcosa" e ó "Rei Amarelo". Nos restos dunha igrexa incendiada atopan un mural que representa unha figura humana levando unhas hastas de cervo na cabeza.

En 2012 Cohle reflexiona sobre a morte da súa filla nun accidente de tráfico, que provocou o colapso do seu matrimonio e que pasase catro anos traballando infiltrado como investigador de narcóticos. A súa carreira infiltrada rematou nun tiroteo, tralo que foi hospitalizado nunha institución psiquiátrica. Tras ser dado de alta Cohle solicitou un posto no departamento de homicidios e foi asignado como compañeiro de Hart. Cohle revela que experimenta breves episodios intermitentes de alucinacións visuais provocados por anos de uso de drogas mentres traballaba infiltrado. Varias escenas de 1995 amosan como Cohle sofre ocasionalmente estas alucinacións cando está con Hart, aínda que non fala delas con el. Hart está divorciado agora de Maggie por motivos descoñecidos.
33"The Locked Room"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto26 de xaneiro de 20141,93[3]

1995. Hart e Cohle, tras conversar co sacerdote Joel Theriot, descobren que Lange ía en ocasións pola igrexa na compañía dun home alto cunhas cicatrices distintivas na cara. A súa investigación continúa baixo a presión de que a nova forza especial creada por Tuttle se faga cargo do caso. A Hart dálle un ataque de ira por celos cando descobre a súa amante Lisa (Alexandra Daddario) con outro home. Mentres investiga casos pasados, Cohle identifica símbolos semellantes ós do caso Lange na morte de Rianne Olivier, clasificada como accidental. Hart e Cohle visitan a escola relixiosa Light of the Way Academy dirixida por Tuttle, á que asistía Olivier, pero ó chegar descobren que está abandonada e só atopan alí un encargado. Descobren que o mozo de Olivier, Reggie Ledoux (Charles Halford) é un exconvicto que fora compañeiro de cela do exmarido de Dora Lange, Charlie, e dende entón saltouse a súa condicional. Os detectives dan un aviso xeral a tódalas axencias para a busca e captura de Ledoux.

2012. As entrevistas continúan, revelando as opinións moralmente cuestionables de Hart e a visión nihilista de Cohle sobre a humanidade.
44"Who Goes There"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto9 de febreiro de 20141,99[4]

En 1995 Charlie Lange (Brad Carter) afirma que lle amosou fotografías de Dora a Ledoux. Hart atopa un socio de Ledoux e obrígao a revelarlle a localización da operación de metanfetamina de Ledoux cos Iron Crusaders, unha banda de moteiros procedente do leste de Texas. Cohle, que fora membro da banda cando estaba infiltrado, toma unha ausencia por motivos propios para infiltrarse de novo na banda, poñendo como escusa que ten que visitar o seu pai que está a piques de morrer. Lisa informa a Maggie da súa relación con Hart, e Maggie marcha da súa casa xunto coas súas fillas. Hart ten unha discusión con Maggie no traballo dela, e Cohle sácao de alí evitando unha liorta co persoal de seguridade. O contacto de Cohle nos Iron Crusaders, Ginger (Joseph Sikora), promételle o acceso ás subministracións de metanfetamina da banda a cambio da súa axuda nun roubo a unha banda rival. O roubo acaba mal, con baixas en ámbolos dous bandos, e provoca un caos na veciñanza da banda rival. Cohle vese obrigado a apresar a Ginger e escapa no coche de Hart.

En 2012 Hart e Cohle manteñen como certa a historia do pai enfermo de Cohle, mentres que Papania e Gilbough se amosan escépticos ante isto.
55"The Secret Fate of All Life"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto16 de febreiro de 20142,25[5]

En 1995 Ginger presenta a Cohle a DeWall Ledoux, o primo de Reggie e compañeiro na cociña de metanfetamina. DeWall rexeita facer negocios con Cohle, mais lévao a el e a Hart a un laboratorio agochado no pantano. Hart prende a Reggie, que solta varias afirmacións crípticas sobre Carcosa. Hart mata a Reggie nun ataque de ira tras descubrir dúas nenas raptadas e abusadas no complexo. DeWall escapa pero morre tras activar unha bomba lapa caseira. Hart e Cohle simulan probas para que pareza que tivo lugar un tiroteo e informan disto na investigación policial. Os dous quedan como heroes na súa estación de policía e diante da prensa, recibindo condecoracións e un ascenso.

En 2002 Hart e Maggie reconcílianse e Cohle ten parella de novo. Durante un interrogatorio policial, o prisioneiro pídelle a Cohle un acordo a cambio de información sobre o asasino de Dora Lange, quen afirma que aínda está en liberdade e continua asasinando. Menciona o "Rei Amarelo", o que chama a atención de Cohle. O prisioneiro suicídase na súa cela antes de que Cohle poida investigar as súas afirmacións. Cohle volve á escola Light of the Way Academy, atopando ducias de celosías de ramallos e imaxinaría escura pintada nas paredes.

En 2012 Papania e Gilbough coméntanlle a Hart que sospeitan de que Cohle estivera orquestrando os asasinatos, alegando que liderara a Hart convenientemente a tódalas pistas e indicios do caso. Cohle aparece tamén como persoa de interese na sospeitosa morte do reverendo Billy Lee Tuttle dous anos antes, aproximadamente cando Cohle volveu a Luisiana. Cohle marcha da súa entrevista cando os detectives o acusan directamente.
66"Haunted Houses"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto23 de febreiro de 20142,64[6]

En 2002, Cohle atopa conexións entre unha serie de persoas desaparecidas e as escolas pagadas por Tuttle. Un antigo sacerdote dos ministerios de Tuttle afirma que este ocultou casos de abusos a menores. A vítima sobrevivente de Ledoux, internada con catatonía regresiva, fálalle a Cohle cun terceiro atacante, un home xigante con cicatrices, e comeza a berrar cando Cohle lle pregunta sobre a súa cara. Tuttle realiza unha queixa no departamento de policía tras unha tensa reunión con Cohle, que queda advertido de cesar a súa investigación e suspendido do traballo. Hart comeza unha relación con Beth (Lili Simmons), unha exprostituta na súa adolescencia que el entrevistara en 1995 mentres traballaba no caso Lange. Tras descubrir esta nova aventura, Maggie manipula a un Cohle bébedo e mantén relacións sexuais con el, sabendo que Hart nunca a perdoaría por iso e conseguindo desa forma o divorcio. Tras dicirllo a Hart, este e Cohle pelexan no aparcadoiro da estación de policía. Cohle dimite inmediatamente trala pelexa.

En 2012 Papania e Gilbough entrevistan a Maggie, que evita as súas preguntas. Hart marcha da súa entrevista en resposta ás acusacións de Papania e Gilbough en contra de Cohle. Cohle busca a Hart e acordan reunirse e manter unha conversa.
77"After You've Gone"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto2 de marzo de 20142,34[7]
En 2012 Cohle preséntalle a Hart probas dunha seita que pensa que é responsable das desaparicións de ducias de mulleres e nenas por toda a costa de Luisiana. Entre as probas hai unha cinta de vídeo que Cohle roubou dunha caixa forte na casa do reverendo Tuttle. Nela vese a violación e asasinato ritual de Marie Fontenot (o caso da nena desaparecida que investigaran brevemente en 1995), por parte de varios homes con disfraces e máscaras. Cohle nega que fose el quen matou a Tuttle, especulando que foron outros o que o fixeron para previr que lle fixesen chantaxe a Tuttle pola cinta roubada. Hart, alterado tralo visionado da cinta, acorda unirse á investigación. Os dous descobren que Tuttle tiña un medio irmán ilexítimo co apelido Childress, e que este tiña un fillo con cicatrices na cara. Tamén descobren que o seu antigo compañeiro Steve Geraci (Michael Harney) recibira a orde do seu xefe, Ted Childress —entón shériff da parroquia de Vermilion— de abandonar a súa investigación sobre a desaparición de Fontenot. Hart e Cohle abordan a Geraci e coacciónano para que lles conte os detalles, ameazándoo con denuncialo na policía para que o arresten. Gilbough e Papania pregúntanlle pola dirección á igrexa incendiada ó encargado que Cohle atopara na escola Light of the Way Academy en 1995. Marchan sen decatarse de que a parte inferior da súa faciana ten moitas cicatrices.
88"Form and Void"Cary Joji FukunagaNic Pizzolatto9 de marzo de 20143,52[8]
En 2012 o "home con cicatrices" (Glenn Fleshler) vive nunha gran casa en condicións de miseria cunha parente (Ann Dowd) coa que mantén unha relación sexual. Fala de forma críptica con múltiples acentos e mantén o cadáver do seu pai en descomposición nunha cabana dentro da súa propiedade. Máis tarde vai traballar como pintor nunha escola, onde se queda mirando os nenos que xogan no patio. Hart e Cohle coaccionan a Geraci para que lles dea máis detalles amosándolle a gravación de Fontenot. Hart pensa que o "monstro spaghetti de orellas verdes" podería ser o home das cicatrices cuberto en pintura verde tras pintar unha casa na veciñanza de Dora Lange en 1995. Os dous detectives localizan un pequeno negocio de pintura pertencente a William Childress no que traballaba como empregado o home con cicatrices. Visitan a casa de William Childress, que resulta ser a casa onde vive o home con cicatrices, que é Errol, o fillo de Childress. Cohle perségueo por un labirinto de árbores e túneles que Errol identifica como Carcosa. Ó final Cohle descobre un ídolo cuberto dunha tea amarela e rodeado de caveiras, e nun breve momento de delirio ve un vórtice en espiral. Errol ataca entón a Cohle. Hart descobre o cadáver en descomposición de William e corre para axudar a Cohle. Hart e Cohle loitan con Errol e os dous acaban malferidos, aínda que Cohle consegue matar a Errol dun disparo á cabeza. Papania e Gilbough chegan con reforzos mentres que Hart axuda a Cohle. Mentres que Hart e Cohle se recuperan no hospital, Papania e Gilbough conectan a Errol con ducias de casos de persoas desaparecidas e asasinatos, incluíndo o de Dora Lange. A familia Tuttle evita ir a xuízo pero queda en desgraza. Hart rompe a chorar cando Maggie e as súas fillas van visitalo. Cohle afirma que durante a súa experiencia sentiu a presenza do seu pai e da súa filla, dándolle un propósito renovado á súa vida. Os dous detectives acaban reflexionando sobre sobre a batalla universal en curso entre a luz e a escuridade.

Elenco e personaxes editar

Personaxes principais editar

Personaxes recorrentes editar

  • Meghan Wolfe como Macie Hart de nova

Produción editar

Concepción editar

Inspirado polas series da HBO The Wire, The Sopranos e Deadwood,[9] Nic Pizzolatto comezou a traballar nunha colección de relatos curtos que publicou posteriormente co título de Between Here and the Yellow Sea en 2006.[10] En 2010 publicou a novela Galveston, e comezou a escribir guións para a televisión, sen éxito nuns primeiros momentos por falta de presuposto.[9] O seu primeiro traballo notable na televisión foi en 2011, como guionista para a serie da AMC The Killing. Pizzolatto afirmou que o seu traballo nesta serie serviulle para ver o funcionamento interno da industria televisiva. Porén, co tempo aumentou a súa insatisfacción coa dirección creativa da serie e marchou ás dúas semanas de comezar o traballo no guión para a segunda tempada.[10]

A súa intención inicial era que True Detective fose unha novela, pero en canto o proxecto tomou unha forma definida, Pizzolatto considerou que os cambios narrativos no tempo e perspectiva a facían máis axeitada para a televisión.[10][11] Intentou propoñer unha adaptación da súa novela Galveston, e dende maio ata xullo de 2010 escribiu seis guións, incluíndo un bosquexo de 90 páxinas do episodio piloto de True Detective.[9][10] Pizzolatto conseguiu un acordo coa HBO para unha serie piloto potencial ó pouco tempo.[10] Escribiu un segundo guión para a serie ó pouco de marchar do seu traballo en The Killing co apoio da produtora Anonymous Content,[10] que finalmente produciu e desenvolveu o proxecto internamente.[12] En abril de 2012, tras un axitado período de poxas, a HBO encargou oito episodios de True Detective.[12] Pizzolatto non contratou un equipo de guionistas por considerar que un enfoque colaborativo non funcionaría ben co seu proceso novelístico illado, e porque un grupo non conseguiría o resultado que desexaba.[13] Tras traballar en solitario durante uns tres meses, rematou a copia final do guión proxectado, cunha extensión de 500 páxinas.[13][14]

Actores e persoal editar

De esquerda a dereita: Matthew McConaughey, Woody Harrelson e Michelle Monaghan

Debido a que a serie está concibida como unha antoloxía, cada unha das tempadas posúe unha narrativa propia, seguindo a un conxunto de personaxes distinto en diferentes escenarios cada tempada.[10] Pizzolatto comezou a considerar os papeis protagonistas cando estaba propoñendo a serie ás diversas cadeas a comezos de 2012.[10] O formato de antoloxía só requiría que os actores se comprometesen a unha única tempada, polo que Pizzolatto puido atraer estrelas de cine que normalmente evitarían as series de televisión por mor dos seus frecuentes compromisos cinematográficos.[13] Woody Harrelson e Matthew McConaughey estaban entre os actores que Pizzolatto considerou para os papeis protagonistas. McConaughey, que rematara había pouco a rodaxe de Killer Joe, xa fora contratado tempo antes de que a HBO encargase a tempada.[11] Impresionado coa súa actuación en The Lincoln Lawyer, Pizzolatto asignoulle nun primeiro momento o papel de Hart, mais o propio McConaughey convenceuno para que lle dese o papel de Cohle.[15] Cando lle preguntaron sobre a súa decisión de cambiar papeis nunha entrevista para a revista Variety, o actor respondeu: "Quería meterme na cabeza dese tipo. A obsesión, a illa dun só home—Sempre estou buscando a un tío que fai monólogos. É algo realmente importante cando sinto que estou adentrándome no meu mellor traballo".[16] Na súa preparación para o papel, McConaughey creou unha análise de 450 páxinas, "Four Stages of Rustin Cohle", para estudar a evolución da personaxe durante a tempada.[17]

Harrelson foi a seguinte elección de protagonista para representar a Hart, contratado a petición de McConaughey.[18][19] Harrelson afirmou que se uniu á serie en parte porque desexaba traballar con algunhas das persoas involucradas no proxecto, coas que colaborara previamente no filme de 2012 da HBO Game Change.[20] Michelle Monaghan aceptou representar o papel feminino protagonista da serie afirmando que se sentía atraída pola dirección do argumento da serie e o arco argumental da súa personaxe.[21] Michael Potts e Tory Kittles completaron o elenco de actores protagonistas, representando os detectives Maynard Gilbough e Thomas Papania respectivamente.[22][23] Os principais actores secundarios da primeira tempada de True Detective foron Kevin Dunn no papel do maior Ken Quesada, Alexandra Daddario no papel de Lisa Tragnetti e Brad Carter no papel de Charlie Lange.[22]

Pizzolatto reduciu a súa procura dun director a dous candidatos, Cary Joji Fukunaga, ó que coñecía de Anonymous Content, e Alejandro González Iñárritu. Fukunaga foi nomeado formalmente como director despois de que Iñárritu non aceptase o proxecto por mor de compromisos noutros filmes.[24][25] Como preparación para o seu traballo na serie, Fukunaga pasou tempo cun detective de homicidios da división de investigacións criminais da policía estatal de Luisiana para desenvolver unha representación rigorosa do traballo dun detective de homicidios nos anos 1990.[26] Fukunaga recrutou a Adam Arkapaw, director de fotografía de Top of the Lake, como o cinematógrafo do proxecto. Arkapaw chamou a atención de Fukunaga polo seu traballo en Animal Kingdom e Snowtown, e foi contratado tras unha reunión que mantiveron en San Francisco.[27] Alex DiGerlando, con quen Fukunaga xa traballara en Glory at Sea de Benh Zeitlin en 2008, foi contratado como deseñador de produción. Fukunaga afirmou nunha entrevista: "Sabía o que Alex conseguira nos pantanos de Luisiana, e con algo de orzamento o máis incrible que podería ser na construción de escenarios a usar durante un ou dous días e quedar abandonados despois".[28]

Rodaxe editar

 
Ruínas do Forte Macomb do século XIX

Inicialmente a primeira tempada de True Detective ía rodarse en Arcansas, pero Pizzolatto finalmente escolleu rodar en Luisiana para aproveitar os incentivos fiscais do estado e a paisaxe distintiva da zona.[13][29] A rodaxe principal levou entre uns 100 e uns 110 días[28] dende xaneiro ata xuño de 2013,[27] rodando aproximadamente uns cinco minutos de serie por día.[27] O equipo de produción construíu varias pezas de decorado, entre elas unha capela incendiada, a tenda da congregación relixiosa de Joel Theriot e as oficinas da división de investigación criminal de Luisiana, estas últimas construídas dentro dun almacén de lámpadas abandonado preto de Elmwood.[30] Para a escena do crime de Dora Lange o persoal rodou tomas exteriores nun campo de canas de azucre en Erath, que ó estar parcialmente queimado inspirou o que DiGerlando denominou un fondo "deprimido e atmosférico" para as escenas interiores correspondentes.[30] A escena na que Cohle escapa dun tiroteo tomando a Ginger como refén rodouse en Bridge City nunha toma continua de seis minutos, unha técnica que Fukunaga xa utilizara anteriormente en Sin Nombre en 2009 e en Jane Eyre en 2011.[31][32] Rodada en sete tomas, a preparación para esta escena foi extensa e esixente. McConaughey adestrouse con Mark Norby para dominar un estilo de loita para a súa personaxe,[31] e a natureza da toma precisou un equipo de coordinadores de dobres, artistas de maquillaxe e persoal de efectos especiais durante toda a súa rodaxe.[32] Outra das localizacións para a serie foi nos arredores do instituto Kenner High School,[30] e nas ruínas do Forte Macomb do século XIX, localizado nos arredores de Nova Orleáns, para as escenas do último capítulo.[33]

O horario de rodaxe non se organizou seguindo a mesma secuencia que os episodios, o que supuxo unha dificultade engadida para o manexo da loxística.[34] Toda a tempada rodouse en película de 35 mm,[35] escollida polo equipo de produción para conseguir unha textura determinada e unha calidade de "nostalxia".[27] Para a rodaxe utilizouse unha cámara Panavision Millennium XL2, correspondendo a elección da lente segundo o período no que tiña lugar a escena. As escenas ambientadas en 1995 e 2002 rodáronse con lentes Panavision PVintage, producindo unha imaxe máis suave ó estar feitas de vidro reciclado de baixo contraste, e utilizaron lentes máis anchas para esaxerar a composición e darlle un efecto máis "cinemático".[27] Por outra banda, as escenas ambientadas en 2012 rodáronse con lentes Panavision Primo, cunha paleta visual máis aguda e un contraste moito maior, dándolle unha aparencia máis "moderna e nítida" ás imaxes segundo Arkapaw.[27]

Deseño artístico editar

Joshua Walsh foi o responsable da creación do material gráfico de True Detective. Entre outros elementos artísticos, o seu traballo consistiu na creación de máis de 100 esculturas de ramallos individuais de "niños do diaño" creadas polo asasino na serie, xunto cos murais e esculturas en miniatura de persoas feitas con latas de cervexa.[30] Segundo DiGerlando, o interese de Walsh na caza e na taxidermia facían del "o tipo perfecto para o traballo".[30] No guión non se establecía ben a definición de como debían ser estes "niños do diaño", contendo só unha indicación de que terían que manterse por si sós e incluír un deseño espiral. DiGerlando e Walsh decidíronse por un deseño de trípode que deixaba ver unha espiral na súa base, e contiña elementos cruzados en forma de escada que simbolizaban o desexo do asasino de ascender a un plano espiritual escuro. Cada deseño presentaba sutís diferenzas do outro, facéndoos únicos.[30] DiGerlando citou a obra de Henry Darger e James Charles Castle como influencias estilísticas e procurou unha aparencia primitiva para as esculturas, unha que revelase o traballo dun home "cun profundo desexo interno de expresarse".[30] Para reflectir isto, Walsh construíu os niños con barro, roupa usada de nenos, xuncos, raíces e outros materiais.[30]

Secuencia de título editar

A secuencia de título foi produto dunha colaboración entre o director Patrick Clair, o seu estudio Elastic en Santa Monica, o seu estudio Antibody con base en Sydney e a compañía Breeder de Brisbane.[36][37] O equipo de deseño resaltou a paisaxe industrial do sur de Luisiana porque segundo Clair reflectía as características e loitas internas persoais dos personaxes da serie.[36] Usando o libro de fotografías Petrochemical America de Richard Misrach publicado en 2012 como modelo, o equipo de produción fotografou primeiro os escenarios locais, entrelazando as imaxes resultantes para formar o núcleo da secuencia.[37] En canto o equipo comezou a animación tivo que facer fronte a varios problemas: As imaxes fotográficas eran demasiado granuladas e as gravacións demasiado ásperas. Como resultado, alteraron moitas das tomas a unha décima parte da súa velocidade orixinal, o que segundo Clair "evocaba un ambiente surrealista e onírico que capturaba perfectamente o que estabamos a buscar".[36]

A creación dun efecto 3D precisou que o equipo de deseño utilizase unha variedade de mallas poligonais e modelos xeométricos.[36] Usando diversas técnicas de animación e efectos especiais, superpuxeron estas imaxes para evitar unha aparencia dixital e estéril.[37] Clair afirmou: "O máis crucial para min foi que isto non semellase dixital, polo que nos esforzamos en incorporar tanta imaxinería orgánica como foi posible".[37] Para algunhas imaxes o equipo de deseño creou dobres dixitais para xerar unha maior textura. A edición final da secuencia puliuse utilizando técnicas de glitching óptico e motion blur.[36] O xornal The Sydney Morning Herald incluíu esta secuencia de título na súa lista de 2014 das dez mellores secuencias de título da televisión.[38]

Música editar

O tema de apertura da primeira tempada é "Far from Any Road", unha canción de country alternativo composta orixinalmente por The Handsome Family para o seu álbum de 2003 titulado Singing Bones.[37] A banda sonora de True Detective inclúe unha recompilación de música gospel e blues, seleccionada por Pizzolatto e T Bone Burnett, que se opuxeron ó uso de música cajún e swamp blues para a música da serie por consideralo algo excesivo.[39] Burnett afirmou que a música tiña a intención de estar baseada nos personaxes, en lugar de estar inspirada por outros dramas de ficción sobre crimes.[39] Na primeira tempada incluíronse temas de Bo Diddley, The Melvins, The Staple Singers, Grinderman, Vashti Bunyan, Townes Van Zandt,[40] e Captain Beefheart entre outros.[41] Burnett compuxo tamén pezas orixinais xunto a Rhiannon Giddens, quen usou un sintetizador Swarmatron, e xunto a Cassandra Wilson.[39] HBO publicou o 14 de agosto de 2015 un álbum resumido da banda sonora, incluíndo 14 temas das dúas primeiras tempadas da serie, tanto en formato físico como a través de iTunes.[42]

Temáticas e análise editar

Masculinidade e representación das mulleres editar

Dentro do contexto da masculinidade como tématica en True Detective, Christopher Lirette de Southern Spaces comentou que a serie era sobre "homes vivindo nun mundo brutalmente masculino", e polo tanto as mulleres representábanse como "cousas a ser salvadas e obstáculos eróticos" seguindo o estilo de filmes como Double Indemnity e Chinatown.[43] Willa Paskin de Slate afirmou que a representación das personaxes femininas da serie (as traballadoras sexuais, as falecidas e unha "esposa irritante") semellaban revelar unha intención de reflectir a "miope cosmovisión dos protagonistas e a cultura policial sureña moi masculina na que habitan"[44] Algúns críticos consideraron a caracterización de Hart como unha manifestación desta idea, evidente pola súa visión exclusiva das mulleres como virxes ou pécoras, así como pola súa forma de tratar a Maggie e a Audrey.[43][45][46]

Nun artigo para a revista Salon, Janet Turley afirmou que na seire as mulleres "convértense en reflexos dos homes" xa que o universo de True Detective vese a través dos protagonistas masculinos.[47] Sam Adams de Indiewire argumentou que a historia principal da tempada centrábase nas "cousas horribles que os homes lle fan ás mulleres", das que moitas nunca se denuncian ou investigan.[48] A maiores afirmou que o papel das mulleres é máis profundo xa que Cohle sofre pola súa exmuller e a súa filla falecida, e Hart é incapaz de "tratar de forma axeitada ás mulleres".[48] Segundo Scott Wilson, orador de estudos culturais na Universidade Kingston, na serie as mulleres distínguense en tres grupos que denomina "as superegoicas, as obscenas e as sagradas".[49] Segundo a interpretación de Wilson, Maggie represéntase como a muller superegóica que "lle esixe constantemente ó seu marido ou compañeiro avergoñado, atándoo en curto e desviándoo do seu papel simbólico como policía".[49]

A filósofa Erin K. Stapleton subscribe a teoría de que o cadáver de Dora Lange serve para "definir o territorio ou orientación inicial polo que se forman as comunidades de True Detective".[50] Stapleton indica que é a través do cadáver de Dora como se articula claramente por primeira vez a relación entre Cohle e Hart,[50] e a maiores da súa propia uinión, "o coñecemento íntimo" do corpo dela é a base de tódalas outras relacións nas súas respectivas vidas.[51] A súa narrativa polo tanto influencia o desenvolvemento do carácter de ámbolos dous homes segundo se adentran máis profundamente na súa investigación.[52]

Relixión editar

Nado no seo dunha familia católica, Pizzolatto afirmou que de neno vía a relixión como unha narración que actúa "como un escape da verdade".[53] Segundo Andrew Romano de The Daily Beast, a tempada alude á infancia de Pizzolatto e crea un paralelo entre a cristiandade e a teoloxía sobrenatural de Carcosa, afirmando que "ámbalas dúas son historias que a xente se conta a si mesma para escapar da realidade e que 'violan toda lei do universo'".[53] Romano considerou que esta mensaxe non é crítica da relixión per se, senón que amosa como o "poder da narración" e o fervor relixioso "poden levarte a algúns lugares bastante nauseabundos".[53] Jeff Jensen de Entertainment Weekly opinou que a serie tórnase máis consciente de si mesma por medio das duras críticas de Cohle á relixión, considerando isto como un vehículo para o comentario sobre o escapismo da cultura popular.[54] Stapleton indicou que os crimes en True Detective, por mediko das propias vítimas e das implicacións de sacrificio e violencia sexual, "son unha contestación ó cristianismo conservador do que se orixinan, e procuran explotar as oportunidades para o pracer da transgresión que ofrece unha estrutura como esa".[55]

Edia Connole indicou que observara conexións a Philip Marlowe e ó Lancelot de Le Morte d'Arthur na presentación de Cohle na serie.[56] Tamén indicou que outros aspectos de True Detective evocan imaxinería cristiá, incluíndo a escena de título que segundo ela é un reflexo da crucifixión de Xesús.[57] O filósofo Finn Janning argumentou que a evolución de Cohle na serie serve para ilustrar unha afinidade entre o budismo e o pesimismo filosófico.[58] Pesimista autoproclamado, Cohle acaba cambiado por unha experiencia próxima á morte no capítulo final da tempada, e ten unha epifanía na que ve á morte como "amor puro", algo que evoca o concepto budista do rigpa.[58]

Influencias literarias e filosóficas editar

 
Robert W. Chambers, autor de The King in Yellow (1895).

A crítica indicou a influencia da ficción de terror e da ficción estraña na narrativa de True Detective, examinando a influencia nesta de Thomas Ligotti e da colección de historias curtas The King in Yellow de 1895 escritas por Robert W. Chambers.[59] As alusións a The King in Yellow obsérvanse na filosofía escura da serie,[60] utilizando recorrentemente "Carcosa" e "The Yellow King" como ideas centrais durante toda a tempada, e usando simbolicamente o amarelo como sinatura temática coa significación temática da loucura e da decadencia.[61] Pizzolatto foi acusado de plaxiar a Ligotti por mor das semellanzas entre algunhas liñas de diálogo de True Detective e o texto do libro de Ligotti The Conspiracy Against the Human Race de 2010, acusacións que Pizzolatto negou aínda que recoñeceu a influencia de Ligotti no seu desenvolvemento da serie.[62]

Outros filósofos e autores identificaron como influencias para a serie a Arthur Schopenhauer,[60] Friedrich Nietzsche,[62] Gilles Deleuze,[58] Ray Brassier, Emil Cioran e Eugene Thacker.[63] Mathijs Peters, nun artigo para Film International, argumentou que True Detective indaga na filosofía de Schopenhauer a través do seu tratamento da individualidade, autonegación ou a batalla entre a luz e a escuridade.[64] Ben Woodard indicou que a filosofía en evolución da serie, que examina un contexto no que a cultura, relixión e sociedade están dirixidas por produtos da debilidade biolóxica: "A programación biolóxica recupérase e as visións redistribuídas socialmente, as fes e as personalidades acerbadas toman as rendas de fins incertos que crean un mundo onde a xente desaparece".[65] Fintan Neylan argumentou que incluso a ambientación realza un mundo "onde non é posible agochar a decrepitude do ordeamento humano".[66] Neylan afirmou: "Este non é lugar do que marchara a esperanza; é un lugar onde a esperanza nunca puido botar raíces. É nesta xente e ambientes onde o terror real ten a súa fonte".[66] Porén Neylan observou que as accións de Cohle non están motivadas pola misantropía, senón por un motivo de facerlle fronte "a aqueles que tentan ben disfrazar ou ben manipular esta fraxilidade dos humanos para o seu propio beneficio".[67] Christopher Orr do xornal The Atlantic afirmou que True Detective era "Fincheriana no mellor sentido", unha fusión de Seven e Zodiac debido a súa temática, brillante cinematografía e "aura vívida e perturbadora".[68]

Sam Adams de Indiewire comparou a Cohle co protagonista de Alan Moore's The Courtyard e debuxou paralelos entre The Invisibles de Grant Morrison e a breve exploración da serie da teoría M nun dos monólogos de Cohle.[69] Pola súa banda, o columnista de ComicsAlliance e da revista New York Abraham Riesman citou Top 10 como a inspiración do final da tempada baseándose no diálogo da escena de peche do último capítulo.[70][71]

Obra de autor editar

Outro dos temas debatidos entre a crítica foi a sensibilidade de obra de autor da serie como unha reflexión da visión persoal dos seus autores.[72] Pizzolatto e Fukunaga son ós únicos creadores de cada episodio, ó que lle dá á serie un lugar único nun medio tradicionalmente colaborativo onde é habitual que haxa amplos grupos de escritores e directores que traballan en conxunto.[72][73] Colin Robertson da revista The List indicou que Twin Peaks era o antecedente artístico máis notable da primeira tempada de True Detective, afirmando que ámbalas dúas series desafían os tópicos das series dramáticas de crimes e "usan as convencións de xénero dun estilo de misterio como un sublime trampolín subversivo, saltando dende este para contar unha historia máis ampla".[73]

Recepción editar

Audiencia editar

True Detective estreouse cunha audiencia de 2,3 millóns de espectadores nos Estados Unidos, converténdose na estrea de mellor valoración da HBO dende o episodio piloto de Boardwalk Empire.[74] O número de telespectadores mantívose estable e chegou ó seu máximo no episodio final con 3,5 millóns de espectadores.[75] No seu conxunto a primeira tempada da serie acadou unha media duns 2,33 millóns de espectadores por episodio,[76] e a súa audiencia media bruta (incluíndo gravacións en DVR, reposicións e streaming en HBO Go) acadou un total de 11,9 millóns de espectadores por episodio, converténdose na serie de estrea máis vista da HBO dende a primeira tempada de Six Feet Under 13 anos antes.[77][78]

Crítica editar

A prensa estadounidense situou a True Detective entre os mellores programas de televisión do ano 2014.[79] Moitos críticos eloxiaron o traballo dos dous actores protagonistas,[80][81][82] destacando frecuentemente a McConaughey entre os dous.[83][84][85][86][87] Varios críticos destacaron as escenas de conversacións entre eles, habitualmente en interiores claustrofóbicos, como algunhas das mellores actuacións da serie.[82][88][89] A caracterización tivo críticas mixtas. Os discursos de Cohle, descritos polo HuffPost como "monólogos cativadores",[89] e por Vanity Fair como material denso e interesante,[84] foron criticados polo New York Post como "psico-balbucidos dos anos 70" que fan que a historia sexa máis lenta.[90] Varios críticos consideraron que a serie realiza unha representación estereotipada das mulleres, "ou ben enfadadas ou ben excitadas",[91][92] aínda que Michele Monaghan recibiu eloxios pola súa actuación nun "papel ingrato".[91]

Pizzolatto e Fukunaga, como único guionista e director da serie respectivamente, puideron exercer un maior control sobre esta do que se considera habitual nunha serie de televisión, polo que a crítica destacou que lles permitiu tomar riscos, afastándose das expectacións habituais para o ritmo, os diálogos e a cinematografía.[86][93] Os guións de Pizzolatto recibiron críticas puntuais por ser "literariamente cohibidos" e recargados,,[90][94] e varios xornalistas atribuíron fallos no guión á súa falta de experiencia á hora de escribir dramas para a televisión.[82][85] Malia estas críticas, o Daily Telegraph e Uproxx describiron a tempada como "ambiciosa"[95] e "densa en sucesos e significado".[86] A estrutura en flashback tamén dividiu á crítica. Mentres que algúns críticos describírona como "sorprendentemente sen interrupcións"[85] e como "un recurso destacado",[96] outros consideraron que a disposición fragmentada da narración era un fallo da serie.[84][86] Uproxx eloxiou a cinematografía de Fukunaga,[86] mentres que The Boston Globe cualificou a banda sonora de "sobria, baleira e percusora",[97]

Varios críticos describiron a historia de dous detectives incompatibles traballando xuntos como un clixé,[92][98] aínda que The Daily Beast describiu a narrativa como "potencialmente revolucionaria"[98] e o crítico de Grantland indicou que "a forma é realmente radical e progresista", malia engadir que "o contido é todo o contrario".[91] Emily Nussbaum de The New Yorker considerou que a historia real era "un conto máis simple sobre descricións heroicas masculinas e primeiros planos de nádegas femininas". Nussbaum describiu os monólogos como "charla profunda de residencia de estudantes" e argumentou que a serie "caeu na súa propia charla comercial".[92] Outros críticos foron máis positivos, describindo a serie como "terriblemente nerviosa e furiosa na súa entrega e intención"[99] ou como "unha das series máis fascinantes e cativadoras".[98]

Premios e nomeamentos editar

 
Harrelson e McConaughey na gala dos 66º premios Emmy.

Segundo se aproximaba o anuncio dos nomeamentos para a 66ª edición dos premios Emmy os medios de comunicación incluíron a True Detective entre varias miniseries potencialmente candidatas debido á revisión da Academia de Artes e Ciencias da Televisión estadounidense que recoñeceu ós filmes e ás miniseries como categorías distintas.[100] En marzo de 2014 HBO incluíu True Detective como aspirante ó premio de serie dramática,[101][102][103] algo considerado pouco convencional por mor do formato de antoloxía da serie e da gran competitividade da categoría con series como Breaking Bad e House of Cards.[104] John Landgraf, presidente de FX, reprobou esta decisión declarando nun evento de prensa: "O meu propio punto de vista é que unha miniserie é unha historia que finaliza, unha serie é unha historia que continúa. Para ser sincero, creo que é inxusto que HBO inclúa True Detective na categoría de series dramáticas porque esencialmente podes conseguir a certos actores para facer unha serie con final pechado que non poden asinar un contrato de sete anos".[105] Porén, True Detective emerxeu como principal candidato ós premios Emmy, e en xullo de 2014 a serie foi nomeada para 12 premios, seguindo a Breaking Bad con 16 nomeamentos.[106] Finalmente obtivo cinco premios Emmy: mellor director, mellor elenco, mellor deseño de escena de título, mellor maquillaxe e mellor cinematografía.[107]

True Detective foi candidata tamén a outros premios, a maioría destes pola súa dirección, cinematografía, guión e actuación. Estivo nomeada para catro Globos de Ouro, entre eles ó Globo de Ouro á Mellor Miniserie ou Filme de Televisión, e para un premio TCA ó Programa do Ano..[108][109] Entre os premios recibidos, a serie gañou un BAFTA ó Mellor Programa Internacional, un Premio do Sindicato de Guionistas de América na categoría de series dramáticas, e un Critics' Choice Television Award ó Mellor Actor de Serie Dramática (McConaughey).[110][111][112]

Premio Categoría Nomeado(s) Resultado Ref.
66ª edición dos premios Emmy Mellor Serie Dramática True Detective Nomeado [107]
Mellor Actor Protagonista de Serie Dramática Matthew McConaughey Nomeado
Woody Harrelson Nomeado
Mellor Director de Serie Dramática Cary Joji Fukunaga Gañador
Mellor Guión de Serie Dramática Nic Pizzolato Nomeado
66ª edición dos premios Emmy das Artes Creativas Mellor Composición Musical para unha Serie T Bone Burnett Nomeado
Mellor Selección de Actores de Serie Dramática Alexa L. Fogel, Christine Kromer e Meagan Lewis Gañador
Mellor Maquillaxe para Serie de Cámara Única Felicity Bowring, Wendy Bell, Ann Pala, Kim Perrodin, Linda Dowds Gañador
Mellor Cinematografía para Serie de Cámara Única Adam Arkapaw Gañador
Mellor Deseño de Escena de Título Patrick Clair, Raoul Marks, Jennifer Sofio Hall Gañador
Mellor Dirección Artística de Serie Fantástica ou Contemporánea Alex DiGerlando, Mara LePere-Schloop, Tim Beach, Cynthia Slagter Nomeado
Mellor Edición de Imaxe para Serie Dramática de Cámara Única Affonso Goncalves Nomeado
72ª edición dos Globos de Ouro Mellor Miniserie ou Filme de Televisión True Detective Nomeado [108]
Mellor Actor - Miniserie ou Filme de Televisión Matthew McConaughey Nomeado
Woody Harrelson Nomeado
Mellor Actriz Secundaria - Serie, Miniserie ou Filme de Televisión Michelle Monaghan Nomeado
61ª edición dos premios BAFTA Mellor Programa Internacional True Detective Gañador [110]
[113]
30ª edición dos premios TCA Mellor Programa Novo True Detective Nomeado [109]
Programa do Ano Nomeado
Logro Destacado en Filme, Miniserie e Especiais Gañador
Logro Individual en Drama Matthew McConaughey Gañador
4ª edición dos Critics' Choice Television Awards Mellor Serie Dramática True Detective Nomeado [111]
Mellor Actor en Serie Dramática Matthew McConaughey Gañador
19ª edición dos premios Satellite Mellor Serie Dramática True Detective Nomeado [114]
Mellor Actor en Serie Dramática Woody Harrelson Nomeado
Mallor Actriz Secundaria en Serie, Miniserie ou Filme de Televisión Michelle Monaghan Nomeado
21ª edición dos premios do Sindicato de Actores de América Mellor Actuación Masculina en Serie Dramática Matthew McConaughey Nomeado [115]
Woody Harrelson Nomeado
67ª edición dos premios do Sindicato de Guionistas de América Serie Dramática Nic Pizzolato Gañador [112]
Serie Nova Gañador
67ª edición dos premios do Sindicato de Directores de América Serie Dramática Cary Joji Fukunaga Nomeado [116]
2ª edición dos premios do Sindicato de Directores de Localizacións de América Mellores Localizacións en Serie de Televisión Contemporánea Batou Chandler Gañador [117]

Edicións domésticas editar

O 10 de xuño de 2014 HBO Home Entertainment publicou a primeira tempada de True Detective nos formatos de DVD e Blu-ray. A maiores dos oito episodios da tempada, ámbolos dous formatos incluían contido adicional con entrevistas con McConaughey e Harrelson, Pizzolatto e Burnett sobre o desenvolvemento da serie, reportaxes, dúas pistas de son con comentarios, e varias escenas eliminadas.[118] Durante a súa primeira semana á venda nos Estados Unidos, True Detective foi a segunda serie de televisión máis vendida en DVD e Blu-ray, cunhas 65 208 copias vendidas.[119]

Notas editar

Todas as referencias en inglés agás cando se indique o contrario.

  1. ↑ Kondolojy, Amanda (14 de xaneiro de 2014). "Sunday Cable Ratings: 'Real Housewives of Atlanta' Wins Night, 'True Detective', 'Ax Men', 'Shameless' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  2. ↑ Bibel, Sara (22 de xaneiro de 2014). "Sunday Cable Ratings: 'Real Housewives of Atlanta' Wins Night, 'Keeping Up With the Kardashians', 'Shameless', 'True Detective', 'Girls' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  3. ↑ Kondolojy, Amanda (28 de xaneiro de 2014). "Sunday Cable Ratings: 'Real Housewives of Atlanta' Wins Night + 'Live From the Red Carpet', 'Curse of Oak Island', 'Sister Wives' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  4. ↑ Kondolojy, Amanda (17 de xullo de 2015). "Sunday Cable Ratings: 'The Walking Dead' Tops Night + 'Real Housewives of Atlanta', 'Keeping Up With the Kardashians' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  5. ↑ Bibel, Sara (17 de xullo de 2015). "Sunday Cable Ratings: 'The Walking Dead' Wins Night, NBA All Star Game, 'Real Housewives of Atlanta', 'True Detective', 'Shameless' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  6. ↑ Kondolojy, Amanda (25 de febreiro de 2014). "Sunday Cable Ratings: 'The Walking Dead' Wins Night, + 'Talking Dead', 'Real Housewives of Atlanta', 'True Detective' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  7. ↑ Bibel, Sara (4 de marzo de 2014). "Sunday Cable Ratings: 'The Walking Dead' Wins Night, 'Talking Dead', 'True Detective', Oscars Red Carpet, 'Girls' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  8. ↑ Kondolojy, Amanda (11 de marzo de 2014). "Sunday Cable Ratings: 'The Walking Dead' Wins Night, 'Talking Dead', 'The Real Housewives of Atlanta', 'True Detective' & More". TV by the Numbers. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Romano, Andrew (4 de abril de 2014). "Inside the Obsessive, Strange Mind of True Detective's Nic Pizzolatto". The Daily Beast. The Newsweek Daily Beast Company. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 Walker, Dave (7 de xullo de 2013). "Nic Pizzolatto, New Orleans-born novelist, discusses HBO's upcoming 'True Detective'". The Times-Picayune. Ricky Matthews. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Goldberg, Lesley (9 de xaneiro de 2014). "'True Detective': Five Things to Know About HBO's New Cop Drama". The Hollywood Reporter. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Andreeva, Nellie (30 de abril de 2012). "HBO Picks Up Matthew-Woody Series 'True Detective' With Eight-Episode Orders". Deadline. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Duelund, Theis (4 de xaneiro de 2014). "Q&A: "True Detective" Creator Nic Pizzolatto is a One-Man Writing Army". Los Angeles. Emmis Communications. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  14. ↑ Navae, Helene (23 de agosto de 2014). "Til masterclass med Mr. True Detective" [To master class with Mr. True Detective]. Politiken (en Danish). JP/Politikens Hus. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  15. ↑ Drumming, Neil (9 de xaneiro de 2014). "'True Detective' director Cary Fukunaga explains the show's dark humor". Salon. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  16. ↑ Littleton, Cynthia (18 de febreiro de 2014). "Matthew McConaughey on 'True Detective': 'I Wanted to Get in That Dude's Head'". Variety. Penske Business Media. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  17. ↑ Ringen, Jonathan (4 de marzo de 2014). "Matthew McConaughey Reveals the Four Stages of 'True Detective' Rustin Cohle". Rolling Stone. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  18. ↑ Ringen, Jonathan (3 de marzo de 2014). "Matthew McConaughey on 'True Detective,' His Pal Woody, McConaissance". Rolling Stone. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  19. ↑ MacInnes, Paul (21 de marzo de 2014). "True Detective: how we made the most talked-about TV show of the year". The Guardian. Guardian News and Media. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  20. ↑ Radish, Christina (4 de xaneiro de 2014). "Matthew McConaughey and Woody Harrelson Talk True Detective, Why They Agreed to Do a TV Show, Working with Each Other, and More". Collider. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  21. ↑ Radish, Christina (12 de febreiro de 2014). "Michelle Monaghan Talks True Detective, Joining the Show, Working with Cary Fukunaga, the Mood on Set, Future Projects, and More". Collider. Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Andreeva, Nellie (14 de xaneiro de 2013). "'Texas Chainsaw's Alexandra Daddario, 'Twilight Saga's Elizabeth Reaser, 2 'Wire' Alums Join New HBO Series 'True Detective'". Deadline. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  23. ↑ Andreeva, Nellie (14 de xaneiro de 2013). "'HBO Series 'True Detective', AMC's 'The Killing' Add To Casts". Deadline. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  24. ↑ Borrelli, Christopher (22 de xaneiro de 2014). "True voice brings 'True Detective' to life". Chicago Tribune. Tony W. Hunter. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  25. ↑ Stern, Marlow (26 de febreiro de 2014). "True Detective Director Cary Fukunaga's Journey from Pro Snowboarder to Hollywood's Most Wanted". The Daily Beast. The Newsweek Daily Beast Company. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  26. ↑ Brown, Emma. "True Director". Interview. Dan Ragone. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 27,5 "HBO's True Detective Elevates the Television Drama". InCamera. Kodak. 20 de novembro de 2013. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  28. ↑ 28,0 28,1 Hart, Hugh (6 de xaneiro de 2014). "Director Cary Fukunaga on Conjuring the Louisiana Noir of 'True Detective'". Fast Company. Fast Company, Inc. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  29. ↑ White, Jr., Lamar (16 de xaneiro de 2014). "Exclusive: Nic Pizzolatto's Louisiana". CenLamar. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 30,5 30,6 30,7 Martin, Denise (6 de marzo de 2014). "Devil's Nests and Beer-Can Men: The Origins of 13 True Detective Set Pieces". New York. New York Media. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  31. ↑ 31,0 31,1 Sullivan, Kevin (7 de febreiro de 2014). "'True Detective': How did they pull off that final shot?". MTV News. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2016. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Ahi, Mehruss; Karaoghlanian, Armen (8 de abril de 2014). "Interiors: True Detective". ArchDaily. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2016. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  33. ↑ Martin, Denise (10 de marzo de 2014). "True Detective's Production Designer on the Fort". New York. New York Media. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  34. ↑ Kiang, Jessica (12 de xullo de 2013). "Interview: Cary Fukunaga Talks HBO's 'True Detective,' Says Child Soldier Film 'Beasts Of No Nation' Coming Next". Indiewire. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  35. ↑ Cary Joji Fukunaga (director) (2014). "Making True Detective" featurette (Blu-ray). HBO. Escena en 7:51–7:53. 
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 36,3 36,4 Perkins, Will (14 de xaneiro de 2014). "True Detective (2014)". Art of the Title. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 37,4 Rhodes, Margaret (7 de marzo de 2014). "A Behind-The-Scenes Look at the Chilling Opening Credits Of 'True Detective'". Fast Company. Fast Company, Inc. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  38. ↑ Kalina, Paul (22 de agosto de 2014). "How Patrick Clair won the Emmy for 90 seconds of True Detective". The Sydney Morning Herald. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 Suebsaeng, Asawin (24 de xaneiro de 2014). "T Bone Burnett on How He Chooses Music for True Detective". Mother Jones. Foundation For National Progress. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  40. ↑ O'Neil, Luke (4 de marzo de 2014). "True Detective's Mystifying Kurt Vonnegut Connection". Esquire. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  41. ↑ "True Detective Season 1 Soundtrack". WhatSong. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  42. ↑ Allen, Gavin (18 de agosto de 2015). "True Detective soundtrack released: FINALLY the hit TV show's magnificently moody music is available to buy". Daily Mirror. Arquivado dende o orixinal o 07 de xullo de 2016. Consultado o 30 de xaneiro de 2018. 
  43. ↑ 43,0 43,1 Lirette, Christopher (31 de agosto de 2014). "Something True about Louisiana: HBO's True Detective and the Petrochemical America Aesthetic". Southern Spaces. Emory University. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  44. ↑ Paskin, Willa (10 de marzo de 2014). "True Detective Does Have a Woman Problem. That's Partly Why People Love It". Slate. The Slate Group. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  45. ↑ Rosenberg, Alyssa (24 de febreiro de 2014). "Why Men Should Want 'True Detective' To Have Great, Nuanced Female Characters". Think Progress. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  46. ↑ Lambert, Molly (24 de febreiro de 2014). "Her Looming Shadow Grows: The Complex Women of True Detective". Grantland. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  47. ↑ Turley, Janet (9 de marzo de 2014). "'True Detective' has a woman problem". Salon. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  48. ↑ 48,0 48,1 Adams, Sam (24 de febreiro de 2014). "Female Bodies and the Philbrosophy of 'True Detective'". Indiewire. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  49. ↑ 49,0 49,1 Shipley 2014, p. 160
  50. ↑ 50,0 50,1 Shipley 2014, p. 170
  51. ↑ Shipley 2014, p. 164
  52. ↑ Shipley 2014, p. 173
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 Romano, Andrew (6 de marzo de 2014). "'True Detective's' Godless Universe: is the HBO Show Anti-Christian?". The Daily Beast. The Newsweek Daily Beast Company. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  54. ↑ Jensen, Jeff (12 de xaneiro de 2014). "'True Detective' post-mortem: Unraveling the mysteries". Entertainment Weekly. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  55. ↑ Shipley 2014, p. 169
  56. ↑ Shipley 2014, p. 63
  57. ↑ Shipley 2014, p. 61
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 Janning, Finn (2014). "True Detective: Pessimism, Buddhism, or Philosophy?" (PDF). Journal of Philosophy of Life. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 03 de abril de 2016. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  59. ↑ Calia, Michael (2 de febreiro de 2014). "Writer Nic Pizzolatto on Thomas Ligotti and the Weird Secrets of 'True Detective'". The Wall Street Journal. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  60. ↑ 60,0 60,1 Calia, Michael (30 de xaneiro de 2014). "The Most Shocking Thing About HBO's 'True Detective'". The Wall Street Journal. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  61. ↑ Hughes, Michael M. (14 de febreiro de 2014). "The One Literary Reference You Must Know to Appreciate True Detective". io9. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  62. ↑ 62,0 62,1 Leopoldo, Todd (8 de agosto de 2014). "'True Detective' writer accused of plagiarism". CNN. Arquivado dende o orixinal o 13 de maio de 2016. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  63. ↑ Michel, Lincoln (18 de febreiro de 2014). "A 'True Detective' Reading List". BuzzFeed. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  64. ↑ Peters, Mathijs (2014). "'A Giant Gutter in Outer Space': On the Schopenhauerian Themes of HBO's hit series True Detective". Film International. Intellect Ltd. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2016. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  65. ↑ Shipley 2014, p. 110
  66. ↑ 66,0 66,1 Shipley 2014, p. 81
  67. ↑ Shipley 2014, p. 82
  68. ↑ Orr, Christopher (11 de febreiro de 2014). "True Detective: The Best Show on TV". The Atlantic. Hayley Romer. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  69. ↑ Adams, Sam (21 de febreiro de 2014). "The Comic Books Behind 'True Detective'". Indiewire. Arquivado dende o orixinal o 05 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  70. ↑ Riesman, Abraham (10 de marzo de 2014). "Was There a Hidden Comic Book Homage in the True Detective Finale?". New York. New York Media. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  71. ↑ Stewart, Adam and Mark (4 de abril de 2014). "The Expert's Guide To HBO's 'True Detective' And Weird Comic Book Fiction". ComicsAlliance. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  72. ↑ 72,0 72,1 Poniewozik, James (10 de agosto de 2015). "True Detective, Louie, and the Limits of TV Auteurism". Time. Arquivado dende o orixinal o 04 de agosto de 2017. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  73. ↑ 73,0 73,1 Robertson, Colin (9 de abril de 2014). "Mad Men, True Detective and the rise of the TV auteur". The List. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2016. Consultado o 31 de xaneiro de 2018. 
  74. ↑ Adalian, Josef (13 de xaneiro de 2014). "'True Detective': HBO's Best Premiere Since 2010". New York. New York Media. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  75. ↑ Faughnder, Ryan (10 de marzo de 2014). "HBO's 'True Detective' season finale locks up a ratings high". Los Angeles Times. Timothy Ryan. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  76. ↑ "'True Detective': Season One Ratings". TV Series Finale. 12 de marzo de 2014. Arquivado dende o orixinal o 02 de decembro de 2014. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  77. ↑ Andreeva, Nellie (15 de abril de 2014). "'True Detective' Now Most Watched HBO Freshman Series Ever". Deadline. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  78. ↑ Adalian, Josef (10 de marzo de 2014). "Ratings: True Detective Soars With Finale". New York. New York Media. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  79. ↑ "TV Critic Top 10 Lists – Best TV Shows of 2014". Metacritic. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  80. ↑ Wiegand, David (9 de xaneiro de 2014). "'True Detective' review: 2 stars shine brightly". San Francisco Chronicle. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  81. ↑ Lloyd, Robert (10 de xaneiro de 2014). "Review: 'True Detective's' slow and steady pace a winning formula". Los Angeles Times. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  82. ↑ 82,0 82,1 82,2 Stuever, Hank (9 de xaneiro de 2014). "HBO's 'True Detective': A murky mystery, bogged down in a swamp". The Washington Post. Arquivado dende o orixinal o 04/08/2017. Consultado o 04/02/2018. 
  83. ↑ Poniewozik, James (9 de xaneiro de 2014). "Dead Tree Alert: HBO’s Existential Detective Story". Time. ISSN 0040-781X. Arquivado dende o orixinal o 04 de agosto de 2017. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  84. ↑ 84,0 84,1 84,2 Lawson, Richard (15 de xaneiro de 2014). "Review: HBO's True Detective Is Mind Over Murder'". Vanity Fair. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 Hale, Mike (11 de xaneiro de 2014). "A Coupling as Bizarre as the Murder". The New York Times. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  86. ↑ 86,0 86,1 86,2 86,3 86,4 "Review: McConaughey & Harrelson amaze in HBO’s ‘True Detective’". Uproxx. 7 de xaneiro de 2014. Arquivado dende o orixinal o 24 de maio de 2017. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  87. ↑ Wagner, Curt (9 de xaneiro de 2014). "TV review: 'True Detective' mesmerizes". RedEye. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  88. ↑ VanDerWerff, Todd (10 de xaneiro de 2014). "True Detective avoids pulps in favor of philosophy". The A.V. Club. The Onion, Inc. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  89. ↑ 89,0 89,1 Ryan, Maureen (9 de xaneiro de 2014). "'True Detective' Review: McConaughey And Harrelson Are Terrific In New Crime Drama". The Huffington Post. 
  90. ↑ 90,0 90,1 Starr, Michael (7 de xaneiro de 2014). "'True Detective' needs dramatic jolt". New York Post. Jesse Angelo. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  91. ↑ 91,0 91,1 91,2 Greenwald, Andy (8 de xaneiro de 2014). "Resisting Arrest". Grantland. ESPN. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  92. ↑ 92,0 92,1 92,2 Nussbaum, Emily (3 de marzo de 2014). "The shallow deep talk of 'True Detective'". The New Yorker. Arquivado dende o orixinal o 06/11/2015. Consultado o 04/02/2018. 
  93. ↑ Hughes, Sarah (18 de febreiro de 2014). "Is True Detective, starring Woody Harrelson and Matthew McConaughey, the best US detective show since The Wire?". The Independent. Independent Print Limited. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  94. ↑ Peary, Gerald (8 de xaneiro de 2014). "Fuse TV Review: HBO's 'True Detective'—A Work in Progress". The Arts Fuse. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  95. ↑ Harvey, Chris (22 de febreiro de 2014). "True Detective, Sky Atlantic, review: a work of depth and cinematic flair". The Daily Telegraph. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  96. ↑ Mumford, Gwilym (27 de febreiro de 2014). "True Detective recap: season one, episode one – The Long Bright Dark". The Guardian. Guardian News and Media. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  97. ↑ Rodman, Sarah (9 de xaneiro de 2014). "McConaughey, Harrelson make 'True Detective' arresting". Boston Globe. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  98. ↑ 98,0 98,1 98,2 Romano, Andrew (11 de xaneiro de 2014). "'True Detective' Review: You Have to Watch HBO's Revolutionary Crime Classic". The Daily Beast. The Newsweek Daily Beast Company. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  99. ↑ Cabin, Chris (8 de xaneiro de 2014). "True Detective: Season One". Slant Magazine. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  100. ↑ Lowry, Brian (20 de febreiro de 2014). "Emmy Rules Change Restores Movie and Miniseries Split". Variety. Penske Business Media. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  101. ↑ Littleton, Cynthia (25 de marzo de 2014). "True Detective’ to Submit as Drama Series, Not Miniseries, for Emmys". Variety. Penske Business Media. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  102. ↑ Travers, Ben (25 de marzo de 2014). "Emmys Shocker: HBO to Submit 'True Detective' as Best Drama Series, Not Miniseries". Indiewire. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  103. ↑ Whipp, Glenn (15 de maio de 2014). "Gold Standard Emmy bids by 'True Detective' and 'Fargo' bend categories". Los Angeles Times. Timothy Ryan. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  104. ↑ Hunt, Stacey (25 de marzo de 2014). "Emmys: HBO's 'True Detective' to Compete in Fierce Drama Series Category". The Hollywood Reporter. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  105. ↑ Hibbert, James (9 de abril de 2014). "Unfair' HBO knocked for 'True Detective' Emmy bid". Entertainment Weekly. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  106. ↑ Andreeva, Nellie (10 de xullo de 2014). "Emmy Noms Analysis: 'True Detective', 'Orange' & 'Shameless' Fare Well Amid Category Brouhaha As Free-TV Slips To New Low". Deadline. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  107. ↑ 107,0 107,1 "True Detective – Awards & Nominations". Academy of Television Arts & Sciences. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  108. ↑ 108,0 108,1 Swift, Andy (11 de xaneiro de 2015). "Golden Globes 2015: Gina Rodriguez, 'Transparent', 'The Affair' Win Big". TVLine. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  109. ↑ 109,0 109,1 Hibberd, James (27 de maio de 2014). "TCA nominations: 'True Detective' starts awards season fight". Entertainment Weekly. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  110. ↑ 110,0 110,1 Ritman, Alex (8 de abril de 2015). "BAFTA TV Awards: Benedict Cumberbatch Gets Third Nomination for 'Sherlock'". The Hollywood Reporter. Prometheus Global Media. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  111. ↑ 111,0 111,1 Prudom, Laura (20 de xuño de 2014). "Critics' Choice Awards: 'Breaking Bad,' 'OITNB,' 'Fargo,' 'Normal Heart' Among Top Winners". Variety. Penske Business Media. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  112. ↑ 112,0 112,1 "Writers Guild of America 2015 Winners". Rotten Tomatoes. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  113. ↑ "Bafta TV awards 2015: Winners in full". BBC News. 19 de maio de 2015. Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  114. ↑ "Satellite Awards (2014)". International Press Academy. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  115. ↑ Mitovich, Matt Webb (10 de decembro de 2014). "SAG Awards: 'Modern Family', 'Thrones', 'Homeland', 'Boardwalk', 'Cards' Lead Noms; 'Mad Men' Shut Out; 'HTGAWM', Maslany and Aduba Get Nods". TVLine. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  116. ↑ "Winners of the 67th Annual Directors Guild of America Awards". Rotten Tomatoes. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  117. ↑ "2015 LMGA Award Complete List of Winners". Location Managers Guild of America. 14 de xullo de 2015. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  118. ↑ Lambert, David (26 de marzo de 2014). "True Detective – HBO Video's Official Press Release for 'The Complete 1st Season'". TVShowsODVD. Arquivado dende o orixinal o 06 de novembro de 2015. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 
  119. ↑ "United States Combined DVD and Blu-ray Sales Chart for Week Ending June 15, 2014". The Numbers. 15 de xuño de 2014. Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2016. Consultado o 04 de febreiro de 2018. 

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Shipley, Gary J. (2014). Connole, Edia; Ennis, Paul J.; Masciandaro, Nicola, eds. True Detection (en inglés). Schism Press. ISBN 0692277374. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=True_Detective_(tempada_1)&oldid=6491596»